پاورپوینت کامل معجزه یا سحر سینما؛ ساختارزدایی تصویر ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل معجزه یا سحر سینما؛ ساختارزدایی تصویر ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل معجزه یا سحر سینما؛ ساختارزدایی تصویر ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل معجزه یا سحر سینما؛ ساختارزدایی تصویر ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

مقدمه

در کلام حق تعالی و متون وحی الهی به پیامبران(ص)، معجزه موهبتی الهی و ویژه رسولان خدا برای به عجز درآوردن معاندان است. ساحران دارای نیروی جادویی و اغواگری، و انبیا دارای قدرت حقیقی معجزه گری اند، که در برابر ساحری و سحر، ابزار هدایت و غلبه ی حق بر باطل و اثبات حقانیت وحی است. اما در زبان ادبی به تسامح،امور و پدیده های خارق العاده ی بشری نیز معجزه خوانده شده که هرگز نیت برابری و یکسان پنداری شان با معجزه ی واقعی نیست. در زبان غربیان، به سبب سرشت مدرنیت، سینما همواره باکذب و سحر و اغوا تعریف شده است. من برای سخن گفتن از هویتی در طول خلاقیت الهی انسان، و انکار سرشت همواره شیطانی سینما، در برابر سحر، کلمه ای رساتر از معجزه برای سینمایی حقیقت نگر و زیبا نیافتم. امیدوارم دراین نوشته مفهوم حاضر بامفهوم وحیانی اشتباه گرفته نشود.

ما باید از معجزه سینما سخن بگوییم یا از سحر سینما؟

آشکارا این پرسش باید صد سال پیش در حوزه های دینی ما به پرسش دوران سازی بدل می شد و بیش تر از چند فتوای دالّ بر حرمت سینما مورد کنکاش و گفت وگو قرار می گرفت. به چراغ راه آینده ی مسلمانان تبدیل می شد. و اگر ممکن بود که سینما اختراعی مفید قلمداد شود یا کاربرد صحیحی داشته باشد، هم چون تکلیفی و ضرورتی، برای احاطه بر زبان آن و تولید فیلم از سوی باورمندان به نگاه دینی اشتیاق بروز می کرد. چنین نشد. چرا؟ علل آن فراوان است. امروز آسان به نظر می رسد، دور از وضعیت واقعی یک دوران از راه حل های درست سخن بگوئیم.

اما معلوم نیست آنچه از منظر ما راه روشن است، در آن زمان نیز شدنی بود.

به هر رو معجزه دانستن سینما در پست خود. نگاهی را نهان دارد و سحرانگیز خواندنش نگاهی دیگر. و هر یک پیامدهایی خواهد داشت. کسانی که سینما را ساحرانه می بینند، قائل به سرشت شیطانی، ماهیت فسادانگیز و واقعیت پوشاننده و کافرانه ی آن هستند. و کسانی که آن را نمونه دیگری از خلاقیت و بوالعجبی آدم می شمرند، سینما را در ادامه ی همه نیروهای عجز آور الهی که در انسان به ودیعه نهاده شده می شناسند که هیچ مخلوق دیگری نه فرشته و ملک و جن و دد و… قادر به پدید آوردن آن نیست.

وجود متعال به آدم اسماء را آموخت و قدرت های خود را بدو تفویض کرد و آدم با این توانها دیگر موجودات را به عجز آورد؛ زیرا آنان قادر به کارهایی نبودند که او توانمند به انجام شان بود. آدمی آینه آن سرچشمه ی توان ها بود. و در طول خلاقیت او خلق توانست کرد. و در طول عالم بودن او، علم داشت، و چون «المصور»، صورت بخش بود، آدم می توانست خود نیز تصویر بیافریند.

آفرینش تصویر، معجزه ی انسان است. این انسان مسلمان باشد یا کافر، چنین توانی را از المصور کسب کرده است. بدین سان اختراع سینما در ادامه ی تصویر گری الهی است. صفتی که در انسان بسط یافت و به معجزه ای ختم شد. و بدیهی است حال انسان که چه بخواهد یا نه، دارای این صفت است با تحقق آن می تواند، برگزیند که تصویرگری او در مسیر حقیقت متعال باشد یا پوشانندگی و فسادانگیزی. این سان سینما – که ماهواً معجزه ای نورانی است – در بستر فرهنگ حقیقت ستیز و فساد می تواند به پدیده ای تاریک و کافرانه تبدیل شود.

در اینجا نکته ی جالب، رابطه ی ماهوی سینما و نور است. سینما بدون نور وجود ندارد. و چیزی جز نور نیست، لیکن در سالن تاریک، این پرتو روشنایی می تواند فراخواننده به سمت تاریکی باشد.

آشکارا؛ این تحلیل با آن تفسیر که سینما را ماهیتاً به سبب آن که هنری تکنولوژیک و کثرت گرا و مدرن است، مایه ی غفلت می نامد، یکسر متمایز است.

من معتقد به این تفسیر و سرشت ساحرانه ی سینما نیستم. و نیز باور ندارم که سینما – هر چه که بیافریند – چون معجزه ای نورانی است. فیزیک نور در سینما آنها گاه با روح منوّر گره می خورد. اینکه چه کس نگاه می کند. و چه کس می آفریند. امّا به هر رو سینما تجلّی نام «المصوِّر» است. به همین دلیل، برای شناخت آن شناخت تصویر – که رکن اصلی سینماست – حیاتی است. تصویر باید شالوده شکنی شود، تا معنای آن به درستی بیرون افتد.

برخلاف نویسندگان مدرن و تحلیل گران غربی و پیروان ایرانی آنان تصویر واقعی به وسیله مخترع دوربین عکاسی یا پیشقراولان تصویر متحرک یعنی کسانی نظیر جانسن – هویبریج – دمنی، ادیسون و لومی یر، آفریده نشده است. از منظر دین نخستین تصویر و تصویر اصلی و عکس واقعی، محصول تجلّی زیبایی نهفته در غیب الغیوب و ظهور آن از تاریکخانه ی عدم و معمّای نام ناپذیر و سیاه و بیان ناپذیر است.

ذات حق تعالی از خفیگاه بی ظهور، سرشت های جمالی و جلالی را ظاهر کرد و این ظهور با صورتگری همراه بود. پس خودِ جهان و بلکه دو جهان و هرچه هست سراسر عکس و تصویر است. «اصل» نهان بود و نهان است و نهان خواهد بود. جلوه، تصویر است. اولین تصویر همان است که بالاخره در ناسوت فرو افتاده و ما نیز تصویریم. و همه واقعی است و بلکه تنها تصویر واقعی است. تصویری که انسان بعدها پرداخت، خاطره ی ازلی و بازتاب آن اسم تصویرگر نهان در اوست. و این «تصویر تصویر» و بلکه «تصویر تصویر تصویر» است. جهان تصویر است و عکس اوست؛ بازتاب جهان در آینه ی روح و روان انسان تصویر تصویر است. و آنچه سپس در پس این بازی و بازتاب انسان می پردازد «تصویر تصویر تصویر» خواهد بود بر کاغذ عکاسی پانوار سلرلوئید یا دوربین دیجیتالی. ما تصویر گریم؛ چون تصویرگر اصلی اوست. و این توان از اوست. و اگر به سوی او باشد، تحریف نشده است.

اگر آدمی آینه اش را صیقل دهد و خاصیت آینگی بیابد تصاویر او نیز آینه گون و شفاف و شفاف تر می شود.

در این فاصله انسان انواع تصویر را آزمود.

۱. تصاویر عالم مثالی و برزخی ۲. تصاویر رؤیاها ۳. تصاویر آینه ۴. تصاویر شهودی و رویت های چشم دیگر که در انبیاء و اولیاء الله و زنگار زدودگان و ریاضت کشیدگان و… سابقه دارد.

۵. تصاویر نگارگران و نقاشان که از دیوار غارها تا صنم خانه ها و بت کده ها تا سقف کلیساها و معابد و در شکل انتزاعی و رمزی بر دیواره مساجد خاطره تصویرگری را زنده نگاه داشته و بالاخره به صورت نفیس به شاهکارهای نقاشی ختم شده و البته در مسیحیت به خاطر ریشه ی تمثیلی پیامبرش، صورت بخشی با دین آمیخته و نقاشی علو یافته است. عالم مثالی علامه لاهیجی و تذکرات ابن عربی برای شالوده شکنی تصویر سینما بسیار کارآمد است. انواع نقاشی هنوز از آنکه تصویر واقعیت باشند و اثر شی ء، فاصله دارند. کمال تص