پاورپوینت کامل طلوع فجر صادق(ولادت امام صادق علیه السلام ) ۸۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل طلوع فجر صادق(ولادت امام صادق علیه السلام ) ۸۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل طلوع فجر صادق(ولادت امام صادق علیه السلام ) ۸۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل طلوع فجر صادق(ولادت امام صادق علیه السلام ) ۸۹ اسلاید در PowerPoint :

۷۱

در محضر صالحان

امام صادق علیه السلام در سحرگاه هفدهم ربیع الاول سال ۸۳ قمری، در خانواده امامت دیده به جهان
گشود. او دیده گان اشک بار امام سجاد علیه السلام و امام باقر علیه السلام را به نور پاک خود روشن نمود.
حضرت در دامن پر مهر و محبت مادر پاک دامن خود، مراحل رشد و شکوفایی جسمی و
روحی را پشت سر گذاشت. دستان پر عطوفت و نفس های قدسی دو امام بزرگوار، در
تکاپوی تربیت فرزند نورسیده امام باقر علیه السلام بود. امام صادق علیه السلام ، بیش از ده سال از دوران
امامت جدّش امام سجاد علیه السلام را درک کرد و از فیوضات علمی و معنوی ایشان بهره مند شد.
دوازده ساله بود که دوران امامت پدر بزرگوارش شروع شد و همواره از تعالیم و آموزه های
دینی پدر بهره می جست تا این که در سال ۱۱۴ قمری، دوران امامت و وصایت خود ایشان
شروع شد و پرچم هدایت و سعادت امت اسلامی را به دوش کشید.

فرزندان

امام صادق علیه السلام هشت فرزند پسر و دو فرزند دختر داشت. فرزند بزرگ حضرت، اسماعیل
بود و امام، علاقه زیادی به او داشت. اسماعیل در دوران حیات آن حضرت از دنیا رفت و
ایشان در مرگ او بسیار ناراحت شد و بدون کفش و عبا، در جلو تابوت اسماعیل حرکت
می کرد. یکی دیگر از فرزندان حضرت، اسحاق است که از اهل فضل و از صاحبان صلاح و
پرهیزکاری، و از افراد شایسته و مورد اعتماد امام ششم بود. فرزند دیگر امام صادق، محمد
است که از شجاعان و سخاوتمندان روزگار خود به شمار می آمد. او در زهد و عبادت آوازه
بلندی داشت. با فضیلت ترین فرزند امام صادق علیه السلام ، حضرت موسی بن جعفر امام کاظم علیه السلام
است که عابدترین شخص زمان خود بود و پس از شهادت آن حضرت، رهبری جامعه
اسلامی را به عهده گرفت.

انقلاب فرهنگی

با آغاز امامت و وصایت امام صادق علیه السلام در سال ۱۱۴ قمری، جدال و کشمکش بنی امیه و بنی
عباس بر سرحکومت و خلافت نیز آغاز شد. شرایط مساعد سیاسی و اجتماعی دوران جدال
امویان و عباسیان، به امام اجازه داد وظیفه خود را از راه نشر علوم و آثار اسلامی و تربیت
شاگردان تجسم بخشیده و دانشگاه بزرگی را که پدر بزرگوار او پی ریزی کرده بود، شکل
دهد. امام صادق علیه السلام در طول امامت خود، بالغ بر چهارهزار نفر را در علوم مختلف تربیت کرد
و شخصیت های بزرگی را به جهان اسلام تحویل داد که هر کدام از آنان در عصر خود،
چراغی فروزان و دانشمندی محقق بودند.

فشار سیاسی

با پیروزی بنی عباس بر بنی امیه و به قدرت رسیدن آنان، فصل جدیدی از ظلم و ستم حاکمان
جور آغاز شد. با شروع خلافت منصور دوانیقی دومین خلیفه عباسی، فشار و تحریم بر ضد
شیعیان و عترت پیامبر بیشتر شد، به طوری که آنان، جرأت هرگونه ابراز وجودی از آنان
گرفته شده بود. اصحاب امام علیه السلام ، به منظور محفوظ ماندن از گزند منصور، مجبور به تقیه
بودند. خطر هجوم به شیعیان آن چنان نزدیک بود که امام برای حفظ آنان،ترک تقیه را با ترک
نماز، مساوی اعلام کرد.

عصر اختناق

یازده سال از دوران امامت امام صادق علیه السلام در عصر حکومت منصور دوانیقی بود. آن حضرت
در میان بنی هاشم، شخصیتی معنوی و علمی بوده، شهرت علمیِ زیادی داشت. منصور با
توجه به کینه شدید به علویان، آن حضرت را به شدت زیر نظر گرفته، اجازه زندگی آزادانه را
به ایشان نمی داد. جاسوسان منصور در شهر مدینه، کسانی را که با شیعیان امام رفت و آمد
می کردند، گردن می زدند. فشار و اختناق دوران خلافت بنی عباس چنان بود که بعضی از
یاران امام صادق علیه السلام برای پرسیدن مسایل شرعی، مجبور به استفاده از شگردهای جدیدی
بودند. یکی از شیعیان برای دسترسی به امام علیه السلام و گرفتن پاسخ مسأله شرعی خود، میوه های
یک میوه فروش را خرید و به عنوان دوره گرد، راهی کوچه های شهر شد و وقتی مقابل منزل
امام رسید، وارد منزل شد و جواب خود را از زبان حضرت شنید.

قیام نکردن امام

از نظر امام صادق علیه السلام ، تعرّض نظامی برضد حکومت ظالم و فاسد بنی امیه، بدون فراهم آمدن
مقدمات لازم، جز شکست و نابودی نتیجه دیگری نداشت. امام صادق علیه السلام اوضاع و احوال
امت اسلامی را از لحاظ فکری و عملی مشاهده می کرد و از شرایط سیاسی و اجتماعی روز
جامعه اسلامی آگاه بود. ایشان می خواست سپاهی عقیدتی تدارک ببیند که به امام و عصمت
او ایمان و معرفت کامل داشته باشند. در صورت تدارک این سپاه، امام صادق علیه السلام قیام را
ترجیح می داد. آن حضرت، «سدیر صیرفی» را به زمین های اطراف مدینه برد و گله
گوسفندی را به او نشان داد و فرمود: «ای سدیر! اگر شمار یاران و پیروان ما به تعداد این
گوسفندان رسیده بود، قیام می کردیم».

ردّ ائتلاف

موضوع مهمی که در بررسی زندگانی امام صادق علیه السلام جلب توجه می کند، این است که آن
حضرت پیشنهاد بیعت سران قیام عباسی مانند ابومسلم خراسانی را ردّ، و از ائتلاف با آنان
خودداری کرد؛ زیرا به خوبی می دانست که طرّاحان اصلی قیام ابومسلم خراسانی و امثال او،
عباسیان هستند و آنان نیز هدفی جز رسیدن به آرزوی دیرینه خود، مبنی بر حکومت و سلطه
بر جامعه اسلامی ندارند. امام علیه السلام فهمیده بود که سران قیام عباسی، دست نشانده عباسیان بوده
و شعار طرفداری از اهل بیت، تنها به منظور حمایت توده های شیفته اهل بیت است. در واقع،
آنان نیروهای اصیلی نبودند که بتوان به کمک آن ها، یک نهضت اسلامی خالص را رهبری
کرد، بلکه فاقد هر گونه صلاحیت لازم برای یک قیام اصیل مکتبی بودند.

مسافر

امام صادق علیه السلام در شهر مقدس مدینه منزل گزیده بود و از آن جا، امت اسلامی را هدایت و
رهبری می کرد. آن حضرت بارها به شهرهای مختلف مسافرت کرد و بیشتر مسافرت های
امام، به شهر مقدس مکه بود که برای انجام مناسک حج صورت می گرفت. آن حضرت علیه السلام
سفرهای اجباری ای نیز داشت و از سوی خلفای زمان خود، مجبور به طی مسافت های
طولانی می شد و مسیر راه را بر خود هموار می کرد. امام صادق علیه السلام در زمان هشام بن
عبدالملک، به همراه پدر گرامی خود به شهر دمشق فراخوانده شد و مسیر طولانی مدینه تا
شام را تحمل نمود. آن حضرت، سفرهای متعددی را به عراق داشت. سفاح، نخستین خلیفه
بنی عباس و منصور دوانیقی دومین خلیفه عباسیان، امام صادق علیه السلام را به عراق فراخواندند و
حضرت مدتی در آن جا تحت نظر و ممنوع الملاقات بود. «صفوان جمّال» یکی از اصحاب
آن حضرت، جریان دومین مسافرت امام صادق علیه السلام به عراق را نقل کرده است.

زیارت امام

روز سه شنبه، متعلق به سه تن از امامان بقیع و از جمله امام صادق علیه السلام است. امام حسن
عسکری علیه السلام در فضیلت زیارت امام ششم می فرماید: «کسی که امام صادق علیه السلام و پدرش را
زیارت کند، گرفتار مرض نشده و با گرفتاری به آن از دنیا نمی رود». خود امام صادق علیه السلام نیز
می فرماید: «هر کس مرا زیارت کند، گناهان او بخشیده شده و در حال فقر از دنیا نمی رود».
در قسمتی از زیارت نامه امام صادق علیه السلام و پدران بزرگوارش چنین می خوانیم:«سلام بر شما ای
خزانه علم و دانش! ای مترجمان کلام الاهی، ای ائمه هدایت و ای اولاد رسول خدا! من با دوستان شما
دوست بوده و با دشمنان شما دشمن هستم.امروز متعلق به شماست و من هم مهمان شما هستم و به
شما پناه آورده ام. شما را به شأن و منزلت خداوند قسم می دهم که از من پذیرایی کرده و پناهم دهید».

نمونه هایی از سیره امام صادق علیه السلام

شب های مدینه

«مُعلّی بن خُنَیس» یکی از یاران امام صادق علیه السلام می گوید: در یکی از شب ها، امام صادق علیه السلام از
خانه بیرون رفت و به طرف سایبان بنی ساعده به راه افتاد. من نیز به دنبال حضرت رفتم. در
وسط راه چیزی از دست امام به زمین افتاد. نزدیک رفته و سلام کردم و برای کمک کردن به
حضرت، دست خود را به زمین کشیده و متوجه شدم که مقداری نان به زمین ریخته است.
نان ها را جمع کرده و در کیسه ای که در پشت امام بود ریختم و از امام خواهش کردم که اجازه
دهد تا من کیسه را بر دوش خود بگیرم، ولی آن حضرت قبول نکرد. ایشان فقط اجازه داد تا
همراهشان به محل مورد نظر بروم. وقتی به سایبان رسیدیم، جمعی از نیازمندان را دیدم که
در آن جا مشغول استراحت بودند. امام صادق علیه السلام در زیر لباس های آنان قرص نانی
می گذاشت و بر بالین دیگری می رفتیم. از امام پرسیدم: ای فرزند رسول خدا! آیا اینان از
شیعیان شما هستند؟ امام فرمودند: اگر از شیعیان ما بودند، آن ها را در نمک اموالمان هم
شریک می کردیم.

کارگری

امام صادق علیه السلام در کنار تمام مسئولیت های الاهی، از کار و تلاش غفلت نکرده و از این
رهگذر، مخارج خود و خانواده اش راتامین می نمود. شیبانی می گوید: در یکی از روزها،
برای کاری به خارج از مدینه رفته بودم که امام صادق علیه السلام را در حال کار و تلاش در مزرعه
مشاهده نمودم. با دیدن این منظره، دلم به حال حضرت سوخت و به ایشان عرض کردم؛
فدایت شوم، بیل را به من بدهید تا به شما کمک کنم. امام از قبول درخواست من سرباز زد و
فرمود: «دوست دارم که مرد، برای طلب رزق و روزی زندگی، در مقابل حرارت آفتاب اذیت
بکشد». امام صادق علیه السلام به شخص دیگری که حضرت را در حال کار کردن دیده و به ایشان
اعتراض کرده بود فرمودند: «ای مرد! من برای طلب رزق و روزی از منزل خود خارج شده و
کار می کنم تا نیازمند امثال تو نباشم».

ترک سفره

منصور دوانیقی، امام صادق علیه السلام را به شرکت در یکی از جشن های خود مجبور ساخت.
مجلس شاهانه برپا و سفره های رنگین و غذاهای متنوع آماده شد. حاضران مشغول غذا
خوردن شدند که یکی از آنان آب طلبید. خدمتکار مجلس، به جای آب، شرابی به او داد. امام
صادق علیه السلام وقتی این صحنه ضد اسلامی را در مجلس مسلمانان دید، بی درنگ برخاست و به
عنوان اعتراض مجلس را ترک کرد و فرمود: رسول خدا فرمود: «کسی که در کنار سفره ای که
در آن شراب نوشیده شود بنشیند، ملعون است». آن حضرت با قاطعیت تمام و با کمال
بی اعتنایی به مجلس منصور، خشم خود را به آن سفره و حاضران آن ابراز داشت.

عطر حضور

امام صادق علیه السلام به دوستان و یاران خود مهربان بود و همواره از آنان دلجویی می کرد. آن
حضرت مدتی یکی از یاران و شاگردان خود را در جلسات درس ندید و نگران شد. از این رو
از اطرافیان خود درباره او پرس و جو کرد. شاگردان به امام خبر دادند که ایشان مریض است و
مدتی است که نمی تواند در درس حضرت شرکت کند. امام صادق علیه السلام پس از تمام شدن
درس، به عیادت او رفت. وقتی وارد منزل شد، بر بالین شاگردش نشست و او را در حال
احتضار دید. امام با مشاهده حال او، شروع به دلداری دادن کرد و فرمود: «به خدا، حسن ظن
داشته باش». او رو به امام کرد و گفت: ای فرزند رسول خدا! نگران دختران خود هستم. امام
فرمودند: «هر اندازه که به عفو و بخشش پروردگار خود امیدواری، به همان اندازه به سعادت
و خوشبختی دخترانت امیدوار باش».

حق کارگر

یکی از اساسی ترین بنیان های اجتماعی و اقتصادی هر جامعه، کارگران هستند و پیشوایان
دین هم، توجه ویژه ای به این قشر زحمتکش جامعه می کردند و اطرافیان را از رنجاندن آنان
برحذر می داشتند. امام ششم، حضرت جعفر صادق علیه السلام کارگران را گرامی داشت و به حق و
حقوق آنان اهمیت می داد و سفارش می کرد: همیشه پیش از اتمام کار، حقوق کارگران را
پرداخت کنید و چه زیباست که کارفرمایان، این اصل مهم و حیاتی را در عرصه کار و تلاش
رعایت کرده و موجبات خشنودی خدا و کارگران را فراهم آورند. «حنّان بن شعیب»
می گوید: چند نفر کارگر را برای کار و تلاش در یکی از باغ های امام صادق علیه السلام به خدمت
گرفته بودیم که تا عصر کار کنند. هنگامی که کارشان به آخر رسید، حضرت به نماینده خود
فرمود: «پیش از آن که عرق کارگران خشک شود، مزدشان را بپردازید».

همراه مردم

امام صادق علیه السلام در تمام مدت زندگی خود، مانند مردم عادی زندگی می کرد و هیچ وقت
زندگی مرفّهی را برای خود و خانواده اش فراهم نساخت. آن حضرت در گرفتاری و
مشکلات جامعه، همدم آنان بود و از نزدیک با مشکلات مردم آشنا بوده، در رفع آن کوشش
می کرد. در یکی از سال ها، قحطی و کمبود غذا مدینه را فراگرفت و قیمت اجناس به شدت
بالا رفت. امام به یکی از غلامان خود فرمود: چه مقدار آذوقه داریم؟ غلام گفت: برای چند
ماهی کفایت می کند. امام فرمود: «آن مواد غذایی را در بازار بفروش (تا قیمت اجناس شکسته
شود) و همانند مردم غذای ما را روز به روز خریداری کن». امام صادق علیه السلام با این که
می توانست آذوقه اندوخته شده را خرج خانواده خود کند، ولی برای همراهی کردن با مردم،
از این کار صرف نظر کرد تا مستمندان و نیازمندان امت اسلامی، احساس ناراحتی نکنند.

آشتی کنان

امام صادق علیه السلام همانند اجداد پاک خود، به اصلاح بین مردم و دفع کینه و کدورت بین آنان
اهمیت ویژه ای می داد و در این راه از هیچ کوششی فروگذار نمی کرد. آن حضرت برای ایجاد
صلح و آشتی میان مردم، از اموال و دارایی خود استفاده می کرد و دیگران را هم برای این کار
تشویق می نمود. شخصی می گوید: من و دامادم بر سر میراث یکی از بستگان خود مشاجره
می کردیم که مُفَضَّل، شاگرد برجسته امام صادق علیه السلام سررسید. وقتی مفضّل ما را در حال
مشاجره دید، ما را به سوی خانه خود دعوت کرد. ما به اتفاق هم به منزل او رفتیم. بعد از
مدتی، مفضل چهارصد درهم پول آورد و به ما داد و بین ما صلح و آشتی برقرار شد. وقتی ما
از قبول پول سرباز می زدیم، گفت: این پول ازاموال خودم نیست؛ بلکه پولی است که امام
صادق علیه السلام به من سپرده تا آن را برای صلح و آشتی بین مؤمنان مصرف کنم.

نهی از منکر

امام صادق علیه السلام همانند امامان دیگر، با ظرافت خاصی به فریضه امر به معروف و نهی از منکر
توجه می کرد و دیگران را از هلاکت در گرداب گناهان برحذر می داشت. یکی از اطرافیان آن
حض