پاورپوینت کامل نص در اصطلاح شرع و امکانات تأویلی آن ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نص در اصطلاح شرع و امکانات تأویلی آن ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نص در اصطلاح شرع و امکانات تأویلی آن ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نص در اصطلاح شرع و امکانات تأویلی آن ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

رمزی بودن این متون به چه معنا است؟

به این معنا که معانی مختلف دارد و قرائت ها و تأویلات فراوانی از آن قابل عرضه است.

نص یعنی تعبیر. می توانیم اکنون کلمه ی تعبیر را اصطلاح سازیم. تعبیر از ذات صادر می شود. ذات یا در تاریخ قرار دارد یا فوق تاریخ است. وحی از ذاتی صادر می شود که فوق تاریخ است؛ یعنی خدا. فوق تاریخ به معنای خارج نیست. خدا به تاریخ احاطه دارد. او در عین این که خارج از اشیا است،داخل اشیا است ما معنای این که «تعبیر» دارای ابعادی باشد، درک نمی کنیم. به هر حال، ذاتی که در لحظه یی معین از تاریخ دارد به ابعاد این لحظه ی تاریخی محکوم است از این لحظه ی تاریخی قرار دارد، نسبت به آن عدم است، این لحظه تنها از خویش حکایت می کند.

داستان شعر رمزی و سور رئالیستی، مزاحی هنری است. شعر، در ذات خویش، از نگرش حکایت می کند. شعر صادق گویای نگرشی است که به لحظه یی تاریخی گرایش دارد؛ اما در نهایت گویای بعدی معین و نامألوف است. فکر انتقادیی که می کوشد به فهم شعر یا نقاشی یا موسیقی دلالات و ابعاد مختلف ببخشد، در حقیقت فهم بر تعبیر می افکند. گاه ما فهم های خویش را بر نص یا کار هنری می افکنیم. در این هنگام، آن نص به شمار مردم دلالت خواهد داشت.

تفاوت اساسی بین نص الاهی و نص دیگران (فلسفی، هنری یا تاریخی) وجود دارد. اما این تفاوت سبب از میان رفتن امکان قرائت های متعدد از نص الاهی در طول زمان ها و کشف معانی جدید از آن نمی شود.

مثال هایی از وحی و مثال هایی ازکارهای بشری داریم. دادو ستد باهرنصی به دو شیوه قابل انجام است:کسب وافزودن.دلالات نص هم، به تبع این دو شیوه، متفاوت است؛برای مثال قرائت شکسپیراز هملت به شیوه ی نخست (کسب) است و تنها یک بعد دارد؛ اما بر اساس شیوه ی دوم، قرائت هملت قرائت من می شود و مقصود شکسپیر نیست گاه دو نفر هر کدام قرائتی متفاوت از شکسپیر ارائه می دهد و ادعا می کند که قرائت او دقیقاً همان چیزی است که نویسنده قصد کرده است. مسئله این است که چگونه قرائت کنیم و چگونه تفسیر کنیم؟

در اصل معنا، اختلافی وجود ندارد؛ اختلاف بر سر جزئیات است. روشن است که ما دو گونه نص داریم. گاه از نصی سخن می گوییم که متضمن تشریع است و گاه نصی که متضمن حالتی حیاتی و بشری است. این دو نص با هم تفاوت روشن دارند؛ اما نقطه ی اشتراکشان این است که هر دو نص رابطه یی با ذات، طبیعت یا جامعه را باز می گویند؛ برای مثال شریعت، در موضوع زن، از دو نوع حقایق نسبی تعبیر می کند: روابط جامعه و نگرش ارزش محورانه. این دو امر، در ساختار نص شرعی یا وحی الاهی می گنجد. روابط نسبی لحاظ نمی شود؛ ولی روابط عام لحاظ می شود. من اکنون به تحقیق و تدریس فقه جرم، قصاص، دیات و حدود پرداخته ام. در این بخش فقه، احکامی درباره ی بردگان و غیر بردگان وجود دارد. در مصر از من پرسیدند: دینی که شما معتقدید مظهر حقوق بشر است، چگونه قانون آزاد در برابر آزاد و برده در برابر برده را تشریع می کند؟ به آنان پاسخ دادم: اگر بردگی در شریعت اسلام حالتی ثابت و ابدی بود، این پرسش معنا داشت؛ اما مسئله یی که از اساس موقت است، قانون آن هم موقت است. امروزه قانونی یافت نمی شود که بگوید آزاد در برابر آزاد و برده در برابر برده؛ بلکه می گوید انسان در برابر انسان.

هر نص یا تعبیری که نظر به وضعیت انسان دارد برای دو حالت برنامه ریزی می کند. یکی روابط و وابستگی های انسانی (رابطه ی انسان با انسان و طبیعت و ماورای طبیعت) و دیگر ارزش ها یا مضمون اخلاقی. این امر در ادراک بشری از منظری نگریسته می شود و در نص الاهی از منظری دیگر.

ـ از آن جا که نمی توانیم مراد جدی سخن خدا را درک کنیم، طبعاً دچار محدودیت و نسبیت هستیم. آیا، به دلیل دوری از خطاب کننده و ناتوانی از درک اراده ی جدی او، نمی توانیم همه نصوص را به لحاظ روشی و قرائتی برابر بدانیم؟

ـ ما یک اصل داریم که بدون آن قادر به عمل نخواهیم بود. این اصل می گوید: خدا در ابلاغ مراد خویش به مردم از همان ابزاری که مردم در روابط خود بهره می برند، استفاده می کند؛ یعنی از زبان و ظواهر و دلالت های آن. تا این جا سازوکار فهم و تفهیم یکی است. ساز و کار تفاهم ما ـ که این جا نشسته ایم ـ یا شاعران ـ که مرادشان ابراز احساس و شعور درونی است ـ استفاده از ابزاری به نام زبان است. اما مضمون و ارزش این ساز و کار متفاوت می نماید. آیه ی مبارک «فسألت اودیه بقدرها»؛ «رودخانه هایی به اندازه ی خودشان روان شدند» به درستی تأویل می شود به این که هر انسانی به اندازه ی فهم خویش از قرآن بهره می گیرد. این امر بر نص الاهی منطبق است؛ ولی نص بشری چنین نیست؛ زیرا نص بشری تقریباً اندازه یی واحد دارد. اگر اختلافی پیش آید، اختلاف بر سر جزئیات است. هنگامی که شعر «زهیر» یا «متنبی» را می خوانیم، غالباً بر معنای واحدی اتفاق نظر داریم و تنها در برخی از ظرافت های شعری اختلاف می کنیم. زمانی که شعر شریف رضی را درباره ی غربت یا اشتیاق محبوب می خوانیم، همان حالت به انسان دست می دهد و اختلاف مهمی بر سر درک معنای آن در نمی گیرد. اکنون قطعه یی گران ارج از شریف رضی به خاطر آوردم. وی چنین می سراید:

و لقد مررت علی دیارهم

و طلولها بید البلی نهب

فکیت حتی ضج من لغب

نضوی و لج بعذلی الصحب

وبلفتت عینی فمذ خفیت

عنی الطول تلفت القب

این شعر را شریف رضی و معاصرانش می خواندند و ما نیز می خوانیم. دلالات همان است؛ یعنی شدت شوق، اخلاص و علاقه ی قلبی به انسان یا مکانی خاص. چه بسا انسانی، در لحظه یی عاطفی، ابعادی از این نص را بیش از انسان دیگر ـ که در حال توازن عاطفی قرار دارد ـ درک کند. ممکن است کسی هنگام خواندن این چند بیت، در فضای عاطفی خاصی، گریه کند. دیگری ممکن است اندوهگین شود؛ اما مدلول یکی است. درباره ی کلام الاهی، امکان ندارد چنین چیزی اتفاق بیفتد.

از سیاق سخن شما در می یابیم آنچه در نص الاهی ثابت می ماند، مضمون ارزشی یا بعد اخلاقی است و تأویل ها و تفسیرها در حدود ابعاد نسبی است. آیا ممکن است این مسئله را بیش تر توضیح دهید؟

با هشدار و احتیاط شدید می گویم این فهم، معقول است. ما عدلیه معتقدیم احکام تابع مصالح و مفاسد است. در این جا دوست دارم به این نکته توجه دهم که شریعت همان نظام مصلحتی است نه صرفاً اخلاقی و آرمانی؛ زیرا شریعت نهایتاً بر نظامی مصلحتی مبتنی است.

خدا خواسته است ما حیاتی متوازن و آرمانی را در زمین پی افکنیم و زندگیی پیچیده در واقعیات و آرمان ها داشته باشیم. ارزش ها ثابت است؛ اما بعدی که با نظام علائق و روابط با طبیعت و انسان ارتباط دارد، متغیر می نماید؛ برای مثال در گذشته اگر چوب ها را بی رویه می سوزاندند یا از آب ها بهره برداری غیر عادی می کردند، سرزنش و منع نمی شدند؛ اما امروزه موضوع محیط زیست به حقیقی تبدیل شده که نمی توان آن را در امر قانون گذاری مالکیت و استملاک نادیده گرفت. این یکی از مظاهر «وضع کیفی» است که بر درجه و سطح فهم ما از نص تأثیر می گذارد.

قاعده یی فقهی داریم که می گوید:«الناس مسلطون علی اموالهم»؛ «انسان ها بر اموال خود حق تسلط دارند.» قاعده ی دیگر می گوید:«من سبق الی شی ء فهوله»؛ «هر کس زودتر به چیزی دست یازید، مالک آن می شود.» در گذشته کسی که زودتر از دیگران به نهری دست می یافت مالکیتش بر نهر مقبول می افتاد اما امروزه با همان ادله می گوییم مقبول نیست؛ زیرا مفهوم جامعه و وضع سازمانی اش بعدی تازه به مالکیت داده است.

بر این اساس، تغییر دامن گیر نصوص نمی شود. کسی به من نمی گوید نصوص دگرگون شده است. خیر، نصوص همان است. آنچه عوض شده وضع واقعی و خارجی است ابعاد جدیدی در نص کشف شده است اکنون من به مطالعه و بررسی مسئله ی سپرده های سودآور بانکی اشتغال دارم. می بینم سرمایه گذاری که صد میلیون سرمایه دارد و به صد میلیون دیگر نیازمند است تا کارخانه یی راه اندازد و سود معین سالانه ی این صد میلیون وام را بپردازد حکمی تازه دازد و نمی توان به آسانی آن را «ربا» شمرد. معنای این فهم جدید دگرگونی نص نیست. حالتی جدید پیش آمده که باید دید آیا تحت این نص قرار می گیرد یا نص دیگر؟

مفهوم سخن شما این است که بسیاری از امور متغیر و متحرک است. در این سیاق به حقوق مالی زن یعنی ارث و دیات چگونه می نگرید. آیا این امور تابع قوانین و مقررات مشخصی است؟

من به عنوان یک فقیه و از موضعی اسلامی و رسمی ـ اگر این تعبیر درست باشد ـ گفته و می گویم که هر چیز باید به حال خود بماند. امیدواریم فقیهان، این مسئله را در مجالی گسترده تر قرار دهند؛ یعنی در چارچوب انگاره یی عام بدین موضوع بنگرد. در مسئله ی میراث، به عنوان مثال، سهم مذکر و مؤنث از چارچوب حدود و مسئولیت هایی که بر گردن هر کدام از آن ها است، جدا نمی شود؛ زیرا مسئولیت مرد، در مقایسه ب