پاورپوینت کامل سینمای دینی و نگره های حکومتی ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سینمای دینی و نگره های حکومتی ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سینمای دینی و نگره های حکومتی ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سینمای دینی و نگره های حکومتی ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

سرچشمه ی نگره های حکومتی گوناگون، نگاهی است که به شالوده ها، مضامین و قوالب حکومت ها تعین می بخشد. بدیهی است که در متن نگره های حکومتی متفاوت اصولی وجود دارد که نسبت آن ها با پدیده ها را توضیح می دهد. بنابراین نگاه های حکومتی مختلف، رویکردهای گوناگونی به سینمای دینی خواهند داشت؛ رویکرد یک نگاه حکومتی کمونیستی به مقوله ی سینمای دینی رویکردی منفی می باشد.

این حکومت به صورت ذاتی در مقابل چنین سینمایی قرار دارد. یک حکومت «لائیک» نه تنها فراهم آوردن شرایط لازم برای رشد هنر دینی را وظیفه ی خود نمی داند، بلکه ضدیت آن با این تکلیف، دارای منطقی «فلسفی – سیاسی» است. البته این که آیا در حاکمیت چنین نظمی، سینمای دینی پدیدار می شود یا نه و نسبت حکومت با این سینما چیست مقوله ای جداگانه است.

حداقل تجربه ی تاریخی نشان می دهد که در دموکراسی های غربی، به دلیل تعلق فعالیت های سینمایی به حوزه ی عمومی و بخش خصوصی، هیچ گاه به صورت رسمی مانعی برای تولید این یا آن اثر هنری و یا فیلمی متکی بر باورهای قدسی وجود نداشته است. اگرچه به صورت پیچیده تر، علی رغم ظهور آثار هنری معتبر همراه با پرسش های دینی در حکومت های لائیک، روح، فرهنگ، نگاه و اخلاقیات حاکم به سمتی گرایش یافت که با نگرشی مبتنی بر سنّت های لایتغیر الهی ناسازگار بوده و خودبه خود امکان کمتری برای تحقق این نگرش ها در قالب یک واقعیت تصویری به نام فیلم فراهم شده است. زیرا سینما (فیلم) یک «هنر – صنعت» سرمایه بر با ملزومات گوناگون است که تماس با افکار عمومی پرورش یافته در یک محیط گسسته از دین، یکی از این ملزومات است.

بدیهی است که نگاه یک حکومت دینی به سینمای دینی نگاهی متمایز با انواع حکومت های نامبرده خواهد بود. حال، درباره ی نگاه حکومت دینی به سینمای دینی می توانیم این پرسش را مطرح کنیم که آیا یک نگاه واحد حکومتی – در حوزه ی سیاست دینی – در برابر سینما وجود دارد تا ما درباره ی رویکرد واحد نگاه حکومتی به سینمای دینی حرف بزنیم؟

بدیهی است که یک وجه این پرسش ناظر به سود و زیان رویکرد نگاه حکومتی به سینمای دینی است. اما این سود و زیان که با تحلیل آن به ضرورت سیاست گذاری کلان حکومت در سینما دست می یابیم، بدون توجه به انواع نگاه های حکومتی قابل فهم نخواهد بود. در این جا به هیچ وجه صحبت از نگاه خصمانه ی حکومت به دین یا نگاه انسان گرایانه به آن نیست که آن را از حیثیت وحیانی و الهی جدا می سازد و هم چون نهادی اجتماعی به آن نگرد که دست کار آدمی است. در این جا، سخن بر سر آن است که با وجود یک باور دینی، نگاه حکومتی واحد، موجود نیست.

آن نگاه حکومتی که دین را امری شخصی تلقی می کند، طبیعتا واکنش خاصی در برابر سینما و سینمای دینی دارد. نگاه حکومتی صرفا شریعتمدار، در جست وجوی اجرای احکام واجب، حرام، مکروه و مباح در واقعیت تصویری است و خواستار تبلیغ دین از طریق سینما می باشد.

نگاه حکومتی ای که از سرچشمه های معرفت باطنی سیراب شده و فهمی وسیع تر از مسأله ی گستره ی نگرش دینی به اشیا و رویدادها دارد، به سینمای دینی با منظری عرفانی، اخلاقی و اجتماعی می نگرد و با دیدگاه عامیانه که سینمای دینی را همان سینمای حاوی موضوع های مذهبی، شرح حال مقدسین، اعمال شرعی و نمادهای مستقیم دینی می داند، تفاوت دارد.

این رویکرد چون با نگاه عامیانه مرزبندی مشخصی دارد، از یک کنش تبلیغی آشکار و شعاری مبرّی است. و این رویکرد را از نظر ماهوی به حال دین و رشد باور دینی زیانمند می داند. طبعا رویکرد نگاه حکومتی اهل معرفت که سینمای دینی را به راه و سبک دسترسی به تجلی متعال و قدسی وابسته می داند، به سینمای دینی هرگز نمی تواند حاوی گزینش راهی ساختگی و تزریقی باشد.

شرط اول در این نگاه، آن است که هنرمند باورمند و حساس به تجربه ی قدسی موجود باشد. اثری که این هنرمند می آفریند حاوی حسی الوهی است. او به زیبایی شناسی قداست دست می یابد، نه به مضمون و موضوع هایی که حاوی هیچ گونه تجربه ی استتیکی ممتازی نیست.

البته ما هنوز به مسأله ی سود و زیان وارد شدن حکومت دینی در امر سینما و تولید فیلم برای سوق دادن سینما به سوی حس و حالی دینی نپرداخته ایم. ما می دانیم که در گذشته حتی در امریکا، نهادهای حکومتی (نظیر پنتاگون یا سیا) مستقیم یا غیرمستقیم در تولید آثار جنگی و سیاسی که مبلّغ برتری نظم امریکایی بودند نقش داشتند.

حتی خود کمپانی های تولید فیلم هم مبلّغ این سینمای ایده ال امریکایی بوده اند. بی شک این آثار، با در نظر گرفتن همه ی قواعد سینمایی «هالیوودی»، پیام و تیره ای را ابلاغ کرده اند که حاوی نگاهی حکومتی بوده است. حال پرسش ما این است که آیا نگاه حکومتی دینی حق ندارد که مانند نگاه حکومت امریکایی، سینمای وابسته به شالوده های ایدئولوژیک خود را تقویت نماید؟ آیا درست یا نادرست این قلمرو فقط به قدرت و ضعف خود اثر مربوط نیست؟

آثار ضعیف دارای تأثیر معکوس بر مخاطب عمومی است و نگاه حکومتی باید با کسب توان تولید جاذبه های فراگیر، به سینمای دینی رویکردی مثبت داشته باشد و از آن حمایت نماید.

حال پرسش این است که اگر فیلم های کم مایه و مبتذل در سبک و پرداخت، بتوانند با انگشت نهادن «بر احساسات» مخاطب او را جذب کنند، آیا حکومت دینی حق دارد به صورت رسمی یا غیر رسمی از این سینما حمایت نماید.

بنابراین ما تا به این جا این پرسش ها را مطرح کرده ایم و به آن پاسخ گفته ایم. ماهیت رویکرد نگاه حکومتی به سینمای دینی چیست؟ آیا از نظر عقلی حکومت نسبت به سینمای دینی دارای یک نگاه است؟

آیا به طور حتم نگاه حکومتی به سینمای دینی حاوی منفعت جویی های تبلیغی، سیاسی و شعاری همسو با نیازهای روزمره او است. آیا تسرّی نگاه حکومتی به حوزه ی تولید سینمای دینی موجب پیدایش آثار دستوری می شوند که با ذات دینی یک سینمای متأثر در تضاد است؟ آیا این سینما همان سینمای حکومتی دینی ای خواهد بود که موجب ایجاد واکنش های منفی علیه امر متعال درمخاطبان می گردد؟

در وهله ی نخست به نظر می رسد که هر پاسخ خبری منفی یا مثبت، به دور از واقعیت و ناسنجیده است. مابرای پاسخ به این پرسش ها باید به چه منابعی رجوع کنیم: به مباحث اصولی در الهیات اسلامی؛ به بحث های فلسفی درباره ی زیبایی شناسی(به طور کلی) و سینما (به طور اخص)؛ به متون مقدس و افق آنها؛ به تجربه ی حکومت صدر اسلام و به ویژه راهبردهای هنری حکومت