پاورپوینت کامل فرهنگ سیاسی ایرانیان؛ رفتارهای و ایستارها(قسمت اول) ۸۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فرهنگ سیاسی ایرانیان؛ رفتارهای و ایستارها(قسمت اول) ۸۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فرهنگ سیاسی ایرانیان؛ رفتارهای و ایستارها(قسمت اول) ۸۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فرهنگ سیاسی ایرانیان؛ رفتارهای و ایستارها(قسمت اول) ۸۸ اسلاید در PowerPoint :

۲۰

مقدمه نظری در مطالعه فرهنگ سیاسی:

با وجود این که فرهنگ سیاسی به لحاظ مفهومی ومحتوایی دارای سابقه کهن در بررسی سیاست ورفتار های سیاسی است ، ولی در مطالعات آکادمیک دوران معاصر به طور جدی تری مورد توجه واقع شده است . تحلیل های معاصر از فرهنگ سیاسی ونقش آن دررفتار های سیاسی، بیشتر بر فرهنگ سیاسی مساعد به حال دموکراسی می پردازند.در واقع این برداشت به نوعی تداوم برداشتِ فرهنگ مدنی «گابریل آلموند»، که مهم ترین شالوده های فرهنگی دموکراسی را مطرح می کرد .

بنابراین تمایز فرهنگ سیاسی از فرهنگ عمومی بدین جهت است که محور اصلی آن بیشتر بر شناخت مردم از نحوه کارکرد قدرت واقتدار ،هم از لحاظ اصولی وهم در عمل قرار دارد.در واقع فرهنگ سیاسی است که قواعد بنیادین را برای به اجرا در آوردن سیاست وضع می کند و همین فرهنگ است که تصورات واعتقادات مشترکی را که بنیاد های اصلی زندگی سیاسی یک کشور هستند، معیّن می کند۱.

لذا اساس این رویکرد این است که با مطالعه فرهنگ سیاسی کشورها وجوامع مختلف می توان تفاوت رفتار سیاسی آنها را درک کرد. البته فرضیه این نگرش این است که ویژگی های فرهنگی جوامع از هم متفاوت بوده و موجب می شود که آنها در عرصه سیاسی دارای رفتارهای متفاوتی باشند.با این حال این برداشت، دارای ابهام های فراوانی است که برخی از آنها به تعریف گوناگون از فرهنگ باز می گردد؛ زیرا برخی از صاحب نظران به وجود حدود ۱۶۰ تعریف از فرهنگ اشاره کرده اند، در این تعریف ها اختلاف نظر های فراوانی درباره فرهنگ وجود دارد.با وجود این، دقت در تعریف ها، مختلف نشان می دهد که همه آنها در این موضوع که فرهنگ مبنای جهت گیری رفتاری است، دارای اشتراک هستند.برای مثال «تالکوت پارسونر» فرهنگ را این گونه تعریف می کند:

منظومه های الگو یافته یا مراتب دار از نمادهایی که موضوع سمت گیری کنش ها هستند.موءلفه های درونی شده شخصیت یکایک کنش گران والگوهای نهادینه نظام های

اجتماعی۲.

نکته مهم در تعریف فوق این است که فرهنگ، جهت گیری کنش را تعیین می کند. البته «دورکیم» نیز تعریفی ارائه می دهد که کم وبیش به معنای مبنایی برای کنش می باشد؛ زیرا به نظر وی هم، فرهنگ مجموعه ای از باورها واحساسات مشترک بین اعضای جامعه است از این رو فرهنگ، به عنوان اصل تنظیم کننده رفتار اجتماعی است که بدان شکل وجهت می بخشد.۳

به طور طبیعی باید گفت که این الگوها از جامعه ای به جامعه دیگر ودر یک جامعه، از عصری به عصر دیگر متفاوت است.حال با این تعریف ها از فرهنگ ،تعریف فرهنگ سیاسی هم از همین سنخ خواهد بود. البته واژه فرهنگ سیاسی رادر علم سیاست برای اولین بار «گابریل آلموند» برای اولین بار در علم سیاست به کار گرفت. به نظر وی، هر نظام سیاسی در درون الگویی خاص از سمت گیری برای کنش سیاسی فعالیت دارد، که خوب است آن را فرهنگ سیاسی بنامیم. بنابراین، مشخص است که بین تعریف آلموند از فرهنگ سیاسی وتعریف «تالکوت پارسونر» از فرهنگ، قرابت ونزدیکی معنایی و تحلیلی وجود دارد. البته آلموند بعدها به همراهی «سیدنی ورباآین تعریف از فرهنگ را با تنقیح بیشتری در تحلیل ایستارهای سیاسی موجود در کشور های انگلیس ،آلمان ،ایتالیا ،مکزیک و آمریکا به کار گرفت .از همین رو، آنان فرهنگ سیاسی را سمت گیری ها وایستار های سیاسی افراد در قبال نظام سیاسی خویش تعریف کرده اند.۴ آنان بعدها با گسترش کاربرد مفهوم فرهنگِ سیاسی، بر این موضوع تأکید کردند که می توان جنبه های گوناگون فرهنگ سیاسی ملت های مختلف را با همدیگر مقایسه کرد.

تعریف های دیگری از فرهنگ سیاسی نیز ارائه شده که کم وبیش همانند الگوی تالکوت پارسونر در تعریف فرهنگ در معنای عام، آن و تعریف آلموند در معنای خاص سیاسی آن می باشد.شاید بتوان گفت که تعریف «لوسین پای» از فرهنگ سیاسی یک تعریف جامع باشد؛ زیرا به نظر وی فرهنگ سیاسی عبارت است از دید گاه ها ،احساسات سیاسی وادراکات ،که رفتار سیاسی را در هر جامعه ای تعیین کرده وهدایت می کند .اجزای فرهنگ سیاسی یک توده انباشته ومتفاوت نمی باشد ،بلکه الگوهای منظم و به هم پیوسته ای است که در کنار هم قرار دارند ومتقابلاً یکدیگر را تقویت می کنند.۵

شاید این تعریف، به رغم ابهام های جدی ای که دارد بتواند مبنای مناسبی برای بررسی تأثیر فرهنگ بر سیاست باشد. بر اساس تعریف فوق، احساس ها و ادراک های سیاسی، هردو بر رفتار سیاسی افراد دریک جامعه تأثیر گذارند و به طور طبیعی می توان جوامع مختلف را از این بُعد هم مورد مطالعه قرار داد، که رفتارهای آنها بیشتر از روی احساس های سیاسی و یا از روی ادراکات سیاسی است و به عبارت دیگر، کنش های آنها عقلی است یا احساسی ؟

«رابرت دال» هم عناصر فرهنگ سیاسی ملت های مختلف را با توجه به تفاوت هایی که آنان در زمینه مسائل ذیل دارند مورد بررسی قرار می دهد:

۱. جهت گیری به حلّ مسائل:آیا جهت گیری آنها در حلّ مسائل. عمل گرایانه است یا غیر عقلانی؟

۲. جهت گیری به اقدام جمعی:آیا جهت گیری آنها مشارکت جویانه است یا فرد گرایانه ؟

۳. جهت گیری به سمت سیستم سیاسی: موضع آنان نسبت به حکومت واگرایانه است یا هم گرایانه؟

۴. جهت گیری به سوی مردم: آیا عقیده و موضع آنان، اعتماد به مردم است یا عدم اعتماد به مردم؟

۶. به نظر می رسد که الگوی رابرت دال هم یک الگوی کاملاً مناسب برای تحلیل تفاوت های سیاسی در جوامع مختلف باشد؛ زیرا به هر حال براساس تعریف های فوق می توان به این نتیجه رسید که فرهنگ سیاسی در هر جامعه، تابعی از فرهنگ عمومی آن است و این تابعیت در جوامع مختلف قابل مشاهده است .برای مثال ایتالیا به دلیل ویژگی هایِ خاصّ فرهنگی ای که دارد همواره در زمینه سیاسی وتثبیت دموکراسی مشکل داشته است

البته این موضوع دارای عمومیت است و در واقع، این تفاوت های فرهنگی وتفاوت در سطح توسعه ، در ابعاد مختلف می باشد، که انواع متفاوتی از فرهنگ سیاسی را به وجود می آورد. آلموندووربا به سه نوع فرهنگ سیاسی اعتقاد دارند که البته مبنای اصلی این

تقسیم بندی، سطح ونوع مشارکت سیاسی است که عبارتنداز :

۱. فرهنگ سیاسی محدود parochial))، که پایین ترین سطح فرهنگ سیاسی است و درجوامعی که هیچ گونه خود آگاهی درباره دولت در آن پیدا نشده به وجود می آید. در این جوامع، افراد خود را به عنوان عضوی از جامعه تصور نمی کنند و اساساً نقشی در تصمیم گیر ی ها ندارند. در این جوامع هیچ گونه مشارکت سیاسی وجود ندارد.

۲. فرهنگ سیاسی تبعی subject))، در این نوع فرهنگِ سیاسی، افراد ازوجود نظام سیاسی آگاهی ، و از نقش های گوناگون حکومت اطلاع دارند .در این نوع فرهنگ سیاسی، افراد از نتایج نتیجه تصمیم های حکومت مطلع هستند، ولی در فرایندهای سیاست گذاری هیچ گونه نقش تعیین کننده ای ندارند.

۳. فرهنگ سیاسی مشارکتی participant))، در این نوع فرهنگ، سطح آگاهی از نظام سیاسی بسیار بالاست و در واقع این فرهنگ ویژه جوامع توسعه یافته است. مردم به طور نسبی در حوز ه های مختلف دخالت می کنند و به رفتارهای سیاسی نخبگان حساس هستند. در این نوع فرهنگ سیاسی، مردم خود رامتعلق به نظام سیاسی می دانند و معتقدند که می توانند در بهبود تصمیم های سیاسی موءثر باشند.

از آن جا که هیچ یک از این سه نوع فرهنگ سیاسی به طور خالص در هیچ کجا وجود ندارد، آلموند وپاول به ترکیبی از این سه نوع فرهنگ اشاره می کنند.این فرهنگ های سیاسی مختلط عبارتند از: فرهنگ سیاسیِ تبعی مشارکتی، محدودِ مشارکتی ، و محدود-تبعی. آنان در تجزیه وتحلیل خود از فرهنگ سیاسی ۵ کشور دموکراتیک پیش گفته به این نتیجه می رسند که فرهنگ مدنی، مناسب ترین فرهنگ سیاسی برای جوامع دموکراتیک می باشد.

در مجموع می توان گفت که فرهنگ سیاسی مبیّن ایستارها ،اطلاعات،ومهارت های سیاسی است.در واقع تشریح رویکرد مردم یک کشور به نظام سیاسی می تواند ما را در تشخیص وشناسایی فرهنگ سیاسی آن جامعه کمک کند.بنابراین، برپایه تعریف ها و مباحثه های فوق از فرهنگ سیاسی به دنبال مقایسه بین فرهنگ سیاسیِ ایران قبل و بعد از انقلاب اسلامی هستیم.

زمینه های تاریخی شکل گیری فرهنگ سیاسی در ایران:

نظام سیاسی در ایران قبل از انقلاب وساختار و کار ویژه های آن متأثر از نگاه های استبدادی در طول تاریخ ایران وتحولات سیاسی، اقتصادی واجتماعی بعد از انقلاب مشروطه بوده است.ویژگی عمومی واساسی حکومت های استبدادی در طول تاریخ ایران، حکومت بر مدار اراده فردی بوده است، که درآن قدرت پادشاه به قدرت دیگری محدود نبوده است ، بلکه اراده شخص حاکم و سلطان بوده است، که به طور دلخواه می توانسته تمامی قوانین را نادیده بگیرد. از این رو پاتریمونیالیسم، ساختاری را ایجاد کرد که انگیزه های سیاسی گروه نظامی حاکم در دولت مرکزی، جای انگیزه های اقتصادی و عقلانی طبقات متوسط شهری را گرفت. به تعبیر «ترنر» در شهرهای شرقی، حتی اصناف بازار هم، از بالا به وسیله دولت پاتریمونیال برای جمع آوری مالیات و نظارت بر کار بازار ایجاد شدند.۷ در طول تاریخ، در ایران، همواره دولت و جامعه استبدادی بوده که در آن، دولت، طبقات اجتماعی، قانون، سیاست و مانند آنها صورتی متفاوت با آنچه در تاریخ اروپا مشاهده شده و نظریه پردازان اروپایی تبیین و تحلیل کرده اند، داشته است.نظام حکومت استبدادی، مبتنی بر انحصار دولت بر مالکیت و نیز اقتدار نظامی و دیوانی شدیدی بود، که این امر دردوران معاصر هم تداوم پیدا کرد؛ زیرا درابتدای قرن بیستم، ایران یک کشور کاملاً آسیایی وعقب مانده بود، که از نظر سیاسی، اصول اداره سنتی آن چیزی جز فرمانروایی مطلق ونا محدود پادشاه واسارت وبردگی میلیون ها نفر، چیز دیگری نبود. انقلاب مشروطه ایران اولین قیام عمومی در تاریخ ایران بود، که بر خلاف شورش های گذشته بر ضد سلاطین مستبد تنها در صدد ساقط کردن یک دولت استبدادی خاص نبود ،بلکه برنامه مثبت روشنی هم داشت که عبارت بود از میان بر داشتن حکومت استبدادی وجایگزین کردن آن با حکومت قانون و اجرای عدالت در قالب نطام مشروطه.این برنامه مثبت ناشی از آشنایی با دولت های اروپایی وشیوه های اعمال وتقسیم قدرت درآن دولت ها بود.

به دلایل مختلف، دولت مشروطه در ایران پا نگرفت و زمینه های برپایی استبداد پهلوی در ایران فراهم شد.با این تفاوت که دولت توانست پراکندگی قدرت در دوران قاجار را از میان برداشته و تمرکز شدیدی در منابع قدرت ایجاد کرد از سوی دیگر در دوران پهلوی، مفهوم دیگری ازهویّت ملّی به عنوان ایدئولوژی رسمی دستگاه پادشاهی ساخته و پرداخته و تبلیغ شد. دراین کلام، هویّت ملّی همان مفهومِ کهن ایرانشهر است که حافظ

و نگاهبان آن نظام شاهنشاهی است. درواقع، همان ایده باستانیقلمرو پادشاهی ایران و مفهوم فرّ ایزدی پادشاه ایران در دوره ساسانی است که محور هویّت جمعی می شود.

به دیگر سخن، هویّت ملّی با نظام پادشاهی تعیّن پیدا می کند و نه بر پایه آزادی شهروند.در دوره پهلوی، برخلاف دوره قاجار، با خروج از مشروعیت سنتی پدر سالاری مواجه هستیم؛ زیرا رضاخان در وضعیتی به قدرت رسید که ناامنی گسترده ،مشکلات اقتصادی دوران پس از جنگ جهانی اول و از هم گسستگی های اجتماعی، مردم را در زیر فشارهای مضاعف، ناتوان ساخته بود. از این رو، با اعمال زور و دیکتاتوری، دست کم امنیت و نظم را به جامعه باز گردانید.

بنابراین اعمال زور و شیوه های قهرآمیز، اگر چه در بلند مدت خود مشروعیت زداست، لکن در کوتاه مدت، به ویژه پس از دوره ای از ناامنی ها و هرج و مرج های اجتماعی، عامل مثبت و مشروعیت زا تلقی می شود؛ ضمن آن که در دوره رضاخان توجه به بخش صنعت، وضع قانون جدید خدمت سربازی و پایه ریزی ارتش مدرن، رشد دیوان سالاری اداری، توجه به نهادهای مدنی جدید نظیر تإسیس دانشگاه تهران از جمله آنها بود. بدین سان به کارگیری زور و اعمال قوه قهریه همراه با تأمین نظم و امنیت و اجرای برنامه نوسازی (که به وجوه کار آمدی نظام سیاسی باز می گشت و می توانست عامل مشروعیت یابی Legitimatingرژیم در دوره بقا و استقرار گردد) عناصر اصلی شکل گیری مشروعیت نخستین و مشروعیت بدوی در نظام سیاسیِ دوره پهلوی را تحقق بخشید. در عین حال، همین عنصر زور و قوه قهریه در بلند مدت عامل فروپاشی مشروعیت نظام سیاسی و زوال ساخت اقتدار پهلوی اول گردید ؛ بدین جهت، اصولا دشوار است که بتوان در این مقطع مشروعیت پایداری را مورد شناسایی قرار داد، و تمسک شاه به پاره ای از باورهای سنتی مردم در برخی مواقع و تأکید او بر یکپارچگی ملّی با اتکا برناسیونالیسم دولتی مغشوش تر وضعیف تر از آن است که بتوان آنها را مبنای شکل گیری مشروعیتی فراگیر و ریشه دار تلقی کرد.

دوره اقتدار پهلوی دوم نیز پس از سقوط دولت ملی دکتر مصدق در سال ۱۳۳۲، با رویکرد شاه جوان به عنصر زور و استبداد به مثابه نخستین عامل ایجاد اقتدار و مشروعیت آغاز شد. به گفته خانم «کدی» شاه نیز به تقلید از پدرش رضاشاه سعی کرد تا بخش اصلی قانون اساسی سال های ۱۲۸۵ تا ۱۲۸۶ را که مقرر می داشت : حکومت از هیأت دولتی تشکیل شود که در مقابل مجلس که به وسیله آرای آزاد ملت انتخاب گردیده، مسؤول بوده و قدرت شاه نیز به چند مورد معدود، محدود باشد، به فراموشی بسپارد. این روند قدرت گیریِ رژیم پهلوی، تأثیر ماندگاری بر تداوم فرهنگ سیاسی سنتی در ایران بر جای گذاشت. بنابراین می توان گفت که تحول در فرهنگ سیاسی ایران با پیروزی انقلاب اسلامی به وقوع پیوست.

بررسی آثار، در مطالعه فرهنگ سیاسی ایران:

برای ارزیابی گرایش های مردم درباره نظام سیاسی قبل وبعد از انقلاب اسلامی، باید به بررسی ویژگی ها و کارکردهای نظام های سیاسی در دو دوره بپردازیم .