پاورپوینت کامل درگذشت علامه طباطبائی ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل درگذشت علامه طباطبائی ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل درگذشت علامه طباطبائی ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل درگذشت علامه طباطبائی ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

۶۳

ولادت

روزهای ماه ذیحجه ۱۳۲۱ ق یکی پس از دیگری می گذشت و دل های شیفتگان بیت اللّه در
هوای حرم با صفای الهی لبیک عشق سر می داد. یاد عرفات و نام مشعر، الهام بخش مناجات
با پروردگار و راز و نیاز با خالق هستی بود. ناگهان کعبه کرامت الهی چهره ای نورانی را در
آغوش پدر و مادری مهربان نهاد. گویی بار دیگر زمزمِ لطفِ خداوندی رخ نشان داده بود.
آری طفلی دیده به جهان گشود که نور سیادت بر سیمای بلورینش آینده ای روشن را خبر
می داد. نام او را «محمدحسین» نهادند. خاندان محمدحسین، خانواده ای اصیل بوده که
همواره پرچم هدایت و رهبری انسان ها را در دست داشته و شهر تبریز از نام آنان لبریز بوده
است.

دوران کودکی و آغاز تحصیل

دوران کودکی محمدحسین طباطبایی با طوفان حوادث و بلا همراه بود. بیش از پنج بهار از
عمر عزیزش نگذشته بود که مادر مهربان و با فضیلت خود را از دست داد. اندوه بی مادری
او را رها نکرده بود که گرد یتیمی بر وجودش سنگینی کرد و از دیدن روی پدر بزرگوارش
محروم شد. او همراه با برادر کوچک تر خود تنها ماند امّا همواره دست لطف خداوندی
سایه بان مرحمتی بر سر او بود. مدت زیادی از تحصیل او نمی گذشت که علاوه بر قرآن
مجید، کتاب های گلستان، بوستان، اخلاق مصوّر، تاریخ معجم، نصاب الصبیان، ارشاد
الحساب و دیگر کتاب های متداول در مدارس آن روز را فرا گرفت. صرف و نحو و معانی و
بیان را نزد استاد خویش، مرحوم شیخ محمدعلی سرابی، آموخت و پس از آن با گامی بلند و
همّتی فراتر، دروس عالیِ فقه، اصول، فلسفه و کلام را در زادگاه خود نزد استادان آن خطه
فرا گرفت.

حکایت علامّه درباره تحصیل

با سپری شدن دوران سخت کودکیِ سیدمحمدحسین طباطبایی، شکوفه های رشد و
تکامل بر شاخسار وجود وی نمایان شد. وی از سال ۱۲۹۷ تا ۱۳۰۴ ش دانش های بسیاری
آموخت. در این مدت، تمامی درس های مربوط به سطح را فرا گرفت و با عشق و علاقه
فراوان کتاب های مربوط به ادبیات، فقه، اصول، کلام و معارف اسلامی را آموخت. او خود
از آن روزگار چنین حکایت می کند: «در اوایل تحصیل که به نحو و صرف اشتغال داشتم
علاقه زیادی به ادامه تحصیل نداشتم و از این روی هرچه می خواندم نمی فهمیدم… پس از
آن یک بار عنایت خدایی دامن گیرم شده، عوضم کرد. در خود یک نوع شیفتگی و بی تابی
نسبت به تحصیل کمال حسّ نمودم، به طوری که از همان روز تا پایان تحصیل که تقریبا
هیجده سال طول کشید، هرگز نسبت به تعلیم و تفکر، احساس خستگی و دل سردی نکردم
و زشت و زیبای جهان را فراموش کردم… بسیار می شد ـ به ویژه در بهار و تابستان ـ که شب
را تا طلوع آفتاب با مطالعه می گذراندم…».

سفر به نجف اشرف

علامه طباطبایی به تحصیل دانش و کمال علاقه زیاد داشت و همین عشق به تحصیل و
تکامل وی را بر آن داشت که از شهر خود به سوی حوزه علمیه نجف اشرف هجرت کند تا
از شراب عشق مولایش حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام جامی بنوشد و طریق معرفت و راه
رستگاری را بهتر و بیشتر بپیماید. او با اوّلین نگاه به حرم با صفای مولای پرهیزگاران،
علی علیه السلام ، می فرماید: «یا علی! من برای ادامه تحصیل به محضر شما شرفیاب شده ام، ولی
نمی دانم چه روشی پیش گیرم… از شما می خواهم که در آنچه صلاح است، مرا راهنمایی
کنید». چند روزی نمی گذرد که لطف الهی شامل حال علامّه می شود و شخصیت وارسته ای
چون حاج میرزا علی آقای قاضی رحمه الله به سراغ وی آمده، می گوید: «کسی که به قصد تحصیل
به نجف می آید، خوب است علا وه بر تحصیل، از فکر تهذیب خود غافل نماند». بدین
ترتیب کیمیای وجود مرحوم قاضی، روح علامّه را دگرگون می سازد و برنامه ای روشن و
نورانی برای آینده او ترسیم می کند.

استادان علامه

مفسر گران قدر شیعه، علاّمه طباطبایی، مدت یازده سال در کنار مرقد مطهر بزرگ مرد
حماسه و ایمان، حضرت علی علیه السلام ، کسب فیض کرد و از ذخایر گران سنگ آن حوزه بهره برد.
علامّه بیشترین استفاده را از فرصت به دست آمده نمود و فقه، اصول، فلسفه، ریاضیات و
رجال را از محضر استادان بزرگ حوزه نجف فرا گرفت. استادان به نام و معماران علمی و
معنوی علامّه طباطبایی در حوزه نجف عبارت بودند از: آیت اللّه نایینی، سیدابوالحسن
اصفهانی، سید حسین بادکوبه ای، سید ابوالقاسم خوانساری، آیت اللّه حجّت، حاج میرزا
علی ایروانی و میرزا علی اصغر مالکی. سرسلسله استادان علامّه مرحوم قاضی بود؛
شخصیتی که «سیدمحمدحسین» را «علامّه» ساخت و جام وجود این انسان پاک طینت و
بلنداندیش را جرعه های حیات ابدی و معنویت جاودانه بخشید. خود علامّه درباره
استادش مرحوم قاضی چنین می گوید: «ما هرچه داریم… از مرحوم قاضی داریم؛ چه آنچه
را که در حال حیاتش از او تعلیم گرفتیم و از محضرش استفاده کردیم و چه طریقی که
خودمان داریم و از مرحوم قاضی گرفته ایم».

اوّلین غنچه های المیزان

علامّه طباطبایی رحمه الله پس از سال ها اندوختن معارف دینی در سال ۱۳۱۴ ش از حوزه
علمیه نجف به زادگاه خویش بازگشت. دوران تلخ کامی و دوری از مهد دانش از این زمان
شروع شد، امّا مدتی نگذشت که لطف خفّی الهی چهره خود را از پس سراپرده حکمت
خداوندی نشان داد.

کار تدریس و تحقیق شروع شد و اوّلین غنچه های المیزان بر شاخسار وجود علامّه
رویید.

دعوت دولت آمریکا از علاّمه

علامّه طباطبایی رحمه الله در عصر خود یکی از شخصیت های شهیر و خوش نام به شمار می رفت.
هر روز که سپری می شد ابعاد علمی و چهره چشم گیر وی بیشتر از گذشته نمایان می شد.
شعاع شخصیت این استاد فرزانه به داخل کشور محدود نبود و اندیشمندان بسیاری را از
خارج کشور به سوی خویش کشاند. این عظمت بدان جا انجامید که دولت آمریکا از طریق
شاه ایران از علامّه دعوت رسمی کرد تا در دانشگاه های آن کشور فلسفه شرق تدریس
نماید. روح بلند و بینش کم نظیر علامّه دست رد به آن همه اصرار زد. او زندگی محقّرانه در
قم و جلسات درس و حشر و نشر با طلاّب و تربیت شاگردان فاضل را بر تمامی ظواهر
فریبنده ترجیح داد.

شروع درس تفسیر و فلسفه

علامّه طباطبایی در مدت اقامت خود در حوزه علمیه قم از فرصت های پیش آمده به طور
کامل استفاده نمود. او نیازهای جامعه را سنجید و بر طبق آنها، برنامه ای منظم و کارآمد
تنظیم کرد. تفسیر و فلسفه درس هایی بود که بر اساس احساس وظیفه شروع شد و تعجب
بسیاری را برانگیخت؛ چرا که تدریس تفسیر دانشی دور از تحقیق تلقی می شد. امّا پشتکار و
اخلاص علامّه کار را بدان جا رساند که المیزان حاصل سال های تلاش و تدریس گردید.
درس فلسفه نیز در آن ایّام خوش نام نبود. از این رو تلاش های بسیاری برای تعطیل کردن این
درس به انجام می رسید، امّا رفتار مؤدبانه استاد و برخورد مهربانانه آیت اللّه بروجردی
ابرهای تیره سوء تفاهم را کنار زد و تلاش های غیر منطقی را بی اثر ساخت. تشکیل
جلسات عمومی و خصوصی این عالم فرهیخته و حضور شاگردان اندیشمندی چون آیت اللّه
مطهری باعث به نقد کشیدن و بررسی فلسفه های غربی ـ مخصوصا ماتریالیسم و یالکتیک ـ
گردید و آثار و برکات جاودانه ای در تدوین کتب فلسفی به همراه آورد.

علاقه و محبت مردم به علاّمه

رسیدگی به ضعیفان، دستگیری از مستمندان و تلاش