پاورپوینت کامل نگره های دکارتی و زیر ساخت های اومانیسم عصر جدید ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگره های دکارتی و زیر ساخت های اومانیسم عصر جدید ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگره های دکارتی و زیر ساخت های اومانیسم عصر جدید ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگره های دکارتی و زیر ساخت های اومانیسم عصر جدید ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

اگر جوهره ی اومانیسم، روش و عقلانیتی باشد که در آن ذهن انسان به شیوه های گوناگون، قلمرو تازه ای از خِردورزی، شور، احساس و آگاهی را به تصرّف درآورده است، می توان رهیافت دکارتی نسبت به معرفت، حقیقت و ایمان را از مایه ها و زیرساخت های اومانیسم عصر جدید قلمداد کرد. دکارت با نقد جهان نگری قرون وسطایی در باب «تقدم ایمان بر عقل» و نارسایی دستگاه ارسطویی و مفاهیم و تفسیرهای تقلیدگرایانه ی ارسطوئیان، نگرشی روشمند در باب عقل، یقین و حقیقت، روزنه های معرفت شناسی سه سده ی بعد از خود را در آگاهی فلسفی مفتوح ساخت و نوعی فردیت (individuality) و عقلانیت (rationality) را به وجود آورد.

دکارت از یک طرف شکاکیت سوفسطائیان را بر یقین تضمین شده ای استوار ساخت و از طرف دیگر تعالیم کلیسایی و متکلّمان قرون وسطایی را در باب خلقت انسان به درکی جدید تغییر داد. لذا «یقین» مورد نظر او همسان با رهیافت متکلمان قرون وسطا نبود، بلکه در صدد پی ریزی و تشکیل یقینی بود که ذهن و نفس انسانی ضامن او بوده و خود نیز اصل و مبنای حقیقت را سامان داده است. این خود بنیادی، و اصالت انسانی را می توان در موارد زیر مورد تأمل و تدقیق قرار داد:

تاسیس منِ انسانی (hummanego)

مایه های اومانیسم دکارتی با یک گزاره ی سه واژه ای شکل می گیرد: «می اندیشم، پس هستم». در این گزاره «من انسانی» بنیاد نهاده می شود، مَنی که به انسان مقام و جایگاه تازه ای می بخشد؛ مقامی که در آن انسان منقاد و معتقدِ قرون وسطایی، به انسانی منتقد بدل می شود. انسانِ خودبنیادی که اصالت را به خویش و اقتضائات شناختی – معرفتی خود می دهد. انسان خود را به نحوی مطلق و بدون تردید به صورت موجودی می شناسد که وجودش از هر چیزی یقینی تر و معقول تر است. انسان، اصل و مبنایی است که خود، آن را بنا نهاده و شاخص و معیاری برای همه ی یقین ها و حقیقت ها است.

در نگره ی دکارتی، انسان تبدیل به سوژه ی (Subject) می شود، بطوری که حتی یقین و «علم به دیگری» بازگشتن به مرکزیت من انسانی است. این سوژه، بنیادِ مطمئن همه ی یقین ها است و همه ی عرصه ها و موجودات دیگر در حکم تمثلات (representarions) و صور ادراکی هستند که قائم به سوژه می باشند؛ سوژه ای که همان من انسانی، یعنی من می اندیشم پس هستم (cogito erg sum) است. از همین منظر برخی از مورخان، دکارت را مؤسسِ نظریه ی معرفت و واضع معرفت شناسی معاصر می دانند.[۱]

دکارت تلاش فراوان کرد تا نشان دهد که رسالت فلسفه بحث از وجود نیست، بلکه هدف آن تحلیل سؤالات و پرسش هایی است که توان معرفتی و قلمرو شناختی انسان را تبیین می کند؛ پرسش از این که «چه می توان دانست» و تا کجا می توان شناخت و چه امیدی می توان داشت. از این جهت کار فلسفه و خردورزی، پرسش به صیغه ای اول شخص مفرد است که محورش مَنِ انسانی است.

کتاب های «گفتار در روش» و «تأملات» از زیرساخت های مَنْ اندیشی در آگاهی فلسفی است و دکارت کوشیده است تا توان فاصله گیری از خود، اشیاء و پدیدارهای پیرامونی را به چشم انسان، تحلیل و از پسِ فاصله به ورای اندیشه نقبی بزند. از این مجرا از معتقدات خویش برای مدتی دست می شوید و سبغه ی عقل و تجربه ی آن ها را مورد بررسی و پژوهش قرار می دهد. به نظر دکارت برای آن که بتوان از ژرف اندیشی راهی به بیرون باز کرد، بایستی به تخیل فلسفی دست زد و از ساحَت تخیل و تأمل از چشم خانه ی ذهن به جهان و پدیدارها نگاه کرد و در عالم خیال و احساس، چهره ی خویش و دیگری را دید. از این رهیافت، کار خردورزی فلسفی، فهمیدنِ «من، تو، شما، ما و آن هاست» که از بستر پژوهش های ذهن قابلیت شناخت می یابد و هدف از آگاهی فلسفی دریافتن خود و دیگری است.[۲]

بنابراین روش شناسی دکارتی فرض می گیرد که برای یافتن یقین باید به خود نگریست و همه چیز را در خود جست وجو کرد و چه بسا چیزی جز خود را نتوان شناخت؛ زیرا آدمی متناسب با وضعیتِ مشخص فکر می کند، تصمیم می گیرد و اساسا تصمیم، عقل و اراده در وضعیت های مشخص شکل می گیرند و تداوم می یابند.

اولویت دادن به ذهن

در رهیافت دکارتی هر چیزی، وقتی پذیرفتنی و مقبول است که از دو صفت «وضوح و تمایز» برخوردار باشد. یعنی این که واضح بودن و متمایز بودن، از مؤلفه های یقین معرفت شناسی است. اما برای رسیدن به مبنای معرفتی بایستی تلقی سنتی گذشتگان را عوض کرد و سؤال تاریخی آن ها را در باب «موجود حقیقی» به سؤال «موجود یقینی» تبدیل نمود. اگر در نگرش ارسطویی «حقیقت» مطابقت ذهن با اَعیان موجودات تفسیر می شد و مبنای صدق و کذب و حقیقت مطابقت ذهن و عین تعبیر می شد، اما اکنون با نگرش دکارتی وجود نفس الامری اشیاء کنار گذاشته شد و نوعی اولویت ذهن نسبت به اعیان اشیاء به وجود آمد.

پدیدارها حیثیتی شناختی و ذهنی دارند و صرفا تمثلات ذهنی قائم به فرد هستند، لذا علم نمی تواند متکی به حقیقت اشیاء و وجود نفس الامری پدیده ها باشد، بلکه همه چیز وابسته به سوژه و ذهن است، اما ذهن برای یقین مندی خود در گرو ارزیابی مجدد و تجدید بنای مطمئن است. در این معنا از نظر دکارت، معرفت یقینی، هم چون جاسازی صندوق سیبی است که دانه های آن یکی یکی بررسی و بازبینی می شوند و هر آن چه معیوب و فاسد باشد دور انداخته می شود و صرفا دانه های مطلقا سالم برگزیده و چیده می شوند. از این رو باورها و اعتقاداتِ ما، هم چون دانه های سیب باید غربال گردند و هر آن چه که کمترین شک و تردید را دارند بایستی سَرَند شوند و کنار گذاشته شوند. در تلقی دکارتی حتی گزاره های اخلاقی و درک خوبی و بدی، حیثیتی معرفتی دارند. و ساختار اختیار و اراده ی انسان به نحوی است که خوبی ها را برمی گزیند و بدی ها را کنار می گذارد و مبنای این معطوف بودن خصلتی شناختی است؛ یعنی آنچه را که آدمی خود خوب می انگارد. و خوبی، یعنی خوبی در نزد انسان و مراد از بدی، یعنی بدی در نزد انسان، نه بدی فی نفسه یا خوبی فی نفسه. لذا هر چه را انسان خوب بداند، اراده ی او بدان معطوف می شود، گرچه ممکن است در عالم واقع چیزی فی نفسه بد یا چیزی فی نفسه خوب باشد و آدمی توان درک آن را نداشته باشد.[۳] لذا از نظر دکارت آدمی با همین خردمندی در تکاپوی مستمر شناخت گزاره ها و فهم حقایق و فضایل است و از آن جا