پاورپوینت کامل شیرین علیه جاذبه های سرمایه دارانه هالیوود ۶۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شیرین علیه جاذبه های سرمایه دارانه هالیوود ۶۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شیرین علیه جاذبه های سرمایه دارانه هالیوود ۶۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شیرین علیه جاذبه های سرمایه دارانه هالیوود ۶۲ اسلاید در PowerPoint :

پس از سالیان طولانی، فیلم های عباس کیارستمی به طور عمومی در ایران به نمایش در می آید. ویژگی آوانگارد بودن و تعلق آن به سینمای خاص و مخاطبان فرهیخته، سبب شده که در ایران این آثار، تماشاگران وسیع در حد اخراجی ها و حتی آثار پرفروش معمولی نداشته باشد و البته موفقیت جهانی آنها همواره با سوء تفاهم روبرو بوده و یا سبب بدگمانی هایی شده است.

اولاً باید پرسید که چنین بدگمانی هایی جا دارد یا از توهم، تنگ نظری، تدبیر نادرست ما در برابر آثار هنری، کژنگریستن و مجموعه ای سوء تفاهمات و یا نابردباری و یا خواست نابجا از همه آثار هنری و داوری تند برمی خیزد؟ و آیا هر اقبال جهانی به اثر هنری – مثلاً اثر آقای فرشچیان دلیلی بر توطئه و گمراهی اثر هنری است؟ و ثانیاً این هنر چیست؟

سینمای عباس کیارستمی دارای ویژگی هایی است که می توان آن را منحصر به فرد در جهان شمرد و در ایران به عنوان پدیده ای در عرصه فرهنگ زنده جامعه منجر به عکس العمل های کاملاً متفاوت و گاه متضادی شده است.

ابتدا خوب است نکاتی را درباره این سینما به یاد داشته باشیم:

۱. سینمای حرفه ای عباس کیارستمی اگرچه از فیلم گزارش – سال ۵۶ – شروع شد اما از خانه دوست کجاست که موفقیت جهانی کسب کرد، یعنی دومین فیلم او که پس از انقلاب اسلامی ساخته شده، ویژگی هایی دارد که سبک منحصر به فرد او را جمع بندی کرده و به نمایش نهاده است.

۲. سینمای او طی سی دو سال اخیر،آثاری در ایران پدید آورده که هرگز از چارچوب های اخلاق رسمی جامعه تخطی نکرده و سینمایی بوده که هرگز نخواسته از سکس و برهنگی و یا خشونت برای جلب تماشاگر استفاده کند.

۳. سینمای او همیشه مخالف استفاده ابزاری از سیاست برای فریب تماشاگران یا اشارات و کنایات سیاسی روشنفکرانه و لحن مبلّغانه به سود این و آن بوده و برای هنر حرمتی ویژه قایل بوده است و خود را برکنار از توقعات مد روز سیاسی کاری نگه داشته است.

۴. سینمای کیارستمی به همین دلیل مورد حمله روشنفکران و اپوزیسیون قرار داشته و در سطح جهانی آنها متحیر بوده اند، چرا این سینما از اقبال فراوان برخوردار شده است، زیرا توقع کلی آن است، آثاری که موضع مخالف خوان می گیرند از سوی نهادهای غربی تبلیغ و معرفی شوند.

۵. سینمای کیارستمی سرشت مخالفت با سیاست بازی را با ویژگی دیگری آمیخته که نشان می دهد تحفظ از سیاست بازی در آن اتفاقی و یا برای مصالح گذرا نیست و به نگاه او بستگی ژرف دارد. او با هرگونه بهره برداری از شگردهای سینمای داستان گوی هالیوودی مخالف است و در سینمایش با آنها مبارزه کرده است. او با گروگانگیری تماشاگران به وسیله ترفندهای رایج سینما، با سوسپنس و تعلیق رایج، با برانگیختن احساسات رقیقه ی تماشاگران با احساساتی کردن و حذف شعور و قدرت پرسشگری تماشاگر، با چیدمان قصه تا آنجا که به تحمیل و القاء یک ایده نهانی کارگردان منجر شود و راه سؤال و خردورزی تماشاگر را ببندد و با قطعیت نمایی ایده های بشری خود در فیلم شدیداً مرزبندی داشته و در همه آثارش تا حد مقدور کوشیده به تماشاگر امکان تفکر، فاصله گرفتن از احساسات و پرسشگری و استقلال اندیشه و قدرت شک کردن اهداء کند و این ویژگی بزرگ سینمای اوست.

۶. این سینما در جهان سبکی نو آفریده و سینماگران فراوانی را تحت تأثیر قرار داده است. من نام رویکردگرایی به سبک او داده ام. متأسفانه در ایران به سبب ضعف مفرط تئوریک و تفکر مستقل کمتر منتقدی قدرت کشف این وجوه نو را داشته و برعکس تفکر راست و چپ افراطی با سطحی نگری و بغض به این سینما نگریسته و نتوانسته اند درک کننده جشنواره های خارجی همیشه برای سیاه نمایی یا انگیزه های سیاست کارانه نیست که به آثار “جهان سومی” جایزه می دهند و گاه عظمت آثار هنری دیگران آنها را یک صدا و در هرکجای شرق و غرب به تحسین وامی دارد و سینمای کیارستمی از این جمله آثار است که به دلیل عمق و قدرت شکل دهی و بیان نوی سینمایی با موفقت جهانی روبرو شده است.

۷. به همین دلیل این سینما یکی از معتبرترین سینماهای سه دهه اخیر جهان بوده که در همه کشورها از ژاپن و کره تا آمریکا و فرانسه، از ترکیه، ارمنستان و لبنان تا آلمان، انگلستان، فنلاند و اتریش از ونزوئلا و برزیل تا استرالیا از مراکش و کره جنوبی تا سوئد و اسپانیا و… یعنی در سراسر جهان ولو چین و روسیه با احترام و اقبال روبروست.

۸. باید گفت، چنین وضعیتی حتی وقتی کاملاً ازنظر ایدئولویک این سینما را تأیید نمی کنیم، مبین ارزش هایی است که باید به آن بیاندیشیم.گرچه مثلاً اخلاق و خرد امری مقدم بر دین است، اما دین اسلام ارزش های اخلاقی را در هر کجای جهان و سخن حکیمانه را همیشه تأیید و امضاء می کند، از این بابت این سینما سرشار از ارزش های الهی است. رفتار تنگ نظرانه و راندن این سینما و به تنگ آوردن و سلب امکان فیلمسازی از چنین سینماگری اصلاً به صلاح هیچ فرهنگ و جامعه معقولی نیست….

متأسفانه کیارستمی دو فیلم اخیر خود را در خارج از ایران ساخته (فیلم دوم در حال ساخت در ژاپن) و این آثار با اقبال فراوان روبرو شده و روشنفکران ایرانی هم از گرایش او به داستان گویی به شدت اسقبال کرده اند. البته کپی برابر اصل اثر بسیار مهمی است و ناممکن دوست داشتن اثر و از قضاوت و دستاوردهای تفکر معاصر نیستم. به هر روی می اندیشم که مکالمه با اثر سینمایی در سطحی فراتر از نقد ژورنالیستی، آگاه به ارزش وحدت گفتمانی است. ما باید بدانیم در هر سطح از تأویل یک اثر، برخورد حسی ما،آمیخته با تربیت عقلانی ماست. یعنی منتقدان و مخاطبان اثر هنری در سطوح مختلف،رشد عقلی به احساسات متفاوتی دارند، دوست داشتن دنه ماگریت یا ژان میشل یا سکیت در عین حال بازتاب دهنده سطحی از معرفت ماست.

به هر رو بررسی شباهت و تمایز فیلم های شیرین و کپی برابر اصل، و علل این تمایزات مهم،خود موضوع جذاب مقاله ای است که خوب است زمانی به آن معضلات بپردازم. اما اکنون حوصله و فرصت این بررسی نیست، و تنها قصدم اشاره ای به فرآیندی از آوانگاریسمی که در جهان است که به هم سویی با اراده حاکم بر سینمای جهان کشیده می شود.

فیلم های شیرین و کپی برابر اصل عباس کیارستمی به نحو غریبی گویای دو راه متمایزند. به نظرم این دو فیلم در حالی که پی در پی ساخته شده اند، و به طور تصادفی در پی هم می آیند، به نحو حیرت نگیزی زبانی اشارتگر دارند و در دو سر و منتهی الیه خطی قرار دارند که یک سوی آن سینمای آوانگارد، بی اعتنا به خواست و گفتمان قدرت و سرمایه و سلطه کمانی ها، و در سوی دیگر تسلیم به مقتضیات کنونی آفرینش فیلم مطلوب و مطبوع طبع همگان و نیز تولیدکنندگان سوداگر سینما و مصالحه با خواست همگانی در آشتی دادن سینمای مدرن و سلیقه داستان گویی است که سرمایه داران دست اندرکار تهیه فیلم برای کسب سود بر آوانگاردها تحمیل می کند؛ ظاهراً این خط دارد ادامه می یابد.

پیش تر از این در تحلیل فیلم شیرین نوشته ام؛ با تمرکز برکالبدشکافی فیلم شیرین از منظر تجربه ساختاری تصویر به وسیله لف کوشوف، مسئله بازنمایی و آوانگاردیسم کیارستمی در گسترش دادن تجربه بازنمایی، مسئله نابازیگری بازیگران حرفه ای و ستاره ها در فیلم شیرین، که وقتی اوج بازیگری و شگردهای بازی خود را در این فیلم ارائه می دهند در واقع، امر واقع خود، واقعیت بازیگری خویش را به نمایش می گذارند، زیرا نمایش جزء واقعی زندگی شغل آنهاست و کیارستمی که همیشه از به کارگیری سیستم بازی سازی معهود چه روش حرفه ای بازی نمایشی استانیسلاوینسکی و چه روش نوتر سینما اکتورز سرباز زده، حالا با بکارگیری همه هنرپیشه های زن سینمای ایران اقدام حیرت انگیزی می کند که محتوای آن چیزی جز تبدیل بازی ستاره ها به بازی وجودی نابازیگران به شمار نمی آید که این بار نابازی خود درخشان ترین بازی حرفه ای بازیگران ستاره هاست که نابازیگران فیلم شیرین شده اند.

و بالاخره مطلب دیگر در خصوص تأویل زن / سینما در ارتباط با شیرین / خسرو بوده است. آن گریه / بازی، گویی همه تاریخ شیرین های ناکام سینمای حرفه ای است که همه سال ها گریسته اند و گریه کنونی شان شدیدتر از همیشه بر موفقیت تلخ شان است. عشق بی فرجام، فضایی بحرانی و تضادآلود. جایی که سینما، اخلاق، ایدئولوژی، نگرش دینی، افسون تصویر و مدرنیت در آینه سینما، یعنی عصاره مدرنیته دچار چالش مرگ و زندگی اند. و جا دارد که زنان / ستاره های سینمای ایران برخود بگریند برای همه آنچه که از کف دادند.

×××

با عنایت به چنین مؤلفه هایی است که در می یابیم چگونه عباس کیارستمی در دنیای امروز یک تنه در تجربه ای متفاوت از روش های عادی شده که حتی سینمای مدرن را هم در خود معروق ساخته، پروازهای بلند سینمای پیشرو را در خود گرد آورده است و گامی به پیش برمی دارد برای تولید تصویری که به هوش، شهامت، بداعت خلاق و ساخت شکنی یکه و بسیار نیازمند است. و البته بخت یاری های یک فضا که به تو اجازه کار مستقل را می دهد. مثل انقلاب دیجیتالی و رهایی از تحمیل تهیه کننده و ذائقه عامه پسند وهمگان. و نیز چشم پوشی از همه تحسین هایی که سینمای داستان گوی رایج – و البته مدرن و متفکر – در جشنواره ها برمی انگیزد.

فیلم شیرین فیلمی جوان سر و سرکش در جهان سینمای روی کرده به میانمایگی است که بدون یک شخصیت مستقل، غنی، متفکر و پیشرو نمی توانست پدید آید. زمانی که میانمایگی همگانی، به سیطره ذائقه آمریکایی و هالیوودی، همپای سیطره سلطه گرانه یک قدرت لویاتانی پا می دهد و حتی جوان ها، دچار تسلیم و سرسپردگی به خوراک عادت شده، و بی جاه طلبی و عوامانه اند و لفاظانه