پاورپوینت کامل گام های آغازین در سینمای پس از انقلاب اسلامی ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گام های آغازین در سینمای پس از انقلاب اسلامی ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گام های آغازین در سینمای پس از انقلاب اسلامی ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گام های آغازین در سینمای پس از انقلاب اسلامی ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

ضرب المثلی است که می گوید: وقتی آیات ژرف الهی بر زمین فرود می آید و از قلب منوّر پیامبران جامه ی زبان می پوشد و به میان پیروان عام تنزل می کند آخرین چیزی است که از آن فهم می شود و رایج می گردد. حقیقت آن است که اجرای رهیافت های امام خمینی، مرجعیت دینی – سیاسی یک انقلاب شگفت و یک رویداد عظیم در مورد سینما در عمل به آسانی میسّر نشد و کارگزاران، نهادها و نیروهای مختلف هریک به قدر وسع خود چیزی از آن دریافتند که در بسیاری مواقع مانع رشد جهات مطلوب یک سینمای سالم و مستقل و معنوی و ملّی و زیبا گشت.

خوب است مروری به این رویدادها از آغاز آن؛ یعنی پیش از دو دهه ی قبل بکنیم، زمانی که نوزادی تازه در طشت افتاده و آلوده به خون بود.

در «حضور سینما» آمار و مطالب جالبی درباره ی تعطیلی تعداد زیادی از سینماها در آغاز وجود دارد. بنا به آمار منتشرشده «از ۵۲۴ سالن سینمای فعّال در سراسر کشور تا آخرین سال حاکمیت رژیم گذشته، نزدیک به ۲۰۰ سینما در کوران انقلاب دچار آتش سوزی و تخریب شده، یا به دلیل نبود امنیت شغلی برای مدیران و صاحبانشان تعطیل شدند. تعدادی از سینماهای فعّال نیز به صورت مصادره ای در اختیار نهاد نوبنیادی بنام بنیاد مستضعفان قرار گرفت که برای سرپرستی دارایی ها، مؤسسه ها، کارخانه ها و زمین های مصادره شده به حکم دادستانی انقلاب پایه گذاری شده بود.

از آنجا که به دلیل نمایش انبوهی از فیلم های داخلی و خارجی در محاق مانده و هم چنین فیلم های جرح و تعدیل شده در رژیم گذشته، بر پرده ی سینماها و سالن های سینما رونق چشم گیری یافته بودند، در آن بنیاد شاخه ای با عنوان معاونت فرهنگی دایر شد و اداره ی سینماها را بر عهده گرفت. این معاونت بعدها وارد کار تولید شد و به عنوان یکی از مراکز تعیین کننده ی سیاست های سینمایی به رقابت با اداره ی کل امور سینمایی کشور پرداخت.

موجودیت این نهاد که مسئولان آن علاوه بر تسلّط نسبتا کامل بر سالن های درجه ی یک سینماهای تهران و شهرستان ها در گفت وگوهای پراکنده ی خود به بیان دیدگاه های خویش درباره ی هنر و سینما نیز می پرداختند، به مرور باعث نگرانی مسئولان امور سینمایی کشور شد که وظیفه ی اداره ی صنعت سینمای کشور را به صورت رسمی بر عهده داشتند.

«محمدعلی نجفی» نخستین مسئول امور سینمایی کشور در اعتراض نسبت به عملکرد این نهاد که علاوه بر اداره ی سینما، واردات فیلم را نیز بر عهده گرفته بود، می گوید: «از اوایل سال ۱۳۵۹ ورود فیلم در انحصار دولت قرار گرفت، اما ناگهان در کنار ما قارچ خودرویی به اسم بنیاد هنر مستضعفان سبز شد که می خواهد فیلم وارد کند و حتی فیلم بسازد این ها به تدریج اقدام به اعمال نظر در مسایل سینمایی می کنند و اولین مقاومت را در مقابل فیلم های ایرانی به عمل می آورند.»[۱]

همان طور که می بینیم بروز اختلاف میان کارگزاران مختلف و نهادهای نظام جدیدالتأسیس دینی و تفسیر گوناگون و مغایر هم از وظایف اداره ی امور سینمایی، اوّلین نشانه ی سرگشتگی میان مدیرانی است که گویی از فهم حقیقت رهیافت امام خمینی(ره) دور بودند و به قدر ادراک خود مسایل را فهم می کردند. درواقع انقلاب با حذف قدرت بوروکراتیک و تمرکز و اقتدار مدیریت گذشته، نوعی چندکانونی گری و کشمکش اداره های مختلف و گاه متضاد معطوف به قدرت را تجربه می کرد.

هریک از این کانون ها، نگاه تمنّیات و مقاصد خود را دنبال می کردند که طلیعه ی این کشاکش در سینما و حوزه ی مدیریت رسمی آن، همان بود که در بالا بدان اشاره شد. این اوضاع نشان می دهد که پیاده کردن آرمان های بزرگ در متن واقعیت سرسخت و بوسیله ی انسان هایی که خود آلوده به ضعف های ناگزیر بشری، و تضادهای فراوان و نفسیت هستند، تا چه حد دشوار است. چنین واقعیتی ما را به جست وجوی راه حل های عقلانی اداره ی امور و آن دسته اقدامات مدیریتی وا می دارد که با نظام مندی خود کمترین صدمات را بر پیکره ی حقایق وارد آوردند و تا حد ممکن از تعرّض سلیقه ها به حقیقت ها جلوگیری کنند و دست مداخله ی جبری قدرت خودسر را کوتاه کرده و با قانونی گری و دادگری یکسان و نظارت جمعی راه سوءاستفاده، یا لغزش را بربندند.

در حوزه بوروکراسی تأثیر سلیقه های فردی بر سرنوشت سینمای ما و یا کند کردن آهنگ تعالی آن بسیار شدید بوده است. این تجربه ای است که نباید به ارزانی آن را از دست داد. برای ترسیم چرک و خون، شاید ناگزیر و کش مکش های اولیه ای که می کوشید تا سیاست تازه را در شرایط یک انقلاب دینی پیروزمند ترسیم نماید، بهتر است به نقل قولی از تاریخ تحلیلی سینمای ایران… «در حضور سینما» رجوع کنیم. سال ۵۹ سالی است که محمدعلی نجفی در بخشنامه ای به تاریخ سوم تیرماه ۱۳۵۹ اعلام می کند: «تا تعین یک سازمان مشخص و مسئول، کلیه ی سینماهای کشور تعطیل است.»

مشخص است اختلاف میان مسئولان امور سینمایی نهادهای فرهنگی سبب این اتفاق مهم در تاریخ سینمای ایران است. رقابت نهاد و دخالت افراد غیرمسئول در تصمیم گیری نجفی و اداره ی کل امور سینمایی در بروز این بحران نقش داشت.

یکی از نمونه های اقدامات فردی که منجر به تعطیلی سینماها بوسیله ی مسئولان امور سینمایی شد، مربوط به نمایش فیلم «قیصر» (ساخته ی مسعود کیمیایی) است: «قیصر» با حذف دو سکانس تجاوز و رقص و آواز در خرداد ۱۳۵۹ در سینما «شهر قشنگ» بر پرده رفت.

این فیلم اتفاقا پروانه ی نمایش هم دریافت کرده بود، ولی آقای خلخالی که در آن سال به عنوان حاکم شرع، موقعیت چشم گیری میان روحانیون داشت پس از تماشای فیلم به همراه تماشاگران آن را غیراخلاقی خواند و در بیانیه ای نمایش فیلم را ممنوع کرد. پس از آن چند تن از مأموران به محل سینما رفتند و مانع ادامه ی نمایش فیلم شدند. این اقدام را مسئولان امور سینمایی محکوم کردند، ولی در آن وضعیت این محکومیت راه به جایی نبرد.

و کار را به آنجا کشاند که در بیشتر شهرها مسئولان دینی، سیاسی در امور سینمایی دخالت کرده و مانع نمایش فیلم های «پروانه دار» نیز می شدند. چون این وضعیت عملاً گردش کار به صورت طبیعی و حرکت بر اساس قانون را دچار اختلال کرده بود، لذا برای مدت طولانی نمی توانست ادامه یابد. بنابراین دکتر «حسن حبیبی» وزیر وقت فرهنگ و آموزش عالی که بخش هایی از وزارت فرهنگ و ارشاد فعلی نیز در آن ادغام شده بود، در نامه ای خطاب به رییس جمهور وقت از وی خواست تا در چهارچوب موارد ذیل هرچه زودتر به مسایل سینمایی کشور رسیدگی کند:

۱. برای اداره ی سینماهای کشور چه باید کرد؟

۲. تا هنگامی که سینمای داخلی موفق به تولید محصولاتی نشده است که جامعه ی کنونی ما با همه ی پیام های آن موافق باشد، ضوابط دوره ی انتقالی در مورد فیلم های داخلی و خارجی چیست؟

۳. اصولاً آیا باید فیلم خارجی وارد کرد یا خیر؟

۴. پیش از آن که ضوابط نهایی معین شود، در مورد سینماها و اداره ی آن ها چه باید کرد و اصولاً در کار سینما چگونه باید دخالت نمود؟

پرسش های دکتر حبیبی، پرسش هایی اساسی و روشن است. و بسیار طبیعی است که یک نظام نوپا در همه ی عرصه ها و ازجمله در حوزه ی سینما در جست وجوی راه هایی روش مند و علمی برای کشف پرسش های اصلی و پاسخ به آنها باشد.

خوشبختانه دانش و بینش دکتر حبیبی، فراتر از جنجال ها و هیاهوهای جناحی با متانتِ مثل طبیبی حاذق به جست وجوی کانون های بحران برمی آید. دکتر حبیبی می کوشد، پرسش های عالمانه ی خود را از جدال احساساتی کانون های قدرت که با نابردباری، برابر هم، صف آرایی آشوب انگیزی را دامن می زدند، دور نگاه دارد و به درمان بحران و اداره ی آن بیاندیشد.

آن زمان روش هیاهوگرانه ی بنی صدر از یک سو و بیقراری جوانان افراطی و پاره ای از رقبایش از سوی دیگر، راه را برای تأمل و تفکر جدی برمی بست. پس از این درخواست، صادق طباطبایی مأموریت می یابد که به همراه نمایندگانی از طرف دکتر حبیبی، به بررسی ریشه های بحران بپردازد. آنان تعطیلی سینماها را نادرست ارزیابی می کنند و روز یازدهم تیر ۱۳۵۹ بار دیگر سینماها گشوده می شود.

تصمیم گیری درباره ی امور سینمایی به اداره ی کل امور سینمایی کشور سپرده می شود. از سوی دیگر در همان زمان گروهی از مسئولان با همکاری حوزه ی علمیه ی قم سمیناری در مورد مسایل سینمای کشور برگزار می نمایند.

حاصل این سمینار معرفی هیأتی برای بازبینی و صدور پروانه ی نمایش به اداره ی کل امور سینمایی با سرپرستی حجت الاسلام صادقی اردستانی است. ایشان نقش رسمی اداره ی کل امور سینمایی را بر بنیاد مستضعفان می قبولاند. جدا از این کشمکش های تشکیلاتی در این دوران، عدم وجود معیارهای تخصصی نیز یکی از عوا