پاورپوینت کامل تأملی در وضعیت کنونی رشته تاریخ در دانشگاه ها و مراکز پژوهشی کشور ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تأملی در وضعیت کنونی رشته تاریخ در دانشگاه ها و مراکز پژوهشی کشور ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تأملی در وضعیت کنونی رشته تاریخ در دانشگاه ها و مراکز پژوهشی کشور ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تأملی در وضعیت کنونی رشته تاریخ در دانشگاه ها و مراکز پژوهشی کشور ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

۱

اشاره

مطلب حاضر، تلاشی است که به منظور طرح برخی مقولات عمده در
باب وضعیت کنونی رشته تاریخ در مراکز آموزشی و پژوهشی کشور صورت می گیرد. با
عنایت به این که تاکنون وضعیت رشته تاریخ در مراکز دانشگاهی و پژوهشی کشور مورد
مطالعه و ارزیابی قرار نگرفته است، ناگزیر، در طرح و بررسیِ مباحث مختلفِ این
موضوع، پایه های بحث تا حدودی براساس تجربیات شخصی افراد در دوران تحصیلات
دانشگاهی و حضور در فضاهای آموزشی و پژوهشی مربوط یا ارزیابی تجربیات همکاران و
دست اندرکاران مختلف در این رشته دانشگاهی، استوار می گردد. از این رو، ارائه
تحلیل نهایی که خصلت فراگیر داشته باشد و بتواند شرایط رشته دانشگاهی تاریخ در
کل کشور را تبیین نماید، منوط به انجام مطالعات گسترده و تطبیقی در مراکز
آموزشی و پژوهشی دست اندرکار در این رشته است. ازاین رو در گفتارِ حاضر،
براساسِ برداشت های حاصله از بررسی نتایج پژوهش های محققان و کارشناسان رشته
تاریخ که به شکل مقاله یا کتاب منتشر، یا در قالب پژوهش هایِ مقطعِ تحصیلات
تکمیلی، تدوین شده است، همچنین بر مبنایِ کسب اطلاع از برداشت ها و داوری های
شماری از دست اندرکاران مطالعات تاریخی، جمع بندی شده و مبنای داوری قرار گرفته
است. به این دلیل، بدون تردید بخشی از مطالب مطروحه در این نوشتار قابل نقد و
ایراد بوده و تأکید نویسنده نیز بر ضرورت طرح و درگیری چنین مباحثی نزد
کارشناسان رشته تاریخ است.

لازم است به این امر نیز توجه شود که طرح و بازاندیشی برخی
مباحث بنیادی در حوزه روش و نظریه یک رشته علمی، امری ضروری و اجتناب ناپذیر
است و نباید این امر تعریضی نسبت به سنت ها و روال های حاکم بر محیط های آموزشی
و پژوهشی، یا ساحت برخی از متقدمان و پیش کسوتان به شمار آید. نیازی به تأکید
بر این امر بدیهی نیست که تقویت زمینه های پویایی و شکوفایی رشته های علمی ـ
به ویژه در حوزه علوم انسانی ــ در گرو مجال هایی است که به بروز اندیشه های
انتقادی و طرح مقولات چالش برانگیز داده می شود. اتخاذ این رویکرد درخصوص
رشته هایی که در وضعیت بغرنجی قرار دارند و آسیب های خرد و کلان گوناگونی که در
ساختار و نهاد آن رشته ها استمرار یافته و سودمندیشان را با پرسش های جدی روبرو
کرده، از اهمیت و ضرورت بسیاری برخوردار است. از این رو، ضمن ابراز احترام و
قدردانی از کوشش ها و مجاهدت های انجام گرفته و در دست انجام متولّیان این
رشته، که بدون تردید سهم ارزشمندی در تربیت نسل های مختلف محققان تاریخ کشور
داشته است، نوشتار حاضر، که شامل برخی موضوعات ساده و مقدماتی در خصوص وضعیت
رشته تاریخ در ایران و به منزله کوششی در راستای شناسایی برخی آسیب های این
رشته در داخل کشور محسوب می شود، به آنان تقدیم می شود.

لازم به یادآوری است هریک از اشارات و محورهایی که در این
مختصر مطرح شده است، قابلیت آن را دارد که در مجال وسیع تر و به صورت عمیق تر و
دقیق تری مورد بررسی و ارزیابی قرار گیرد. از این رو تنها به ذکر اشاراتی چند
به این گونه مسائل اکتفا می شود. و به همین سیاق، بسیاری محورهای دیگر نیز وجود
دارد که باید به آنها پرداخته شود و طرح نشدن آن موارد در این گفتار تنها ناشی
از ضیق مجال است.

۱. هم اکنون حدود شش دهه از تأسیس و فعالیت اولین گروه
آموزشی رشته تاریخ در ایران و نزدیک به همین مدت نیز از انتشار آثار تألیفی و
پژوهشی استادان و اعضای هیئت علمی این رشته، می گذرد. ازاین رو، رشته تاریخ را
می توان از جمله با سابقه ترین رشته های دانشگاهی علوم انسانی در ایران به شمار
آورد. پیشینه طولانی و رشد کمی این رشته در دانشگاه های دولتی و غیردولتی کشور،
در کنار اهمیت علم تاریخ در دوره مدرن تاریخ فرهنگی ـ اجتماعی ملت های توسعه
یافته که آشکارا از وضعیت تحقق یافته در ایران متفاوت بود، باعث می شود تأمل در
وضعیت کنونی و مسایل مختلف مربوط به این رشته دانشگاهی در کشور، ضرورت مضاعفی
پیدا کند. بدون تردید، بررسی صحیح و روشمند چنین موضوعی، دستاوردهای ارزشمندی
را در عرصه آسیب شناسی و تحلیل و ارزیابی موقعیت کنونی و آینده این رشته دربر
خواهد داشت و نتایج حاصله نیز در فهم و تحلیل موقعیت سایر رشته های علوم انسانی
کشور کارساز خواهد بود. متأسفانه تاکنون تلاشی منظم و روشمند برای فهم و تحلیل
موقعیت کنونی رشته تاریخ در دانشگاه ها صورت نگرفته و به نظر می رسد در آینده
نزدیک نیز چنین ضرورتی نزدِ دست اندرکاران این رشته احساس نشود. بدون تردید،
بخشی از دلایل این امر به ماهیت و نهاد این رشته در ایران مربوط می شود.

۲. نکته اصلی گفتار حاضر این است که آیا رشته تاریخ در
دانشگاه های ایران از ویژگی ها و ضوابط علمی لازم برای آن که در زمره «علوم
انسانی» به شمار آید، برخوردار بوده و هست یا این که غفلت از مباحث روش شناسی و
نظریه پردازی در این رشته دانشگاهی باعث شده است که در هر یک از این دو حوزه
بحران و آشفتگی های پنهان یا آشکاری به وجود آمده و استمرار یابد. در صورتی که
رشته تاریخ در شرایط کنونی در موقعیت بحرانی قرار داشته باشد، خصوصیات این
بحران چیست و در نهایت، اتخاذ چه راهبردهایی برای خروج این رشته از شرایط کنونی
می تواند مؤثر واقع شود؟ به نظر می رسد غرور و اطمینان کاذبی که در شماری از
محققان و دست اندر کاران این رشته دانشگاهی وجود دارد مانع از طرح سؤال های
بسیار ساده ای که معطوف به چنین رویکرد نقادانه ای به موجودیت و موقعیت رشته
تاریخ در دانشگاه های کشور است، می شود. در واقع، چنین به نظر می رسد که از
دیدگاه شماری از کارشناسان رشته تاریخ، آنچه به عنوان محتوای درس های مختلف
تاریخ به نسل های مختلف آموزش داده می شود، مصداق و عین دستاوردهای علمی تاریخ
است. در حوزه پژوهش در رشته تاریخ نیز محققان، روش پژوهش و شیوه تحلیل داده های
جمع آوری شده موردنظر خویش و در نهایت، روند نتیجه گیری از مباحث خود را دقیقا
منطبق با ضوابط علمی این رشته می دانند.

اما اگر شمار بسیار معدودی از محققان و اصحاب رشته تاریخ،
که در خصوص این گونه مسایل تأمل مستمری دارند را کنار بگذاریم، با بسیاری از
تربیت شدگان این رشته روبه رو خواهیم شد که به نظر می رسد در طول دوران تحصیلات
دانشگاهی خود، از درس های روش تحقیق در تاریخ یا فلسفه تاریخ، بهره ای در خور
نبرده و به دلیل فقدان آثار تألیفی در این حوزه ها، نیازهای اساسی آنان پاسخ
مطلوب نیافته است. چنین به نظر می رسد که شمارِ اندکِ استادان صاحب نظر این
رشته دانشگاهی که از توانایی طرح و بررسی این گونه موضوعات پایه ای برخوردارند،
بنا به پاره ای ملاحظات صنفی یا اخلاقی، رغبتی به انتشار نظریات و تأملات خود
دراین مباحث نداشته و محافظه کاری را بر ورود به چنین عرصه هایی ترجیح
داده اند.

۳. در واقع در بخش آموزش و پژوهش رشته تاریخ در کشور، به
جای آنکه با اسلوب های تعریف شده و روش ها و نظریات کاربردی سروکار داشته
باشیم، بیشتر شاهد سلیقه ها و گرایش های فردی گوناگون هستیم. چنین وضعیتی سبب
می شود که گروهی از محققان و معلمان تاریخ تنها به دلیل برخورداری از آموزش
مشترک در محضر یک استاد، از روش ها و طرز تلقی نزدیک به یکدیگر برخوردار شوند.
مرحوم عباس اقبال در نزد گروه هایی از استادان و محققان رشته تاریخ ایران، چنین
جایگاهی داشته و دارد، هم چنین است تلاش هایی که از گذشته تاکنون برای تدوین
کتاب های درسی رشته تاریخ صورت گرفته است و از جمله آن موارد می توان به زحمات
استادان دانش سرای عالی و دیگران در این خصوص اشاره کرد. این تلاش ها نیز به
دلیل آن که از زمینه های ضروری در مقوله روش شناسی و تبیین مسایل نظری تاریخ
نگاری و پژوهش در تاریخ ــ که مستلزم آگاهی های لازم نسبت به مبانی
معرفت شناختی برای چنین کارهایی بود ــ بهره مند نبودند، عملاً ناموفق ماندند.
در حوزه پژوهش تاریخ نیز با چنین وضعیتی روبرو هستیم. به عنوان مثال، تاکنون
دست اندرکاران این رشته به ارائه متنی پایه ای که مباحث اصلی و دقیق روش شناختی
و الگوهای پژوهش در تاریخ را دربرگیرد، موفق نشده اند. این امر به گسترش
رویه ها و تجربیات شخصی در عرصه پژوهش های تاریخی انجامیده و در نهایت، خود به
مانعی در راه رشد این گونه مباحث و کاربردی شدن تحقیقات مزبور تبدیل شده است.