پاورپوینت کامل قبله ام یک گل سرخ ۳۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل قبله ام یک گل سرخ ۳۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل قبله ام یک گل سرخ ۳۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل قبله ام یک گل سرخ ۳۱ اسلاید در PowerPoint :

گر شعر «آهوی کوهی» حنظله ی باد غیسی را پدر سروده های مکتوب پس از اسلامِ در ایران بدانیم، شعر فارسی از آغاز پیدایش و شکل گیری وزن عروضی تا به اکنون که در «هزاره ی دوم آهوی کوهی» به سر می بریم، فراز و نشیب های فراوانی در سبک سُرایش و تاثیر زبان های مختلف و تولد و مرگ واژگان به خود دیده است. به لحاظ محتوا می توانیم در یک دوره بسیار بلند (بیش از هزار سال) و یک دوره ی نوپا ـ که اکنون در آن به سر می بریم ـ دوعنصر بسیار برجسته را درآن ببینیم که به نحوی آشکار، از هم متمایز می شود.

جدا از موضوع «مدح» که داغ ننگی بر پیشانی ادب پارسی است، قرن ها بود که شعر، کجاوه ای برای حمل حکمت و فلسفه و پیام های اخلاقی و عرفانی و تربیتی مستقیم بود؛ یعنی به حکم اقبالِ عامه به شعر، هر اندیشه ورزی که می خواست به صورت شیوا و مانا، دانسته هایش را به دیگری منتقل کند، از زبان شعر استفاده می کرد، نگاهی به میراث به جای مانده از عرفان، و فیلسوفان و پزشکان شاعر نشان می دهد که چگونه در گذر سال ها و سده ها، امثال حدیقه الحقیقه و منطق الطیر و لامیه ها و تائیه ها، به مدد شعر از دسترس حوادث در امان ماندند؛ آن هم در سرزمینی که گذرگاه اقوام و میدان جنگِ گاه و بی گاه طوایف و قبایل و نژادها بوده است.

در همین دوره های قاجار، حاج ملاهادی سبزواری فیلسوف بزرگ وقت، زبان شعر را برای آموزش حکمت به کار برد، ولی در اواخر دوره ی قاجار، خانه تکانی ای به نام مشروطیت، هم زمان با دگرگون ساختن فکر مردم، شعر را نیز دستخوش تحول قرار داد و مفاهیم تکراری عرفان و حکمت و پند و اندرز، آرام آرام جای خود را به مفاهیم سیاسی و مشکلات کوچه و بازار داد و از این پس است که موضوعات شعری متنوع تر شد و سخنوران بسیاری که پیام شعری شان چیزی جدا از مقولات قرن های گذشته بود ماحصل آن خانه تکانی های بزرگ، ظهور اندیشه ی نیمایی در شعر فارسی بود که «آب در خوابگاه مورچگان» ریخت و پس از نیما شعر نو و آزاد و سپید و موج ناب و ادبیات پایداری و غیره از راه رسیدند.

امروزه نمی توان تاثیر اندیشه ها و فلسفه های نوین جهانی را در شعر نادیده گرفت. اگر تا دیروز دین و مذهب جزو لاینفک سروده های شاعران بود، به یمن وجود انواع «ایسم ها» و فلسفه ها، امروزه رد پای نهلیسم و فمنیسم و… را می توان در شعرهای شاعران دید. از طرف دیگر پست مدرنیسم تمام اعتقادات و اندیشه ها و باورها را در شعر، به چالش فراخوانده، هنر برای هنر شروع به عرض اندام نمود.

در سرزمینی چون ایران که شعر جزو جوهره ی مردم است و از در و دیوار آن، شعر می ریزد و پیر و جوان ملزم به شعرخوانی و شعرگویی ـ اگرچه غیرمستقیم ـ می باشند، عادت به شنیدن شعر معمول است. این عادت باعث می شود که ما نیز چون پدران مان و پدران پدران مان، که اشعار را تحت سیطره افاعیل عروضی خوانده اند و نوشته اند، ناخودآگاه شعری را بیش تر بپسندیم که بر اساس قوانین خلیل بن احمد و شمس قیس باشد و شعرهای خارج از سبک فوق، نه تنها بین مردم جا نیفتد، بلکه بسیاری از آن ها ـ اگرچه زیبا و قوی و قابل تأمل باشد ـ در بوته ی فراموشی و گم نامی، خاک بخورند؛ اما سهراب سپهری تا اندازه ی زیادی توانست با زبان جدیدی با مردم ارتباط برقرار کند؛ شعرهایی چون «به سراغ من اگر می آیید الخ» و «خانه دوست کجا است» و بندهایی چون «کاش مردم دانه های دل شان پیدا بود» و «صدا کن مرا، صدای تو خوب است» زینت خانه ها و خودروها و دفتر خاطرات گردید که همین نشانه ی توفیق او در سخن گفتن با زبان عامه بود.

برای جُستارِ در اندیشه ی مذهبی سهراب، باید به سراغ «هشت کتاب» او رفت، که سروده های آن در کتاب های مختلفش نمودار اندیشه ی این شاعر ـ نقاش بزرگ است. سهراب در «مرگ رنگ» چاپ ۱۳۳۰ خورشیدی، آن گونه که در «مرغ معما» می سراید «درونش پر از هیاهو است» و زندگی در نظرش سرابی است که با «شعرهای گذشته» پیوند دارد. او فکر می کند که همه چیز را خواب می بیند. نقاشی تنها و سرگردان، که «رنگی نیست» تا برایش بگوید «اندکی صبر، سحر نزدیک است» و در «سرگذشت» خود می گوید: «هیچ کس نیست به ساحل پیدا» و همین انسان سرگردان تنها، رنج می برد و رویاهایش بی تار و پود هستند؛ یک جهنم سرگردان.

نیک می دانیم مذهب، کشتی نجاتی است برای آنانی که هیچ هدف و مقصودی در بحر قلزم زندگی برایشان مقصود نیست. هدف و غایتی که در جوهره ی مذهب و دین نهفته است، به فرد این کمک را می کند تا احساس بیهودگی و رنج نکند و پوچ گرایی و جنون و خودکشی را برای گریز از این منجلاب، برنگزیند. هر مذهبی فرد را به شناختی خاص از حیات می رساند و تلاش برای فهمیدن و درک این شناخت، می تواند همان عرفان باشد. این گونه است که می توانیم عرفان اسلامی، عرفان مسیحی، عرفان بودایی و… را در مذاهب گوناگون شاهد باشیم. هرچند جوهره ی عرفان یکی است، ولی بر اساس تکامل مذاهب،