پاورپوینت کامل امتداد خط خون در حافظه تاریخ ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل امتداد خط خون در حافظه تاریخ ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل امتداد خط خون در حافظه تاریخ ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل امتداد خط خون در حافظه تاریخ ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

در حالی که رژیم صهیونیستی سعی داشت تا اقدامات نظامی اخیر خود در جنین، نابلس، رام الله، بیت لحم و طولکرم را پوشیده و پنهان نگه دارد و تمام تلاش خود را به کار گرفت که رسانه های جهانی از جزئیات آن مطلع نشوند، اما اخبار مربوط به جنایات اخیر اسراییلی ها بسیار زودتر و سریع تر از آنچه فکر می کردند، منتشر شد و به خط آگاهی افکار عمومی جهانی پیوست. سرگئی شکمان، خبرنگار نیویورک تایمز می نویسد:

«به هیچ وجه نمی توان دامنه ی تخریب شهرهای کوچک و بزرگی، چون رام الله، بیت لحم، طولکرم، نابلس و جنین را توصیف کرد… این مناطق هم چنان تحت اشغال اسراییل قرار دارد و صدای تیراندازی گشتی های اسراییل از نقاط مختلف به گوش می رسد… به وضوح می توان مشاهده کرد که زیرساخت های زندگی؛ مانند جاده های، مدارس، برق، لوله های آب، خطوط تلفن و…. همگی نابود شده اند…».

آن چه اسراییل به دنبال آن بود، جلوگیری از آشنایی اذهان و خاطره ها با رویداد اخیر بود تا هرگز نتواند در حافظه ی تاریخی ملت های جهان ثبت شود و افرادی، چون «ادوارد سعید» نگران فراموشی خاطره های تلخ قتل عام و کشتارهای دسته جمعی فلسطینی ها به دست عوامل خون ریز اسرائیل نباشد. که «نابودی جامعه ی فلسطین در سال ۱۹۴۸ و به وجود آمدن جمعی آواره، نبرد در کرانه ی غربی و غزه و اشغال نظامی مناطق از سال ۱۹۶۷، تجاوز سال ۱۹۸۲ و قتل عام ۵۰۰/۱۷لبنانی و فلسطینی، قتل عام صبرا و شتیلا، حملات مداوم به مدارس، اردوگاه های آوارگان، بیمارستان ها و سازمان ها، همه از ذهن مردم پاک شده است.

واقعاً چه هدف یا مقصود غیر تروریستی می تواند در نابودسازی وزارت آموزش، شهرداری رام الله، اداره ی ثبت و مؤسسات متعددی که در زمینه ی حقوق شهروندی، بهداشت و توسعه ی اقتصادی فعالند و یا بیمارستان ها و ایستگاه های رادیو و تلویزیونی نهفته باشد؟ آیا نمی توان به وضوح مشاهده کرد که شارون نه فقط به دنبال کشتن فلسطینی هاست، بلکه سعی دارد آنان را به عنوان مردمی دارای مؤسسات ملّی از بین ببرد؟» و آن چه را که بوش در توصیف عملکرد شارون می گوید و او را مرد صلح و دوستی می امد، تأییدی بر استراتژی اسراییل است که سعی دارد جنایات و کشتار مردم فلسطین را نادیده گرفته وبر نابودی تعدادی اسراییلی تکیه کند. ادوارد سعید درمقاله ای که روزنامه ی الاهرام آن را منتشر کرده، می نویسد:

«جان اسراییلی ها در قبال زندگی فلسطینیانی که در اثر حضور نظامیان اسراییل و اشغال طولانی مدت سرزمین خود، مورد تجاوز و شکنجه قرار گرفته و به قتل می رسند، از ارزش بالاتری برخوردار است و آیا برخورد وحشیانه ای که شارون از ابتدای فعالیت خود در دهه ی ۱۹۵۰ تاکنون با فلسطینیان در پیش گرفته است، به فراموشی سپرده می شود؟!!»

اما آیا حافظه ی تاریخی ملت های جهان می تواند حجم عظیم مصیبت ها و درد و رنج فلسطینی ها را در اثر اعمال فشار، قتل عام و کشتار بی رحمانه ی اسراییلی ها از یاد ببرد؟ آیا تاریخ به ملت مظلوم و ستم دیده ی فلسطین خیانت خواهد کرد؟ آیا اسرائیل و قدرت هایی که در صدد حمایت از او هستند، خواهند توانست تاریخ را چشم بسته از برابر تابلوی حُزن آلود و مصیب بار فلسطین عبور دهند؟ آیا فضای سیاسی و اخلاقی جهان چنین اتفاقی را برخواهد تافت و آن را تحمل خواهد کرد؟ آیا جامعه ی جهانی، یافا، الخصاص، دیریاسین، قبیه، خان یونس، کفرقاسم، تل زعتر، لبنان ۱۹۸۲ و صبرا و شتیلا را از یاد برده است؟ هرگز!

هنوز پس از ۵۵ سال، جامعه ی جهانی از یاد نبرده است که تنها پس از دسامبر ۱۹۴۷ تا فوریه ی سال ۱۹۴۸ تشکیلات مسلح ویژه ی اسراییلی ها مرتکب بیش از ۲۰۰۰ حمله ی مسلحانه به اهالی بی دفاع غرب شدند و آنها را به مرگ تهدید کرده و وادار کردند تا محلّه های زاد و ولد بومی خود را ترک کنند. همان طور که سال های پیش از آن (سال ۱۹۳۳) را نیز از یاد نبرده است که فلسطین صبح روز جمعه ۲۷ اکتبر خود را با اعتصاب عمومی و همه جانبه آغاز کرد و رهبران و جوانان از چهارگوشه ی فلسطین خود را به «یافا» رساندند تا در تظاهرات علیه سیاست های اشغالگرانه ی اسراییلی ها شرکت داشته باشند و پلیس با حمله ی گسترده ی خود، به سوی تظاهرکنندگان تیراندازی کرد و ۵۳ نفر را شهید و ۲۰۰ نفر را زخمی کرد و کشتارهای بیرحمانه ی دیگری که هم چنان از همان سال ها تاکنون به عنوان یک خط خون ممتد در تاریخ دفاع مظلومانه فلسطینی ها است دیده می شود.

در اواخر سال ۱۹۴۷ نیروهای اسراییلی افراد مسلحی از گروه «هاگانا» را با استفاده از تاریکی شب وارد روستای «الخصاص» در نزدیکی مرز سوریه کردند و با آتش نارنجک ها و گلوله های مسلسل های خود مردم بی دفاع آن منطقه را به خاک و خون کشیدند. یک سال پس از آن، فلسطین شاهد قتل عام «دیریاسین» بود که باندهای «ایرگون» و «اشترن» تحت فرماندهی مناخیم بگین نخست وزیر اسراییل و وزیرخارجه اش اسحاق شامیر در شب هشتم آوریل سال ۱۹۴۸ به مردم بی دفاع این دهکده یورش برده و ده ها زن و مرد و کودک را به قتل رساند و بند از بندشان جدا کرده و تعداد بی شماری از اجساد را در چاه آب دهکده انداختند و از اجساد باقی مانده، توده ای از استخوان و گوشت در کنار چاه به جا گذاشتند که تعداد کشته شدگان ۲۵۴ نفر در تاریخ این کشتار ثبت شده است.

حدود ۵ سال از این واقعه نگذشته بود که اهالی دهکده ی «قبیه» در کرانه ی غربی شاهد قتل عام دیگری بودند که طی آن یک واحد ویژه، به نام «واحد ۱۰۱» ـ جمعی ارتش اسراییل که افراد آن لباس نظامی نمی پوشند و انواع سلاح های مورد استفاده ی ارتش اسراییل را به کار نمی برند ـ به فرمانده ی آریل شارون در آخرین ساعات شب چهاردهم اکتبر ۱۹۵۳ در حالی که مردم در خواب بودند به این دهکده حمله کردند. قاتلان به خانه ها یورش برده و به داخل آنها بمب دستی پرتاب می کردند و اطراف خانه ها را مواد منفجره کار می گذاشتند.

واحد ویژه بعد از به شهادت رساندن ۶۹ نفر که اغلب آنها زن و کودک بودند و مجروح کردن ۷۰ نفر دیگر و انهدام ۴۵ خانه، سحرگاه دهکده را ترک کردند. ارتش اسراییل بعد از قتل عام، ادعا کرد که دخالتی در آن نداشته و مهاجمین یک عده افراطی بوده اند. شارون در این زمینه گفت: «مسؤولیت این کشتارها به گردن خود قربانیان است. سربازان واحد من عادت کرده بودند هر چند گاه به آن شهر بروند و پس از ویران کردن یک یا دو خانه به مقر خود بازگردند، ولی یک شب مردمان شهر در صدد بر آمدند تا روشی را که سربازان من و هم چنین خودشان به آن خو گرفته بودند عوض کنند… البته می دانیم عوض کردن هر شیوه ای همراه با پرداخت بهای سنگین می باشد و این همان چیزی است که برای ساکنان «قبیه» روی داد.»

در سال ۱۹۵۶ و دو روز پس از حمله ی سه جانبه علیه مصر، نیروهای اسراییلی مرتکب کشتار وحشیانه ای در شهر خان یونس در باریکه ی غزه شدند و درجریان حمله به خانه های شهر به بهانه ی کشف اسلحه ۲۷۵ نفر را کشتند و در همین سال بود که اسراییلی ها حمله به «کفر قاسم» و کشتار خیل عظیمی از ساکنان این روستا را در دستور کار خود قرار دادند.

روز ۲۹ اکتبر سال ۱۹۵۶ و در کشاکش حمله ی سه جانبه علیه مصر، نیروهای نظامی اسراییل کشتار دلخراشی مرتکب شدند که در اثر آن ۴۹۰ نفر فلسطینی که همگی از مزارع خود در اطراف «کفر قاسم» به خانه های خویش بازمی گشتند، کشته شدند. قتل عام «کفر قاسم» به این صورت انجام گرفت که مقامات اسراییل ابتدا از ساعت ۵ بعدازظهر مقررات منع عبور و مرور را به اهالی دهکده که هنوز در مزارع خود بودند و