پاورپوینت کامل زنان تاریخ معاصر ایران در چهار دهه اخیر; قسمت دوم ۹۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زنان تاریخ معاصر ایران در چهار دهه اخیر; قسمت دوم ۹۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زنان تاریخ معاصر ایران در چهار دهه اخیر; قسمت دوم ۹۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل زنان تاریخ معاصر ایران در چهار دهه اخیر; قسمت دوم ۹۴ اسلاید در PowerPoint :

۱۰

اشاره

توده زنان مسلمان عمده ترین تلاش ها و اقدامات سیاسی تاریخ
معاصر ایران را رقم زده اند. مقاله حاضر نیز با فرض این اصل، در صدد پاسخگویی
به این پرسش است که چرا بیشترین فعالیت سیاسی زنان در دهه های گذشته تاریخ
ایران به این قشر متعلق بوده است؟

بخش نخست مقاله که در شماره قبلی تقدیم خوانندگان گردید، با
تبیین چارچوب های نظری بحث در قالب سه نظریه محافظه کارانه، آزادیخواهانه و
میانه گرایانه، مهم ترین کوشش ها و مظاهر فعالیت سیاسی زنان تاریخ معاصر ایران
در دهه های ۴۰ و ۵۰ را تحلیل کرد. تحلیل کوشش هاو نمودهای فعالیت سیاسی زنان
معاصر ایران در دهه های بعدی را در این شماره از نظر می گذرانید.

زنان در دهه ۶۰

مقدمه این که دوره ای که از پیروزی انقلاب اسلامی ایران
آغاز و با شروع جنگ تحمیلی پایان می پذیرد، دوره تثبیت ارزش های دین و مذهبی در
زنان است، ارزش هایی که زنان بر پایه آن، انقلاب را در نیل به پیروزی مدد
رساندند. به بیان دیگر، زنان با حضور حماسی خود در سال های انقلاب، به نفی
دواندیشه و تفکر پرداختند. اندیشه ای که فعالیت سیاسی را برای زنان حرام
می دانست، و عقیده ای که زن را یک شی ء زیبا و لوکس می خواست. پس از پیروزی
انقلاب اسلامی، نوبت آن رسیده بود که زنان نشان دهند، زن مسلمان نه در قالب
اندیشه متحجرانه مقدس مآب های مذهبی تعریف می شود و نه در چارچوب تفکر مدرنیته
روشنفکر مآب ضد دینی. بنابراین، او برای نهادینه کردن الگوی جدید زن مسلمان به
ایفای نقش های جدید و ویژه ای پرداخت:

عرصه جدید خدمت: در نظام هستی، انسان یک عنصر مسئولیت پذیر
است و حدیث شریف نبوی: «کلکم راع و کلکم مسئول» ، نیز گواه بر این ادعاست که
بشر اعم از زن و مرد، دارای مسئولیت الهی در قبال جامعه انسانی اند. امام
خمینی(ره) با نام گذاری روز تولد حضرت فاطمه زهرا(ع) به عنوان روز زن، بر لزوم
مسئولیت پذیری عمومی به ویژه زنان تأکید ورزید. از این رو، زنان انقلابی با
الهام از اسلام و امام، پذیرش مسئولیت های جدید را یک ضرورت تلقی می کردند.
پیدایش احساس مسئولیت جدیدتر و پذیرش آن از سوی بانوان ایرانی، باعث تحول و
دگرگونی روحی بزرگی در آنان شد، به گونه ای که این قشر عظیم که در نظام
شاهنشاهی، بیشتر بی اعتنا به امور سیاسی و اجتماعی بود، به قشری زنده، فعال و
متعهد تبدیل شد که می خواست توانایی حضور مصمم خود در همه عرصه ها را، به نمایش
بگذارد. (شیدائیان، ۱۳۸۴:۳۲)

یکی از مسئولیت های جدیدی که زنان بر عهده گرفته اند،
مشارکت در امر جهاد سازندگی بود. امام تأکید و در خواست می کرد که چه بانوان و
چه مردان به ساختن خرابه های بر جای مانده از رژیم ستم شاهی بپردازند، زیرا،
معتقد بود که این خرابه ها تنها به دست مردان ساخته نمی شود، بلکه زنان هم باید
در ترمیم آن مشارکت جویند. (ریحانه، ۱۳۸۴: ۱۷) مقام معظم رهبری هم فرموده: «زن
بایستی در میدان تلاش و جهاد عمومی و فعالیت های مشروع همگانی و در زمینه های
سازندگی به اشکال گوناگون و در طیف وسیع حضور داشته باشد». (خامنه ای، ۱۳۷۹:
۶۵) به همین جهت، خواهران ایثارگر به عضویت نهاد جهاد سازندگی در آمدند و با
فداکاری بی نظیر توانستند در میان دشوارترین شرایط و در سخت ترین مناطق
جغرافیایی کشور، آثار ارزنده و همه جانبه ای برای مردم ستم دیده ایران به
ارمغان آورند. (ریحانه، ۱۳۸۲: ۱۵) نکته جالب آن که بیشتر این زنان، خانم های
تحصیل کرده ای بودند که هم دوش مردان به امر سازندگی پرداختند. (همان)

ماحصل پذیرش و اجرای مسئولیت های تازه، از زنان ایرانی
عنصری ساخت که امام خمینی (ره) و مقام معظم رهبری آن را، این گونه توصیف
می کند:

۱. «امروز زنان در جمهوری اسلامی، هم دوش مردان در تلاش
سازندگی خود و کشور هستند».(امام خمینی، ۱۳۶۹:۳۴۰)

۲. مجموعه زنان کشور ما از همه جای دنیا بهترند. وقت کار که
می رسد، کار سیاسی، فرهنگی و تشکیلاتی، جلو هستند، وقت جهاد که می رسد، فرزندان
خودشان را به جبهه می فرستند. وقت خانه داری و تربیت اولاد که می رسد،
کدبانوهای خانه دارند. همه این ها در دنیا کمیاب است. این ها خیلی ارزش است.
تربیت اسلامی است و امید بخش است».(خامنه ای، ۱۳۸۱: ۹۶)

در جنگ و دفاع: اولین مسئولیت جنگی که زنان، به صورت خود
جوش و همپای مردان بر عهده گرفتند، جنگیدن با دشمن بعثی بود، حتی آنان قبل از
مردان، کوکتل مولوتف ساختند، تا به جنگ تانک های عراقی بروند که قصد داشتند از
مرز شلمچه بگذرند. البته تهیه و به کار بردن کوکتل مولوتف، ابتدایی ترین کار
رزمی خواهران و زنان به شمار می آید، بعدها آنها خود را به سلاح مجهز کردند تا
مردانه با دشمن بجنگند:

در قبرستان خرمشهر زن ۶۵ ساله ای را دیدم که تفنگ ام یک بر
دوش داشت. گفتم: مادر چه می کنی؟ گفت: پسر و دخترم آنقدر جنگیدند تا شهید شدند
و این جا خفته اند. می روم راه شان را ادامه دهم. هر چه او را منع کردم،
نپذیرفت و گفت: باید از دینم، دفاع کنم. این تنها وظیفه شما پسرانم نیست، بلکه
وظیفه من هم هست. جنگید و سرانجام با ترکش خمپاره شهید شد».(همایش، ۱۳۸۲: ۲۰۵)

زنان رزمنده در خرمشهر، کارهای دیگری را نیز بر عهده داشتند
که مراقبت از تسلیحات، تسلیح رزمندگان، نگهبانی از پیکر شهداء، توزیع سلاح بین
رزمندگان از آن جمله بوده است. در جبهه های دیگر هم وضع به همین صورت بود.
مثلاً در گیلان غرب، یک زن، چند سرباز عراقی و در شادگان، چهار شیر زن، هشت
سرباز بعثی را به اسارت در آورند. خانم فاطمه نواب صفوی، به همراه گروه چریکی
شهید چمران و در ناحیه سوسنگرد، اسلحه به دست گرفت و جنگید. یک زن سوسنگردی با
آرد مسموم نان پخت و با آن تعدادی از عراقی ها را از پای در آورد، و باز در این
شهر مادر شهید الحانی، یازده سرباز عراقی را به خانه اش دعوت می کند، به آنها
غذا می دهد، و زمانی که آنها به استراحت پرداختند و به خواب رفتند، او در اتاق
را قفل می کند و بسیجی ها را با خبر می سازد، و خود او هم با چوب دستی به جان
آنها افتاد. داستان این زن شجاع را مقام معظم رهبری، این گونه نقل کرده است:

«به خاطر دارم در سوسنگرد خانم عرب مُسنّی زندگی می کرد که
همسرش نابینا بود. ایشان با وجود این که چهل پنجاه سال داشت، خیلی شجاعانه و در
حقیقت مردوار از شهر دفاع می کرد. معروف بود که با چوب دستی، چند سرباز عراقی
را انداخته است».(مافی، ۱۳۷۶: ۱۲۵)

صحنه های رزم زنان، اگر چه اندک بود، ولی اولاً، تا پایان
دفاع مقدس کم و بیش ادامه یافت، و ثانیاً، تأثیر عمیقی بر روحیه رزمندگان داشت.
به علاوه، زنان نقش های اطلاعات رزمی فراوانی را انجام دادند. خانم حورسی از
مدافعان خرمشهر در این باره می گوید: «ما از آن لحظه ای که به نیروهای شناسایی
ملحق شدیم، کار شناسایی دشمن، خنثی کردن بمب، شناسایی ضد انقلاب و پیدا کردن رد
پای آنها در شهر و روستاها را دنبال کردیم».(قاسمی، ۱۳۸۳: ۲۲)

نوع دیگر کار اطلاعاتی و امنیتی را خواهران بسیجی انجام
می دادند، آنها در لباس امدادگر و پرستار به شناسایی منافقینی دست می زدند که
به صورت ناشناس به بیمارستان ها سر می زدند، تا به تعداد شهداء و مجروحان جنگ
و. . . دست پیدا کنند، و آن را در اختیار عراق قرار دهند.

مشارکت گسترده: بیش از صد زن ایرانی به ریاست مشاور رئیس
جمهور در امور زنان، در چهارمین کنفرانس جهانی زن (۱۳۷۴) در پکن شرکت کردند، هر
چند پیش از آن، زنانی از ایران در کنفراس هایی چون: سومین کنفرانس جهانی زن در
نایروبی (۱۳۶۴) و کنفرانس جمعیت و توسعه قاهره (۱۳۷۳) حضور یافتند، اما این
حضورها از نظر کمی و کیفی با کنفرانس پکن قابل مقایسه نبود. زنانی که به
کنفرانس پکن رفتند، برخی از سازمان های دولتی و دیگران از بخش های غیر دولتی
بودند، و جالب آن که دفاع برخی دولتی ها از نظام، انقلابی تر از دولتی ها بوده
است، البته ترکیب هیأت به گونه ای بود که زن قدر قدرتی که خود دولتی است را به
تصویر نمی کشید. از این رو، علی رغم کم تجربگی زنان ایرانی در چگونگی استفاده
از محیط های بین المللی، این هیأت توانست توجه رسانه های بین المللی را به خود
جلب کند، به حدی که اگر دولت، میلیون ها تومان هزینه می کرد، نمی توانست تا به
این میزان، رسانه های بین المللی را متوجه جمهوری اسلامی و موءقعیت مناسب زن در
آن نماید. (فرزانه، ۱۳۷۴: ۲۳)

یکی از تأثیرات کنفرانس ۱۳۷۴ پکن بر امور زنان ایرانی آن
بود که برنامه عملی ملی زنان جمهوری اسلامی بر اساس سند پکن تنظیم شد که
حرکت ها و فعالیت های بین المللی بعدی زنان ایران، بر پایه آن شکل گرفت. در این
چارچوب، ایجاد تقویت و تحکیم مناسبات دو و چند جانبه و بین المللی در بخش زنان
وارد مرحله جدیدی گردید و برقراری ارتباط با سایر کشورها و حضور موءثرتر و
کارآمدتر در مجامع جهانی در دستور کار قرارگرفت که حاصل آن، شرکت زنان در
اجلاس های سالیانه کمیسیون مقام زن، اجلاس ویژه مجمع عمومی سازمان ملل متحد در
سال ۲۰۰۰ (اجلاس پکن + ۵) در نیویورک و اجلاس منطقه ای آن در بانکوک (۱۳۷۸)،
اجلاس عالی رتبه بین الدولی منطقه آسیا و اقیانوسیه به منظور بررسی چگونگی
اجرای اسناد پکن و پکن + ۵ در بانکوک (شهریور ۱۳۸۳) و اجلاس ۴۹ کمیسیون مقام زن
(اسفند ۱۳۸۳) و ده ها کنفرانس تخصصی و منطقه ای دیگر بوده است. (مولاوردی،
۱۳۸۴: ۱۶۵)

مشاور رییس جمهور و رییس مرکز وقت امور مشارکت زنان، علت
حضور فعال زنان ایرانی در سازمان های جهانی را این گونه بر شمرده است:

۱. معرفی اسلام به عنوان مکتبی رهایی بخش برای زنان

۲. معرفی الگوی زن مسلمان و ایرانی

۳. تأثیرگذاری بر روند جنبش جهانی زن

۴. تقویت روحیه معنویت و انسانیت در مجامع بین المللی زنان

۵. تقویت و انسجام روابط میان زنان کشورهای جهان به ویژه
کشورهای اسلامی

۶. تأثیرگذاری بر روند تدوین اسناد بین المللی مربوط به
زنان و خانواده

۷. رفع شبهات، ایرادات و ابهامات وارده بر وضعیت زنان در
جمهوری اسلامی(همان)

مجلس قانون گذاری: در اولین انتخابات پارلمانی (۱۳۵۹ -۱۳۶۳)
چهار نماینده زن و در دوره دوم (۱۳۶۷-۱۳۶۳) نیز چهار نماینده زن به مجلس راه
یافتند. در دوره اول خانم ها بهروزی، دستغیب، رجایی و طالقانی و در دور دوم،
خانم ها بهروزی، دستغیب، رجایی و دباغ به نمایندگی مجلس انتخاب شدند. تعداد
نمایندگان زن دو دوره اول و دوم نسبت به کل نمایندگان مجلس، ۱/۶ درصد و
بالاترین تحصیلات دو دوره، فوق لیسانس و پایین ترین آن ششم ابتدایی بود.
میانگین سنی نمایندگان زن دوره اول ۳۸/۵ و دور دوم ۴۳/۵ سال را نشان می دهد.

در دوره اول مجلس، شانزده قانون درباره زن و خانواده به
تصویب رسید که مهم ترین آنها عبارتند از: معافیت زنان متأهل پزشک و پیراپزشک و
حِرَف وابسته در مناطق جنگی (۴آبان ۱۳۶۰)، قانون واگذاری حق حضانت فرزندان صغیر
یا محجور به مادران (۷دی ۱۳۶۰)، قانون راجع به برقراری مستمری به خانواده بیمه
شدگان نیروهای مسلح شهید و معلول (۱۸بهمن ۱۳۶۰)، قانون اصلاح موادی از قانون
مدنی در زمینه های تابعیت، ازدواج، طلاق و دیگر مواد مربوط به زنان و خانواده
(۹آذر ۱۳۶۱)، قانون الزام دولت به تهیه لایحه تأمین زنان و کودکان بی سرپرست
(۱آبان ۱۳۶۲) و قانون راجع به خدمت نیمه وقت بانوان مستخدم دولت، شرکت های
تابعه دولت و شهرداری ها. (معتمدی، ۱۳۷۷: ۱۳۰)

زنان شاهد تصویب سیزده قانون مربوط به خود در مجلس دوم
بودند که قانون نحوه اجرای قانون مربوط به خدمات نیمه وقت بانوان (۱۸فروردین
۱۳۶۴) و قانون اعطای مرخصی بدون حقوق به زنان مستخدم به هنگام مأموریت
همسران شان به خارج از کشور (۱آذر ۱۳۶۶) از آن جمله است. چند قانون حمایتی هم
درباره خانواده و عفت عمومی به تصویب رسید. مانند:اصلاح لایحه قانونی راجع به
تأمین درمان معلولان و اعضای خانواده آنها (۲۵آبان ۱۳۶۳)، قانون محکومیت کسانی
که در انظار عمومی، وضع پوشیدن لباس و آرایش آنان خلاف شرع و یا موجب ترویج
فساد و یا هتک عفت می شود، به تذکر، توبیخ، تهدید، تعطیل محل کسب، ده الی بیست
ضربه شلاق و جریمه نقدی (۲۸اردیبهشت ۱۳۶۵) و قانون معافیت یک نفر از فرزندان
خانواده های شهداء، معلولین، اسراء و مفقودالاثرها از خدمت وظیفه عمومی (۲۴ آذر
۱۳۶۶) (ارشدی، ۱۳۸۴: ۷۹)

خلاصه این که زنان پس از انقلاب اسلامی عرصه های تازه ای را
برای حضور خود یافتند. آنها مشارکت در این عرصه ها را هم تکلیف شرعی
می پنداشتند و هم ضرورت و مصلحت را در آن می دیدند در شرایطی که انقلاب نوپای
اسلامی دشمنان بسیار داشت خود را از میدان مبارزه و خدمت جدا نسازند و بیش از
گذشته به فعالیت خود در دو عرصه خانواده و اجتماع ادامه دهند و البته حمایت ها
و رهنمودهای امام خمینی در این راه راهنما و مدد کار آنان بود.

زنان در دهه ۷۰

مقدمه این که در سال های اولیه پس از انقلاب اسلامی، زنان
کوشیدند مفاهیمی کلی از ارزش های انقلابی چون: مسئولیت پذیری را نهادینه
نمایند، ولی با دور شدن از آن سال ها، به ویژه پس از جنگ تحمیلی، ارائه مصادیقی
از آن مفاهیم کلی که به حل مشکلات اجتماعی بینجامد، ضرورتی اجتناب ناپذیر پیدا
کرد، از این رو، زنان در بخش های مختلف اقتصادی، فرهنگی، سیاسی و اجتماعی،
مصداق های فراوانی را به عرصه آوردند تا نشان دهند، هنرشان تنها در طرح شعارها
و مباحث کلی آرمانی نیست، بلکه می توانند همه آن مفاهیم کلی را بر سر سفره ها
ببرند و با آن به بهبود وضع اجتماعی مردم بپردازند:

فرهنگ و هنر: تولید علم، داستان نویسی، بازیگری سینما،
مجسمه سازی، هنر تجسمی از جمله مواردی هستند که زنان به ایفای نقش در آن
پرداخته اند. در واقع، هیچ عرصه ای را در فرهنگ نمی توان یافت که شاهد حضور
فعال زنان نباشد، به آن دلیل که دفاع فرهنگی از انقلاب اسلامی در مقابل تهاجم
فرهنگی دشمن، توانایی در همه عرصه های فرهنگی را می طلبد. البته بیان حضور زنان
در برخی از امور فرهنگی، می تواند مشتی بر خروار باشد:

استاد: در سال ۱۳۷۱، از مجموع ۱۰۶۶۰ استاد و مدرس تمام وقت
در مراکز آموزش عالی، ۱۴۹۳ نفر آن، یعنی ۱۴ درصد از کادر آموزشی در وزارت علوم،
تحقیقات و فناوری را زنان تشکیل می دادند، ولی این رقم در سال ۱۳۸۲ به ۳۸ درصد
افزایش یافت که نشان دهنده حضور فعال این قشر در عرصه دانشگاه هاست. در سال
۱۳۷۵، از مجموع ۱۸۲۲۸ عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد اسلامی، ۲۲۸۵ نفر یعنی ۱۲/۵
درصد از آن زنان بود، اما در سال ۱۳۸۲ یک رشد ۳۷ درصدی در کادر آمو