پاورپوینت کامل کریم مظلوم (شهادت امام مجتبی علیه السلام) ۸۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کریم مظلوم (شهادت امام مجتبی علیه السلام) ۸۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کریم مظلوم (شهادت امام مجتبی علیه السلام) ۸۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل کریم مظلوم (شهادت امام مجتبی علیه السلام) ۸۵ اسلاید در PowerPoint :

۷۷

حدیث سنگ و سبو

چه دشوار است شرح جان گذار سوختن شمع و چه دنیای غریبی است دنیای پست خاک. آنکه
فروغش بیشتر است، سوز و گدازش نیز بیشتر است و آنکه بیشتر در اندیشه روشنایی و فروزندگی
است، بیشتر در معرض حمله ظلمت و خاموشی. آنان که دل از سنگ دارند و هم عنان تاریکی اند،
گویی در هجوم بر خورشید مسابقه گذاشته اند تا در پرتو جمال تابناکش، بر او بتازند و خاموشش
کنند. به نازم سرفرازی و کرامتِ خورشید را که با این همه، روی از عاشقان جمالش باز نمی گیرد و
دست مهر و گرمی از سرشان برنمی دارد. داستان امامان معصوم و مظلوم شیعه، داستان غم انگیز
سنگ و سبوست که چون گوهر پاک ذات خویش به آلودگی دنیا نیالودند و جز به رضایت جانان و
هدایت مردمان نیندیشیدند، از آلودگان دنیا کشیدند آنچه کشیدند، و اینک حکایت جان سوز دومین
معصوم ؛ کریم مظلوم. السلام علیک یا حسن ابن علی ایها المجتبی یابن رسول اللّه .

فروغ نور

چون امام حسن مجتبی علیه السلام پا بر پهنه عالم خاکی نهاد، خانه فاطمه علیهاالسلام در انتظار گام های نازنین
پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله وسلم لحظه شماری می کرد. گویی تا آمدن آن وجود مبارک، حیرانی عظمت و
جلال تولد آن مولود مبارک، به آرامش و سکون نمی رسید. اسماء، خادمه بزرگوار خانه وحی
می گوید: چون به مبارکی تولد نور، حضرت محمد صلی الله علیه و آله وسلم به منزل فاطمه علیهاالسلام آمد، فرمود: ای
اسماء! فرزندم را بیاور. من آن نوزاد پر نور و بهجت را چون گلی نو شکفته در میان پارچه ای
زرد رنگ نهاده، نزد آن حضرت بردم. هنگامی که نگاه پیامبر بدان غنچه تازه رسیده افتاد،
پارچه را به دور افکند و فرمود: نگفتم نوزاد را در پارچه زرد نپیچید؟ آن گاه پارچه ای سفید به
او پیچانیده، در گوش راست او اذان و در گوش چپش اقامه تلاوت فرمود. پس از گذشت
هفت روز، امام را در پارچه ای از حریر بهشتی که جبرئیل برای پیامبر هدیه آورده بود،
پیچیدند و او را «حسن» نامیدند.

نام آسمانی

یکی از فرمان های مهم دین اسلام، نام گذاری نیکو بر روی فرزندان است. نام گذاری اسامی
محبوبان درگاه الهی و امامان و پیامبران بزرگوار، افزون بر اینکه جنبه تقویت اصل دین و
مذهب دارد، مِحکی است تا بندگان بدین وسیله ارادت خویش را به دین و رهبران دینی به
اثبات رسانند. آنها با این کار، یاد و خاطره آن بزرگواران را در طول زندگانی خود و
فرزندانشان جاری می سازند و از برکت اسامی نورانی آنان بهره می گیرند؛ زیرا این نام های
شریف، خود از بارگاه کبریایی پروردگار نازل گشته و نام گذاری آنان به دست ذات پاک معبود
صورت گرفته است؛ چنان که در روایت می خوانیم: «خدای سبحان اسامی دو نور رخشان
ولایت، امام حسن و امام حسین علیهماالسلام را از مردمان پنهان فرموده بود، تا آنکه دو گوهر فاطمی به
آن دو نام گذاری شدند و پیش از آن، هیچ کس را این دو نام ننهاده بودند».

شعر تربیت

سیره پیشوایان و اولیای الهی در تربیت فرزندان، شگفت انگیز است؛ چنان که از کودکی و اوایل رشد
و شکوفایی، آنان را با آموزه های بلند دینی و فطری پرورش می دادند. بسیار نیکوست که این روش
پسندیده در میان پیروان و شیعیان ایشان نیز رواج یابد و به کار گرفته شود تا از برکات اخلاقی و
تربیتی آن بی بهره نمانند. برای مثال، از حضرت زهرا علیهاالسلام روایت شده است که چون کودکان خویش
را در خانه به بازی می گرفت و به تربیت جسمی و روحی امام حسن علیه السلام می پرداخت، در قالب
اشعاری موزون و زیبا وی را چنین خطاب می فرمود: «دلبندم! مانند پدرت علی علیه السلام باش و ریسمان از
گردن حق بازگیر. پروردگار کریم و احسان دهنده را پرستش کن و دشمنان و کینه ورزان را به دوستی
مگیر». هنگامی که امام علی علیه السلام این سخنان روح افزا را می شنید، تبسمی شیرین بر لبانش می نشست.

صداقت عاشقی

صبر بر مصیبت های دنیا و پایداری در راه بندگی حق تعالی، رمزی از اسرار عاشقی و راستی
در ادعای شیفتگی و شیدایی است. تحمل مشکلات دنیایی و دل در گرو رضای الهی سپردن،
درسی است که استادان مکتب عشق و بندگی آموخته اند و بر شیعیان و دوستداران، پیروی از
آنان واجب و لازم است. دوران زندگانی امام حسن علیه السلام ، الگویی درخشان برای پیمودن راه
صبر و شکیبایی است؛ چنان که در روایت است مادر آن حضرت، فاطمه زهرا علیهاالسلام روزی به
پدر بزرگوار خویش حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله وسلم فرمود: «پدر جان! سه روز است که
طعامی نخورده ایم و فرزندانم حسن و حسین از فرط گرسنگی بی تاب اند و اکنون، چون
جوجه های پر کنده، از گرسنگی به خواب رفته اند». روزی دیگر، آن دو نوگل بوستان الهی
نزد جد بزرگوارشان از گرسنگی و بی غذایی شکوه کردند و گفتند: «یا رسول اللّه ! گرسنه ایم،
به مادرمان بگو قرص نانی به ما دهد» و وقتی پیامبر رحمت از زهرای مرضیه علیهاالسلام برای آنان
طعامی طلب فرمود، پاسخ شنید: «پدر جان! در خانه ما جز برکت وجود رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم
چیزی وجود ندارد».

بازی با پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم

بازی با فرزندان در سیره اولیای الهی، برای پیروان ایشان، هم درس فرزندداری است و هم
مصداق بارز محبت و عطوفت با آنان. البته آن جا که این رابطه میان پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله وسلم و امام
حسن و امام حسین علیهماالسلام باشد، عطر و بویی خدایی دارد. امام حسن مجتبی علیه السلام دوران کودکی
خویش را غرق در دریای محبت و مهربانی پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم گذراند. روزی در حال نماز امام
مجتبی علیه السلام به همراه امام حسین علیه السلام بر پشت آن حضرت سوار شدند. چون آن حضرت سر از
سجده برداشت، ایشان را به آرامی گرفت و وقتی دوباره به سجده رفت، باز بر پشت او سوار
شدند. وقتی از نماز فارغ شد، یکی را بر زانوی راست و دیگری را بر زانوی چپ نشانید و
فرمود: «هر کس مرا دوست می دارد، باید این دو نور دیده را نیز دوست بدارد». نیز در
روایتی دیگر آورده اند: «امام حسن و امام حسین علیهماالسلام بر پشت پیامبر صلی الله علیه و آله سوار می شدند و
کودکانه طلب بازی می کردند و آن حضرت می فرمود: «چه خوب مرکبی است مرکب شما».

مهر الهی

اشتیاق پیامبر صلی الله علیه و آله به امام حسن علیه السلام را افزون بر مهر خویشاوندی، باید در فطرت پاک و
بی آلایش و اصالت ذاتی آن نور پاک جست و جو کرد. مهر و محبت آن حضرت به این فرزند
و برادر کوچک ترش تا حدی بود که همواره آنان را فرزندان خویش و خود را پدر ایشان
معرفی می فرمود و بدین سان، والامقامی ایشان را به رخ مردمان می کشید و برتری آنان را
گوشزد می نمود؛ چنان که در روایتی فرمود: «فرزندان دختر هر کس به پدر خود منسوب
می شوند، به غیر از فرزندان فاطمه علیهاالسلام که من پدر ایشانم». و در روایتی دیگر وقتی به آن
حضرت گفتند: شما به امام حسن علیه السلام توجه خاصی دارید، فرمود: «این ریحانه من است».

یک عمر غربت

دوران شیرین زندگانی امام حسن علیه السلام هشت سال بیشتر به طول نینجامید. با رحلت جان گداز
پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و در پی آن شهادت مظلومانه مادر جوانش، نهال نوپای وجود آن حضرت نیز
خزان گردید و طومار زیباترین و ماندگارترین لحظه های زندگی اش بسته شد. آغوش گرم و
پر مهر پیامبر صلی الله علیه و آله در این هشت سال، پناهگاه محکم آن حضرت و صدف گوهر پرور وجود
مادر در همین مدت کوتاه، پرورشگاه امن وامان او بود. پس از مادر، دوره تلخ زجر و تنهایی
و مشاهده غربت پدر آغاز گردید. آن حضرت پس از تحمل ۲۹ سال درد غریبی و تنهایی،
شکافتن فرق نازنین امیرمؤمنان علیه السلام را به چشم دید. این مسئله، خود آغازی بود بر درد
طاقت فرسای بی وفایی و جور یاران سنگدل در ماجرای خلافت و صلح آن حضرت با معاویه
که چون تیری زهرآگین دل و جان نازنین اش را آزرده ساخت تا اینکه پس از عمری رنج و غربت، با
زهر جفای همسر خویش شربت شهادت نوشید و از جور روزگار خلاصی یافت.

دو برادر؛ دو یار

فروتنی همراه با احترام، سیره اجتماعی مردان خداست که یکدیگر را برای رضایت الهی
اکرام و احترام می کنند. سرّ این مطلب در آن است که غرض اصلی ایشان در روابط با
یکدیگر، خشنودی پروردگار است، نه هواهای نفسانی و اغراض دنیوی. از همین رو، سن و
سال در این میان نقشی ندارد. آنجا که پای رضای پروردگار کریم در میان است، بنده راستین،
خود را در میانه نمی بیند و جز به کسب رضایت محبوب نمی اندیشد. از کریم اهل بیت،
حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام روایت است که برادر کوچک تر خویش، حضرت اباعبداللّه
الحسین علیه السلام را چنان احترام و تکریم می فرمود که گویی امام حسین علیه السلام از او بزرگ تر است؛
چنان که ابن عباس می گوید: وقتی راز این مطلب را از آن حضرت پرسیدم، فرمود: «هیبت
حسین علیه السلام چون هیبت پدرم علی علیه السلام مرا گرفته است». نیز ابن عباس در خبری دیگر می گوید:
«امام حسن علیه السلام در جمع یاران و دوستان، صفا و صمیمیتی خاص، و بر خوردی بی تکلف و خودمانی
داشت، ولی چون حسین علیه السلام وارد می شد، آن حضرت رفتار خویش را تغییر می داد».

اکسیر محبت

مرکب سیر الی اللّه و بندگی عاشقانه و راستین، محبت «اللّه » و شیدایی به اوست و هر چه بوی
دوست دهد، نزد جان و دل عابدان، گوارا و دوست داشتنی است؛ زیرا جلوه ای از جمال
پروردگار در آن می بینند و مشام جان را با آن به عطر و بوی دوست معطر می کنند. محبت
اولیای الهی به یکدیگر، مصداق کامل دوست داشتن در مسیر رضای خداست و از همین مایه
است علاقه پیامبر صلی الله علیه و آله به نور دیدگان خویش امام حسن و امام حسین علیهماالسلام . در روایت است که
آن حضرت به امام علی علیه السلام فرمود: «ای علی! محبت این دو فرزند، محبت دیگران را برای من
به فراموشی سپرد. همانا پروردگارم مرا امر فرموده تا ایشان را و هر که ایشان را دوست
می دارد، دوست بدارم».

نیز در روایتی دیگر که آن حضرت دست دو فرزند خویش را در دست گرفت و فرمود:
«هر که این دو و پدر مادر ایشان را دوست بدارد،در بهشت هم درجه من خواهد بود».

در بیکران حُسن حَسن

حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام که به کریم اهل بیت لقب یافت، عابدترین و زاهدترین مردمان زمان
خویش بود. هنگام وضو رنگش زرد می شد وبدنش می لرزید و چون علت آن را جویا می شدند،
می فرمود: «کسی که می خواهد در برابر پروردگار عرش بایستد، حق دارد رنگ چهره اش را ببازد و
بدنش به لرزه درآید». آنگاه که به مسجد می رسید، سر به سوی آسمان بلند می کرد و می فرمود:
«معبودا! میهمان تو در آستانه بارگاهت است. ای احسان کننده کریم! گناهکاری به درگاهت آمده؛
پس در برابر زیبایی های خویش، زشتی هایی را که در وجود من سراغ داری، عفو فرمای».

چون یاد مرگ می فرمود یا به قبر و قیامت می اندیشید، می گریست و آنگاه که ملاقات
خویش را با پروردگار یادآور می شد، ناله می زد و از هوش می رفت. هنگام نماز، اعضای
بدنش می لرزیدو هنگام یاد بهشت و دوزخ، مضطرب می گردید و از گرفتار شدن در جهنم به
خدا پناه می برد. امام حسن علیه السلام حلمی فراوان و صبری حیرت انگیز داشت.

فریادرس محرومان

در آیین اسلام، ثروتمندان، مسئولیتی سنگین در برابر مستمندان وتهی دستان به عهده دارند و
به حکم پیوندهای عمیق معنوی و رشته های الفت دینی، باید همواره در تأمین نیازمندی های
محرومان اجتماع بکوشند. اولیای دینی و به ویژه پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله نه تنها سفارش های
مؤکدی در این زمینه کرده اند، بلکه هر کدام در عصر خویش، نمونه برجسته ای از
انسان دوستی و ضعیف نوازی به شمار می رفتند. در این میان، امام مجتبی علیه السلام که از نظر علم،
تقوا، زهد وعبادت، مقامی برگزیده وممتاز داشت، در بذل و بخشش و دستگیری از
بیچارگان و درماندگان نیز در عصر خود زبانزد همگان بود؛ تا جایی که کریم اهل بیت لقب
گرفت. وجود پر برکت آن حضرت، آرامش بخش دل های دردمند و پناهگاه مستمندان
وتهی دستان و نقطه امید درماندگان بود.

آیینه خدایی

امام معصوم افزون بر آنکه دارای منصب امامت و رهبری از طرف خداست، آینه تمام نمای
صفات الهی نیز به شمار می آید و همه حرکات و سکنات او، رنگ و بوی خدایی دارد. امام
حسن مجتبی علیه السلام نیز یکی از همین انوار تابناک است که صفت کرم و مهربانی الهی دروجود او
جلوه خاصی داشت. آنکه مظهر تام و تمام اسماء و صفات الهی است و به تمام موجودات به
عنوان مظاهر و نشانه های محبوب خویش می نگرد و همه را از آن جهت که آفریده او هستند
دوست می دارد. مهرورزی امامان معصوم علیهم السلام با حیوانات، یکی از جلوه گاه های خاص این
دیدگاه عمیق اعتقادی است. در تاریخ آمده که روزی امام حسن علیه السلام نشسته بود و غذا
می خورد و در همان حال، سگی نیزدر پیش حضرت ایستاده بود. ایشان هر لقمه ای که میل
می فرمود، لقمه ای نیز پیش آن سگ می افکند. مردی گفت: اجازه دهید این سگ را دور کنم.
حضرت فرمود: «آن را رها کن، که من از خدا شرم دارم جانداری به غذای من نظر کند و من آن
را طعام ندهم و برانم».

عبادت اولی

عبادت یعنی اظهار نیاز همراه با خاکساری در بارگاه محبوب. بنده، آن گاه که در برابر مولای
خویش به انجام عبادتی می پردازد، در واقع فقر و احتیاج خویش را به محضر دوست عرضه
می