پاورپوینت کامل آزادی،گوهرایمان و دیانت است. ۲۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آزادی،گوهرایمان و دیانت است. ۲۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آزادی،گوهرایمان و دیانت است. ۲۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آزادی،گوهرایمان و دیانت است. ۲۶ اسلاید در PowerPoint :

اگر دین یا وجه بارز و گوهر دین و دینداری را همان اقبال به خداوند و تقریب به او بدانیم، انجام چنین کار و دستیابی به چنین حالتی جز با انتخاب آگاهانه و تصمیم آزادانه ی مردمی امکان پذیر نیست. اساسا ایمان به عنوان یک تصمیم و انتخاب بدون آزادی تحقق نخواهد یافت؛ پس ایمان آوردن و دینداری مسبوق و متکی به آزادی است و بدون آزادی ایمان یعنی آن حالت مجذوبیت آگاهانه و مبتنی بر اندیشه و انتخاب، هرگز مجال ظهور و بروز نمی یابد و اساسا تکوین و پیدایش ایمان در گرو وجود آزادی است. این نکته در معنای ایمان و دینداری تفکیک ناپذیر است و در مورد هر فعل ارادی و آگاهانه ی دیگری نیز همین نکته عینا صادق است.

بدینسان آزادی در متن ایمان حضور دارد و فعل ایمان آوردن و اقبال نمودن به سوی خداوند و پذیرفتن دستورات او و تسلیم او شدن، و تلاش برای تقرب یافتن به او بدون آزادی هرگز محقق نخواهد شد. دینداری مستلزم آزادی است و هیچ دینی نمی تواند دشمن آزادی باشد؛ زیرا با این خصومت در واقع راه را برای ایمان آوردن و دینداری افراد مسدود می سازد. فعل ایمان بدون آزادی زمینه ی تحقق ندارد و آزادی، گوهر ایمان و دیانت و قوام و رکن اصلی آن است. هرچند متکلمان ادیان و قاطبه ی دینداران در طول تاریخ برای ایمان تعریف های گوناگونی ارایه کرده اند، اما هر تعریفی که برای ایمان در نظر بگیریم، سرانجام و در واپسین تحلیل، فعلی است که توسط آدمی صورت می گیرد، حالتی است که برای آدمی پیش می آید، تصمیمی است که آدمی اتخاذ می کند، مواجهه ای است که آدمی انجام می دهد و برای آدمی رخ می دهد، مکاشفه یا تجربه ای است که برای آدمی حاصل می شود، تصدیقی است که آدمی در فضای روح و اندیشه اش به آن صورت می بخشد. همه ی اینها به آزادی روح، اندیشه و اراده ی آدمی وابسته است و بدون آزادی تحقق آن ها محال است. پس ایمان نه تنها مباین و منافی آزادی نیست، بلکه موکد و مقوی آن نیز هست و تحقق ایمان، عین تحقق آزادی است. ادیان نیز که خواستار تحقق ایمان در آدمی هستند بر تحقق آزادی و رفع همه ی موانع بیرونی و درونی تاکید دارند. این حقیقت به عنوان پیشفرض مستتر در اراده ی ایمان، دعوت به ایمان آوردن و مفهوم خود ایمان حضور دارد. ایمان داشتن و دینداری محتاج و مستلزم آزادی است و اگر ادیان، آدمی را به ایمان آوردن فراخوانده اند پس آزادی و لزوم تحقق آن را نیز از پیش پذیرفته اند و باید شرایط تحقق ایمان را فراهم کنند.

برخی از متفکران مانند «فویر باخ» و «مارکس» پنداشته اند که ایمان، نفی کننده ی آزادی است و دینداری و خداپرستی آزادی انسان را از بین می برند؛ زیرا در پرستش و دینداری، انسان مطیع اوامر و خواسته های خداوند است و اراده و خواست خود را از دست می دهد یا کنار می زد و نفی می کند، بنابراین انسان با ایمان آوردن آزادی خود را از دست می دهد و دین با دعوت و الزام آدمی به اطاعت از خداوند، در حقیقت آزادی او را نفی می کند. در این زمینه از سوی مخالفان دین در دوران معاصر قلم فرسایی های بسیاری انجام گرفته و سخنان زیادی گفته و کتاب های فراوانی نوشته شده است؛ با زبان شعر، رمان، استدلال شبه فلسفی و تحلیل های روانشناختی و جامعه شناختی و حتی سیاسی کوشش شده تا این نکته را به ذهن افراد فرو کنند و به بشر معاصر بباورانند که دین، پرستش و ایمان با آزادی منافات دارد.

از دیدگاه ما سخن فویر باخ و مارکس یک خطای قطعی و مغالطه ی مسلم و حاصل بدفهمی و تلقی نادرست از ایمان و دینداری است، کسی که دین را ساخته ی دست استثمارگران و سرمایه داران زالوصفت برای به بند کشیدن آدمیان بداند و دین را مایه ی غفلت و تخدیر آنها به شمار بیاورد۱، چگونه می تواند داوری دقیق و منصفانه ای درباره ی دین و نسبت آن با آزادی داشته باشد. کسی که همچون فویر باخ دین را زاییده ی یک توهم، پندار و حسرت اندیشی کودکانه و خام آدمی و فرافکنی آرزوهای برنیامده ی او به دنیای خارج قلمداد کند،۲ دیگر چه انتظاری از او می توان داشت تا قضاوت درست و ع