پاورپوینت کامل «A.B.E افریقا» و سینمای رویکرد گرای ایرانی ۶۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل «A.B.E افریقا» و سینمای رویکرد گرای ایرانی ۶۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل «A.B.E افریقا» و سینمای رویکرد گرای ایرانی ۶۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل «A.B.E افریقا» و سینمای رویکرد گرای ایرانی ۶۱ اسلاید در PowerPoint :

«A.B.E افریقا» آخرین فیلم به نمایش درآمده در جهان و اثر تحسین شده ی فیلمساز مشهور ایرانی «عباس کیارستمی» است. فیلم برداران این فیلم نیز خود او و «سیف الله صمدیان» می باشند. این فیلم به سفارش سازمان ملل متحد برای آگاهی مردم جهان از «ایدز» در افریقا و فاجعه ی اوگاندا و کشتار وسیع مردم توسط این بیماری و طلب کمک برای کودکان بی سرپرست افریقایی که والدینشان قربانی ایدز شده اند، ساخته شده و در جهان و به ویژه در فرانسه با اقبال عمومی مردم روبه رو شده است.

این فیلم در ایران نیز طی چند نمایش ویژه بر روی پرده رفت و با موفقیتی بزرگ روبه رو گردید. در حال حاضر نیز این فیلم در نمایش عمومی قرار دارد.

اکنون سؤال این است که آیا عباس کیارستمی موفق شده است با این فیلم مستند، چشم ما را به روی واقعیت فاجعه ی ایدز، علل شیوع و موقعیت حاضر بگشاید و احساس ما نسبت به کودکان اوگاندایی را برانگیزد؟ آیا A.B.E افریقا که در جهان مورد توجه واقع شده، حقیقتا اثر بزرگی است؟

اهمیت آن برای سینمای ایران تا چه اندازه است؟

* * *

«عباس کیارستمی» با فروتنی می گوید که برای بازدید مقدماتی به اوگاندا رفته بودند.«تمام مدتی که برای بازدید در اوگاندا بودیم، دوربین های ما – عمدتا دوربین آقای صمدیان – کار می کرد. وقتی به ایران بازگشتیم، متوجه شدیم حجم این یادداشت های تصویری به قدری است که فکر کردیم می توانیم همین ها را تدوین کنیم و از آن فیلمی مستند بسازیم.

در این فیلم برای اولین بار در سینمای ایران، همه چیز با دوربین دیجیتالی بدون سه پایه، بدون نورپردازی، بدون صدابرداری – البته بعضا برای فیلم، کار صداسازی انجام شده – صورت گرفته است.

«در طول سفر از دوربین دیجیتالی به عنوان قلم استفاده می کردیم و در مرحله ی مونتاژ امکانات وسیع دوربین ما را از سروکار داشتن با افراد زیاد – لابراتوارها و… – بی نیاز می کرد. دوربین دیجیتالی برای شخص من یک کشف بود».

پس A.B.E افریقا از دو نظر می تواند مورد تحلیل واقع شود:

۱. بحث دوربین های دیجیتالی:

از نظر روایت نو با دوربین دیجیتالی، اهمیت این اختراع برای سینما، تأثیر عظیم آن بر ساختار فیلم در آستانه ی قرن بیست و یکم، پیش گامی سینمای ایران و جنبش نوین سینمای استنادگرا در به کار بردن این دوربین و حضور ما در اولین گام های شروع این جنبش نوین سینمایی و امکان رهبری جهانی آن،. نسبت آن با سبک رویکردگرای موجود در سینمای نوین ایران که در جهان با اقبال فراوانی روبه رو شده و مکتب تازه ای را به وجود آورده است و از محصولات و موفقیت های بزرگ ما پس از انقلاب اسلامی ایران و به ویژه در دهه ی اخیر به شمار می رود.

«A.B.E افریقا» در صف اول تجربه ی جهانی فیلمسازی با دوربین دیجیتالی قرار دارد و بدیهی است که ما بتوانیم به طور وسیعی درباره ی اهمیت این تجربه و تأثیرات فرمی و معنوی آن سخن بگوییم.

۲. بحث خود فیلم:

از نظر مسایل ساختاری فیلم A.B.E افریقا، ضعف و قوت آن در دستیابی به اهداف سفارش دهندگان، توجه به کودکان نیازمند اوگاندایی که والدینشان گرفتار ایدز شدند، ارزش های ساختاری، ابداع و نوآوری فیلم.

پیرامون مسأله ی روایت نو با دوربین دیجیتالی، اهمیت آن برای سینما، تأثیر A.B.E افریقا در کاربرد این دوربین، و نقش آن در ساختار فیلم حرف های فراوانی وجود دارد. اهمیت موضوع آن قدر زیاد است که در محافل پیشروی سینمای آوانگارد جهان، مورد گفت وگوی منظم قرار گرفته و گردهمایی های مهمی برای بحث در مورد آن شکل گرفته است.

برای ارایه ی این اتفاق مهم و مباحث آن ناگزیر باید بحث را از نقطه ی آغاز آن، یعنی سینمای مستند آغاز کنیم.

وقتی «هوپبریج» در سال ۱۸۸۰ موفق شد، تصویر اسبی در حال تاخت و تاز را بر پرده ی سینما به نمایش بگذارد، بسیاری شگفت زده شدند. «او یک جنبه ی قطعی از فیلم مستند را پیش گویی کرد: توانایی این سینما در گشودن چشم ما به جهانی که پیش رو داریم».

سپس نوبت به «لومی یر» رسید تا به فیلم مستند و نحوه ی ادراک جهان از طریق تصویر متحرک حتمیت ببخشد. به این ترتیب، جهان به موضوعی «دیدنی» برای ما تبدیل شد. البته سینمای هالیوود به زودی با افسانه پردازی ساختگی و با داستان گویی خیالی، و با سکس و خشونت برای کسب سود بیشتر از این وجه اندیشه گون و مقرّب به زندگی سینما فاصله گرفت. جنبه ی گشودن چشم ما به واقعیت جهان، تحت سیطره ی منطق سرمایه به حاشیه رانده شد. امّا فراموش نشد که سینما چه قدرت عظیمی را در خود نهفته دارد.

به مرور دوربین ها سنگین و سنگین تر شدند و کار فیلم سازی مشکل و مشکل تر گردید. ده ها و صدها متخصص و روابط پیچیده ی مدیریتی در تهیه، تولید و توزیع کار حاکم شدند و سینما امکان تحرک، خلوت، نزدیکی به واقعیت و بلاواسطگی را از دست داد. کارگردان از نقش هنرمند به نقش صنعت گر نزدیک شد. امّا آرمان پیدایش امکانات تکنولوژیک پیشرفته که خلوت و تحرک هنری را به سینما، به ویژه به سینمای مستند بازگرداند، از بین نرفت و بالاخره پیشرفت تکنولوژیک این امکان را با دوربین های دیجیتالی فراهم آورد. حال دوربین های دیجیتالی این امکان را در اختیار ما می گذارد که رها از صحنه چینی های مصنوعی، نورپردازی ها، صدابرداری ها، مسأله ی میزانسن و ترکیب بندی، و بازیگری حرفه ای به خود زندگی نزدیک شویم و روایت های آن را بازتاب دهیم، و فاجعه ها و تراژدی های خود زندگی را ثبت کنیم. روایت با دوربین دیجیتالی ما را به تماشای خود، به تماشای جهان، به تماشای تاریکی ها و روشنایی های زندگی، به صورت بلاواسطه، و نه فانتزی، داستانی و خیالی فرامی خواند. فیلم A.B.Eافریقا از این نظر که این دوربین قابل حمل را در کار حرفه ای مورد استفاده قرار می دهد، یک اتفاق مهم در تاریخ سینمای ما است. اتفاقی است که نتیجه ی آن تحول در سینمای ما و رشد جنبه ی استنادی در سینمای ما خواهد بود. در رهگذر این تحول، معدل تعمق و رشد آگاهی اجتماعی بسیار بالا خواهد رفت. خوب است که به جای برخورد خودبه خودی، به صورتی جدی به پیامدهای آن بیاندیشیم؛ سلوک سینما با این تماشا و چشم نو، سلوکی است برای رهایی از ناآگاهی و شمول تصویر در زندگی.

بحث اهمیت روایت با دوربین دیجیتالی وقتی برای ما روشن تر می شود که بدانیم سینمای رویکرد گرای ایران که مکتب سینمای نوین پس از انقلاب اسلامی است، با این روایت نو بسیار سازگار است.

مشخصه های سینمای رویکرد گرای جدید ما که مورد اقبال جهانی واقع شده است، بازگشت به زندگی با همه ی صداهای متعدد آن، بازگشت به لوکیشن طبیعی و مکان زندگی واقعی و محیط انسانی حیات ما، شاعرانگی طبیعی، استفاده از نابازیگران، بداهه پردازی و کنجکاوی درباره ی خود و اشیا، انسان ها و روابط شان می باشد.

این روش، در سینمای جهان انقلابی برپا کرد و طی دو دهه ی اخیر دنیا را متوجه سینمای ما نمود. اکنون با دوربین دیجیتالی سبک ایرانی سینما تحکیم می شود؛ گویی این دوربین برای پاسخ به نیازهای سبک ایرانی در سینمای متفکر اختراع شده است. به یاد داشته باشیم که نقش کیارستمی در سبک رویکرد گرا، نقشی هژمونیک بوده و امروز روایت با دوربین دیجیتالی نیز در ادامه ی همین پیشگامی رخ می دهد.

*****

اما ارزش های خود فیلم A.B.E افریقا چیست؟ اگر فیلمساز برای برداشتن یادداشت های تصویری به اوگاندا رفته تا بعد سفری دیگر را برای تولید فیلم اصلی تدارک ببیند، چگونه آن بازبینی، اولیه تبدیل به فیلم اصلی شد؟ و چه دستامدی استناد به همین روایت مقدماتی را ارجح شمرد؟

*****

کسانی که سینمای عباس کیارستمی را دنبال می کنند، می دانند که سبک جهانی او دارای چند مشخصه ی مهم است که در « A.B.Eافریقا» تکرار شده است:

تلاش برای نمایش ذات واقع: در «A.B.E افریقا» که این مشخصه به نحو چشمگیری با سرشت مستند فیلم تقویت شده است.

فیلمساز چشم خود را به چشم تماشاگر و مشاهده کننده نزدیک می کند و چشم تماشاگر را با چشم خود و چشم دوربین همراه می کند و همین تماشای عبوری یک مشاهده گر غریب در غربت را به ساختمان اثر خود تبدیل می کند تا به ضبط مشاهدات ظاهراً تصادفی بپردازد. اطلاعات زبانی از کشته شدن دو میلیون نفر در اثر ایدز وجود دارد، اما کیارستمی موضع خود به عنوان مسافر وارد شده در محیطی غریب را حفظ می کند. به ما دروغ نمی گوید، ادای داشتن اطلاعات و دانایی های ویژه را در نمی آورد، بلکه به جای همه ی این ها، از آن چه می بیند، فیلم می گیرد. گرفتن این فیلم ها با دوربینی کوچک، خلوت محیط را بر هم نمی زند؛ گویی ضبط بلاواسطه ی یک زندگی جاری، با همه ی ابعاد آن است. از همین رو ما در فیلم، چند آوا را با هم تشخیص می دهیم.

شور زندگی در متن مرگ. غریزی بودن و بدویت هم چون زمینه ی فراگیر شدن بیماری، فقدان بهداشت، بی سوادی، لولیدن در هم و… به مثابه ی جهل که فاجعه می آفریند. با این همه، فیلم بر «حیات» تأکید می کند و آن که انسان حتی در متن فاجعه نیز از حس زندگی سرشار است.

از نظر اخلاق و شریعت، مسلماً حضور زنان بی حجاب در برابر انظار غیر و دوربین حرام است، اما زنان افریقایی بنا به سنّت های خود عمل می کنند. برای همین آیین های آنان با آوازهای دست جمعی و حرکات خاص آمیخته است. این سرودهای گروهی گاهی در حکم آیین مذهبی و گاهی در حکم آیین های عرفی و بازمانده از فرهنگ های بدوی می باشد.

کیارستمی می کوشد روایت خود را بر متن همین تصویر زندگی که آمیخته به بدو