پاورپوینت کامل نقش روشنفکران ایرانی در فرآیند توسعه و نوسازی ۳۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نقش روشنفکران ایرانی در فرآیند توسعه و نوسازی ۳۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نقش روشنفکران ایرانی در فرآیند توسعه و نوسازی ۳۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نقش روشنفکران ایرانی در فرآیند توسعه و نوسازی ۳۹ اسلاید در PowerPoint :

مساله ی «توسعه» را می توان از زوایای مختلف مورد بررسی قرار داد. یکی از این نگاه ها، بررسی نقش روشنفکران در فرایند توسعه است. شاید بتوان توسعه را غایت مدرنیزاسیون یا «نوسازی» به شمار آورد، از نظر تاریخی نیز فرایند مدرنیزاسیون بر دوش گروهی خاص از نیروهای اثرگذار اجتماعی بوده است که «روشنفکر» نامیده می شدند. به طور مشخص سؤال من این است که روشنفکران ایرانی به مساله ی توسعه، خاصه بخش اقتصادی آن، چقدر توجه و تامل داشته اند؟ و به طور کلی ارزیابی شما از نقش روشنفکران ایرانی در فرایند توسعه ی این سرزمین چیست؟

روشنفکران، در حقیقت سازندگان اندیشه اند و اساسا روشنفکر، مفهومی مدرن است که در دوران مدرن شکوفا گردید. آنان کسانی بودند که از وضعیت موجود در جامعه ی خود انتقاد می کردند و به اصلاح امور توجه داشتند. منتهی، معمولاً مضمون اصلی انتقادات آنان سیاسی بوده است. بنابراین، اگر کسی از مقام صدارت انتقاد می کرد و انتقادش نیز تئوریک و نظری بود، روشنفکر تلقی می شد. این انتقاد می توانست جنبه ی نظری، اقتصادی، اجتماعی و یا سیاسی داشته باشد.

بنابراین، هر اندیشمندی روشنفکر نیست. انتقاداتی که روشنفکران ایرانی پیش از انقلاب می کردند، مبنای تئوریک روشنی نداشت، یعنی از مبنا و مایه ی محکمی سرچشمه نمی گرفت. انتقادات، عمدتا صوری و ظاهری بود و به عمق مسایل نفوذ نمی کرد.

یکی از معایب اصلی کار روشنفکران ایرانی، نداشتن اندیشه ی اقتصادی است. اغلب روشنفکران ما اندیشه ی اقتصادی ندارند،گویی در مجموعه ی نظریاتشان اقتصاد جایی نداشته است. شاید فکر می کرده اند اقتصاد، مساله ی کم اهمیتی است و باید به چیزهای مهم تری اندیشید؛ در حالی که می دانیم اندیشه ی اقتصادی یکی از پایه های اصلی جامعه ی مدرن است.

مبنای اندیشه ی مدرن، از اقتصاد اخذ شده است؛ یعنی جامعه ی مدرن از نظر فکری و نظری، وامدار اقتصاد است.

آیا منظور شما این است که اساسا روشنفکران ما از جهان مدرن و مؤلفه های آن شناخت درستی نداشته اند؟

دقیقا همین طور است، چون روشنفکران ما به عمق دنیای مدرن دست نیافتند و به این مساله که در جامعه ی مدرن، اقتصاد نقش اصلی را ایفا می کند (منظور از اقتصاد، هم «اندیشه ی اقتصادی» و هم «مساله ی عینی اقتصاد» است) توجه نکردند. به همین دلیل، روشنفکران ما شأن روشنفکری خود را به درستی ایفا نکردند. هدف ایشان از انتقاد از دولت این بود که جامعه را به یکباره و دفعی از سنت به تجدد پرتاب کنند، بدون آن که مراحل ضروری این حرکت را طی کرده باشند. این سیاه ترین نقطه ی کارنامه ی روشنفکران ایرانی است. روشنفکران ما در بی خبری کامل از اسباب و لوازم اندیشه ی مدرن، به خصوص وجه اقتصادی آن، به سر می بردند.

به نظر می رسد بر خلاف دیدگاه شما، برخی روشنفکران ایرانی، عمیقا به مساله ی اقتصاد و تاثیر آن در فرایند نوسازی و توسعه ی ایران باور داشته اند.مثلاً کدامشان؟

مثلاً دکتر علی شریعتی که ممکن است، ما با دیدگاه های سوسیالیستی او در زمینه ی اقتصاد موافق نباشیم، ولی نمی توانیم حجم قابل توجهی از آثار او در حوزه ی مباحث اقتصادی (مثل بحث بورژوازی، سرمایه داری، ارزش اضافی و…) را نادیده بگیریم.

منظور من از بی توجهی روشنفکران ایرانی به مساله ی اقتصاد، این است که روشنفکران ما اقتصاد را در حوزه ی روابط اجتماعی، به صورتی پست و نازل مطرح می کردند، مانند ارسطو که انسان را «موجود یا حیوان سیاسی» می دید. در حالی که اندیشه ی مدرن تعریف انسان را «موجود یا حیوان اقتصادی» می داند. شریعتی، فقط تا جایی که به سوسیالیسم مربوط می شد، به مساله ی اقتصاد می پرداخت و به مضمون، اسباب و لوازم علم اقتصاد، بی توجه و بلکه ناآشنا بود. سخنان او درباره ی برخی مفاهیم اقتصادی نظیر سرمایه داری، بورژوازی و…، از مارکسیسم سرچشمه می گیرد، او علنا از سوسیالیسم دفاع می کند و به شدت از تجارت متنفر است، در حالی که اساس جامعه ی مدرن، بر تجارت و داد و ستد استوار شده است. خصومت شریعتی با مفهوم تجارت، ناشی از ناآشنایی او با اندیشه ی مدرن است. تجارت در اندیشه ی دینی اسلام نیز اهمیت و شان والایی دارد و شریعتی حتی از نگاه دین هم به مساله ی تجارت توجه ندارد.

اساسا این تفکر که تفکر سنتی ایران است، ضد اقتصادی و طبعا ضد مدرن است. از نظر تاریخی نیز، تقریبا از هزار سال پیش، ایران محل تاخت و تاز قبایل و عشایر بوده است، هر قبیله و قومی که در ایران به حاکمیت می رسید، فقط به فکر غارت سرمایه ها ودر نتیجه، فقط به فکر «توزیع» بود؛ یعنی وقتی قوم مهاجم در این سرزمین ثبات و اسکان می یافت، به مصرف سرمایه های حاضر و آماده می پرداخت، بنابراین مساله ی داد و ستد، تجارت وتولید اصلاً مفهومی نداشت. زیرا آنان فقط به فکر این بودند که غنایم را چگونه عادلانه توزیع کنند.

شاید دلیل جذابیت بحث عدالت توزیعی و عدالت اجتماعی نزد ما ایرانیان، همان سابقه ی تاریخی باشد. اما جامعه ی مدرن به توزیع نمی اندیشد، بلکه از مبنای «هماهنگی منافع» برای تولید و یا هدف کسب سود تبعیت می کند. این مساله را در ذهن هیچ کدام از روشنفکران ایرانی نمی یابید.

شما مبنای تفکر مدرن را «اقتصاد» می دانید. آیا در مغرب زمین (که موطن روشنفکری بود) نیز نگاه روشنفکران این گونه بوده است. مثلاً کانت و هگل که قله های تفکر مدرن بودند، چگونه به اقتصاد توجه می کردند؟ به طور مشخص سابقه ی اندیشه های اقتصادی در روشنفکران غرب چگونه بوده است؟

کانت و هگل، اشارات بسیار روشنی به اندیشه ی اقتصادی داشته اند. یکی از مهم ترین مباحث مطرح شده توسط هگل، بحث در خصوص جامعه ی مدنی است. مشخصه ی اصلی جامعه ی مدنی نزد هگل، صورت اقتصادی آن است. بنابراین، این متفکرین کاملاً با تفکرات اقتصادی آشنا بودند. هگل آثار آدام اسمیت را خیلی خوب خوانده بود و گاهی اشاراتی هم به او داشت و اصلاً [کتاب] «نیرنگ تاریخ» هگل، برگرفته از «دست نامریی» آدام اسمیت است. اما مساله ی مهم، الگو و نمونه ی «هماهنگی منافع» است. مدرنیته، الگوی «دو