پاورپوینت کامل آیا پیوند میان ایران و «چین» جهان را تکان خواهد داد؟ ۶۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آیا پیوند میان ایران و «چین» جهان را تکان خواهد داد؟ ۶۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آیا پیوند میان ایران و «چین» جهان را تکان خواهد داد؟ ۶۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آیا پیوند میان ایران و «چین» جهان را تکان خواهد داد؟ ۶۴ اسلاید در PowerPoint :

سفر آقای «جیانگ زمین» رییس جمهور کشور چین به ایران، فصل تازه ای از روابط میان ایران و چین را فراروی این دو کشور گشوده است. این روابط به پشتوانه ی دو تمدن قدیمی و کهن ایرانی و چینی نمی تواند، الزاما در چند بُعد مشخص اقتصادی یا نظامی منحصر و محدود شود. عقبه های فرهنگی تمدنی دو ملت و دو کشور، ناخواسته رهنمون آن خواهد بود که در ورای روابط دیپلماتیک و اقتصادی، علقه و علاقه های فرهنگ و آشنایی های دیرینه ی فرهنگی مستحکم تر گشته، و راه تبادل و گفت وگو را برای خود برگزینند.

ناگفته پیداست که وجود یک سری دیدگاه های مشترک، موجب نزدیکی پکن به تهران و نیز استقبال تهران از پکن برای توسعه ی روابط بین دو کشور گشته است. بنابراین، توجه به ظرفیت های بالفعل و بالقوه هر دو کشور برای گسترش و توسعه ی هرچه بیشتر ارتباطات و مبادلات تجاری و فرهنگی بر مسیر آینده ی این روابط، پرتوی امیدوارکننده و راه گشا خواهد افکند.

در همین حال، توجه به شرایط فعلی چین، و نیز شخصیت خود آقای جیانگ زمین نیز حاکی از اهمیتی خاص است که بالاخره چین به عنوان یکی از پنج قدرت مطرح جهانی و عضو شورای امنیت سازمان ملل شناخته شده است و آقای «زمین» ۷۵ساله نیز پس از «مائوتسه تونگ» و «دنگ خئو پینگ» (سومین رهبر بزرگ چین پس از انقلاب ۱۹۴۹ این کشور) است که سابقه ی ۱۳ سال مسئولیت در رأس حزب کمونیست، حزب قدرتمند حاکم چین است که هم زمان کمیسیون نظامی و گروه سیاست خارجی حزب را زیر نظر دارد و خود در یک خانواده انقلابی چین رشد نموده و در طول سالیان گذشته مسئولیت های مهمی چون «شهردار شانگهای» و «دبیرکل حزب کمونیست» از سال ۱۹۹۳ نیز رییس جمهوری چین را بر عهده داشته است.

کشور چین هم در حال حاضر، به خاطر ویژگی های برجسته، از موقعیتی ممتاز برخوردار است که در اهمیت سیاسی این سفر از دید هیچ کدام از ناظران جهانی پنهان نمانده و نخواهد ماند.

به طور کلی رئوس این ویژگی ها عبارتند از:

۱. چین بازیگری بزرگ در عرصه ی جهانی است.

۲. دارای قدرت و توان تأثیرگذاری بالا در روند تحولات آسیا می باشد.

۳. مخالفت نظام یک قطبی در جهان، و مخالف تروریسم و عملیات تروریستی و خشونت طلبانه است.

۴. گرایش بالایی برای همکاری با کشورهای مطرح آسیایی دارد.

۵. به دلیل اتخاذ سیاست های استقلال طلبانه، مخالف دخالت های بیگانگان به ویژه امریکا در حوزه ی منافع منطقه ای و ملی است.

۶. صلح و هم زیستی را به عنوان استراتژی پایدار خود برگزیده است.

۷. کشوری توسعه گرا و امنیت محور بوده و موضع گیری هایش نیز بر این دو محور استوار است.

۸. دیدگاه های سیاسی خود را از کانال و بستر رشد اقتصادی تعقیب و اعمال می نماید.

۹. نسبت به امنیت کشورهای آسیایی حساس بوده و امنیت این کشورها را جزیی از امنیت خود می داند.

۱۰. هیچ گاه به دنبال تجاوز و تعدی به مرزهای جغرافیایی، سیاسی و فرهنگی دیگران نبوده، و با حفظ مواضع و دیدگاه ها درصدد تعامل برآمده است.

۱۱. صلح را عامل تداوم امنیت و رشد اقتصادی خود می داند.

۱۲. با امریکا و حتی اسرائیل همکاری تکنولوژیک دارد.

۱۳. با کشورهای عربی و آسیایی نیز همکاری تجاری دارد.

۱۴. در عین این که شریک تجاری غرب و امریکا می باشد، یک رقیب استراتژیک برای آنان نیز به شمار می آید.

۱۵. اخیرا به عنوان کشوری که به «سلاح های هسته ای» دست یافته، از سوی امریکا متهم شده است و از این منظر با چالش هایی در مقابل امریکا روبه رو گشته است.

۱۶. در حوزه ی داخلی علی رغم تنوع ملیت و فرقه های مذهبی، و کثرت جمعیت و محدودیت های انرژی یک الگوی موفق در توسعه ی اقتصادی است و چشم اندازها و موفقیت های روزافزونی را می اندوزد.

۱۷. در بعد قانون گرایی و چارچوب های قانونی، بسیار موفق عمل کرده است و دارای نظام حقوقی و قضایی موفقی است.

۱۸. در بعد مفاسد اقتصادی و اداری نیز بسیار کنترل شده عمل کرده و اهرم های نظارتی و پایه های فرهنگی مردم، چندان اجازه ی ظهور و بروز فساد را نداده است؛ اگرچه اخیرا دیده می شود که مردم به خاطر مالیات های ناعادلانه و برخوردهای خودسرانه ی مسئولان حزبی دست به تظاهرات و اعتراض می زنند، اما در همین حال با عنایت به گستردگی سرزمین و جمعیت بالای این کشور در مقایسه با دیگر کشورها، هم چنان می تواند یک الگوی موفق باشد.

از مجموع ویژگی های فوق چنین برمی آید که در برخی از این ویژگی ها مشابهت ها و مشترکاتی میان ایران و چین وجود دارد که لزوم تعامل و همکاری مشترک آن دو را بیش از پیش نمایان تر می سازد.

تأثیرگذاری هر دو کشور در عرصه ی جهانی و به ویژه در عرصه ی منطقه ای و آسیایی نکته ای نیست که از دیده ها پنهان باشد یا قابل انکار بوده باشد. هر دو کشور به لحاظ ویژگی های خاص خود دارای قدرت و توان تأثیرگذاری بسیار بالایی در روند تحولات آسیایی هستند و گرایش و تمایل بسیار بالایی برای ایجاد و گسترش همکاری های منطقه ای دارند.

ایران سیاست نگاه به شرق را در روابط تجاری خود به اثبات رسانده است؛ به طوری که از چهار کشور جهان که در سال های اخیر بیشترین حجم مبادلات تجاری را با ایران داشته اند، همواره سه کشور آن از میان کشورهای آسیایی بوده است. هر دو کشور ایران و چین حساسیت خاصی روی امنیت کشورهای آسیایی دارند و در حقیقت امنیت این کشورها را جزیی از امنیت خود می دانند و به دلیل اتخاذ سیاست های استقلال طلبانه، به شدّت با دخالت های نیروها و عوامل تأثیرگذار بیگانه در حوزه ی منافع منطقه ای در سطح آسیا مخالفت می ورزند.

در حال حاضر، چین سعی دارد که نظم جهانی سیاسی و اقتصاد عادلانه و شرافتمندانه ای را ایجاد کند و به هیچ وجه خوش ندارد که یک دولت پلیس جهان باشد.

هم چنین، چین مبنای حرکت خود را بر اساس توسعه بنا نهاده، و خواست و هدف اصلی آن اصلاحات و اقتصادِ باز بوده و بر آن است که سطح استاندارد زندگی شهروندان خود را بالا ببرد و با افزایش میزان تولید، سیستم تنظیم و کنترل بازار و سرمایه گذاری را در چارچوب مقررات اصلاح نموده و مراکز تولیدی و صنعتی را به یک نظام مدوّن مدیریت تجهیز نماید. و در زمینه ی فن آوری برتر پیشرفت سریع تری داشته باشد. از همین رو، امنیت را عامل حفظ و تداوم این وضعیت می داند و در گفتار و عمل به صلح و هم زیستی مسالمت آمیز علاقه مندی و پایبندی بسیار بالایی نشان می دهد.

جمهوری اسلامی ایران نیز پس از جنگ تحمیلی و به خصوص طی سال های اخیر که فعالیت های بازسازی و نوسازی آثار و خرابی های به جامانده از جنگ تحمیلی را آغاز کرده است، توسعه را به عنوان محور خود برگزیده و امنیت و صلح و مسالمت جویی را به عنوان استراتژی خود انتخاب کرده است. پیشنهادها و طرح های رییس جمهوری تحت عنوان گفت وگوی تمدنها و ائتلاف برای صلح نیز در همین چارچوب قابل ارزیابی می باشد.

چین در تاریخ تمدن ۷هزارساله ی خود سابقه ی تجاوز از خود بر جای نگذاشته و پیوسته به حریم جغرافیایی، فرهنگی و سیاسی دیگر کشورها احترام گذاشته است. ایران نیز هیچ گاه به عنوان تجاوزگر یا آغازگر جنگ مطرح نبوده، و دائما در حال دفاع از حیثیت و منافع ملی خود بوده است.

همان گونه که ایران با سیاست های تک محورانه ی امریکا مخالف است، چین نیز مخالف نظام تک قطبی جهان است. علاوه بر این، هر دو کشور با پدیده ی تروریسم مخالف بوده و همواره آن را محکوم کرده اند. اما در همین حال به عنوان دو کشوری که به سلاح های هسته ای دست یافته اند، از سوی ایالات متحده متهم شده، و انگشت اتهام امریکا به سوی این دو کشور نشانه رفته است.

نقطه ی اشتراک اخیر، جایگاه ویژه ای در کانون توجه افکار عمومی جهان نسبت به مذاکرات دو کشور ایران و چین و سفر رییس جمهوری چین به تهران باز کرده است، و نگاه های جهانیان به آثار و پیامدهای این سفر دوخته شده است تا تغییرات و تحولات آینده را در روابط دو کشور و تأثیرات روابط آینده ی این دو کشور بر دیگر کشورهای آسیایی و منطقه ای نظاره گر باشند؛ چراکه به موازات افت وخیزها و فراز و نشیب هایی که در روابط میان ایران و امریکا وجود داشته، روابط میان چین و امریکا نیز عاری از افت و خیز نبوده است.

کشور چین و ملت آن در حافظه ی تاریخی خود، دهه ی ۵۰ را فراموش نکرده اند؛ دهه ای که امریکا از عضویت چین در سازمان ملل ممانعت نموده و با ورود چین به سازمان ملل مخالفت می کرد و در نهایت، در دهه ی ۷۰ این گره چندساله به کمک روس ها باز شد و در جریان بیست و ششمین جلسه ی مجمع عمومی سازمان ملل با عضویت جمهوری خلق چین به عنوان عضو قانونی سازمان ملل موافقت شد و نماینده ی تایوان از این سازمان اخراج شد و کلیه ی حقوقی که اعضای دائمی شورای امنیت داشتند، به چین کمونیست داده شد.

اگرچه از این مقطع به بعد با پادرمیانی کسانی چون «هنری کسینجر» معاون رییس جمهوری امریکا در امور امنیت ملی، روابط امریکا و چین به عادی سازی و نزدیکی گرایید، و با طرح ریزی دیپلماسی «پینگ پنگ» با طرفیت «نیکسون» رییس جمهوری امریکا و «مائو و چوئن لای» نخست وزیران چین در مذاکرات فیمابین روابط آغاز شد، و در سفر دوم کسینجر به پکن در سال ۱۹۷۳ اعلامیه ی مشترکی میان طرفین صادر شد که به گشایش و تأسیس سفارتخانه های دو طرف انجامید و در سفر «دنگ شیائو پینگ» معاون نخست وزیر چین به امریکا، در سال ۱۹۷۹ قرارداد همکاری های علمی و تکنولوژیک در دیدار با «کارتر» رییس جمهوری وقت امریکا منعقد شد و بار دیگر در سفر «زائو زیانگ» نخست وزیر چین به امریکا و ملاقات با «ریگان» در ۲۳ ژانویه سال ۱۹۸۴ قرارداد همکاری های فنی و صنعتی میان طرفین به امضا رسید.

در آوریل همان سال، ریگان نیز به پکن مسافرت کرد و تعهد رهبران چین برای الحاق تایوان به چین و تضمین ثبات نظام حکومتی آن را اخذ نمود. در جریان همین دیدار مجله ی تایم نوشت که «دنگ شیائو پینگ» رهبر چین برای پیشرف