پاورپوینت کامل سه رکن و یک رویه ۱۰۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سه رکن و یک رویه ۱۰۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سه رکن و یک رویه ۱۰۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سه رکن و یک رویه ۱۰۳ اسلاید در PowerPoint :

سازمان ملل متحد در جنگ عراق علیه ایران، به زعم خویش در جهت انجام وظیفه اصلی اش، یعنی محفوظ داشتن نسلهای آینده از خطر و بلای جنگ، حفظ صلح و امنیت بین المللی و جلوگیری از تهدیدات علیه صلح، به اتخاذ و اجرای تصمیمات متعدد مبادرت ورزید.

با نگاهی به مجموعه فعالیت های سازمان ملل که در این رابطه به عمل آورده است، به وضوح آشکار می شود که شورای امنیت، دبیر کل و مجمع عمومی تلاشهای زیادی مبذول داشتند. اگرچه تلاش های این سه رکن سازمان ملل متحد، مستقل از هم اتخاذ می شد، ولی به علت پیوندهای تشکیلاتی و یکسان بودن شرایط حاکم بر سه رکن، تفاوت چندانی در سیاست های آنها دیده نمی شود.

همچنین این فعالیت ها با تأثیر از شرایط موجود منطقه ای و جهانی، از فراز و نشیب های فراوانی برخوردار بود. ولی در هر صورت زمینه های پذیرش قطعنامه از سوی دولتین عراق و ایران، پس از ۸ سال جنگ را فراهم آورد. اینک اهم این فعالیت ها را مورد برررسی و تجزیه و تحلیل قرار می دهیم:

الف. شورای امنیت سازمان ملل در برابر جنگ تحمیلی

شورای امنیت سازمان ملل متحد، یک روز پس از حمله سراسری عراق علیه ایران، اولین اقدامش را در قبال جنگ با صدور بیانیه ۲۳ سپتامبر ۱۹۸۰ ( ۱ مهر ۱۳۵۹) به انجام رسانید، و ۵ روز بعد از آن، نخستین قطعنامه خود را صادر کرد، این روند با صدور ۸ قطعنامه و بیش از ۱۵ بیانیه دیگر ادامه یافت. عمده این قطعنامه ها و بیانیه ها، صرفاً جنبه توصیه داشت، ولی قطعنامه ۵۹۸ یک استثناء در این مورد است، زیرا این قطعنامه یک تصمیم با پیشنهادهای اجرایی برای پایان دادن به جنگ ۲۸۸۷ روزه عراق علیه ایران به شمار می رود. جزئیات مواضع شورای امنیت سازمان ملل متحد در صول جنگ تحمیلی به این شرح است:

۱.در پی درخواست مکتوب ۲۳ سپتامبر ۱۹۸۰ (۱ مهر ۱۳۵۹) دبیر کل، شورای امنیت ضمن مشورت با اعضا، اولین موضع گیری خود در مورد جنگ ایران و عراق را تحت عنوان بیانیه اعلام می دارد، و طی آن نگرانی عمیق خود را از گسترش احتمالی این برخوردابراز داشته و از طرفین خواست از هرگونه اقدامی که منجر به وخیم تر شدن اوضاع می شود، خودداری نمایند و اختلافات خود را از طریق راه های مسالمت آمیز حل و فصل کنند. همچنین از پیشنهاد و بکارگیری مساعی جمیله که از سوی دبیر کل برای پایان دادن به جنگ مطرح شده، حمایت کرد.

شورای امنیت به دنبال تقاضای ۲۵ سپتامبر ۱۹۸۰ (۳ مهر ۱۳۵۹ ) دبیر کل، در ۲۶ و ۲۸ سپتامبر (۴ و ۶ مهر)تشکیل جلسه داد و نخستین قطعنامه خود را به اتفاق آرا و در جلسه شماره ۲۲۴۸ تحت عنوان قطعنامه ۴۷۹ به تصویب رساند. این قطعنامه دارای ۵ ماده بود و موضوع جنگ را تحت عنوان وضعیت میان ایران و عراق مورد بررسی قرار داد.

در این قطعنامه ضمن یادآوری تعهد کشورهای عضو به حل و فصل مسالمت آمیز اختلافات و عدم توسل به زور و مسؤولیت شورای امنیت در حفظ صلح و امنیت بین المللی و با ابراز تأسف عمیق از وضعیت رو به گسترش بین ایران و عراق، از طرفین خواست که از بکار بردن بیشتر زور خودداری نموده و اختلاف خود را از طریق مسالمت آمیز حل نماید و نیز از هر گونه پیشنهاد مناسبی که می تواند منجر به صلح شود، استقبال کنند. همچنین از عموم کشورها تقاضا کرد که از هرگونه اقدامی که منجر به تشدید منازعه می شود، بپرهیزند.

در ضمن از کوشش های دبیر کل و مجدداً از پیشنهادش در مورد بکارگیری مساعی جمیله برای حل وضعیت موجود بین ایران و عراق پشتیبانی کرد و از وی خواست نتایج اقدامات خود را ظرف مدت ۴۸ ساعت به شورای امنیت گزارش دهد. در پایان جلسه، رییس تونسی شورای امنیت،منازعه بین ایران و عراق را یک تهدید واقعی برای صلح و امنیت بین المللی قلمداد نمود.

در فاصله ۱۵ تا ۲۹ اکتبر ۱۹۸۰ (۲۲ مهر تا ۱۶ آبان ۱۳۵۹) شورای امنیت ۵ جلسه دیگر در مورد جنگ تشکیل داد که هیچ یک منجر به صدور قطعنامه یا بیانیه ای نگردید. در جلسه ۱۵ اکتبر، “سعدون حمادی” وزیر امور خارجه عراق و در جلسه ۱۷ اکتبر محمدعلی رجایی نخست وزیر وقت ایران به تفصیل نقطه نظرات دولتهای خویش در مورد ریشه های جنگ ایران و عراق را مطرح نمودند. سرانجام شورای امنیت پس از بررسی های لازم در ۵ نوامبر ۱۹۸۰ (۱۴ آبان ۱۳۵۹) بیانیه ای صادر کرد و از تلاش های دبیر کل و پیشنهاد او مبنی بر تعیین و اعزام نماینده ای جهت مذاکره با دو دولت ایران و عراق حمایت کرد و از دبیر کل خواست نتیجه اقدامات خود را در این مورد به اطلاع شورای امنیت برساند.

۲.شورای امنیت پس از صدور بیانیه ۵ نوامبر ۱۹۸۰ (۱۴ آبان ۱۳۵۹) در یک سکوت سنگین فرو رفت تا سرانجام پس از ۲۱ ماه و ۱۵ روز یعنی در ۱۲ ژوئن ۱۹۸۲ (۲۱ تیر ۱۳۶۱) در جلسه ۲۳۸۳ خود قطعنامه ۵۱۴ را در باره جنگ صادر کرد. جلسه شورا به خواست کشور اردن و حمایت آمریکا تشکیل گردید و به اتفاق آرا قطعنامه مزبور را به تصویب رساند. در این قطعنامه ضمن ابراز نگرانی از ادامه وضعیت میان ایران و عراق،خسارات مادی و معنوی ناشی از آن و تهدیدی را که متوجه صلح کرده است، یاد نموده است.

از نکات جدیدی که در این قطعنامه آمده است، می توان به یادآوری قطعنامه ۴۷۹ و بیانیه ۵ نوامبر ۱۹۸۰ (۱۴ آبان ۱۳۵۹ ) شورا، و توجه به کوشش های میانجی گری دبیر کل، جنبش عدم تعهد و سازمان کنفرانس اسلامی اشاره کرد. و نیز خواستار آتش بس و خاتمه فوری کلیه عملیات نظامی، عقب نشینی نیروها به مرزهای شناخته شده بین المللی، هماهنگی بین کوشش های میانجی گری تحت نظارت دبیر کل برای حصول به یک راه حل جامع، عادلانه و شرافتمندانه متکی به اصول منشور ملل متحد و اصول روابط بین المللی قابل قبول برای طرفین و پرهیز کلیه کشورها از اقدامات تشدید کننده منازعه گردید. و تصمیم خود مبنی بر اعزام گروهی از ناظران سازمان ملل متحد، برای تأیید، تحکیم و نظارت بر آتش بس و عقب نشینی نیروها را اعلام کرد.

در ۱۵ ژوئیه ۱۹۸۲ (۲۴ تیر ۱۳۶۱ ) رییس شورای امنیت به نمایندگی از اعضا، بیانیه ای را منتشر ساخت و در آن نگرانی شورای امنیت از عدم اجرای قطعنامه ۵۱۴ را مطرح کرد و در ضمن، خواستار حل مسالمت آمیز منازعه ایران و عراق شد. این بیانیه نیز مورد قبول ایران قرار نگرفت. متعاقب آن و بر اساس تقاضای مورخ ۱ اکتبر ۱۹۸۲ (۹ مهر ۱۳۶۱) نماینده عراق در سازمان ملل متحد، شورای امنیت تشکیل جلسه داد و قطعنامه ۵۲۲ را در جلسه ۲۳۹۹، که در ۴ اکتبر ۱۹۸۲ (۱۲ مهر ۱۳۶۱ ) برگزار شد، به اتفاق آرا به تصویب رساند.

در این قطعنامه همانند قطعنامه ها و بیانیه های قبلی ابتدا به ابراز تأسف از ادامه مناقشه و خسارات سنگین انسانی و تهدیدی را که این مناقشه متوجه صلح و امنیت بین المللی کرده است، و نیز به تأیید و تأکید بر قطعنامه ها و بیانیه های گذشته و گزارش ۱۵ جولای ۱۹۸۲ (۲۴ تیر ۱۳۶۱ ) پرداخت، آنگاه خواستار آتش بس فوری و خاتمه عملیات جنگی و بازگشت نیروهای نظامی به مرزهای شناخته شده بین المللی گردید و به صورت تلویحی از اقدام عراق در پذیرش قطعنامه استقبال و از طرف دیگر یعنی ایران، خواست که به اقدام مشابه دست زند.

همچنین شورا بر اجرای بدون تأخیر تصمیم خویش مبنی بر اعزام گروه ناظران سازمان ملل متحد و لزوم ادامه کوشش های میانجی گرانه تأکید ورزید. مجدداً از کشورها خواست از اقداماتی که باعث طولانی شدن جنگ می شود، پرهیز نمایند و زمینه تسهیل اجرای قطعنامه را فراهم آورند. و نیز از دبیر کل تقاضا نمود که ظرف مدت ۷۲ ساعت گزارش خود را در اجرای این قطعنامه تسلیم شورا کند.

۳.رییس شورای امنیت در سال ۱۹۸۳ / ۱۳۶۳ طی صدور یک بیانیه جدید، درخواست آتش بس فوری، عقب نشینی نیروهای نظامی به مرزهای شناخته شده بین المللی و حل و فصل صلح آمیز جنگ را از طرفین به عمل آورد. این بیانیه مطلب جدیدی نسبت به قطعنامه ها و بیانیه های قبلی شورای امنیت نداشت. شورای امنیت، متأثر از عملیاتهای موفقیت آمیز نیروهای مسلح ایران، برای صدور قطعنامه جدید در تاریخ ۳۲ اکتبر ۱۹۸۳ (۹ آبان ۱۳۶۲) جلسه شماره ۲۴۹۳ خود را تشکیل داد و قطعنامه ۵۴۰ را با ۱۲ رأی موافق و سه رأی ممتنع پاکستان، نیکاراگوئه و مالت به تصویب رساند.

در این قطعنامه مطابق شیوه قبلی شورای امنیت، بر قطعنامه ها و بیانیه های گذشته شورا تأکید شد. قطعنامه ۵۴۰ حاوی نکات جدیدی چون محکوم ساختن نقض حقوق انسانی و بشر دوستانه مغایر با کنوانسیون های ۱۹۴۹ / ۱۳۲۸ ژنو، در خواست از ایران و عراق به رعایت احترام به حق و آزادی کشتیرانی و بازرگانی در آبهای بین المللی و پرهیز از حمله به تأسیسات و بنادر دور از ساحل، خودداری از هر گونه اقدامی که صلح و امنیت دریایی منطقه به خطر می اندازد، بوده است. در پی تأیید هیئت اعزامی سازمان ملل به منطقه درگیری ایران و عراق، مبنی بر کاربرد سلاح شیمیایی توسط عراق، دبیر کل گزارش هیئت را به شورای امنیت تحویل می دهد و شورا ضمن صدور بیانیه ای در ۳۰ مارس ۱۹۸۴ (۱۰ فروردین ۱۳۶۳) بدون ذکر نام کشور عراق، کاربرد سلاح شیمیایی را برای اولین بار در جنگ ایران و عراق قویاً محکوم می سازد.

شورای همکاری خلیج فارس در تاریخ ۲۱ مه ۳۱)۱۹۸۴ اردیبهشت ۱۳۶۳) نسبت به تجاوز و نقض حقوق و آزادی کشتیرانی از سوی ایران در حمله به کشتی ها در خلیج فارس به شورای امنیت سازمان ملل متحد شکایت کرد. بر این اساس، شورای امنیت ضمن تشکیل جلسات متعدد، نهایتاً در جلسه شماره ۲۵۴۶ مورخ ۱ ژوئیه ۱۹۸۴ (۱۱ خرداد ۱۳۶۳) با ۱۳ رأی موافق و ۲ رأی ممتنع قطعنامه ۵۵۲ را تصویب کرد.

در این قطعنامه با یادآوری تعهد کشورهای عضو در رعایت حسن همجواری، احترام به اهداف و اصول منشور ملل متحد، عدم توسل به زور علیه تمامیت ارضی و اهمیتی که خلیج فارس در صلح و امنیت بین المللی و ثبات اقتصاد جهانی ایفا می کند، از کشورهای درگیر خواست بر اساس حقوق بین الملل، حق کشتیرانی آزاد و تمامیت ارضی کشورهایی را که طرف مخاصمه و درگیری نیستند، محترم بشمارند.

و همچنین خواهان توقف فوری هرگونه حمله به کشتی ها شد و حمله به کشتی ها رانیز محکوم کرد. در بند ۶ قطعنامه ذکر شد که چنانچه مفاد این قطعنامه رعایت نگردد، شورا به بررسی اقدامات موثری که اجرای آزاد کشتیرانی را تضمین نماید خواهد پرداخت. بعد از صدور قطعنامه ۵۵۲ تا پایان سال ۱۳۶۳/۱۹۸۴ به استثنای بیانیه ۱۹ ژوئن (۲۶ خرداد) اقدام دیگری انجام نداد. در این بیانیه شورای امنیت تصمیم دبیر کل مبنی بر اعزام دو هیئت به ایران و عراق به منظور بررسی اتهام حمله به مناطق مسکونی را تأیید و تنفیذ کرد.

۴. شورای امنیت در سال ۱۹۸۵ /۱۳۶۴ قطعنامه ای را صادر نکرد و فقط اقدام به صدور ۳ بیانیه کرده است. در اولین بیانیه که در ۵ مارس (۱۴ اسفند) منتشر شد، از طرفین خواست که از حمله به مناطق مسکونی دست بردارند و به توافقی که با دبیر کل در این زمینه انجام داده اند، احترام بگذارند. بار دیگر شورای امنیت در ۱۵ مارس (۲۴ اسفند) در دومین بیانیه خویش، خواستار اجرای توافق عدم حمله به مناطق مسکونی و نیز کوشش برای یافتن راه حل مسالمت آمیز در منازعه گردید.

شورای امنیت سومین بیانیه خود را در ۲۵ آوریل (۵ اردیبهشت) صادر کرد. در این تاریخ، نظر شورا بار دیگر متوجه به کارگیری سلاح شیمیایی در جنگ ایران و عراق شد. بر این اساس، با صدور بیانیه مذبور کاربرد سلاح شیمیایی علیه نیروهای ایرانی را بدون ذکر نام کشور عراق، قویاً محکوم کرد. مهمترین علت صدور این بیانیه، با توجه به لحن محکمی که داشت، برای فشار غیر مستقیم به عراق به منظور پذیرش طرح ۸ ماده ای دبیر کل دانسته اند.

۵. عملیات والفجر ۸ که در تاریخ ۲۰ بهمن ۱۳۶۴ از سوی ایران انجام شد، منجر به ورود نیروهای ایرانی به فاو و قسمت هایی از منطقه فاو گردید، و نیز ارتباط دریایی عراق را قطع و قوای ایرانی به مرزهای کویت و شهر بصره عراق بسیار نزدیک شدند. متعاقب آن عراق و اتحادیه عرب از شورای امنیت درخواست کردند که برای رسیدگی به موضوع جنگ تشکیل جلسه دهد.

شورای امنیت در ۲۴ فوریه ۱۹۸۶ (۵ اسفند ۱۳۶۴) جلسه شماره ۲۶۶۶ خود را تشکیل داد و قطعنامه ۵۲۸ را به اتفاق آرا به تصویب رساند. از نکات جدیدی که در این قطعنامه به چشم می خورد به موضوعاتی چون اشاره شورا به تلاش ۶ ساله اش در مورد وضعیت ایران و عراق، یاد آوری امضای پروتکل منع استفاده از گازهای خفه کننده، سمی یا سایر گازها و سلاح های میکروبی در جنگ، تأکید بر اصل غیر قابل بودن تصرف اراضی از راه زور اشاره کرد.

همچنین شورای امنیت از اقدامات اولیه ای که سبب منازعه گردید و نیز از شدت یافتن منازعه و بمباران مراکز مسکونی، کشتی ها و هواپیماهای غیر نظامی ابراز تأسف کرد. و از طرفین خواست با قطع بی درنگ کلیه مخاصمات، آتش بس فوری را به مرحله اجرا گذارند و سپس به مبادله اسرا با همکاری کمیته بین المللی صلیب سرخ بپردازند.

شورای امنیت در ادامه کوششهایش در مورد جنگ ایران و عراق، در تاریخ ۲۱ مارس ۱۹۸۶ (۱ فروردین ۱۳۶۵) بر اساس گزارش متخصصان علوم پزشکی اعزامی از سوی سازمان ملل متحد بیانیه ای صادر کرد که در آن برای اولین بار با ذکر نام کشور عراق، کاربرد سلاح شیمیایی توسط آن کشور علیه نیروهای ایرانی محکوم شد. همچنین در این بیانیه ادامه درگیری طرفین محکوم گردید. شورای امنیت در مورخ ۲۹ اوت ۱۹۸۶ (۷ شهریور ۱۳۶۵) ضمن صدور بیانیه ای دیگر، از افزایش احتمالی دامنه درگیری و گسترش حمله به کشتی های تجاری و مناطق غیر نظامی ابراز نگرانی کرد و از تلاش های مداوم دبیر کل، بویژه در زمینه عدم بکارگیری سلاح های شیمیایی و نیز از اعلام دو کشور ایران و عراق مبنی برخورداری از حمله به مناطق مسکونی حمایت کرد.

شورای امنیت به درخواست اتحادیه عرب – که از اعلام ایران مبنی بر تصمیم به دست زدن به عملیات سرنوشت ساز بیمناک بودند – از آغاز اکتبر ۱۹۸۶ (۸ مهر ۱۳۶۵) بحث خود را در مورد درگیری عراق و ایران شروع کرد. در جلسه سوم اکتبر (۱۱ مهر)، دبیر کل طی سخنانی نگرانی عمیق جامعه جهانی را از روند ادامه و توسعه منازعه ابراز داشت. سرانجام شورای امنیت در جلسه شماره ۲۷۱۳ خود به اتفاق آرا منجر به قطعنامه ۵۸۸ را در تاریخ ۸ اکتبر ۱۹۸۶ (۱۶ مهر ۱۳۶۵ ) صادر نمود. شورای امنیت در دو قطعنامه ۵۵۲ و ۵۸۲ به قطعنامه ها و بیانیه های گذشته خویش اشاره ای نمی کند، این روند در قطعنامه ۵۸۸ هم ادامه می یابد، با این تفاوت که در قطعنامه جدید از دو کشور ایران و عراق خواسته شد که بدون درنگ قطعنامه ۵۸۲ را به مرحله اجرا گذراند. و نیز از دبیر کل خواست با مشورت طرفین منازعه بر شدت فعالیت هایش در اجرای قطعنامه ۵۸۲ بیفزاید. این قطعنامه به استثنای نکات مزبور حاوی مطلب جدید دیگری نبوده است.

شورای امنیت پس از دریافت گزارش جدید دبیر کل در مورد تازه ترین مواضع دولتین ایران و عراق نسبت به قطعنامه ۵۸۲ و ۵۸۸ و طرح ۸ ماده ای دبیر کل، تشکیل جلسه داد. و این جلسه که در ۲۲ دسامبر ۱۹۸۶ (۳۱ شهریور ۱۳۶۵ ) منعقد شد، منجر به صدور بیانیه ای گردید که در آن به تکرار موضوعاتی چون ابراز نگرانی عمیق از وضعیت وخیم موجود بین ایران و عراق، اظهار تأسف از نقص قوانین انسان دوستانه بین المللی، درخواست از طرفین به منظور اجرای قطعنامه های ۵۸۲ و ۵۸۸، تصمیم شورا به حل و فصل مسالمت آمیز اختلاف موجود، ادامه کوشش دبیر کل در حل منازعه و مانند آن می پردازد. ایران در پاسخ به این بیانیه، همانند آنچه را که در مورد قطعنامه ۵۸۸ اعلام کرده بود، مجدداً اعلام کرد بخشی از قطعنامه ۵۸۲ و ۵۸۸ و بیانیه ۲۲ دسامبر ۱۹۸۶ (۳۱ شهریور ۱۳۶۵ ) که ناظر برخاتمه مخاصمات بدون تعیین متجاوز است را نمی پذیرد.

۶. در پی اعلام دبیر کل، مبنی بر اینکه حاضر است نظراتش را در اختیار شورای امنیت بگذارد تا آن شورا بتواند به مبنایی که مورد قبول طرفین برای مذاکره باشد، دست یابد. شورا ضمن پاسخ مثبت به این درخواست از فوریه ۱۹۸۷(بهمن ۱۳۶۶) یک گروه کار مشترک و سازمان یافته مرکب از اعضای دایمی شورا برای پایان بخشیدن به من