پاورپوینت کامل انقلاب های رنگین ۹۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل انقلاب های رنگین ۹۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل انقلاب های رنگین ۹۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل انقلاب های رنگین ۹۵ اسلاید در PowerPoint :

شکل های مختلف ناامن سازی جهت براندازی حکومت ها عبارتنداز:

۱. ناامن سازی بر اساس قومیت گرایی: قومیت گرایی درایران با مذهب گرایی پیوند خورده است. به عنوان مثال، سنی با کرد، سنی با بلوچ و خلق عرب با شیعه از این سنخ هستند. اگرچه این موارد در ابتدای انقلاب، آمریکا و دیگر دشمنان ایران را بر آن داشت، تا تحت عنوان خودمختاری به آن دامن بزنند، اما این بار در سطح بسیار وسیعی مورد توجه جدی مقامات آمریکا قرار گرفته است. موسسه اینترپرایز – که متعلق به نومحافظه کاران آمریکاست و بیش از ۲۰ تا ۳۰ نفر از افراد خبره آن به عنوان کارشناس در کاخ سفید مشغول به فعالیت اند – روی پروژه فوق کار می کنند و به کاخ سفید گفته اند: تنها پاشنه آشیل ایران بحث قومیت ها است و تنها از این طریق است که می توان، تغییر در ایران را دنبال کرد. و لذا آنها به دنبال راهکارهایی هستند که چگونه می توان بر اساس خواسته های قومی به مقابله با نظام پرداخت.

۲. ناامن سازی بر اساس رعب و وحشت: مواردی چون انفجارها در اهواز در تاریخ ۲۲ خرداد ۱۳۸۴ ترور قاضی مقدس، ۲ انفجار در اهواز در تاریخ ۲۳ مهر ۱۳۸۴ و انفجار دیگر در تاریخ ۴ بهمن ۸۴، حادثه تروریستی معروف به تاسوکی در جاده زابل- زاهدان در ۲۵ اسفند ۱۳۸۴، ترور رابط فرهنگی دانشگاه ها در ایرانشهر در تاریخ ۱۸ فروردین ۸۵، بمب گذاری در کرمانشاه در تاریخ ۸۵/۲/۱۸ و کشتار مردم در جاده بم- کرمان، همگی می تواند با نیت ایجاد رعب و وحشت و بر هم زننده ثبات نظام صورت گیرد.

۳. ناامن سازی بر اساس انقلاب های مخملین: این شکل از ناامن سازی بیشتر جنبه روحی و روانی دارد. ایجاد دفاتر آموزشی نافرمانی مدنی در برخی از کشورهای همجوار و جذب روزنامه نگاران وابسته، همگی در همین راستاست، که الیزابت چنی، دختر دیک چنی، مسئولیت این کار را بر عهده دارد و بخش عمده ای از بودجه ۷۵ میلیون دلاری امریکا در این راستا هزینه می شود و افرادی چون جهان بگلو که در زمینه انقلاب های مخملین از یک سو و بحث قومیت ها از سوی دیگر فعالیت جدی تحقیقاتی داشته – به روایت اسناد و مدارک به دست آمده – حقوق بگیر شورای روابط خارجی آمریکا بوده، که در تئوریزه کردن این مباحث نقش فعالی ایفا نموده است.

انقلاب

انقلاب پروسه ای است که طی آن، قدرت با اعمال خشونت از یک گروه به گروه دیگر منتقل می شود و قدرت به طور کامل تغییر جایگاه پیدا می کند. در انقلاب های کلاسیک، ساختار سیاسی و حاکمان به طور حتم و کامل تغییر می کنند و نهادهای سیاسی، اقتصادی و اجتماعی پدید می آیند. البته اعمال خشونت، هزینه های تغییر را بالا می برد و باعث ایجاد هرج و مرج در جامعه حتی به طور موقت می گردد. اما در سال ۱۹۸۹ یک نوع تئوری جدید برای ایجاد تغییرات در نظام های استبدادی ارائه گردید، که به انقلاب زرد یا رنگی مشهور شد.

انقلاب مخملین در دهه گذشته، توانایی آن را داشت تا نظام های کمونیستی و سوسیالیستی را تغییر دهد. در انقلاب های مخملی یا رنگی “خشونت” یا وجود ندارد و یا کمتر به کار گرفته می شود و بیشتر روی حرکت های مسالمت آمیز برای تغییرات سیاسی تکیه می گردد. انقلاب های مخملی بیشتر در هنگام “انتخابات” روی می دهد. در کشورهایی که انتخابات آزاد و رقابتی نداشته باشند، مستعد انقلاب مخملی هستند. به این معنی که گروه های مخالفِ هیأت حاکمه به هنگام انتخابات که فضای آزاد بیشتری به وجود می آید با همدیگر متحد می شوند و برپایی تجمعات مسالمت آمیز و اعتراضات گسترده – با استفاده از قدرت رسانه ای داخلی و خارجی – به گروه حاکم که از برگزاری انتخابات آزاد جلوگیری می کنند، اعتراض نموده و باعث انفعال طرفداران نظام یک دستی و انحصار گرا می شوند، که در نتیجه آن، انتخابات از حالت انحصار خارج می شود و کاندیداهای هوادار نظام دموکراتیک انتخاب می شوند.

بدین ترتیب، بدون توسل به خشونت، نظام سیاسی به نفع دموکراسی و مردم سالاری تغییر می یابد، که به انقلاب مخملی و یا نارنجی مشهور است. انقلاب مخملین را برای اولین بار “واسلاوهان” رئیس جمهور سابق چک – که در آن زمان رهبر مخالفان این کشور بود – بر سر زبان ها انداخت، که بعدها در گرجستان نیز از آن به عنوان نمادی جهت اعتراض به حکومت “شوارد نادزه” استفاده شد.

انقلاب مخملی

انقلاب مخملی یا “انقلاب های رنگی” یا “گلی” از شیوه های براندازی نرم است، که به نوعی سرنگون کردن حاکمیت و جابجایی قدرت است، که از شیوه های مبارزه منفی و نافرمانی مدنی بهره می گیرد. در برخی از کشورهای اروپای مرکزی، اروپای شرقی و آسیای مرکزی، انقلاب مخملی، طراحی و پیاده شده است.

در سال ۱۹۸۹، طی یک دوره شش هفته ای، مخالفان حکومت در چکسلواکی با انجام سلسله اقداماتی زنجیره ای توانستند رژیم حاکم را سرنگون کرده و قدرت را در دست بگیرند، که این طرح و ایده، به ترتیب در کشورهایی؛ همچون صربستان، گرجستان، اوکراین و قرقیزستان منجر به تغییر طبقه حاکم شد. البته غرض اصلی از طراحی و پیاده سازی انقلاب های مخملی، براندازی حکومت هایی است که آمریکا آنها را مانع بسط و گسترش سلطه خود می داند.

برخی از اهداف آمریکا از ساماندهی انقلاب های رنگی عبارتند از:

– تسلط بر مناطقی که از جهت سیاسی و راهبردی اهمیت ویژه دارند؛

– کنترل مسیر انتقال انرژی و جلوگیری از تسلیحاتی شدن آن؛

– حذف یا مهار نظام هایی که مانع گسترش سلطه آمریکا هستند؛

– ممانعت از ایجاد اتحادیه های نظامی و امنیتی در آسیا، خاورمیانه و آسیای مرکزی؛

– همسو نمودن کشورهای موردنظر با سیاست های آمریکا؛

– فرصت سازی اقتصادی برای آمریکا؛

– مهار بیداری اسلامی.

شاخص های انقلاب مخملی

در انقلاب های رنگی مخالفان نظام حاکم با تجمع در مقابل نهادهای حاکمیتی؛ مثل پارلمان، کمیسیون انتخابات، پلیس و غیره، اجازه تحرک و عکس العمل را از این نهادها می گیرند و مانع ورود نمایندگان پارلمان یا مسئولین پلیس به ساختمان می شوند، که عملاً مشروعیت را از نهادهای حاکمیتی می گیرند.

در کشورهای اوکراین و گرجستان، مخالفان نظام کمونیست، چند شبانه روز در خیابان ها و میادین اصلی تجمع کردند و در قرقیزستان مخالفان مقابل پارلمان و نهاد ریاست جمهوری تجمع کرده و حاکمیت را وادار به تسلیم کردند. بنابراین، انقلاب مخملی در کشورهایی صورت می گیرد، که نظام سیاسی آن یک دست بوده و انتخابات آزاد در آن معنا نداشته باشد؛ زیرا در این گونه کشورها، مطبوعات آزاد نبوده و آزادی های سیاسی و مدنی محدود است. ازطرف دیگر، جریان حاکم، تمام ارکان حکومت و بنگاه های اقتصادی را در اختیار دارد و فقر و بیکاری در جامعه حاکم می باشد. در جوامعی که هویت ملی در آن کمرنگ شود و اختلاف طبقاتی در آن زیاد باشد، احتمال بروز انقلاب مخملین در آنها زیاد است. عدم تأمین مطالبات مردم توسط حاکمیت و افزایش فاصله حاکمان با مردم، زمینه را برای بروز انقلاب زرد فراهم می نماید.

از طرف دیگر، اصلاحات عملی و آزادی های سیاسی، مانع تحقق پاورپوینت کامل انقلاب های رنگین ۹۵ اسلاید در PowerPoint می شود. به طور کلی، ضعف دموکراسی، انحصارگرایی، فقر اقتصادی، بی هویتی ملی، فساد اداری و سرکوب منتقدان، زمینه را برای بروز انقلاب های مخملی فراهم می کند؛ زیرا رسانه های دیجیتالی داخلی و خارجی، اطلاع رسانی کرده و باعث اتحاد جنبش های مردمی و دانشجویی می شوند.

از طرفی دیگر، آزادی های سیاسی، انتخابات آزاد، پاسخ گویی حاکمیت و چرخش قدرت، مانع از بروز انقلاب می شود. یک تفاوت مهم دیگر انقلاب های مخملین با انقلاب های کلاسیک در این است که در انقلاب مخملین پس از وقوع انقلاب و پیروزی دموکراسی خواهان، تغییرات قانونی، با انتخابات آزاد و رفراندوم صورت می گیرد و حاکمان سابق قتل و عام نمی شوند. به عنوان مثال، در آفریقای جنوبی پس از پیروزی مخالفان نظام دیکتاتوری، فقط یک نفر زندانی یا قتل و عام شد، ولی در انقلاب های کلاسیک، مثل رومانی پس از پیروزی انقلاب، تسویه حساب ها و انتقام جویی ها شروع شد و افراد زیادی اعدام و قتل و عام شدند.

در انقلاب مخملین پس از پیروزی انقلاب، همه گروه های سیاسی و مخالف و موافق، حق آزادی بیان و آزادی سیاسی دارند و بیانیه حقوق بشر در آنها اجرا می شود. انقلاب مخملی، علاوه بر اروپای شرقی و آسیای میانه، در تمام نقاط دنیا – با توجه به شرایط هر کشور – اتفاق افتاده است. به عنوان نمونه، در شیلی رژیم مستبد پینوشه، تمام ارکان حکومت را در اختیار داشت، ولی دموکراسی خواهان با اتحاد نانوشته و به صورت مدنی علیه حکومت قیام کردند. جنبش های کارگری، زنان، دانشجویان، توده های مردمی، هنرمندان و رسانه های غیر حکومتی با هم متحد شدند و از طریق نافرمانی مدنی (ایستادگی در مقابل درخواست های حکومت و مقاومت در برابر انحصارگرایی حاکمیت) حکومت را به زانو درآوردند و حکومت مردمی و دموکراسی را جایگزین انحصارگرایی و استبداد کردند. رسانه های خارجی و ارتباطات چهره به چهره داخلی، نقشی اساسی در پیروزی انقلاب رنگی شیلی داشته است، زیرا همه رسانه های داخلی در تسلط دولت بودند و مخالفان دولت، محدودیت انتشار روزنامه مستقل یا پخش برنامه های تلویزیونی را داشتند. مطبوعات به شدت کنترل می شد، ولی مردم اقبال زیادی به مطبوعات منتقد داشتند. انقلاب شیلی را به انقلاب “نرم” یا انقلاب نرم افزاری تعبیر می کنند؛ زیرا مطبوعات، بیشترین نقش را در سرنگونی استبداد داشتند.

چند مثال و حکایت از پاورپوینت کامل انقلاب های رنگین ۹۵ اسلاید در PowerPoint

حکایت اول: انقلاب گل رز در گرجستان

با فروپاشی شوروی سابق، آمریکا و ناتو به حلقه اول اروپای شرقی؛ یعنی سپر دفاعی هارتلند، نفوذ یافتند، که پس از آن، توسعه نفوذ در حلقه دوم نیز در دستور کار آمریکا قرار گرفت. برای این منظور نفوذ در گرجستان اولویت اول را داشت؛ زیرا آمریکا و متحدان اروپائی اش از طریق بنیاد سورس(۱) و با موافقت مقامات روسی، شواردنادزه را مجبور به استعفا کردند. و انقلاب به اصطلاح گل رز به پیروزی رسید. به طور کلی، فرایند عملیاتی شدن انقلاب گل رز در گرجستان موارد زیر را شامل می شود:

– تزریق کمک های مالی آمریکا و غرب به مخالفان حکومت گرجستان؛

– حمایت تبلیغاتی وسیع آمریکا و غرب از ائتلاف تروئیکای گرجستان و تخریب و تشویق اذهان عمومی؛

– متهم نمودن نظام حاکم در گرجستان به فساد مالی، فساد سیاسی و ناکارآمدی؛

– افزایش انتظارات و مطالبات عمومی در جریان مبارزات انتخاباتی؛

– متهم نمودن دولت گرجستان به تقلب در انتخابات؛

– از پیش برنده اعلام نمودن جریان های متمایل به آمریکا و غرب؛

– درخواست بازشماری آرا و همچنین فشار به دولت برای به رسمیت شناختن پیروزی مخالفان؛

– فراخوان مخالفان به مبارزه منفی و نافرمانی مدنی؛

– تصویب پارلمان در به تعطیلی کشاندن ادارات.

حکایت دوم: انقلاب نارنجی در اوکراین

اوکراین بعد از روسیه، بزرگ ترین کشور اروپایی است، که به لحاظ جغرافیای سیاسی، وضعی منحصر به فرد دارد. نفوذ آمریکا در این کشور از یک سو حلقه محاصره روسیه را تنگ تر می نمود و از سوی دیگر، دستیابی آمریکا را به بازار منابع نفت و گاز این منطقه آسان می کرد. کاخ سفید برای ساماندهی انقلاب رنگی در اوکراین تلاش مضاعفی کرد، به طوری که بعد از وقوع انقلاب نارنجی در این کشور، نیویورک تایمز فاش ساخت، که بوش دست کم ۶۵ میلیارد دلار برای این انقلاب هزینه کرده است.

در سال ۲۰۰۴ و در جریان انتخابات ریاست جمهوری اوکراین، هیچ یک از نامزدهای انتخاباتی نتوانستند حد نصاب لازم را در مرحله اول کسب نمایند. یانکوویچ نخست وزیر وقت و هوادار روسیه، در دور اول ۳۹/۸۸ درصد و ویکتور یوشچنکو نامزد مورد حمایت آمریکا و غرب ۳۹/۲۲ درصد آراء را به دست آوردند، که در نتیجه انتخابات به دور دوم کشیده شد. در مرحله دوم و بنابر اعلام غیررسمی، یانکوویچ با کسب ۴۹/۴۶ درصد آرا بر یوشچنکو، که ۴۶/۶۱ درصد آرا را کسب کرده بود پیروز شد، اما این نتیجه از سوی یوشچنکو و طرفدارانش مورد قبول قرار نگرفت و آنان دولت یانکوویچ را به تقلب در انتخابات متهم نمودند. با اعلام نتیجه انتخابات، جنبش پارا، که از مدت ها قبل با حمایت مالی و تبلیغاتی آمریکا سازماندهی شده بود، با حضور در خیابان های کیف، اقدام به تحصن و تظاهرات نمودند. متحصنین، که تی شرت بازوبند و کمربند و هدبند نارنجی بر تن داشتند و با خود پرچم های نارنجی حمل می کردند، خواستار اعلام پیروزی یوشچنکو از سوی کمیسیون انتخابات شدند، اما کمیسیون انتخابات، رسماً پیروزی یانکوویچ را اعلام نمودند و با اصرار این کمیسیون، پارلمان اوکراین نیز نتیجه انتخابات را به تصویب رسانید. با اعلام نتیجه انتخابات از سوی پارلمان اوکراین، مخالفان مانع ورود یانکوویچ به دفتر نخست وزیری شدند و کشور در شرایط جنگ داخلی و تجزیه به دو بخش شرقی (طرفداران یانکوویچ) و بخش غربی (به هواداری یوشچنکو) قرار گرفت. با فوق العاده شدن اوضاع کشور، پارلمان اوکراین در رأی خود تجدیدنظر کرد و اعلام نمود، که در انتخابات تقلب صورت گرفته و از رئیس جمهور درخواست کرد تا کمیسیون انتخابات را منحل کند.

با جانب داری وزیر دفاع از یوشچنکو، شرایط به سود غرب گرایان و افراد مورد حمایت آمریکا تغییر کرد و در نتیجه، دادگاه عالی اوکراین سرانجام در ۷ دسامبر، نتیجه انتخابات را باطل و تاریخ ۲۶ دسامبر را برای برگزاری انتخابات مجدد اعلام نمود. انتخابات مجدد در تاریخ ۲۶ دسامبر و با حضور ۱۲۰۰۰ ناظر بین المللی برگزار گردید و یوشچنکو با کمک تبلیغاتی رسانه های آمریکایی و اروپایی ۵۲/۶۲ درصد آرا را کسب و رسماً رئیس جمهور این کشور شد.

فرایند انقلاب نارنجی در اوکراین از این قرار است:

– تزریق کمک های مالی آمریکا و غرب به مخالفان دولت اوکراین؛

– انجام عملیات مشروعیت قهقرایی با متهم نمودن دولت اوکراین به خشونت، ترور مخالفان، فساد مالی، فساد اداری و فساد سیاسی؛

– ناکارآمد جلوه دادن دولت؛

– تصویر سازی مطلوب از یوشچنکو و مخدوش نمودن چهره یانکوویچ به وسیله رسانه های آمریکایی و غربی؛

– تخریب و تشویق اذهان عمومی از طریق پخش شایعه مسموم کردن یوشچنکو به وسیله دولت یانکوویچ؛

– القای تقلب در انتخابات به وسیله دولت؛

– مخالفت با اعلام نتیجه انتخابات و فراخوان مخالفان به نافرمانی مدنی و مبارزه منفی؛

– انعکاس گسترده تحولات اوکراین توسط سی ان ان، بی بی سی و یورو نیوز و هدایت افکار عمومی در این کشور؛

– بر هم زدن نظم و امنیت عمومی و اشغال اماکن دولتی.

در حالی که بسیاری از طرفین درگیر بحران انتخاباتی اوکراین از طرح پیش نهادی لئونید کوچما،