پاورپوینت کامل تنهاتر از ماه (هفته اطعام و اکرام ایتام) ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تنهاتر از ماه (هفته اطعام و اکرام ایتام) ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تنهاتر از ماه (هفته اطعام و اکرام ایتام) ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تنهاتر از ماه (هفته اطعام و اکرام ایتام) ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

۱۳۵

خداوند؛ نخستین مربی یتیمان

اسلام به عنوان آیینی جهانی که برای تمام بخش های جامعه انسانی برنامه دارد، بی گمان درباره
یتیمان و مسائل مادی و معنوی آنان برنامه ریزی کرده است. با نگاهی ژرف به اهمیت این مسئله،
سیری در روش امامان معصوم علیهم السلام و نظر به زندگی رسول اکرم صلی الله علیه و آله این کودک یتیم بنی هاشم، در
می یابیم که نه تنها یتیم بودن نقص نیست، بلکه خداوند نخستین مربی و ناظر بر آنان است و اگر
خود آنها نیز بکوشند، با چنین سرپرست نیکویی پیروز و سعادتمند خواهند شد.

یتیم کیست؟

فرهنگ نویسان در مورد واژه یتیم این گونه نوشته اند: معنای اصلی این واژه، تنها و منفرد است
که در انسان ها به جدایی کودک از پدر یا از دست دادن او پیش از سن بلوغ اطلاق می گردد و در
حیوانات و چهارپایان، یتیمی از طرف مادر است». از نظر عرب ها، کودکی که تنها مانده وپدرش
را که حامی و دفاع کننده و نفقه دهنده او بوده از دست داده، یتیم است و این مطلب در مورد مادر
صدق نمی کند؛ زیرا با از دست دادن او، کودک بی سرپرست نمی ماند.

یتیم در اصطلاح حقوقی

از نظرحقوق دانان و فقیهان، یتیم که غالبا با لفظی فراتر از آن، «صغیر» معرفی شده، کسی است که
تحت ولایت پدر یا جد پدری یا وصی وقیّم باشد و از نظر سن، به نمو جسمی و روحی لازم
برای زندگی اجتماعی نرسیده باشد. آنچه از قانون مدنی به دست می آید، این است که دوران
صغیری از زمان تولد شروع می گردد و به پایان هجده سال تمام می شود.

یتیم از دیدگاه جامعه شناسان

در جامعه شناسی، از عنوان یتیم به بی سرپرست یاد می شود. ظاهرا پس از ماشینی شدن جوامع و
نفوذ نسبی فرهنگ ماشینی و غربی بر جوامع اسلامی، این تعبیر جای یتیم را گرفته است. در
اصطلاح آنان، بی سرپرست به کودکی گفته می شود که اولیای خود را قبل از سن تمییز و تشخیص
و پیش از آنکه بتواند به تنهایی نیازهای اجتماعی و حمایتی خود را تأمین کند، از دست بدهد. در
اصطلاح جامعه شناسی، واژه یتیم یا بی سرپرست، با معنای گسترده تر لحاظ می شود و به از دست دادن
پدر محدود نیست؛ زیرا عوارض ناشی از محرومیت از مادر، به مراتب بیشتر از پدر است.

تاریخچه حمایت از کودکان بی سرپرست در ایران

مشکل یتیمی، از پدیده های طبیعی ـ اجتماعی به شمار می آید که از دیرباز در جوامع بشری
مطرح بوده و شواهد بسیاری مبنی بر توجه به یتیمان و کودکان بی سرپرست از گذشته های دور
وجود دارد. نخستین نهاد رسمی، صد سال قبل با عنوان پرورشگاه در ایران تأسیس شد. طرح تأسیس
پرورشگاه از سوی ایرانیان در سال ۱۲۸۲ش در نخستین دوره مجلس شورای ملی سابق، از سوی
نمایندگان تهران مطرح شد و عموم نمایندگان اعلام آمادگی کردند که با پرداخت بخشی از حقوق
خود، مرکزی را برای کودکان سر راهی به وجود آورند. به نظر می رسد در پی این کار مجلس، عده ای
از ثروتمندان جامعه در صدد ایجاد مراکز خیریه برای نگهداری از کودکان بی سرپرست برآمدند.

ایتام قبل از انقلاب

در دوره ستمشاهی، به دلیل بی بند و باری ها و از هم گسیختگی کانون خانواده و توجه نکردن به
ارزش های اسلامی، و نیز بیماری و فقر و محرومیت و دیگر زمینه های آسیب زای جامعه، زمینه
برای پذیرش کودکان بسیاری در محیط های شبانه روزی ایجاد شد و متأسفانه به لحاظ
سیاست های حاکم بر جامعه و تبلیغ رژیم در خصوص رسیدگی به امور کودکان بی سرپرست،
تعداد این فرزندان گسترش بی رویه یافت؛ به طوری که کودکان زیادی به رغم داشتن خانواده یا
بستگان نزدیک، به دلایل توجیه ناپذیر در گوشه شبانه روزی ها جای گرفتند.

نهادهای رسمی موجود در آن زمان برای این کار عبارت بودند از: سازمان تربیتی شهرداری،
جمعیت هلال احمر یا شیر و خورشید سرخ، بنگاه صغار دادگستری، سازمان اوقاف و امور
خیریه، انجمن ملی حمایت از کودکان و جمعیت حمایت از کودکان بی سرپرست.

بهبود وضعیت یتیمان

با پیروزی انقلاب اسلامی ایران و نیز پس از آن، دست اندرکاران امور انجمن ها و جمعیت های
حمایت از یتیمان و کودکان بی سرپرست، پرورشگاه را محیط سالمی برای تربیت و نگهداری
کودکان بی سرپرست ندانستند، لذا چهار تصمیم اساسی در راستای بهبود وضع یتیمان در نظر
گرفتند: ۱. عدم ایجاد و گسترش پرورشگاه ها؛ ۲. مرخص کردن کودکانی که به نحوی زمینه
زندگی در نزد خانواده و بستگان خود را دارند؛ ۳. پذیرش درست و صحیح فرزندان در
پرورشگاه ها به عنوان آخرین راه حل مشکل فرزندان؛ ۴. انحلال پرورشگاه های بزرگ چند صد
نفری و انتقال آن به مناطق مناسب تهران و تحویل بچه های زیر دو سال به خانواده های بدون فرزند.

اسلام؛ نخستین مدافع یتیمان

اسلام بیش از هر دین و آیین دیگر و بهتر از هر مؤسسه رفاهی و اجتماعی، رهنمودهای عملی و سازنده
برای بهبود شرایط زندگی یتیمان و کاهش مشکلات آنها دارد. دردین اسلام، جامعه از اهمیت ویژه ای
برخوردار است و برای پاک سازی اجتماع از هر گونه آسیب، لازم است عوامل بزهکاری در مسیر یکایک
افراد جامعه حذف شود و تأکید مؤمنان برای رسیدگی به وضعیت ضعیفان جامعه و به ویژه یتیمان، به
همین منظور است. خداوند در قرآن کریم، سرپرستی کودکان یتیم را از بهترین و پسندیده ترین امور به
شمار می آورد و مؤمنان را برای سرپرستی یتیمان و حمایت از آنها درمقابل مشکلات، هدایت و
راهنمایی کرده است تا یتیمی در جامعه آواره نماند و نیازهایش در پناه انسان های مؤمن برطرف شود.

ایجاد زندگی بهتر برای یتیمان

خداوند در قرآن خطاب به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله می فرماید: «از تو درباره یتیمان می پرسند، بگو: اصلاح
کار آنان بهتر است و اگر زندگی خود را با زندگی ایشان بیامیزید، آنان برادران دینی شما هستند».
با این مصلحت اندیشی در حق یتیمان، امکان زندگی بهتر برای آنان فراهم گردیده است؛ زیرا
اسلام هیچ محیطی را برای کودکان، مناسب تر از محیط طبیعی آنها یعنی خانواده نمی داند. از
همین روست که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله جای دادن یتیم در منزل و تأمین نیازمندی های او را، موجب
پذیرش اعمال از سوی خداوند دانسته و در سخنی زیبا فرموده است که:«رحمت و برکت الهی
در فضای آن خانه [که یتیمی را نگهداری می کند] حاکم خواهد شد».

سرپرستی یتیمان

از امام صادق علیه السلام نقل است: «خداوند دسته ای از مردم را برای برآوردن نیازهای شیعیان برگزیده
تا به پاداش این عمل، آنها را وارد بهشت کند». نیز ایشان در حدیث دیگری می فرماید:«از
شیعیان ما نیست کسی که به امور فقیران و یتیمان، به ویژه همسایگان خود رسیدگی نکند».
رسول اکرم صلی الله علیه و آله فرموده است: «هر کس یتیمی از مسلمانان را سرپرستی کند و او را بر سر سفره
خود بنشاند، خداوند حتما او را به بهشت می برد، مگر اینکه مرتکب گناهی آمرزش ناپذیر شده
باشد». در این روایت، سرپرستی یتیم بدین صورت مطرح است که او شریک غذای سرپرست
خود بشود و با او بر سر یک سفره بنشیند و مورد نیکی و محبت او قرار گیرد، و خانه ای که چنین
فضایی بر آن حاکم است، در روایات به عنوان بهترین مسکن معرفی شده است. نیز روایات
دیگری از آن حضرت نقل شده که: «هرکس ضامن نیازهای یتیمان شود، از گرامی شدگان،
برگزیدگان و دوستان خالص خداوند شمرده می شود».

امام علی علیه السلام و رسیدگی به یتیمان

روایاتی که از رسیدگی و توجه امام علی بن ابی طالب علیه السلام به فرزندان شهیدان و به طور کلی یتیمان سخن
می گوید، از دیگر ائمه علیهم السلام بیشتر است. در شأن نزول سوره انسان آمده است که آن بزرگوار همراه خانواده
عزیزشان پس از سه روز روزه، با وجود شدت نیازی که به خوراک و قوت روزانه خویش داشتند، غذای
خود را به مسکین و یتیم و اسیر بخشیدند. آن حضرت همچون رسول خدا صلی الله علیه و آله خود را موظف می دید به
خانواده های شهدا سرکشی و به مشکلات آنها رسیدگی کند. ابن شهر آشوب از عبدالواحد بن زید
روایت می کند: در کعبه مشغول زیارت بودم که دختر کوچکی را دیدم علی علیه السلام را مدح می کند. از او
پرسیدم: آیا علی علیه السلام را می شناسی؟ گفت: چگونه نشناسم کسی را که پدرم در جنگ صفین و برای
یاری او کشته شد و او بعد از یتیم شدن ما، به خانه مان آمد و چون متوجه شد که من در اثر بیماری
آبله نابینا شده ام، دست مبارکش را بر صورتم کشید تا بهبود یافتم.

عطوفت پدرانه

حضرت علی علیه السلام در همه حال و به ویژه در زمان حکومتش، مراقب یتیمان و بیوه زنان بود و از
دلجویی یتیم و عطوفت پدری و نیکی در حق او دریغ نمی ورزید. حبیب بن ثابت می گوید:
روزی مقداری عسل به بیت المال آوردند. حضرت علی علیه السلام دستور داد یتیمان را حاضر کردند.
سپس در حالی که عسل را بین نیازمندان تقسیم می کرد، خود شخصا مقداری از آن را به دهان
یتیمان می گذاشت. بعضی گفتند: این ک