پاورپوینت کامل نگاهی به وضعیت تربیت دینی نوجوانان ۷۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاهی به وضعیت تربیت دینی نوجوانان ۷۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاهی به وضعیت تربیت دینی نوجوانان ۷۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاهی به وضعیت تربیت دینی نوجوانان ۷۲ اسلاید در PowerPoint :

همایش «آسیب شناسی تربیت دینی در آموزش و پرورش» با حضور اساتید، کارشناسان و مربیان تربیتی، و با همکاری ستاد اعتلا و هماهنگی دروس قرآن، دینی و عربی، آموزش و پرورش و پژوهشکده ی علوم انسانی و اجتماعی جهاد دانشگاهی در محلّ دانشگاه تربیت مدرس برگزار شد.

خسرو قبادی، مدیر اجرایی همایش آسیب شناسی تربیت دینی در آموزش و پرورش، در گفت وگو با نشریه ی پگاه، هدف از برگزاری این همایش را شناخت چالش ها، موانع و آسیب های موجود در تربیت دینی در نظام آموزش و پرورش، ارزیابی ارتباط آموزش و پرورش رسمی با آسیب موجود در تربیت دینی دانش آموزان و دستیابی به راهبردهای اساسی و تدوین نظام تربیتی دینی متناسب با شرایط و رویکردهای جهانی دانست و گفت: تعلیم و تربیت دینی به عنوان یکی از پیش فرض های اساسی در تشکیل مدینه ی فاضله یا جامعه ی دینی می تواند پاسخ گو و برآورنده ی نیازهای مادی و معنوی انسان، در پرتو تبلور ارزش های اسلامی و حفظ کرامت انسانی باشد.

از آن جایی که ایران اسلامی از جوان ترین و فعال ترین کشورهای جهان بوده و بیش از نیمی از جمعیت ما در مرحله ی نوجوانی و جوانی قرار دارند، اهتمام به تربیت دینی نسل جوان برای پرورش انسان هایی با فضیلت و توانا در عرصه های مختلف زندگی بیش از پیش ضروری به نظر می رسد.

در این میان، دین، حکومت، جامعه و خانواده که مهم ترین مؤلفه های تأثیرگذار بر رفتار جوانانند، می توانند ضمن ارایه ی الگوهای عملی انسانِ رو به رشد، بسترهای لازم برای شکل دهی رفتار جوانان و به فعلیت رساندن استعدادها و توانایی های بالقوه ی آنها را با تکیه بر آموزه های دینی فراهم کنند.

از این رو دست اندرکاران، سیاستگذاران و مجریان امور فرهنگی به عنوان متولّیان و هادیان نسل نوپای جامعه، نقش و وظیفه ی مهمی در فراهم کردن سازوکارهای لازم برای تربیت دینی جوانان و بالندگی آنان در ساختن زندگی ای در شأن یک مسلمان نواندیش دارند.

از آن جا که آسیب شناسی تربیت دینی، کالبدشکافی و نقد و بررسی عناصر مؤثر در فرایند تربیت دینی در ابعاد پنهان و پیدای آن است، ارزیابی عملکرد دو دهه ی گذشته برای شناخت چالش ها، آسیب ها و ناکارآمدی های روش های اجرای تربیت دینی، می تواند ضمن تصحیح مسیر و از دست ندادن فرصت های پیش روی، چشم اندازی اطمینان بخش نیز ترسیم کند. با نگاهی به فعالیت مربیان پرورشی و دینی در گذشته و نقشی که در هدایت دانش آموزان و نوجوانان داشته اند، می توان به ضرورت برخورداری این مربیان از شخصیتی سالم و آگاه، به جنبه های مختلف روانی نوجوانان و به کارگیری شیوه های مؤثر تربیتی پی برد. در این میان نقش حوزه های علمیه و مراکز علوم دینی در تأمین، پشتیبانی، الهام بخشی، پاسخ گویی، شبهه زدایی و اجتهاد در مسایل و نیازمندی های منحصربه فرد در کودکان و نوجوانان و ارایه ی راه کارهای اصولی، کارآ، ساختاری برنامه ای، موثر، انعطاف پذیر و مستحکم امری حیاتی و اجتناب ناپذیر است.

مهدی نوید، مشاور وزیر آموزش و پرورش و رییس ستاد برگزاری همایش آسیب شناسی تربیت دینی نیز در گفت وگو با نشریه ی پگاه در خصوص وضعیت آسیب شناسی تربیت دینی در کشور گفت: «تحقیقات انجام شده در زمینه ی تربیت دینی نسل جوان نشانگر آن است که در فرایند برنامه ریزی و تولید مواد آموزشی و کاربست یافته های علمی در آموزش و پرورش در حیطه ی تربیت دینی با چالش های جدی روبرو هستیم.»

وی این چالش ها را در سه زمینه ی «مبانی نظری، حیطه ی ساختاری و فهم تربیت دینی، و روش ها و اجرای فرایند تربیت دینی» تقسیم بندی و خاطرنشان کرد: «در هر سه زمینه با آسیب هایی روبرو هستیم که اگر چاره اندیشی لازم انجام نشود، برای پرورش یک انسان تربیت شده ی مسلمان یا یک شهروند جامعه ی دینی مشکل خواهیم داشت.»

وی در خصوص مشکلات تربیت دینی نوجوانان در زمینه ی مبانی نظری گفت: «آیا نظام آموزش و پرورش که یک نظام تقریبا اجباری است، می تواند محمل مناسبی برای تربیت دینی – که در حیطه ی عواطف و پذیرش قلبی عمل می کند – باشد؟ و آیا یک سیستم بسته ی آموزشی می تواند به تربیت دینی به معنای دقیق آن – و نه وارد کردن یک سری محفوظات به ذهن نوجوانان – جامه ی عمل پوشاند؟»

او با اشاره به این نکته که برخی معتقدند «بین تربیت دینی و آموزش رسمی مدارس پارادوکس وجود دارد» افزود: در حال حاضر سؤال اصلی این است که تربیت دینی با چه رویکردی می تواند در عصر مدرنیسم، یا پست مدرنیسم موفق باشد.

رییس ستاد اعتلا و هماهنگی دروس دینی، قرآن و عربی، مشکلات موجود در حیطه ی ساختاری و فهم دین، فهم تربیت و فهم روش های کارآمد را از دیگر زمینه های آسیب شناختی تربیت دینی خواند و یادآور شد: «در چند سال گذشته به جای این که تربیت دینی ملاک عمل باشد، تأکید روی تبلغ دینی بوده است و اگر ابلاغ پیام دینی را به آموزش، تبلیغ و تربیت تقسیم بندی کنیم، کل نظام آموزشی در مدارس در جهت تبلیغ دینی بوده است. به همین دلیل اثربخشی آن نیز در حد اثربخشی تبلیغات بوده است.»

نوید گفت: در این سال ها نه تنها پیام تربیت دینی را در روح و جان نوجوانان و جوانان نهادینه نکرده ایم، بلکه در راه تبلیغ آن از طریق کثرت مخاطبان که یک اصل تبلیغاتی است، تلاش نموده ایم. در حالی که در تربیت دینی در هر مرحله بر روی تعداد افراد کمتر و مشخص تری عمل می شود؛ همان گونه که جلسات خصوصی امام برای تربیت دینی چند تن از بزرگان، با حضور افراد معدودی انجام می شد.

وی علت آسیب زا شدن تربیت دینی را در حال حاضر بد فهمیدن تربیت دینی دانست و گفت: «در حیطه ی روش ها نیز اشکالات بسیاری در تربیت دینی وجود دارد که باعث ناکارآیی تربیت دینی می شود؛ مثلاً در تربیت دینی به جای تدریس به شیوه ی مشارکتی و همیاری، از روش سخنرانی استفاده می شود. رییس ستاد برگزاری همایش آسیب شناسی تربیت دینی با اشاره به این که در اوایل انقلاب به دلیل حضور گروه های مختلف عقیدتی و سیاسی در جامعه، رویکرد به کتب آموزشی، فلسفی و کلامی زیاد بود، افزود: این نوع رویکرد در حال حاضر مناسب وضعیت و شرایط دانش آموزان نیست.

وی تأکید کرد: امروزه دانش آموزان اطلاعات را با ابزارهای مختلف و از منابع متنوع به دست می آورند که گاه، هم متضاد هستند و در این حال پیامی را انتخاب می کنند که برای آن ها جذابیت داشته باشد؛ مانند سی دی ها و اینترنت.

نوید با اشاره به این که عدم فهم دقیق زمان و شرایط از مهم ترین مشکلات در راه تربیت دینی نسل جوان است، افزود: «در گذشته مجرای اطلاعات دانش آموزان کتاب های درسی، مجلات و در برخی موارد رادیو و تلویزیون بود؛ در حالی که امروزه با استفاده از اینترنت می توانند با تمام دنیا و با اطلاعاتی که می تواند برای آن ها به شدت آسیب زا باشد، در ارتباط دوسویه باشند.»

وی افزود: از دیگر مشکلاتی که بر سر راه تربیت دینی جوانان وجود دارد، مناقشات سیاسی در درون خودی ها است که دفاع از کلیت دین را آسیب پذیر کرده است.

رییس ستاد برگزاری همایش آسیب شناسی تربیت دینی در آموزش و پرورش گفت: تعارض بین مطالب درسی و رفتار متولّیان دینی و فرهنگی از دیگر مشکلات بر سر راه تربیت دینی است؛ به طوری که دانش آموزان عملکرد مسئولان نظام را در تقابل با سیره ی ائمه ی اطهار می دانند.

وی در خصوص نتایج برگزاری این همایش گفت: یافته های این گردهمایی در سه گروه روش های تدریس تربیت دینی، بررسی آسیب ها و پژوهش در معرفت شناسی، تفکیک و مورد مطالعه قرار می گیرند.

نوید تصریح کرد: این مسأله که در تربیت نسل جوان از دیدگاه «هایدگری» دفاع می شود، باید از نظر آسیب زا بودن مورد بررسی قرار گیرد.

«دکتر محمود سعیدی رضوانی» عضو هیأت علمی دانشگاه فردوسی مشهد نیز در خصوص «بررسی عوامل تأثیرات نامطلوب درس بینش اسلامی» گفت: «تحقیقات نشان می دهد که حجم زیاد برخی مطالب و دروس، تصویر رابطه ی بنده با پروردگار به صورت خشک و رسمی، اکتفا به پرداختن به بعد زندگینامه ای و وجه سیاسی زندگی امامان(ع)، عدم استحکام کافی دلایل مربوط به مباحث اعتقادی، شبهه زایی برخی مطالب و کاربردی نبودن برخی از آن ها، از عوامل تأثیرات نامطلوب در محتوای درس بینش اسلامی است.»

«معصومه صادقی» کارشناس مسایل تربیتی نیز در خصوص «مبانی نظری جامعه شناسی تربیت دینی»، با اشاره به این که اصل مداومت و محافظت بر عمل و روش فریضه سازی، اصل عدل و تکلیف به قدر وسع، انذار و مجازات به قدر خطا و اصل تساهل و تسامح، از اصول اجتناب ناپذیر در دوره های تربیت دینی هستند، گفت: «عدم شناخت روش ها، عدم توجه به تفاوت های فردی، به کار نبستن روش های مکمل، عدم تسامح و مدارا، ارایه ی بینش سطحی و گمراه کننده، تقبیح پرسش گری و رواج اندیشه ی تعبدی و جمودگرایی و مطلق تلقی کردن اندیشه ها از آفت های روش تربیت دینی هستند. «سیدمحسن صالحی» کارشناس مسایل اجتماعی در سخنانی با عنوان «جامعه پذیری دینی در نظام آموزش و پرورش» گفت: کارگزاران، مربیان و معلمان به دلایل مختلفِ اقتصادی، اجتماعی و سیاسی، فاقد دانش، مهارت، نگرش، صلاحیت و انگیزه های لازم در تعلیم و تربیت هستند و به همین دلیل پیام های دینی را به شکل سطحی به دانش آموزان انتقال می دهند. و این پیام که به طور مستقیم، زبانی و با تکرار بیش از حد ارایه می شود، میل و رغبت را در دانش آموزان برنمی انگیزد.

وی در ادامه افزود: در تدریس دروس دینی به جای پرورش تفکر، اندیشه و روحیه ی انتقادی، بر پرورش حافظه تأکید می شود و الگوی آن نیز غالبا پند و موعظه است که در صورت موفقیت این روش، شخصیت های مطلق گرا، و متحجر پرورش می یابند.

این کارشناس مسایل تربیتی تصریح کرد: خودسانسوری، محافظه کاری، ریاکاری اجتماعی، عدم گرایش به مشارکت، خودداری از پرسش گری و القای بیش از حد مبنی بر حاکمیت دین در شرایط و فضای سیاسی – اجتماعی، قداست مسایل دینی را کاهش می دهد و موجبات تنفر و انزجار دانش آموزان را فراهم می کند.

دکتر «عبدالعظیم کریمی» عضو هیأت علمی گروه روانشناسی دانشگاه آزاد نیز در سخنانی با عنوان «دین یابی یا دین دهی» گفت: چنین معرفتی در تجربه ی دینی، از نوع معرفت یا بینش شهودی است و ایمان راستین را نمی توان به صورت «تحکمی» و «ساختگی» پدید آورد؛ بلکه باید زمینه ای فراهم کرد تا فرد بتواند آن را از درون احساس کند، نه این که از بیرون اقتباس نماید.

وی افزود: مشکل تربیت دینی این نیست که «دغدغه ی دین» نداریم، بلکه مشکل این است که «دغدغه ی تظاهر به دین» داریم و تعداد متظاهران به دین به مراتب بیش تر از معتقدان به آن است.

دکتر کریمی خاطرنشان کرد: تربیت دینی، یعنی تجربه ی متعالی از طریق بیداری نیاز به دین است؛ نه تحمیل آن. بنابراین بین «دینی کردن» و «دینی شدن» تفاوت اساسی وجود دارد.

وی «دین یابی و «دین دهی» را با چاه و حوض مقایسه کرد و افزود: چاه از درون می جوشد و تولیدکننده ی آب است، اما حوض از بیرون آب دریافت می کند. چشمه ی جوشان دین جویی و دین یابی در فطرت آدمی به ودیعه گذاشته شده است.

استاد روانشناسی دانشگاه آزاد تأکید کرد: در دین یا