پاورپوینت کامل جزایر سه گانه و مالکیت یگانه ۶۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جزایر سه گانه و مالکیت یگانه ۶۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جزایر سه گانه و مالکیت یگانه ۶۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جزایر سه گانه و مالکیت یگانه ۶۲ اسلاید در PowerPoint :

مقدمه

در خلیج فارس حدود۱۳۰ جزیره کوچک و بزرگ وجود دارد که درباره حاکمیت بر بعضی از آنها بین کشورهای کرانه آن اتفاق نظر وجود دارد. در این میان یکی از پرهیاهوترین مسائل، به ادعاهای امارات عربی متحده نسبت به جزایر ایرانی تنب کوچک و بزرگ و ابوموسی مربوط است. بدیهی است که ماهیت چنین ادعایی نمی تواند غیرسیاسی باشد. هر چند که ادله سست و بی بنیانی هم بر آن اضافه می شود، برای روشن ساختن حق ایران در ادعاهای یاد شده، بررسی جوانب تاریخی و حقوقی مسئله در چهارچوب قواعد و اصول حقوق بین الملل ضروری است و می تواند ابزاری برای دفاع از امنیت، حاکمیت و منافع ملی ایران باشد.(۱)

موقعیت جغرافیایی و استراتژیک جزایر سه گانه

اهمیت خلیج فارس از نگاه جغرافیایی، به علت ارتباط آن با اقیانوس هند، از طریق تنگه هرمز است. جزایر سه گانه مزبور در جنوبی ترین نقطه خلیج فارس در تنگه هرمز واقع شده اند. تنب بزرگ با نزدیک ترین ساحل ایران (جزیره قشم) حدود ۲۵ کیلومتر فاصله دارد، در حالی که فاصله راس الخیمه تا آن حدود ۷۰ کیلومتر است. تنب کوچک در ۱۳ کیلومتری غرب جزیره تنب بزرگ قرار داشته و فاصله آن با نزدیک ترین ساحل ایران (بندر لنگه) ۳۷ کیلومتر است. تنب کوچک تقریبا فاقد سکنه است؛ اما سکنه تنب بزرگ در زمان بازپس گیری، حدود ۳۰۰ نفر بوده و جمعیت ابوموسی نیز به ۷۰۰ نفر نمی رسید. ابوموسی در ۹۶ کیلومتری ایران قرار دارد و علاوه بر داشتن ذخائر نفتی، دارای خاکی سرخ رنگ است. اکنون که دو سوم نفت مورد نیاز صنایع اروپای غربی، باید از تنگه هرمز بگذرد، اهمیت این جزایر بیش از پیش روشن می شود و کافی است که یک دولت بر این جزائر دست یابد و راه صدور نفت را از خلیج فارس ببندد. بنابراین این سه جزیره بیش از هر چیز، دارای اهمیت استراتژیک و نظامی هستند(۲).

جغرافیای تاریخی جزایر ایرانی

پیش از ورود به بحث، باید گفت که واژه تمب یا تنب، پارسی دری یا تنگستانی (پارسی جنوبی) است که معانی تپه، پشته و تل بر آن متصور است. این واژگان در لغت عرب وجود نداشته، صددرصد فارسی دری و ایرانی است و پیش از دوران هخامنشی تا کنون موجودیت داشته و دارد. بررسی ها نشان می دهد که از حدود ۲ هزار سال پیش از میلاد مسیح(ع) این ۳ جزیره، همانند سایر جزایر خلیج فارس، توسط ایرانیان اداره می شده و در قلمرو ایران بوده است. در سال ۱۶۰۲م صفویان توانستند، پرتغالی ها راشکست داده و حاکمیت ایران را بر خلیج فارس و جزایرش برقرار سازند و این حاکمیت تا سال ۱۷۲۰م ادامه داشت. پس از صفویان در مرزهای ایران به ویژه در خلیج فارس تا ظهور کریم خان زند (۱۷۵۷م) آشفتگی به وجود آمد و پس از آن تثبیت شد. ظهور دو ابرقدرت روسیه و انگلیس و بعضا فرانسه در قرون ۱۸ و ۱۹م، همراه با ضعف و ناتوانی حکومت ایران موجب گردید که ایران نتواند از نظر حقوقی، حق خود را بر مرزهایش ثابت کند. در سال ۱۹۳۴ با قرار و مدارهای محرمانه، شیخ راس الخیمه پرچم خود را در حضور ایرانیان پایین می کشد و در سال ۱۹۳۵م، جزایر قشم و هنگام از انگلستان پس گرفته می شود.(۳)

جزایر قشم و هرمز در سال ۱۸۱۱ م با فرمان فتحعلی شاه قاجار به سید سلطان ابن احمد واگذار شده بود.

در سال ۱۸۲۰م کاپیتان “بروکس” انگلیسی جزایر سه گانه ایرانی را درنقشه خود متعلق به ایران دانسته است.

در سال ۱۸۶۱م نیز براساس معاهده ای میان انگلستان و شیخ نشین بحرین، این جزیره از ایران مستقل شد و ایران نتوانست مداخله کند.

در سال ۱۸۸۷م برای نخستین بار انگلستان بر این جزایر ادعای حاکمیت کرد.

در سال ۱۹۰۲م میان ایران و روسیه قراردادی سیاسی به امضا رسید و بریتانیا نسبت به نفوذ روسیه در خلیج فارس نگران شد.

در سال ۱۹۰۳م بریتانیا در پی نگرانی خود، این سه جزیره را بدون آگاهی دولت ایران به شیوخ قاسمی شارجه بخشید و در ژوئن همین سال فرماندار انگلیسی هند، به شیوخ قاسمی دستور داد که پرچم خود را در این سه جزیره بر پا کنند.

در سال ۱۹۰۴ پس از اشغال انگلیسی – شارجه ای این جزایر، مالکیت و حاکمیت انگلیس بر این جزایر مجددا مطرح شد و این ادعا در سال های ۱۹۲۷، ۱۹۲۶، ۱۹۲۳م تکرار شد.

در سال ۱۹۲۷م نیروهای ایرانی از این سه جزیره دیدن کرده و یک قایق عربی را در آب های ابوموسی توقیف کردند.

در سال ۱۹۲۸ م آشکار شد که تا آنجا که به ایران مربوط می شود، از اعتراض ۱۹۰۴ میلادی به بعد، هیچ پرچمی که معرف هویت باشد، در این سه جزیره برافراشته نبوده ودر همین سال(۱۹۲۸ م) دولت ایران، به جامعه ملل شکایت می برد و خواستار بازگرداندن این سه جزیره می شود و در پایان همین سال، ایران سه جزیره را اشغال کرد، که با اعتراض بریتانیا روبرو گردید، مجددا در سال ۱۹۲۹ م ایران تهدید می کند که موضوع مالکیت این جزایر را به جامعه ملل می برد؛ ولی بریتانیا این موضوع را نپذیرفت.

در سال ۱۹۳۰ م وزارت جنگ ایران اطلاع می دهد که پرچم بریتانیا در سه جزیره برافراشته شده است.

در سال ۱۹۴۹ شایع شد که ایران موضوع را به ملل متحد خواهد گفت.(۴)

در ۱۹ مه سال ۱۹۴۹ دولت ایران حقوق خود را در بخش فلات قاره اعلام کرد، در سال ۱۹۵۳ در دوره نخست وزیری دکتر محمد مصدق، یک رزم ناو ایرانی گروهی را در ابوموسی پیاده کرد و گزارش رسید که ایران سرگرم تدارک نیرو جهت اشغال کامل سه جزیره است و نیروی هوایی بریتانیا، تا چند هفته پرواز شناسایی انجام داد.

در سال ۱۹۶۱ م در دوره نخست وزیری دکتر علی امینی یک فروند هلی کوپتر در تنب بزرگ فرود آمد که دو نفر آمریکایی از مسافرینش بودند.

در سال ۱۹۶۲ م دولت علم موفق شد، جزیره سیری را پس بگیرد. در همین سال ( ۴ ماه بعد ) سفارت انگلستان از سوی شیخ راسال خیمه اعتراض کرد.

در ۵ سپتامبر ۱۹۶۲م ایران به این اعتراض به شدت پاسخ داد و حاکمیت خود را مجددا یادآور شد.

ایران تا ۱۹۷۱ م سیاست دوستانه خود را با امیرنشین ها ادامه داد. سرانجام در ۱۳۵۰/۹/۹ (۱۹۷۱م) پس از هشتاد سال جدایی، جزایر تنب بزرگ، کوچک و ابوموسی مجددا تحت سلطه ایران قرار گرفتند و پرچم ایران برفراز بلندترین قله ابوموسی به اهتزاز در آمد.(۵)

خروج بریتانیا

حکومت بریتانیا در سال ۱۹۶۸ م اعلام کرد که نیروهای خود را از شرق سوئز خارج خواهد ساخت و پس از این، امنیت خلیج فارس به عهده دولت های منطقه قرار گرفت. در هشتم ماه مه ۱۹۸۱ م سخنگوی دولت ایران اعلام کرد: به کشتی های جنگی دستور داده شده که هر هواپیمای خارجی را برفراز جزایر بزنند. بریتانیا اعتراض کرد که هیچ پرواز تهدیدآمیزی صورت نگرفته است. در همین سال اشغال این سه جزیره، نظر جهانیان و اعتراض اعراب را به خود جلب کرد و حاکم شارجه به اشغال مشترک ابوموسی رضایت داد. در نوامبر سال ۱۹۷۱م (هفت ماه بعد) یک روز قبل از این که قرار بود، بریتانیا این جزایر را به راسالخیمه بدهد، ایرانی ها جزایر را تصرف کردند.(۶)

در ۲۹ نوامبر ۱۹۷۱م تفاهم میان انگلیس – شارجه از یکسو و ایران از سویی دیگر، بدینگونه بود که نه ایران و نه شارجه، از ادعای خود بر ابوموسی صرف نظر نخواهند کرد و هیچ یک ادعای دیگری را نمی پذیرد، بدین صورت تفاهم به صورت زیر صورت می گیرد.

۱- نیروهای ایرانی وارد ابوموسی خواهند شد و نواحی مورد توافق بر روی نقشه را اشغال خواهند کرد.

۲- ایران بر نواحی تحت کنترل خود پرچمش را برخواهد افراشت.

۳- شارجه بر باقی جزیره صلاحیت کامل خواهد داشت و پرچمش را خواهد افراشت.

۴- ایران و شارجه حدود آب های سرزمینی جزیره را در ۱۲ مایلی، مطابق قانون آب های سرزمینی ایران می پذیرند.

۵- موافقت نامه ای در مورد کمک مالی ایران به شارجه به امضا خواهد رسید و بدین گونه در ۳۰ نوامبر ۱۹۷۱ م نیروهای ایرانی در سه جزیره پیاده شده و مورد استقبال نماینده شیخ شارجه قرار گرفتند و در حقیقت این بیانیه تفاهمی بود میان ایران و انگلیس؛ ولی تعیین حاکمیت نشد. به طور کلی سرفصل تحولات در خصوص جزایر سه گانه را می توان در موارد زیر خلاصه کرد: عقد موافقتنامه میان ایران و شارجه در تاریخ ۱۹۷۱/۱۱/۲۹ (۱۳۵۰ هجری شمسی)، بازپس گیری جزایر توسط ایران در تاریخ ۱۹۷۱/۱۱/۳۰، شکایت و اقامه دعوی علیه ایران توسط کشورهای عربی در ۱۹۷۱/۱۲/۳ و پذیرش امارات متحده عربی به عنوان عضو سازمان ملل متحد در ۱۹۷۱/۱۲/۸.(۷)

ادعای امارات

عملکرد شیخ نشین کوچک امارات در عمر کوتاه چند دهه های خود، در برابر ایران، همواره نشان دهنده اولویت سیاست پان عربیسم، در تهدید میهن دوستی ایرانی و پان ایرانیسم بوده است. این امیرنشین که در جنگ عراق علیه ایران، با پشتیبانی مالی عراق به صورت غیرمستقیم در به شهادت رساندن صدها هزارتن از عزیزترین جوانان این مرزو بوم و جانباز و شیمیایی کردن ده ها هزار ایرانی ایثارگر دیگر، و عزادار کردن مادران و خواهران ما نقش داشته است، در دوم دسامبر ۱۹۷۱با اتحاد امارت های “شارجه”، “ام القوین”، “ابوظبی”، “دوبی”، ” فجیره” و “عجمان” شکل گرفت و پس از مدتی، امارت “رأس الخیمه” نیز به آن پیوست، ولی تلاش های حکام امارات برای پیوستن امیرنشین بحرین که به تازگی با دسیسه های انگلیس و به طور غیر قانونی از ایران جدا شده بود به این اتحاد، پس از مخالفت و تهدید شدید دولت وقت ایران، به نتیجه نرسید(۸).

دولت امارات از آغاز پیدایش، نسبت به جزایر سه گانه ایرانی که در ۶۸ سال اشغالگری انگلیس مورد ادعای شیخ شارجه و رأس الخیمه بود، ادعای مالکیت دارد؛ اما آنچه توجه بیش از پیش کارشناسان، دست اندرکاران و مسئولان میهن دوست ایرانی را می طلبد، تأکید بر پیشینه حاکمیت ملی ایران بر خلیج فارس، جزایر و سواحل آن است که می تواند، به عنوان دست مایه ای مهم، برای اثبات