پاورپوینت کامل دولتِ در حال سقوط و غرامت های فراموش شده ۳۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دولتِ در حال سقوط و غرامت های فراموش شده ۳۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دولتِ در حال سقوط و غرامت های فراموش شده ۳۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دولتِ در حال سقوط و غرامت های فراموش شده ۳۷ اسلاید در PowerPoint :

اشاره

۱۴ سال پس از پایان جنگ ایران با متجاوزی به نام عراق، به نظر می رسد دیپلمات های کشورمان هنوز نتوانسته اند حق از دست رفته ایران را در برخی موارد از حاکمیت عراق مطالبه کنند؛ به طوری که هنوز تعدادی از اسرای ایرانی در عراق به سر می برند و از سرنوشتشان اطلاع روشنی در دست نیست.

از طرفی، ایران در طول جنگ با عراق و مطابق برآوردهای رسمی حدود یک هزار میلیارد دلار متضرر شده است. انتظار این بود که با اعلان سازمان ملل در خصوص متجاوز بودن عراق، مقام های ایرانی بتوانند غرامات جنگی را از عراق دریافت کنند؛ ولی در آستانه سقوط حکومت فعلی، ایران هنوز این مهم را محقق نکرده است. دکتر هرمیداس باوند، استاد روابط بین الملل در گفت وگویی با «پگاه» تأکید می کند که باید نسبت به دریافت غرامات جنگی از عراق، حساس بود.

به عنوان مقدمه بحث بفرمایید که عراق در سال ۱۳۵۹ با چه تصوری به ایران تجاوز کرد و چه اهدافی را تعقیب می کرد؟

وقوع انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۳۵۷ تأثیر گسترده ای بر کل منطقه داشت و برخی از کشورهای همسایه را خشنود کرد. چون این کشورها معتقد بودند که ایران شاید نوعی سیاست هژمونی منطقه ای را پیگیری کند و از این رو احساس خطر می کردند. ولی موضع گیری عراق در مورد انقلاب ایران به گونه ای دیگر بود و انقلاب ایران را بسیار خطرناک تر توصیف کرد. این را از آن رو می گویم که من رئیس هیأت نمایندگی ایران در دفتر مشترک هماهنگی (C.B.C) ایران و عراق بودم و یک بار در جلسه ای در بصره، ریاض القیصی و دیگران این نکته را مطرح کردند که اگرچه ما از رژیم شاه آسیب های زیادی دیده ایم و در برخورد با کردها در شمال، بیش از ۴۸ هزار نفر تلفات داده ایم، ولی جریانی که به رهبری آیت الله خمینی راه افتاده و مطرح شده، خطر جدی تری برای عراق است.

عراقی ها تصور می کردند دوران عظمت ایران تحت لوای پان اسلامیسم آغاز شده و از این رو بسیار نگران بودند. از طرفی این نکته را باید در نظر داشت که هر حرکت انقلابی، یک نوع تجدیدنظرطلبی نسبت به نظم و نسق حاکم بر جهان دارد و معتقد است این نظم ساخته و پرداخته قدرت های سلطه گر و عاری از عدالت است. بنابراین دولت هایی که طرفدار حفظ وضع موجود هستند در مقام مبارزه و با مقابله با چنین انقلاب هایی برمی آیند.

غیر از این زمینه ها، عامل اصلی حمله عراق را باید در جای دیگری جست و جو کرد: آن جا که ارتش به صورت دامنه داری تضعیف شد و مسئله گروگانگیری پیش آمد. در چنین شرایطی عراقی ها که اهداف نسبتاً جاه طلبانه ای در سر داشتند و می خواستند رهبری قسمتی از جهان عرب را بر عهده بگیرند، به این نتیجه رسیدند که فرصت بسیار مساعدی به دست آمده که با صرف هزینه بسیار کم، پیروزی چشمگیری در مرزهای شرقی عراق به دست بیاورند.

این را هم باید در نظر داشت که در همان روزها که قرارداد کمپ دیوید منعقد شد، اجلاس اتحادیه عرب در بغداد برگزار شد و مصر از اتحادیه اخراج شد. در این اوضاع و احوال، عراق برآن بود که جایگاه مصر را قبل از حمله به ایران تصاحب کند و بنابراین با سوریه هم پیمان اتحاد امضا کرد.

ولی بعد از ماجرای گروگانگیری در ایران، به یکباره عراق برآن شد که تغییر جهت دهد. از این رو ابتدا پیمان خود را با سوریه شکست. در عین حال سوری ها به عراق توصیه کردند که با حمله به ایران سبب می شود توجه جهان عرب از اسرائیل معطوف به ایران شود و بنابراین عاقلانه نیست به ایران تجاوز کند. ولی صدام سودایی دیگر درسر داشت و با تشویق امریکایی ها و دیگران به ایران حمله کرد.

شاید هم ارزیابی عراقی ها زیاد نادرست نبود، چون فکر می کردند در حالی که ایران فاقد آمادگی دفاعی است، می توانند به همه اهداف خود دست یابند. درواقع ایران در آن روزها توان بازدارندگی و آرایش نظامی محدودی داشت. به طوری که قبلاً لشکر ۹۲ زرهی در اهواز فقط ۳۰ تانک آپریتیو داشت و به همین دلیل عراق بیش از پیش وسوسه می شد که به ایران حمله کند.

عراقی ها با چه توجیهی، عهدنامه ۱۹۷۵ الجزایر را نقض کردند؟

صدام سه دلیل برای این عمل داشت: نخست آن که می گفت این عهدنامه مربوط به شرایطی بود که عراق در موضع ضعف قرار داشت و ایران موقعیت برتر. پس آن را تحمیلی می دانست و می گفت عهدنامه تحمیلی بر اساس حقوق بین الملل، مبانی حقوقی ندارد. دوم این که ادعا می کرد ایران اصول اساسی عهدنامه را اجرا نکرده و سوم این که معتقد بود با توجه به تغییر مبنایی اوضاع و احوال، امروز عراق خود را محق می داند که حقوق تضییع شده اش را بازپس بگیرد. به همین دلیل قرارداد را پاره کرد و سه روز اعلام شادی داد.

اما تمام ادعاهای عراق واهی بود. همان طور که می دانیم پیشنهاد قرارداد صلح که بیانیه الجزایر مقدمه اش بود، به اهتمام صدام حسین و از طریق حواری بومدالدین، نخست وزیر الجزایر مطرح شد. نکته دوم این که صدام پس از انعقاد قرارداد، کار خود را یک پیروزی سیاسی دانست و در عراق اعلام شادی کرد.

از طرفی ایران از اصول اساسی عهدنامه عدول نکرده بود. حتی ایران با حُسن نیت و پس از انعقاد قرارداد، موافقت کرد که لایروبی اروندرود تا هفت سال به عهده عراق باشد و حتی اجازه داد که خطوط مرزهای خطوط خشکی هم توسط اداره مهندسی عراق تعیین شود.

حتی هر میله ای که در مرز نصب می شد، توسط نمایندگان عراق، ایران و الجزایر صورتجلسه می شد و بنابراین عراق نمی توانست هیچ بهانه ای داشته باشد. البته بعد از این که کار نصب میله ها تمام شد، عراق ادعا کرد در نصب مقداری از این میله ها اشتباه صورت گرفته و «کمیسیون تعیین حدود» در پاسخ به این ادعای عراق گفت، اگر اشکالی در کار هست، طبق مواد قرارداد باید عمل کنید؛ اما قبل از این که این اختلافات به نتیجه برسد، انقلاب در ایران به وقوع پیوست و کار ناتمام ماند. با ا