پاورپوینت کامل لحظه های تأمّل(هدف آفرینش انسان) ۳۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل لحظه های تأمّل(هدف آفرینش انسان) ۳۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل لحظه های تأمّل(هدف آفرینش انسان) ۳۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل لحظه های تأمّل(هدف آفرینش انسان) ۳۰ اسلاید در PowerPoint :

۳

باری سنگین

گاهی که بلندی های تند زندگی خسته ام می کند، دو راهی ها سرگردانم می نماید و ناآشنایی با راه و
ناتوانی در برابر فتنه ها و فریب ها افسرده ام می سازد، چشم می بندم و خود را می بینم بی نهایت
خرد و کوچک، در کره ای خاکی، پر از موجودات ریز و درشت و آدمیانی سپید و سیاه؛ کره ای که
سال ها و سال هاست می چرخد و آمد و رفت موجوداتی گوناگون را به صبوری نظاره می کند. آن
سوتر، کراتی بی نهایت عظیم و اجرامی به غایت بزرگ را می بینم که تا چشم کار می کند، دانه دانه
کنار هم چیده شده اند و گرد هم می گردند. من چقدر در این وسعت بی نهایت خُردم. باورم
نمی شود که این همه خلق می شود تا آدمی پا به عرصه وجود بگذارد و آفریده شود. با دلم زمزمه
می کنم «او هر چه را در زمین است برای شما آفریده است» و آسمان را نیز، و من با این کوچکی ام
چه کنم در برابر آن خلقت بی انتها؟ و باز دلم زمزمه می کند: «او همه آسمان و زمین را در شش
روز آفرید… تا شما را بیازماید که کدام یک نیکوکارترید؟» انگار بر دوشم باری سنگین نهاده اند.
دیگر کوچکی ام را حس نمی کنم، استوار می ایستم، کمر همت محکم می کنم؛ من امانت را به
مقصد خواهم رسانید.

غربال نور و ظلمت

میلیون ها سال پیش در میان حجم بی نهایتی از افلاک آسمانی، کره زمین پدید می آید؛ در
گستره ای بی پایان و بی ستون در فضا، و پر می شود از میلیون ها نوع مختلف از موجودات و پس از
آن آدمی پا بر این کره خاک می نهد، با خلقتی تازه و آمدنی متفاوت از دیگران. آدمیانی با
چهره های سپید و سیاه، که خوبی ها را به تصویر می کشند و زشتی ها را نیز، و رهبرانی از میان
آدم های سپید و پیشوایانی از میان آدم های سیاه که یکی جهان را به نور و سپیدی می خواند و یکی
به تیرگی و ستم می کشاند، و این کشاکش سپید و سیاه می ماند و می ماند تا آدمیان همه آزموده
شوند که کدام یک نکوکارند و کدام یک نه. این خلق آفریده می شود تا در کنار سیاهی ها،
سفیدی ها رخ بنمایانند و در کنار زشتی ها، زیبایی ها نمود بیابند و چه خوب غربالی است این
گرد و نه خلقت، و چه زیبا جدا می کند سیاهی را از روشنایی تا نور و سپیدی جاودان بماند.

بهای انتخاب

نه تنها من و تو برای آزمایش آفریده شده ایم، بلکه جهان نیز آفریده شد تا ما آزموده شویم. گویی
داستانِ بودنِ ما، جدی تر از یک حضور دو روزه و چند دلخوشی مجازی است. جهان آفریده شد
تا ما آفریده شویم، و ما آفریده شدیم تا بر سر دو راهی بمانیم و یکی از دو راه را برگزینیم یا راه را
از بیراهه برگزینیم و قدم استوار برداریم و از سختی و مرارت و شدت نهراسیم و به کمالی برسیم
که شایسته ماست. آن گاه به وادی رحمت در آییم و از رحمت و لطف او لبریز شویم. این رحمت
بی انتها، پایان راه است. نقطه هدف است و اگر آن دو راهی و آن اختیار و انتخاب نباشد، این
پاداش و این رحمت معنا نمی یابد. پاداش سزاوار کسی است که به اختیار در آزمونی سربلند
درآید. پس باید بیراهه ای هم باشد و اختیار رفتن به بیراهه هم باشد و در کنار آن بیراهه، راه
برگزیده شود، سزاواری بنده به اثبات رسد و سربلند و پیروز به وادی رحمت درآید.

تلاش ارزشمند

گاهی چنان به جد و جهد پی خواسته هامان می رویم، گویی که پیروزی در این معامله، سربلندی
در آن آزمون یا به دست آوردن فلان مقام و فلان مال وفلان شهرت، به خودی خود صاحب
ارزش و ارج است. گاهی چنان در پی کارهای روزمره مان به تلاش و تکاپو می افتیم، گویی اینها
مایه سعادت اند و گاهی در میان این جد و جهد و تلاش و تکاپو، از یاد می بریم که برای چه
آمده ایم. یادمان می رود که «انسان و جن آفریده نشده اند مگر برای آنکه عبادت کنند» و اگر جز
این تلاشی هست، تا آنجا ارزشمند است که مقدمه ای برای عبادت باشد. راستی وقتی بناست
امروز و فردایی نه چندان دور بگذاریم و بگذریم، و در آن سوی عالم ما باشیم و بندگی هامان ، و
ما باشیم و کارهای نیکمان، و ما باشیم و آنچه برای خدا، در راه خدا و در راه رضای او کرده ایم،
برای آنچه جز در این راه و جز برای این هدف به دست آید، چه ارجی و چه بهایی هست؟

هزار راهه خوش بختی

پرسیدم: این همه کار سخت و طاقت فرسا، این همه تحمل رنح و مرارت، و این همه ریاضت
برای چیست؟ گفت: می توانم کاری بکنم که هیچ کسِ دیگر بر آن توانا نیست. پرسیدم: و نتیجه؟
گفت: شهرت، خوش بختی. هدفش خوش بختی بود و آن را در شهرت می جست، و دیگری،
خوش بختی را در آسودگی، راحتی و بی غمی می دید. اگر بود می خورد و اگر نبود نمی خورد.
می خواست رها باشد. آسوده باشد و خوش بخت، و دیگری شاید نیک بختی را در رفاه معنا
می کرد. لحظه ای آرام نمی نشست و دمی را فرو نمی گذاشت ت