پاورپوینت کامل عرفات از ظهور تا افول ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عرفات از ظهور تا افول ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عرفات از ظهور تا افول ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل عرفات از ظهور تا افول ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint :

سال پیش با موضع گیری های سرسختانه «احمد شقیری» بنیانگذار سازمان آزادی بخش فلسطین در مبارزات ضدصهیونیستی و هشدارهای مکرر وی درباره ی خطر فزاینده ی صهیونیست ها و به دنبال آن تلاش برای تسلیح جوانان، هفت تن از اعضای کمیته اجرایی ساف، در روز ۴/ ۱۲/ ۱۹۶۷ طی یادداشتی به شقیری از وی خواستند که از ریاست سازمان کناره گیری کند.

این گروه در نامه ی خود چنین نوشتند: «به منظور حفظ کیان فلسطین و تحقق وحدت ملّی و مبارزات مسلحانه و تمکین سازمان به رویارویی و ناکام گذاردن تلاش ها و اقدامات مترتب بر قطعنامه ی شورای امنیت که آرمان فلسطین را نشانه رفته است، اعلام می داریم: کناره گیری شما از ریاست کمیته ی اجرایی ساف برای بقای آن بسیار ضروری به نظر می رسد.»

شقیری در پاسخ به این درخواست (ده روز بعد) در ۲۴ همان ماه، ضمن اعلام استعفای خود خطاب به مردم فلسطین، خواستار تداوم مقاومت و رد هر گونه سازش و تفریط شد. پس از آن «یحیی حموده» به عنوان رییس موقت سازمان ساف انتخاب گردید تا این که در سال ۱۹۶۸ با وساطت محمد حسنین هیکل – روزنامه نگار معروف مصری – جمال عبدالناصر هیأت جنبش الفتح به ریاست یاسر عرفات را به حضور پذیرفت و همین رویداد، راه را برای ریاست عرفات بر سازمان آزادی بخش فلسطین هموار ساخت تا وی سرانجام سازمان را به سوی به رسمیت شناختن رژیم اسرائیل به پیش ببرد.

شقیری در کتاب «شکست بزرگ» محنت هایی را که از حکام عرب متحمّل شده، به تصویر کشیده و چنین می نویسد: «روزگار و سالیانی را در سازمان آزادی بخش گذراندم که سیزده زنجیر به دور گردنم حلقه زده بود و سر آن در دست سیزده پادشاه و رییس جمهور قرار داشت. آن قربانی که به مسلخ رفت، آرمان فلسطین بود. فجایع و بلایا بر جمعیت انبوه و پراکنده نازل می شود؛ گرچه ۱۳ رییس جمهور و پادشاه و ۱۳ ارتش بالای سر خود داشته باشد. بدیهی است نه تنها این جمعیت که این سیزده رییس جمهور و پادشاهی را که من دیدم و شناختم در رأس خود داشته باشد، از پیش محکوم به شکست بود، بلکه در برابر گروهی اندک اما متحد مقهور شود.»

این سرگذشت مردی است که به نام آرمان فلسطین و با یک درخواست دوستانه و دلسوزانه داخلی روی کار آمد و اینک با گذشت ۳۵ سال از آن واقعه با درخواست های مکرر خارجی آماده می شود که رفتنی را – شاید از نوع شکست و از همان سنخ شکستی که شقیری پذیرفت – به جان بخرد و جایگاهش را به دیگری بسپارد. اگرچه تا کنون نیز دیدگاه های متضاد در درون دولت ایالات متحده، این اتفاق را به تأخیر انداخته است، اما اکنون به نظر می رسد که به یک رویداد قابل توجه برای جهان غرب و دنیای عرب تبدیل شود. واقعیت این است که تا کنون تضاد دیدگاه ها در درون دولت بوش درباره ی چگونگی موجودیت دولت فلسطین و ادامه ی ریاست دولت خودگردان، به گونه ای بوده است که سیاست های خارجی آن را در قبال این دو مسأله تا کنون با هرج و مرج و نظام گسیختگی نشان داده است؛ اما تنها یک برون مرزی برای کالین پاول – وزیر امور خارجه امریکا – در ماه ژانویه گذشته کافی بود که صاحبان دیدگاه های مقابل وی، یعنی دیک چنی و دونالدرا مسفلد در گوش رییس جمهور امریکا نجوا کنند که تمام ارتباطات را با یاسر عرفات و حکومت خودگردان او قطع کند.

در اثنای همین سفر بود که «آری فیشر» سخنگوی کاخ سفید، شارون – معروف به بلدوزر – را مرد صلح خواند! مدتی نیز «ولف و تیز» معاون وزیر دفاع امریکا در یک تظاهرات که به نفع اسراییلی ها و به منظور مخالفت با فشار امریکا علیه دولت شارون برگزار شده بود، شرکت کرد و دیک چنی هم در نقش میزبان نتانیاهو ظاهر شد.

در این میان تعبیر نشریه گاردین درباره ی بوش جالب است:

«بوش مثل عقربه هواسنج اسیر در یک تورنارد، یکسره از سویی به سوی دیگر در حرکت است. درست چند ساعت پس از آن که امریکا از یک قطعنامه ی سازمان ملل برای بیرون رفتن نیروهای اسرائیلی از کرانه باختری رود اردن حمایت کرد، بوش در یک پیراهن یقه باز در جلوخبرنگاران ظاهر شد و گفت: من می فهم که چرا دولت اسرائیل چنین اقداماتی را انجام می دهد؛ چرا که کشورشان مورد حمله قرار گرفته است.»

مدتی بعدهم مثل سخنگوی کاخش، شارون را مرد صلح خواند. دوستی بوش و شارون به سال ۱۹۹۸ برمی گردد. زمانی که وی هنوز استاندار تگزاس بود، شارون وزیر امور خارجه اسرائیل، در تنها سفر بوش به خاورمیانه، وی را همراهی کرد و به وسیله ی هلی کوپترش، او را بر فراز سرزمین های اشغال گرداند. گرایش ظاهری بوش به شارون در همان زمان اعتراض عرفات را به دنبال داشت. عرفات معترض شد که چرا با وجود قرار ملاقات قبلی، از ملاقات با وی سرباز زده است.

سرانجام بوش گام را فراتر از اختلاف نظرهای ریشه دار اعضای تیمش نهاد و در یک سخنرانی اعلام کرد: ابتدا فلسطینیان باید رهبری «جدید و متفاوت» انتخاب کنند و دمکراسی را در سرزمین هایی که اکنون در اشغال نظامیان اسرائیل است، به همراه دستگاه قضایی برقرار کنند.

وی در این سخنرانی سعی کرد هیچ نامی از یاسر عرفات به میان نیاورد؛ اما کنایه های وی به قدری گویا بود که نیازی به ذکر نام وی نبود. وی گفت: «صلح به رهبری متفاوت نیاز دارد» و سپس در یک کنفرانس خبری در نشست سران گروه ۸، گفته های خود را تکرار کرد و هر گونه کمک به فلسطینی ها را منوط به انجام اصلاحات در کادر رهبری فلسطینی ها و تغییر آن دانست. این سخنان کافی بود تا تمامی ناظران بدانند که بالاخره طیف مقابل پاول که عقیده داشتند امریکا باید فرمانروایی تاریخی خود را پیش بگیرد و مثل یک ابر قدرت رفتار کند و اجازه دهد دوستانش به دنبال او بیایند، پیروز شده اند و القائات آن ها بر بوش تأثیرگذارتر از دیگران بوده است.

کمی پس از آن بود که عرفات با اظهارات بوش مخالفت کرد و نشان داد که بشدت از دست امریکایی ها عصبانی است؛ اما در همین حال سعی کرد با ادبیات دیپلماسی سخن بگوید، قافیه را چندان نباخته باشد. لذا وی اعلام کرد که این فلسطینی ها هستند که باید رهبر خود را انتخاب کنند. رهبران فلسطینی هم در اظهار نظرهای خود نسبت به این سخنرانی بوش و این که امریکا در انتخاب رهبرشان دخالت کند، خشمگین شدند و در مقابل، بسیاری از سیاست مداران راستگرای افراطی در اسرائیل از این سخنان بوش خوشنود شدند؛ چرا که مدت ها است که آن ها از حذف عرفات سخن می گویند.

یک مجله ی انگلیسی در تحلیل این سخنان می نویسد: «امریکایی ها همواره نسبت به اسرائیل جانبداری نشان داده اند و از نظر دولت بوش، فلسطینی ها و شخص یاسر عرفات سه اشتباه بزرگ کرده اند و اولین آن ها در طرح صلح دو سال پیش بیل کلینتون برای تشکیل کشور فلسطینی در غزه و ۹۷ درصد از کرانه باختری به پایتختی بیت المقدس شرقی بود. اشتباه دوم عرفات، سرباز زدن از توافقنامه ای بود که او با دست دادن به اسحاق رابین در سال ۱۹۹۳ بر آن صحه گذاشته بود. بر اساس این توافق در قبال کنترل دولتی در مناطق فلسطینی نشین و وعده ی تشکیل کشور فلسطین، عرفات به پرهیز از درگیری و خشونت و حل مشکلات از طریق گفت وگو متعهد شده بود. اشتباه سوم عرفات از نظر واشنگتن، خطای تاکتیکی سوء استفاده از فرستادگان بوش بود. این فرستادگان از آنتونی زینس تا کالین پاول بعد از دیدار با عرفات، چنین احساسی داشتند. عرفات آن ها را با ادعای دستگیری مبارزان فلسطینی به نزد خود می کشاند، اما هدفش این بود که ناآرامی در خیابان ها را به آن ها نشان دهد.»

بنا به نوشته ی این مجله ی انگلیسی، استدلال های فوق تماما دال بر ناامیدی امریکایی ها از عرفات است و این باعث شد که یک سال زودتر از زمان برگزاری انتخابات ریاست جمهوری و پارلمانی در فلسطین، سیاستمداران امریکایی برای تغییر رهبری ساف و دولت خودگردان فلسطین دست به کار شوند.

قرار است انتخابات ریاست جمهوری و پارلمانی فلسطین از ۱۰ ژانویه (۲۰ دی) تا ۲۰ ژانویه (پایان دی ماه) برگزار شود. گفته می شود عرفات هم در این انتخابات شرکت خواهد کرد؛ اگرچه هنوز از سرنوشت نامعلوم خود دستپاچه شده و نمی داند که تا آن زمان چه چیزی در انتظار او خواهد بود.

در حقیقت، عرفات هم اکنون بدترین دوران عمر خود را سپری می کند. از طرفی وی متهم به سازش با اسراییلی ها است و گروه های جهادی فلسطین او را فردی خائن به فلسطین و مردم آن می دانند، و از طرفی هم اسراییلی ها و امریکایی ها از وی نا امید شده و طرح تغییر وی را در دستور کار خود قرار داده اند. حتی اسراییلی ها در ماه گذشته با دریافت چراغ سبزهایی از سوی امریکایی ها مبنی بر لزوم تغییر عرفات، تا مدت ها وی را در دفتر کار خود در رام الله محاصره و زندانی کردند و بخشی از دفتر کارش را تخریب و بمباران کردند. تصویر عرفات هنگام دیدار از اتاق خوابش – که مورد حمله اسرائیل قرار گرفته بود – بسیار جالب و دیدنی بود.

او چنان به اطراف اتاق خواب خود خیره شده بود که گویی آنچه را ناظر است، نمی تواند در باور خود بگنجاند. تختخواب او کاملاً به هم ریخته و آینه ای که بالای عکس او و دخترش قرار داشت، شکسته بود. عرفات در کمال ناباوری به خبرنگاران توضیح می داد که شب گذشته می خواسته در همین تختخواب بخوابد. اما کاری که در طبقه پایین آن داشته، مانع از آن شده که زمان بمباران و حمله در تختخوابش خوابیده باشد و به همین دلیل جان سالم به در برده است. اما اسراییلی ها خیلی حساب شده تر از آنکه عرفات تصور می کرد، اقدام کرده بودند؛ زیر آن ها قصد نداشتند عرفات را بکشند. آن ها قبلاً به عرفات هشدار داده بودند و گذشته از آن، قصد داشتند نیمی از ساختمان را تخریب کنند و دلیل آن هم مواضع محتاطانه ی بخش قابل توجهی از اسراییلی ها است که برکناری عرفات را عاملی برای تسریع در رهبری نسل جدید فلسطینی ها می دانند؛ اما در همین حال عرفات را به دلیل آن که علی رغم مسئولیتش در قبال همه فلسطینیان، به طور جدی عاملان حملات انتحاری را پیگیری نمی کند، مستحق مجازات می دانند. با توجه به این که عرفات پس از آزادی از حبس خانگی در رام الله، همواره حملات انتحاری را محکوم کرده است، اما اسراییلی ها معتقدند که هنوز هیچ نشانه ای مبنی بر این که نیروهای عرفات علیه مبارزان فلسطینی اقدام می کنند، وجود ندارد. حتی اخیرا شارون ادعا کرده است که اسناد و مدارک به دست آمده از پایگاه عرفات در رام الله، شامل صورت حساب های بمب گذاران و دستورهایی است که توسط شخص عرفات امضا شده است و جالب تر آن که «کاندولیزارایس» مشاور امنیت ملی کاخ سفید هم این اظهارات را تأیید کرده است!

این در حالی است که رییس پیشین سازمان امنیت غزه در گفت وگو با مجله ی تایمز، بر صدور دستور بازداشت فلسطینی های مبارز از جمله رهبران حماس در غزه از سوی عرفات صحه گذاشته و گفته است که من چگونه به مردم خودم توضیح دهم که اسراییلی هایی که سرزمین ما را مورد تهاجم قرار دادند، اکنون از ما می خواهند مردم خودمان را دستگیر کنیم؟!

رییس پیشین سازمان امنیت غزه از سوی عرفات مأموریت یافت تا شیح احمد یاسین – رهبر روحانی حماس – را بازداشت کند، اما وی از این امر سرپیچی کرد. همو گفته است: «اسرائیل می داند که ما نمی توانیم دست به این بازداشت ها بزنیم؛ اما این کار موجب اعمال فشار امریکا و اروپا بر ما شد.»

متهم شدن عرفات به اشتباهاتش، نه تنها از سوی اسراییلی ها و امریکایی ها از بیرون، و مبارزان و گروه های جهادی از داخل همراه بود، بلکه برخی مقامات مسؤول در درون دولت خودگردان نیز از دیدگاه خود اکنون وی را به ارتکاب اشتباهاتی متهم کرده و وی را مسؤول این اشتباهات می دانند.

«محمود حلال» بنیانگذار شاخه ی جوانان الفتح (سازمان عرفات) و از منصوبین عرفات در غزه به سال ۱۹۹۴ و یکی از اعضای هیأت مذاکره کننده ی فلسطین از سال ۱۹۹۳، اکنون به اشتباهات طرف فلسطینی در معاهده اسلو در سال ۱۹۹۴ دست گذاشته و معتقد است که عرفات می توانست رهبر به ظاهر دولت فلسطین باشد، اما فرماندهی نظامی و غیرنظامی تنها ۱۸ درصد از منطقه کرانه ی باختری را به عهده داشته باشد.

وی می گوید: «اشتباهاتی که ما مرتکب شدیم، به اسراییلی ها کمک کرد تا اشتباهات بیش تری را مرتکب شوند. اسراییلی ها فکر می کردند ما نرم عمل کردیم، انعطاف طرف فلسطینی را درک نکردند.» وی با اعلام این مطلب که توقفِ اولین موجِ عملیات بمب گذاری، اسرائیل را به اشتباه انداخت، می افزاید: «اسرائیل اقدامات ما را ناشی از تأیید ما پنداشت و به جای سرعت بخشیدن به روند صلح، آن را متوقف کرد.»

به هر حال این وضعیت دولت خودگردان و شخص یاسر عرفات است که از چند سو شدیدا دچار بحران مشروعیت شده و به سردرگمی افتاده است. البته طرح انتقادات نسبت به دولت خودگردان و شخص عرفات از سوی بسیاری از گروه های جهادی و مبارزان فلسطینی چیز تازه ای نبود و نیست و این مخالفت ها و انتقادات از همان آغاز مطرح بود؛ به طوری که اشکالات ساختاری متعددی به دولت خودگردان وارد می کردند که از جمله ی آن ها موارد زیر است که در یکی از نشریات فلسطینی درج شده بود:

۱. این دولت در تضاد با مقاومت، برای شکست قیام مردمی و جهاد مردم و تکه تکه کردن مبارزات آن در داخل به وجود آمده است؛

۲. تمامی ساختار و مؤسسات این دولت، پیرو و وابسته است. چون مرز مشخصی برای خود ندارد، حاکمیتی بر زمین ها و سرزمین هایش احساس نمی کند و تنها خود را حاکم بر مردم می بیند؛ اقتصاد مستقلی ندارد؛ از تصمیم گیری مستقلی برخوردار نیست؛ منابع آبی هم در اختیار ندارد؛ شهرک های صهیونیست نشین آن را تکه تکه نموده اند و در رأس آن قدس را هم در اختیار ندارد؛

۳. این دولت محکوم است که در چارچوب منافع و اهداف صهیونیست ها قرار گرفته و تأمین کننده ی جنبه های امنیتی و غیرامنیتی آن باشد؛

۴. این دولت به دلیل آن که حذف حق بازگشت آوارگان فلسطینی را پذیرفته، پس برای تمام فلسطینی ها نیست؛

۵. این دولت به مثابه ی پلی حقیقی برای توسعه ی فرهنگی، اقتصادی و تمدنی طرح صهیونیستی است. در نتیجه می توان گفت که این دولت برای مقابله با رؤیای مردم فلسطین (داشتن دولتی فلسطینی بر تمامی خاک تاریخی خود) ایجاد می گردد.

همچنین نشریه ی یاد شده، در یکی از مقالاتش خاطرنشان کرده است: «صهیونیست ها اعتراض چندانی نسبت به دولت فلسطینی ندارند؛ زیرا مادامی که این دولت در چارچوب توافقنامه های جاری متولد گردیده و در خدمت منافع آن ها باشد، نه تنها با آن مخالفت نمی کنند، بلکه از آن استقبال هم می کنند، اما آنچه که فعلاً در صدد انجام آن هستند، این است که حتی از برگ برنده ی اعلام دولت نیز بزرگ ترین استفاده ها را برده و طرف مذاکره کننده ی فلسطینی را وادار به امتیاز دهی های بیش تر کنند.

اکنون بر اساس این تحلیل، آیا می توان گفت که دولت خودگردان، دیگر در چارچوب منافع اسراییلی ها ارزیابی نمی شود و یا این که اسرائیلی ها نمی توانند امتیازات بیش تری از دولت خودگردان کسب کنند؟ لذا فشارهای خود را برای تغییر آن افزایش داده اند؛ اما آیا مشخص است که این به ظرفیت های خود دولت برمی گردد یا ظرفیت های شخص یاسر عرفات؟ روشن است که در حال حاضر، فشارها عمدتاً برای تغییر شخص عرفات است تا دولت خودگردان و همین انگیزه ی لازم را برای یک بازخوانی در شخصیت و رفتارشناسی سیاسی عرفات به دست می دهد.

«دنیس رایس» رییس مؤسسه ی واشنگتن و نماینده ی دولت ایالات متحده در روند صلح خاورمیانه در زمان ریاست جمهوری بوشِ پدر و کلینتون، در ماه ژوئن گذشته مقاله ای را پیرامون یاسر عرفات در مجله ی فارق یالسی درج کرد که این گونه آغاز شده بود:

«در سال ۱۹۷۴ یاسر عرفات رییس سازمان آزادی بخش فلسطین، در سازمان ملل اعلام کرد که با دو شاخه ی زیتون و سلاح یک آزادی خواه» شرک