پاورپوینت کامل گوهر نهضت اصلاحی امام خمینی (ره) ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گوهر نهضت اصلاحی امام خمینی (ره) ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گوهر نهضت اصلاحی امام خمینی (ره) ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گوهر نهضت اصلاحی امام خمینی (ره) ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

ترجمه: فرزان سجودی

بحیره راهبی مسیحی ود که در بصره زندگی می کرد. ابوطالب، عموی پیامبر، محمد را که در آن هنگام دوازده ساله بود، همره با کاروانی تجاری، با خود به شام می برد. بحیره به عموی پیامبر توصیه کرد که محمد را به شام نبرد؛ زیرا در آن جا ممکن بود یهودیان نیز این نشانه ها را دریابند و به محمد نوجوان آسیب برسانند.

سال ها بعد، در مکه، مسیحی دیگری به نم ورقه بن نوفل که از عموزادگان خدیجه همسر پیامبر بود، نشانه های پیامبری را در تجربیات اولیه محمد در غار حرا دریافت، و او نیز هشداری مانند هشدار بحیره ونه ورقه نمی دانستند که محمد همان پیامبری است که وعده ی ظهورش، داده شده است، اما هر دو، نوعی احساس تاریخی داشتند که ان را از مذهب شان، یعنی مسیحیت برگرفته بودند. آن ها میدانستند که پیامبری خواهد آمد، ولی نمی دانستند که او کیست و کی و کجا ظهور خواهد کرد. هر دو تشخیص داده بودند که شرایط جاهلیت ـ که در آن زمان غلب بود ـ ظهور پیامبری را ضروری کرده است. بحیره و ورقه، به منابع مسیحی متکی بود که حتی در آنزمان نیز چندان قابل اتکا نبودند.

امروز، چهارده قرن پس از نزول قرآن، آخرین پیام خدا و پس از ظهور آخرین پیامبر خدا، تشیخیص نشانه هایی که بر رویدادهای کنونی و آتی سایه انداخته است، باید آسان تر باشد. این که تا چه اندازه می توانیم به درستی، به شناخت این نشانه ها نایل شویم. به درک ما از چارچوب اسلامی تاریخی، بستگی دارد؛ یعنی حضرت آدم را آفرید، که او نیز پیامبر بود. آن چه به درستی می دانیم، این است که بین آدم، نخستین پیامبر، و محمد خاتم الانبیا، چیزی حدود ۰۰۰/۱۲۴ پیامبر ظهور کرده اند. بی تردید خداوند سبحان مراقبت بسیار کرده است تا جهان را برای ظهور آخرین پیامبر و کامل کردن پیامش برای نوع بشر آماده کند.

همه این زمینه سازی نمی توانسته است برای زمانی نزدیک به ۱۴۰۰ سال پیش از پایان جهانب باشد. دیدگاهی که ما مسملانان باید از تاریخ داشت باشیم آن ست که بی تردید جهان روزی به پایان می ردسد، اما زمان آن را فقط و فقط خداوند می داند. او دانشش را با کسی حتی با پیامبرانش در میان نگذاشته است و شریک نگردانیده است. بنابراین، دست به کار حدس و گمان زدن در این مورد بی فایده است. در عین حال باید به خاطر داشته باشیم که ۱۴۰۰ سال، پس از کامل شدن نبوت و وحی اسلام باید در انگاره ی خود جهانی بسازد مطابق با تجویزهای خالق در مورد جهان.

شاید بتوان گفت رویکرد واقع گرایانه تر آن است که اگر چه اسلام به مثابه ی یک پیام و الگو، ۱۴۰۰ سال پیش به کمال رسید، ولی اصلی ترین کار تاریخ ـ که عبارت است از اسلام آوردن همه نوع بشر ـ هنوز کامل نگردیده است.

در این جا پریسشی دیگر مطرح می شود: اگر دوران بسیار طولانی قبل از تحقق و کمال اسلامم فقط یه دوره ی «آمادگی» بوده است، ۱۴۰۰ سال گذشت را چطور تبیین می کنیم؟ شاید در جاهلیت. پیش از اسلام برای آن که انسان خود را به طور همه جانبه، وقف اسلام کند، تجربه ای ناکافی بوده است. بهتر است این ۱۴۰۰ سال را نمایش علمی آن چه بر انسان، به ویژه بر مسلمانان گذاشته است ـ آن گاه که آنان از صراط مستقیم منحرف می شوند ـ بدانیم و این امکان نمایش نیم یافت، مگر پس از کامل شدن اسلام و نه پیش از آن. شاید جاهلیت جدید که امروز بر جهان حاکم است، فقط چنین نمایشی باشد.

دو گونه گژروی

ما دو نوع انحراف از اسلام داریم: اول، ان ها که هیچ گاه به درون اسلام را نیافتند، بلکه جنگ و ستیز با آن را در پیش گرفتند و برای خود تمدن وفرهنگ کفر و جاهلیت را پدید آوردند. امروز نیز تمدن غربی، باز نمود این تمدن کفر و جاهلیت است. این تمدن جنبه ی جهانی یافته است و بسیاری از خرده فرهنگ های غیر غربی، از قبیل خرده فرهنگ های چین، ژاپن و هند را نیز در بر می گیرد. این فرهنگ برخی بازمانده های سنت های مذهبی، از جمله مسیحیت دوران پس از رنسانس، یهود صهیونیست، و هندویسم نظامی گرا را نیز در بر می گیرد، که همه بر خلاف با اسلام پا می فشارند. سر انجام تمدن غربی، مسلمانانی را نیز، که تحت حاکمیت های استعماری، سکولاریم را به عنوان تنها منش معتبر زندگی پذیرفته اند، دربر می گیرد. طبقات حاکم در همه ی جوامع اسلامی امروز، به جز ایران پس از انقلاب، از این دسته از مسلمانان هستند

انحراف دوم، در دورم اسلام اتفاق می افتد. این انحراف را آن دسته از علما (در همه ی مکاتب فکری) رهبری می کنند که به هر دلیل، نظام های فرهنگی، سیاسی، اجتماعی دیگری را پذیرفته اند و مشروعیت داده اند که با قرآن و سنت پیامبر مطابقت ندارد. نمونه ای این نوع انحراف را ـ از جمله تئولوژی انحرافی را ـ می توان همه جا یافت

همان طور که می دانیم تاریخ، دیدگاه های دیگری نیز دارد. اسلام، با وجود خطا و انحراف در ان، یک نظام اعتقادی بیار قوی است که خودمی تواند پاسخ های در خوری برای سستی ها و بیماری هایی که گریبان امت را گرفته است ارایه کند. ما باید می دانستیم که اسلام، چنان چه حقیقت نابی باشد، فرستاده ای از سوی خدا ست و در درون خود، توان تولید فرآیندهای اصلاحی را در لحظات مهم تاریخی دارد. پیش از ظهور می کردند، این مهم رابر عهده داشتند. حال نقش اصلاح و هم گرایی را عواملی غیر از پیامبر بر عهده دارند، مانند افراد، جنبش ها وانقلاب ها. هرگاه عوامل اصلاحی بر مبنای شرایط تاریخی بر انگیخته شوند، باید توانایی حرکت دادن همه ی امت را به افراد، و جنبش هایی که آن افراد به وجود آورند، به گونه ای نا موفق کوشیدند تا نقش عوامل اصلاحی اصلی را باز کنند، اما شکست خوردند. از آن جمله اند: حسن البناء (بنیان گذار اخوان المسلمین و مولانا ابوالمودودی، بنیان گذار جامعه الاسلامی).

دولت اسلامی، محور اصلاح مسلمین

به نظر می رسد نقش اصلاحی اصلی و مرکزی را فقط یک «دولت اسلامی» می تواند بر عهده گیرد. آن ها که موفق نبودند، علت عدم موفقیت شان دقیقا آن بودکه نتوانستند دولتی اسلامی را تاسیس کند. تاسیس دولت اسلامی برای گذار به ایفای نقش اصلاح گرایانه و پایان دادن به خطا و انحراف در درون امت، ضروری به نظر می رسد.

در سیره ی محمد، که درود خدا بر او باد، می توان تایید آنچه رامی گوییم، بیابیم. نقش پیامبر به مثابه ی یک فرد، در مکه محدود به دعوت کسانی به اسلام بود؛ با این وجود، حتی وقتی ایشان در مکه بودند، تاسیس حکومت اسلامی را دنبال می کردند. اهمیت مهارجرت اولیه ی مسلمانان از مکه به حبشه، در همین نکته است. وقتی پس از مهاجرت به مدینه، اسلام، گذار مرحله ی تبدیل شدن به حکومت را طی کرد، گسترش اسلام در شبه جزیزه، سرعت یافت. اسلام بدون وجود دولت اسلامی، کامل نیست؛ در این مورداصلا جای بحثی نیست. تفاوت بسیاری است بین دعوتی که مسلمانان صالح انجام می دهند و دعوتی که مسلمانانی انجام می دهند که به وضع موجود متعهدند و بدان سبب انرژی مسلمانان را هرز می دهند.

رژیم سعودی مبالغ زیادی را برای دعوت به اسلام هزینه می کند تا انرژی بسیاری از مسلمانان را در سراسر جهان جذب کند و آن ها را سوی فعالیتی که به بن بست می انجامد، منحرف نماید. بنابراین، ابزار اصلی دعوت «دولت اسلامی» است. دعوت، بدون وجود دولت اسلامی، مانند دعوت مهمان به محلی است که نشانی اش مشخص نیست. ماهیت سیاسی اسلام و پیامبری محمد را قریش مکه، به روشنی از همان آغاز دربافته بودند. وقتی قریش برای مذاکره به او نزدیک شدند «پادشاهی» را نیز به ایشان پیشنهاد کردند. در راس هیئت نمایندگی قریش عتبه ابن ربیع قرار داشت. این رویداد در همه ی کتاب های سیره، ثبت شده است. هدف پیامبری محمد، قدرت یا پادشاهی شخصی نبود، بلکه تبدیل همه ی منطقه به حکومت اسلامی بود. سال ها پس از مکه به دنبال لشکر کشی نظامی پیامبر که توسط حکومت اسلامی ایشان در مدینه هدایت می شد، به اسلام تسلیم شد.

این دولت اسلامی است که مسئولیت اصلی دعوت را بر عهده دارد. نکته ای که در ادبیات مدرن و اسلام نادیده گرفته شده است و شرق شناسان نیز از کنار آن گذاشته اند، آن است که اسلام فقط یک پیام نیست، بلکه یک روش نیز هست. پیام اسلام اگر بخواهد با روش های انفعال گرایانه ی میسیوترهای مسیحی ابلاغ شود، قطعاً به نتیجه ای مطلوب نمی رسد. چنین رویکردی، اسلام را به یک مذهب آیین بدل می کند و آن رابه اهدافش نمی رساند. پیام کامل اسلام، روش اسلام رانیز در بر می گیرد. به همین دلیل است که در اسلام، تا این اندازه بر سنت وسیره ی پیابر، تاکید شده است وبه همین دلیل است که روش ها و روندهای تاریخی مورد نیاز برای تاسیس حکومت اسلامی، بخش جدایی ناپذیری