پاورپوینت کامل اقتباسی از دعای ابوحمزه ثمالی ۸۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اقتباسی از دعای ابوحمزه ثمالی ۸۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اقتباسی از دعای ابوحمزه ثمالی ۸۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل اقتباسی از دعای ابوحمزه ثمالی ۸۸ اسلاید در PowerPoint :

۹

آشنای مهر

ای خدای من، زلال نیکی را کجا بجویم به جز از سرچشمه لطف تو و ره به سوی نجاتْ کجا
برم به جز از ساحل کرم تو؟ نه آن که نکوئی پیشه کرد از یاری و لطف تو بی نیاز شد و نه آن که
به زشتی و تباهی دست آلود و بر تو عصیان کرد از دایره قدرت تو خارج شد. ای مهربان من،
ای خدا بی نیاز من، لطف و مهربانیِ تو مرا با تو آشنا نمود و نور تو مرا به سوی تو ره نمود و
به سوی تو فرا خواند، که اگر تو نبودی و تو مرا با خود آشنا نمی کردی، هرگز ره به سوی تو
نمی یافتم.

ستایش خدای را

شکر بی پایان خدایی را که چون بخوانمش پاسخ گوید هرچند چون او مرا بخواند در
پاسخش کاهلی کنم. ستایشِ بی حد خدایی را که چون دست نیاز به سویش برم از لطف
لب ریزم کند هرچند چون او مرا به کاری فرمان دهد بخل ورزم. حمد بی انتها خدایی را که به
بهانه هر حاجتی به تمنا ندایش زنم و هر لحظه که راز دلم سنگینی کند با او نجوا گویم و هر
خواهشی را بی هیچ واسطه ای از او طلبم.

جز او را ندا نخواهم کرد و صدا نخواهم زد؛ که چون غیر او را بخوانم دعایم بی پاسخ
خواهد ماند و جز به او امید نخواهم بست که چون به غیر او امید بندم به ناامیدی ام
درخواهد کشاند.

سزاوار سپاس

ستایش خدای را که خود دست در کارم گمارد تا گرامی ام دارد و مرا به غیر خود وا مگذاشت
تا خوارم دارند. ستایش خدای را که با همه بی نیازی اش از من، از دوستی و مهرش لب ریزم
کرد. ستایش خدای را که چنان با من بردباری نمود که گویی دست به هیچ گناهی نیالوده ام.
خدای من ستوده ترین و محبوب ترین است و سزاوارترین برای ستایش و سپاس.

دامن کرم

بار الها، باب حاجات نیازمندان به سوی تو گشوده است و چشمان امیدوار بندگان، سرشار از
اشک، به درگاه تو دوخته شده. دست یاری خواه امیدوارانت به دامن فضل و کرم توست و
ندای بلند دادخواهی شان به سوی تو بلند است و من ـ ای مهربان ـ خوب می دانم که دامن
کرمت لب ریز از اجابتِ خواهشِ امیدواران است و دست پر مهرت سرشار از یاری و مدد
درماندگان. و آن که به سوی تو پر گشاید مقصدش بس نزدیک است که تو از خَلق، نهان
نیستی و آنچه تو را از چشم ها نهان داشته پرده تیره اعمال بندگان است.

یقین به مهر تو

الهی، من به سوی تو رو کرده ام و بار نیازم را به درگاه تو آورده ام. دست یاری خواهم را به
سوی تو دراز کرده ام و در ندایم تو را می خوانم، نه از آن رو که سزاوار باشم تا تو ندایم را
بشنوی و مرا لایق بخشایشت گردانی؛ بلکه تنها برای آن که به مهر تو یقین دارم و راستیِ
وعده های نیکویت دلم را آرام می دارد. لطیفا، من در وادی ایمان به یکتایی تو پناه گرفته ام و
دلم از این یقین سرشار است که مرا جز تو پروردگاری نیست. مرا جز تو خدایی نیست که تو
یکتایی و بی همتا.

از خدا بخواهید

بارالها، خود فرمودی ـ به حق و از سر صدق ـ که: «هرچه خواهید از خدا بخواهید که او
همواره با شما مهربان است» و تو، ای مولای من، چون امر به خواستن کنی دست رد
برخواهشی نزنی؛ که لطف و عطای تو بی شمار است و مهربانی ات بی پایان و بی دریغ.

در دامن لطف

خدای مهربان من، در کودکی در دامن لطف و احسان و نعمتت پروراندی ام و در بزرگ سالی
به سربلندی مفتخرم کردی. الهی، آن گونه که در دنیایم از لطف و مهربانی و نکویی ات
لب ریزم کردی در آخرت نیز با عفو و کرمت به من رو کن.

مولای من، آشناییم با تو مرا به سوی تو ره می نماید و عشقم به تو، واسطه ام در درگاه
توست. یقین دارم آشنایی ام راهنمایی مطمئن به سوی توست و عشقم واسطه ای پذیرفته
در درگاهت.

سزاوار مهربانی

ای مهربان، به زبانی تو را می خوانم که از فرط گناه بند آمده و با دلی با تو راز و نیاز می کنم که
تیرگی گناهش کدر ساخته است. خدای مهربانم، تو را می خوانم، گریزان به سویت، شتابان
به سوی درگاهت، امیدوار و ترسان. چون بر گناهم می نگرم به زاری فرو می افتم و چون بر
کَرَم تو چشم می دوزم دل خوش می دارم. اگر بر من ببخشایی سزاست؛ چرا که مهربان ترینی
و چون به عقابم درکشی رواست؛ چرا که در آن صورت ظلمی نکرده ای.

درگاه امید

خداوندا، لطف و مهربانی و بخششت مرا با همه گناه کاری ام جرأت خواهش و تمنا داده
است و رأفت و رحمتت، مرا با همه بی باکی و بی پروایی ام به درگاه تو کشانده است و به آن
امیدم داشته تا با همه زشتی و سیاهی عملم ناامیدم مداری و به حرمانم درمکشی پس امیدم
را برآور و ندایم را بشنو، ای نکوترین.

در آرزوی لطف تو

مولای من، آرزویم فزونی یافته و عملم رو به زشتی نهاده. ای مهربان، به قدر آرزویم از عفو
سرشارم کن و به سیاهی عملم درمگیر که کیفر گنه کاران در وادی کرم و لطف بی پایان تو
بی قدر است و عقاب بدکاران در دایره بردباری ات ناچیز.

ای مولای مهربان من، به دامن کرم تو پناه آورده ام و از پرتو خشم تو به سایه مهرت
گریخته ام و به وعده های لطفت به یقین دل بسته ام. اینک ـ ای پروردگار بزرگ من ـ بر من که
ذره ای ناچیزم به لطف و مهربانی ات و به گذشت و غفرانت رحمت آور.

آگاه و صبور

ای مهربان بخشنده، به پرده پوشی ات گناهم را بپوشان و به بزرگواری ات از سرزنشم درگذر
که اگر دیگری جز تو بر گناهم آگاه می شد دست به آن گناه نمی آلودم و اگر عقابت را نزدیک
می دیدم پا در وادی گناه نمی نهادم؛ نه از آن رو که تو را پست انگارم و آگاهی ات بر عملم را
کوچک شمرم؛ بلکه از آن رو که تو برترین پوشاننده ای و داناترین حاکم. مهربان ترین مهربانی
که عیوبم را نهان می داری و گناهم را می بخشی. از اسرار پنهان عالم باخبری و به لطفت بر
گناه بندگانت چشم می بندی و به بردباری بر کیفرشان صبوری می کنی. تو را سپاس که
آگاهی و بردباری می کنی، و توانایی و می بخشایی.

احسان بی کران

یا حلیم و یا کریم، یا حی و یا قیوم، ای بخشنده گناهان و ای پذیرنده توبه، ای لطف
بی انتها و احسان بی کران، کجاست چشم پوشی های بی پایان تو؟ کجاست بخشایش
شکوهمندت؟ کجاست گشایشی که نزدیک خواندیش؟

کجاست مهر بی پایان و الطاف بی کرانت؟ کجاست نعمت های گوارا و مهربانی های
همیشگی ات و کجاست کرم و بخشایشت که بدان گره از کارم بگشایی و از گرداب تباهی
رهاییم بخشی؟ یا کریم.

چشمه سار مهر

در گرداب کیفر گناهانم به رشته نازک عملم امید نجات نبسته ام، بلکه به ریسمان لطف تو
چشم دوخته ام که تو لب ریز از بخشایشی. به مهربانی و لطف آغاز می کنی و از سر مهر از
گناهان در می گذری.

مهربانا، نمی دانم سپاسمند کدام لطف تو باشم؟ نکویی هایی را که از من نمایاندی یا
زشتی هایم را که در پوشاندی؛ بلاهایی که از آن دورم داشتی یا فتنه هایی که از آن عافیتم
بخشیدی؛ ای دوستدار آن که به تو عشق ورزد و ای نور چشم آن که به تو پناه آورد و به سوی
تو آید، تو چشمه سار مهری و ما لب ریز از کدورت و سیاهی، پس به زلال نیکی ات ـ ای
مهربان ـ سیاهی اعمالمان را بشوی.

دریای بی ساحل کرم

رحیما، کدام جهل و خطای من است که در وسعت لطف تو نگنجد؟ چگونه در دایره
بی انتهای نعمت و لطف تو ذره ناچیز عملم را چیزی بشمارم؟ چگونه در دریای بی ساحل
لطف و کرمت قطره کوچک کردارم شایسته و در خوردانم؟

در وادی بی کران رحمت گسترده تو چگونه عرصه بر گنه کاران تنگ آید؟ ای بزرگ ترین
بخشنده، ای دستْ گشاده بر مهربانی، به بزرگواری ات قسم ـ ای مهربان من ـ اگر بِرانیَم
دست از درگاهت نخواهم کشید و زبان از التماست نخواهم بست که تو را سرچشمه لطف و
مهربانی و کرم یافته ام.

تو آن معبودی…

الهی، تو آن معبودی که هرچه خواهی جامه عمل بدان پوشی. هرکه را خواهی و هرگونه که
خواهی و به هرچه که خواهی کیفر دهی و هرکه را خواهی آن گونه که خواهی، به آنچه که
خواهی، از رحمت و لطف بهره مندش سازی. نه از کردارت کسی پرسش کند و نه در
پادشاهی ات کسی با تو به نزاع برخیزد. نه در کارت شریکی آید و نه در حُکمت مخالفی، و
نه در تدبیر امورت کس به اعتراض برخیزد؛ که آفرینش و فرمان آن در دست توست، ای
بزرگ پروردگار جهانیان.

یقین به مهربانی تو

ای مهربان، این منم بنده تو که به تو پناه آورده ام و در سایه کرم تو مأوا گرفته ام و با احسان تو
انیس گشته ام. تو آن بخشاینده ای که عفوت پایان نمی گیرد و لطفت کاستی نمی پذیرد.

ای خدای سراسر مهر، دل های ما پر است از یقین به مهربانی همیشگی و لطف بی کران و
رحمت بی انتهای تو. پس آیا خواهیم دید آن دم را که گمانمان به خطا رود و امیدمان به
نومیدی کشیده شود؟ هرگز چنین نخواهد بود که باور ما بر تو چنین نیست. ما رشته بلند
امیدواری مان را به درگاه کرم تو بسته ایم. ای مهربان، اگر دست به عصیان آلوده ایم از تو امید
چشم پوشی داریم و اگر تو را می خوانیم دل به اجابت شیرین تو بسته ایم. پس امیدمان
را برآور.

ای مهربان ترین

غفورا، به نور هدایتت راهمان نمودی. به لطف و احسان بی پایانت بی نیازمان کردی. شب و
روزمان را از نعمت هایت سرشار فرمودی. نامه سیاه بدکاری مان در برابر توست و دست
تمنّامان به امید گذشتت بر دامن تو. اینک روی توبه به سویت آورده ایم.

الهی، تو به نعمت از مهر لب ریزمان کردی و ما به گناه و زشتی از تو رو گرداندیم. نیکی تو
بر ما فرو ریخت و ما به زشتی پاسخش گفتیم. باران لطف تو همواره بر سیاهی عملمان
باریده است و زشتی کردارمان راه بر مهربانی و احسان و نعمت تو نبسته است. بردباری و
بزرگی و مهربانی تو تا کجاست؟ ای مهربان ترین، لطف تو بی پایان تر و بردباری تو فراتر از آن
است که مرا با عملم و خطایم بسنجی. پس ای مولای من، به عفو بی کرانت از من درگذر و
مرا ببخشا.

در آرزوی زیارت

بارالها، در آسمان یادت به پروازم درآور، از خشمت در امانم دار. از آتش عذابت در پناهم
گیر و از بخشش بی پایانت روزی ام ده. از لطف، بهره مندم ساز و حج بیت اللّه الحرام و زیارت
خانه رسولت را ـ که درود و رحمت و غفران و رضوانت بر او و خاندان او باد ـ نصیبم کن که
تو با من بسیار نزدیکی و ندایم را پاسخ می گویی. خداوندا، مرا به طاعتت بگمار و بر آیین
خود و سنّت رسولت ـ بمیران.

دعا برای والدین

رحیما، مرا و پدر و مادرم را مورد عفو خود قرار ده و رحمتت را بر والدین من جاری کن.
چنان که آنان در کودکی مرا پروردند. به پاس نیکی شان، از احسان لبریزشان کن و بر
گناهانشان زلال غفران ریز. بارالها، همه مردان و زنان اهل ایمان را، چه در حیات و چه پس از
مرگ، از بخششت بهره مند ساز.

در سایه حمایت او

مهربانا، بر محمد صلی الله علیه و آله وسلم و خاندانش درود فرست و فرجام کارم را نیک گردان. امور دنیا و
آخرتم را خود در دست گیر و مرا گرفتار نامهربانان و بی رحمان مکن. از سوی خود بر من
نگاهبانی همیشگی فرست. نعمت های نکویت را از من باز مگیر و از لطف بی پایان خود
روزی بسیار و پاکیزه ام بخش.

خدایا، در وادی امن نگاهبانی خود نگاهم دار و در سایه سار آرام حمایت خود حفظم
کن. امسال و همه سال حج خانه ات را روزی ام کن و به زیارت قبر رسول و امامان پاکت ـ که
سلام تو بر آنان باد ـ شادم گردان.

رحیما، به توبه ای توفیقم ده که پس از آن هرگز دست و دل به گناه نیالایم. نیکی ها را بر
من الهام کن و بدانها وادارم ساز و در همه لحظات در برابر خود فروتن و ترسانم قرار ده.

مرا چه می شود؟

مهربانْ خدای من، هربار که خود را مهیا ساختم و در برابرت به نماز ایستادم و با تو به
مناجات پرداختم، خواب بر من چیرگی یافت و توفیق مناجات با تو از من گرفته شد. خدای
من، مرا چه می شود هربار که راه نکوکاری پیش می گیرم و به میان توبه گویان رفته، قصد توبه
می کنم به پیشامدی دچار می شوم و بر عهد خود پایدار نمی مانم. شاید تو مرا از درگاه لطف
خود رانده ای و از بارگاه مهرت طرد کرده ای. شاید حق بندگی ات را سبک شمرده ام و تو
دورم داشته ای. شاید مرا روی گردان دیده ای و بر من خشم آورده ای. شاید به کیفر
ناسپاسی ام محرومم ساخته ای یا شاید شنیدن دعایم را ناپسند شمرده ای، یا شاید به کیفر
گناهم مرا مکافات کرده ای، یا شاید به بی پروایی ام مجازاتم داده ای. اینک ای مهربان، همه
زشت کاری هایم را ببخشا که تو همواره گنه کاران را بخشوده ای؛ چون کرم و لطف تو ـ ای
مهربان ـ بالاتر و فراتر از گناه گنه کاران است.

بنده خطاکار

خدایا، منم آن کودک خردی که پروردی؛ منم آن گرفتار نادانی که دانشش آموختی؛ منم آن
گم کرده راه که راهش نمودی؛ منم آن ذره بی مقدار که بزرگش داشتی؛ منم آن دل لب ریز از
هراس که امانش دادی؛ منم آن گرسنه ای که سیرش فرمودی و آن تشنه ای که سیرابش
کردی؛ منم آن برهنه ای که پوشاندیش و آن نیازمندی که نیازش را برآوردی؛ منم آن ناتوان
که توانش بخشیدی؛ منم آن گنه کاری که گنهش پوشاندی و آن خطاکاری که خطایش نادیده
گرفتی. خدایا، منم آن بنده که نه در تنهایی از توحیا کردم و نه در جمع رعایت بندگی ات
نمودم. منم آن بنده که بر مولایم جسارت نمودم و بر خدای جبار آسمان عصیان کردم. اینک
ـ ای خدای من ـ کیست که مرا از آتش عذاب تو رهایی دهد؟

رشته محبّت تو

بارالها، من آن بنده ام که در گناهانش مهلت توبه دادی، امّا از گناه باز نگشت. بر گناهش پرده
افکندی، امّا شرم نکرد و دست به گناه آلود و رو به عصیان نهاد. نگاه مهر از او برداشتی امّا
باک نداشت. دوباره به حلم و بردباری مهلتش دادی و گنهش نادیده انگاشتی، چنان که گویی
تو از گنهش شرم کرده ای. امّا ای مهربان من، آن دم که رو به عصیان نهادم، نه خداوندی ات را
نادیده گرفتم و نه امرت را کوچک شمردم. خود را روبرو با عقابت نخواستم و زینهارت را
پست نشمردم؛ بلکه عصیانم تنها خطایی بود که سر زد. هوس نفسم بود که بر من غلبه کرد،
پرده پوشی ات مغرورم داشت و بدفرجامی ام به این سویم کشاند. اینک اگر تو رشته محبّت از
من بگسلی به کدام رشته چنگ زنم؟ وای بر من آن دم