پاورپوینت کامل درباره تحول معنایی واژه از فارسی میانه تا فارسی جدید ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل درباره تحول معنایی واژه از فارسی میانه تا فارسی جدید ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل درباره تحول معنایی واژه از فارسی میانه تا فارسی جدید ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل درباره تحول معنایی واژه از فارسی میانه تا فارسی جدید ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

۱

زبان های ایرانی را به سه دوران باستانی، میانه و جدید، از
نظرگاه تاریخی، و به دو گروه اصلی غربی و شرقی، از نظرگاه جغرافیایی، تقسیم
می کنند. زبان های ایرانی غربی، خود، به دو گروه شمالی و جنوبی تقسیم می شود.
زبان فارسی از شاخه جنوبی و غربی زبان های ایرانی است و از نظر تاریخی، به
دوران جدید تعلق دارد. از لحاظ خصایص زبانی و از دیدگاه زبان شناسی تاریخی،
فارسی جدید دنباله فارسی میانه است.

از زبان فارسی میانه اسناد و مدارک بالنسبه فراوان تری
برجای مانده است. این اسناد به سه گروه آثار زرتشتی، مانوی و مسیحی تقسیم
می شود. بخش مسیحی آن محدود است و نوشته های فارسی میانه مانوی، بیشتر به منطقه
تورفان و کشفیات مربوط به آن باز می گردد. نوشتگان فارسی میانه زرتشتی همان است
که آنها را پهلوی می نامند. آثار پهلوی را به دو بخش، یکی پهلوی کتابی و دیگر،
کتیبه ها و مُهرها و سکه ها تقسیم می کنند. همه این گونه های زبانی فارسی میانه
اختلافات و تمایزات گویشی مختصری نیز در خود دارند.

نکته مهم درباره زبان فارسی این است که این زبان در سه دوره
باستانی، میانه و جدید، زبان رسمی ایران و زبان میانگان (lingua franca) و
ابزار ارتباطی میان اقوام و گروه های مختلف ایرانی و غیرایرانی بوده است که در
کنار یکدیگر در امپراتوری ایران می زیسته اند. زبان رسمی بودن ملازم آن است که
افزون بر رواج بسیارش در گفتگوی شفاهی، در مجامع رسمی و در بازار و سپاه متداول
گردد و اغلب نوشته های فراوان به آن فراهم آید و زبان مکتوب دیوانی و سپس علمی،
ادبی و دینی باشد. این اخیر حکم درباره زبان فارسی در دوران میانه و جدید آن
صادق است.

زبان ایرانیِ کتیبه های هخامنشیان، که از دوران باستانی
برجای مانده اند، مشهور به زبان فارسی باستان است. فارسی باستانْ زبان ایرانی
کتیبه های هخامنشی و سکه ها و مُهرهای آن دوران است. از فارسی میانه، که آن هم
زبان رسمی دوره ساسانیان بوده است، نوشتگان و آثار بیشتری به جای مانده است و
در دوران جدید، ادب فارسی یکی از غنی ترین گنجینه های فرهنگ بشری است.

درباره تحول آوایی و پیوند فارسی میانه و فارسی دری و سپس
فارسی معاصر، بررسی ها و کاوش های بسیاری انجام شده و به اثبات رسیده است که
فارسی دری، از نظرگاه آوایی و واژگانی، فرزند فارسی میانه است. اما نسبت
روشن تر و صریح تری که میان صورت های واژه و واج های آن در دوران های مختلف
تاریخی دیده می شود، چون به جستار درباره معنای واژه می رسیم و بویژه هنگام
کاررفت آن در متن، پیچیدگی و ابعاد گوناگون بیشتری می یابد. در این باره،
برخلاف تحول آوایی و واجی دو دوران زبانی مورد بحث، بررسی و پژوهش مستقلی نشده
است.

فهرست بلندی از واژه های فارسی را می توان برشمرد که در
دوران جدید و میانه (البته به آن صورتی که در اسناد مانوی ضبط شده است)
اختلافات واجی ندارند و با آن که بدرستی نمی دانیم در آن روزگار خصایص آوایی
آنها دقیقا چگونه بوده است و چگونه به تلفظ درمی آمده اند، اسناد بازمانده
گواهی می دهند که صورت واجی آنها در طول زمان ثابت مانده است. در نخستین نگاه
چنین به نظر می رسد که بخشی از واژه های همین فهرست، حتی معنای خود را حفظ
کرده اند، مانند «ماه» و «آب» و «سنگ». اما سؤال این است که آیا این معانی
تماما ثابت مانده اند و آیا نسبتی با معانی دیگر واژه ها دارند.

بررسی معنی زبان با ابزار زبان شناسی همگانی به ما می آموزد
که واژه را در هر لحظه و زمان می باید در ساخت همزمانی (synchronic) آن و در
ارتباط با دیگر واحدهای زبانی، بازبینی و توصیف کرد. به بیان دیگر، برای توصیف
و شناخت معنای واژه، در دو دوران زبانی میانه و جدید فارسی، باید ناگزیر به
بررسی و بحث درباره تقابل معنایی واژه ها و همپوشی آنها و نیز گفتگو درباره
حوزه های معنایی زبان و تغییرات آن پرداخت. در این هنگام لازم می آید که معنای
هر واژه در کل واژگان (vocabulary) زبان درنظر گرفته شود. پس، شمار و تعداد
واژه ها در صورت بندی معنای هر واژه نقشمند خواهد بود و پرداختن به تغییرات آن
برای توصیف چگونگی تحول معنایی واژه در طی تاریخ زبان ضرورت خواهد یافت.

از این روی است که در مقدمه بررسی تحول معنایی واژه از
فارسی میانه به فارسی جدید، ناچارمی باید به بررسی شمارشی مشتقات و مرکبات زبان
و نیز میزان بهره برداری از قواعد ساخت واژه در دو دوران پرداخت. چنین است که
بازبینی چگونگی تحول در ساخت واژه و نیز شیوه بهره برداری از امکانات ساختاری
زبان و اختلاف شمارشی تولید واژه در طی تاریخ آن، بخشی است از این بررسی. آنگاه
این تحول و دگرگونی، از یک سو، با ساخت واژه و شمار واژگان زبان و نحو آن پیوند
دارد و از سوی دیگر، به فرهنگ جامعه و مفاهیم فرهنگی و اجتماعی رایج در آن باز
می گردد.

در این مورد می توان مثالی از ارتباط زبانی واژه ها با
یکدیگر در مورد «آب» و «سنگ» آورد. آب و سنگ چیزهایی طبیعی اند و در طی تاریخ
دوهزارساله مورد نظر ما ثابت مانده اند. اما در دوران میانه، زبان فارسی از
واژه «آب» مشتقاتی مانند (فارسی: آبمند) و (فارسی: آبین) و
نیز دو واژه مرکب ساخته که کاررفت آن نیز ضبط شده است، اما امروزه دیگر رایج
نیست: