پاورپوینت کامل وحدت ملی؛ چالش های فرارو و بازتعریف راهکارها ۶۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل وحدت ملی؛ چالش های فرارو و بازتعریف راهکارها ۶۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل وحدت ملی؛ چالش های فرارو و بازتعریف راهکارها ۶۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل وحدت ملی؛ چالش های فرارو و بازتعریف راهکارها ۶۷ اسلاید در PowerPoint :

تقویت وحدت ملی، یکی از کارکردها و اهداف مهم نهادهای حکومتی است، که تحقق آن به افزایش اقشار ملی و تقویت جایگاه نظام جمهوری اسلامی ایران در معادلات سیاسی – امنیتی منطقه ای منجر می شود. بویژه اینکه یکی از شاخصه های بافت جمعیتی ایران، وجود تکثر قومی – فرقه ای است و دشمنان نظام نیز با آگاهی از این ویژگی، تلاش می کنند تا با استفاده ازترفندهای مختلف، زمینه های ایجاد و گسترش شکاف های هویتی – ایدئولوژیک را فراهم نمایند وبا تضعیف داربست های وحدت ملی، زمینه های کاهش اقتدار نظام را ایجاد نموده و مشروعیت مردمی و فرآیند تصمیم گیری را با چالش جدی مواجه سازند، به عبارتی تضعیف وحدت ملی و انسجام اسلامی به یکی از اهداف راهبردی مخالفان نظام جمهوری اسلامی ایران و امت اسلامی تبدیل شده است.

مقام معظم رهبری نیز با علم به راهبرد خزنده غرب، سال ۱۳۸۶ را به عنوان سال وحدت ملی و انسجام اسلامی نامگذاری نموده و بارها رهنمودهای لازم برای مقابله با ناتوی فرهنگی غرب را اعلام و به تمام نهادها و متولیان امر توصیه کردند تا با آسیب شناسی دقیق سناریوهای تهدید زا، زمینه های دستیابی به یک پاداستراتژی منسجم و کار آمد را، که نشأت گرفته از انسجام فکری – رویه ای کارگزاران فرهنگی، سیاسی و امنیتی باشد، فراهم نمایند.

لازم به یادآوری است که در عصر جهانی شدن فن آوری اطلاعات و ارتباطات و از طرفی جهانی شدن مقوله امنیت، اروپا و در رأس آنان آمریکا تلاش می کنند تا با رویکردی تلفیقی از مؤلفه های سخت افزاری و نرم افزاری، زمینه های ایجاد و گسترش مؤلفه های واگرایانه را فراهم کرده،و ظرفیت های مادی و معنوی نظام را متوجه مهار بحران های داخلی نمایند، از این رو آنان با ترسیم فضای داخلی ایران به یک فضای تنش زا، زمینه های فرار سرمایه ها را به وجود آورده و با اتخاذ جنگ روانی – رسانه ای، ایران اسلامی را به عنوان ناقض حقوق اولیه انسان ها معرفی می کنند، به ویژه اینکه داربست های وحدت ملی، ارتباط تنگاتنگی با توسعه سیاسی، اقتصادی و اجتماعی دارد.

بنابراین شایسته است تا جمهوری اسلامی در راستای تقویت ضریب امنیت ملی، اقتدار نظام اسلامی و افزایش عمقی راهبردی خود، در گام اول مهم ترین محورهای رویکرد خصمانه غرب را شناسایی نموده و در گام بعدی با اتخاذ رویکرد تعامل سازنده و هم اندیشی با متولیان امر، زمینه های عملیاتی کردن پاداستراتژی های خنثی کننده را فراهم نماید. البته به منظور بهینه سازی فرآیند تصمیم گیری، شایسته است راهکارهای جمهوری اسلامی ایران به صورت دوره ای مورد بازبینی و باز تعریف قرار گیرد تا بتوان از اقدام های موازی و هزینه بر که از مطلوبیت کمتری برخوردارند، جلوگیری نمود، به ویژه اینکه استراتژی غرب برای تضعیف وحدت ملی بسیار انعطاف پذیر و با استفاده و بهره مندی از تمام ظرفیت های روانشناختی و جامعه شناختی است، لذا ابزارهای تهاجمی آنان متناسب با زمان، مکان و هدف تغییر می یابد، در نتیجه کارگزاران ایران اسلامی نیز بایستی یک راهبرد متکثر، انعطاف ناپذیر و هوشمندانه را پیاده سازی نموده با مدیریت منابع انسانی – مالی و اتخاذ دیپلماسی فرهنگی کار آمد از هدر رفتن ظرفیت ها و فرصت ها جلوگیری نمایند.

از این رو لازم است تا جمهوری اسلامی ایران به منظور اتخاذ مکانیسم های فرهنگی با رویکرد وحدت ملی، نظام جامع فرهنگی را تبیین نموده و به مقوله فرهنگ و جامعه شناسی از یک رویکرد راهبردی برخورد نمایند.

راهبرد غرب برای تضعیف وحدت ملی

مهم ترین محورهای راهبردی غرب برای تضعیف وحدت ملی عبارتنداز:

۱. استفاده ابزاری از گفتمان حاکم بر روابط بین الملل

تکثر قومی، فرهنگی و فرقه ای از شاخصه های ذاتی بافت جمعیتی ایران اسلامی است و ایالات متحده با بهره برداری ابزاری از گفتمان های حاکم بر روابط بین الملل؛ مانند گفتمان »حمایت از حقوق بشر« تلاش می کند تا با استفاده از دو رهیافت »فشار از بیرون، تغییر از درون« و از طرفی »فشار از پایین، چانه زنی از بالا« زمینه های ایجاد و گسترش تنش های قومی – فرقه ای و صنفی – دانشجویی را فراهم نموده تا انسجام فکری – رویه ای کار گزاران نظام در حوزه های راهبردی را با چالش جدی مواجه و بستر اتخاذ دیپلماتی انفعالی ج.ا.ایران در موضوع های زیر را فراهم کنند:

الف. موضوع هسته ای؛

ب. فرآیند ملی خاور میانه؛

ج. بهره وری از نفوذ معنوی ج.ا.ایران در عراق و افغانستان؛

د. تجدید نظر ج.ا. ایران در حمایت از جنبش های مقاومت اسلامی.

در این راستا آمریکا تلاش می کند تا با امنیتی کردن مؤلفه های فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی، بستر شکل گیری ناسیونالیسم قومی و یا ایجاد بحران های داخلی را فراهم نماید، که اتخاذ این سیاست از زمان به قدرت رسیدن دموکرات ها در انتخابات میان دوره ای کنگره در نوامبر ۲۰۰۶ به طور محسوسی مشهود است؛ زیرا تا قبل از آن جمهوری خواهان هردو قوه مقننه و مجریه را در اختیار خود داشتند و تنها بر مؤلفه های سخت افزاری تأکید می کردند که مهم ترین نمونه بارز آن قرار دادن ج.ا. ایران در ردیف کشورهای محورشرارت و یا تهدید به عملیاتی کردن سناریوی حمله نظامی پیش گیرانه به ایران اسلامی بود، ولی پس از اینکه دموکرات ها توانستند اکثریت را در دو مجلس سنا و نمایندگان بدست آورند، سیاست خارجی آمریکا به سمت بهره برداری ابزاری از گفتمان های نرم و عوام پسندانه، مانند حمایت از دانشجویان، گروه های اقلیت قومی و یا حمایت از آزادی های مذهبی تغییر چهره داد؛ به عبارتی، آمریکا تصمیم گرفت تا چهره خود را که بر اثر یک جانبه گرایی و تهدیدهای مکرر نظامی مخدوش شده بود، با تأکید بر گفتمان »حمایت از حقوق بشر« باز سازی نماید، بطوری که از ژانویه ۲۰۰۷، کارگزاران کاخ سفید و کنگره برنامه ریزی می کنند تا بنیان های پیاده سازی مکتب لیبرال – دموکراسی و نفوذ خزنده ناتوی فرهنگی خود را از طریق »براندازی نرم«، عملیاتی سازند و با نشانه گرفتن محورهای وحدت ساز ایدئولوژیک، مانند اصل ولایت فقیه، شکاف میان روحانیت و جامعه، تضعیف وحدت حوزه و دانشگاه تشکیک در رابطه با حقوق بشر اسلامی، تضعیف جایگاه نماز جمعه و… تلاش می کنند تا زمینه های تضعیف جایگاه مکتب سیاسی اسلام در تقویت وحدت ملی را فراهم کنند؛ زیرا تحلیل گران آمریکایی به خوبی می دانند که وحدت ملی و انسجام اسلامی به یکدیگر وابسته اند، بطوری که به هر میزان بتوانند علقه های ایدئولوژیک میان ملت ایران را تضعیف نمایند، به همان میزان نیز ضریب وحدت ملی را کاهش داده اند.

۲. تغییر راهبرد از “براندازی سخت افزاری” به پروسه “براندازی نرم” یا “براندازی در سکوت”

ایالات متحده تلاش می کند تا با تجربه ای که از فرآیند فرو پاشی شوروی و یا انقلاب های نارنجی (مخملی) بدست آورده در مورد ج.ا.ایران نیز استفاده کند، که توسط »کمیته خطر جاری« و به ریاست »مارک پالمر« پیشنهاد گردید.

ایالات متحده و رژیم اشغالگر قدس تلاش می کنند تا با استفاده از ابزارهای دیپلماسی عمومی و سایبر دیپلماسی زمینه های گسترش تنش های قومی، فرقه ای، دانشجویی و صنفی را فراهم نموده و با امنیتی کردن مقوله های فرهنگی و اقتصادی، بستر تبدیل مشکل به چالش و در نهایت بحران را ایجاد نمایند، که در گام اول ج.ا. ایران شایسته است بإ؛ تاکید بر مؤلفه های فرهنگی – روانی و اقتصادی از امنیتی شدن فضای حاکم جلوگیری نماید، که این خود مستلزم هوشیاری نهادهای نظامی، انتظامی و امنیتی از حرکت های فتنه آمیز و ریشه یابی آنان است.

۳. افزایش نقش و جایگاه “دیپلماسی عمومی” در راهبرد تهاجمی غرب

با کمرنگ شدن احتمال سناریوی حمله نظامی، ایالات متحده برنامه ریزی می کند تا با بهره برداری ابزاری از مؤلفه های »دیپلماسی عمومی« در جهت تحقق »براندازی در سکوت« و یا »براندازی نرم« را در اولویت های راهبرد دفاعی – امنیتی خود تعریف نماید.

اصطلاح »دیپلماسی عمومی« برای اولین بار در آمریکا در سال ۱۹۵۶، توسط »ادموندگولیون« رئیس حقوق و دیپلماسی فلچر در دانشگاه تافت راه اندازی شد.

هدف از »دیپلماسی عمومی«، مدیریت افکار عمومی و اثرگذاری بر برداشت های ذهنی جامعه از دیپلماسی رسانه ای، »سایبر دیپلماسی«و دیپلماسی فرهنگی است.

دیپلماسی رسانه ای، مانند رادیو، تلویزیون و مطبوعات.

سایبر دیپلماسی نیز به معنای گسترش فن آوری های نوین اطلاعات و ارتباطات جهت گسترش اهداف سیاست خارجی و امنیتی است، که می تواند فضای مجازی لازم برای توسعه و یا تهدید امنیتی را فراهم نماید، که از مصادیق آن اینترنت، ایمیل و پیام های کوتاه تلفن همراه است.

دیپلماسی فرهنگی نیز شامل انتشار کتاب، نمایش فیلم، برگزاری نمایشگاه ها، جشنواره های معنوی، برگزاری سمینارها، اعزام هنرمندان به خارج از کشور و گسترش توریسم است که می تواند زمینه های حاکمیت فرهنگی را که پیش نیاز حاکمیت اقتصادی، سیاسی و امنیتی است فراهم نماید.

بنابراین جنگ نامتقارن دارای دو بعد نظامی و روانی است که در بخش روانی، نقش و پایگاه دیپلماسی عمومی بسیار حایز اهمیت بوده و به دو بخش قابل تفکیک است که عبارتنداز:

۱. ابزارهای فشار عملی در چهار سطح اقتصادی، نظامی، دیپلماتیک و فشارهای فرهنگی – اجتماعی که به اخلال در مدیریت کلان جامعه منجر می شود؛

۲. ابزارهای فشار تبلیغی، مانند شایعه سازی از طریق ایمیل و یا ارسال پیام های کوتاه تلفن همراه که از فنون سایبر دیپلماسی و به منظور مختل کردن نظام تصمیم گیری و بحران سازی سازماندهی می شود.

ژبیگنیوبرژنیسکی در »شورای روابط خارجی آمریکا« و »مارک پالمر« در کمیته خطر جاری با استفاده از مقوله دیپلماسی عمومی »طرح ترویج و گسترش لیبرال دموکراسی در ایران« را پیشنهاد نمودند، که در سه حوزه »دکترین مهار«، »نبرد رسانه ای« و »ساماندهی نافرمانی مدنی« متمرکز شده است.

»کمیته خطر جاری« در گزارش اکتبر ۲۰۰۵، »پروژه دلتا« را که مبتنی بر تضعیف وحدت ملی ایران با استفاده از ابزارهای دیپلماسی عمومی است، ارایه نمود، که مهم ترین محورهای آن عبارتنداز:

الف. سازماندهی اپوزیسیون خارج از کشور؛

ب. حمایت مالی از گسترش هدفمند رسانه ای خارجی زبان؛

ج. گسترش نا فرمانی های مدنی در قالب تشکل های دانشجویی؛

د. حمایت از سازمان های غیر دولتی (NGOS)؛ مانند بنیاد سورس که تحت پوشش اهداف بشر دوستانه فعالیت می نمایند؛

ه. اعزام نیروهای اطلاعاتی – امنیتی در پ