پاورپوینت کامل حیات و مزارحمز? علیه السلام ۵۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حیات و مزارحمز? علیه السلام ۵۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حیات و مزارحمز? علیه السلام ۵۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حیات و مزارحمز? علیه السلام ۵۳ اسلاید در PowerPoint :

مقدمه

در جنوب شهر حله، مزار باشکوهى به نام «حمزه» قرار دارد که مدفن یکى از شخصیت‌هاى نامى شیعه به نام حمزه بن قاسم معروف به «ابى یعلى» است. مدفن این نواده عباس بن على (ع) از دیرباز محل توجه، ارادت و زیارت دوستداران عترت بوده و بعد از مزار ائمه مدفون در عتبات عالیات، یکى از اماکن مهم زیارتى به شمار مى‌آید. این مقاله، نگاهى گذرا به زندگى این شخصیت والامقام و مزار اوست.

نام و نسب

حمزه بن قاسم، مکنى به «ابویعلى» از نوادگان قمر بنى‌هاشم حضرت ابوالفضل (ع) است که نسبش با پنج واسطه به آن حضرت مى‌رسد. حمزه به دلیل انتساب به امیرمؤمنان (ع) به «علوى» و به دلیل انتسابش به حضرت عباس (ع) به «عباسى» شهرت دارد.[۱]

نسبت جناب حمزه را چنین بیان کرده‌اند: حمزه بن قاسم بن على بن حمزه بن حسن بن عبیدالله بن ابى‌الفضل العباس (ع) .[۲]

حضرت عباس بن على (ع) چند فرزند داشت؛ ولیکن نسل ایشان از عبیدالله گسترش یافت. عبیدالله فرزند لبابه است و همنام نیاى مادریش عبیدالله عباس نام گرفته است. گویا در حادثه کربلا، در سنین کودکى حضور داشته است. او را دانشمند و فرهیخته عصر خویش دانسته‌اند. دو فرزند به نام‌هاى عبدالله و حسن داشت که نسلش از حسن ادامه یافت. حسن بن عبیدالله ۷ سال زندگى کرد. او را سرشاخه اصلى نوادگان قمر بنى‌هاشم مى‌شمارند.[۳] عباس، عبیدالله، فضل، ابراهیم و حمزه از فرزندان اویند.

عباس بن حسن، به شجاعت و دلیرى مشهور بود و در وصف او گفته‌اند کسى از بنى‌هاشم در جرأت و صراحت لهجه مانند او نبود. او در ایام خلافت هارون الرشید به بغداد آمد. عباس بن حسن به شیوایى شعر مى‌سرود؛ بدان حد که او را برترین شاعر از فرزندان امام على (ع) مى‌شماردند. از عباس ۱۰ فرزند بر جاى ماند.

عبیدالله بن حسن مردى پرهیبت و باشکوه بوده است. امارت حرمین شریفین مکه و مدینه و امر قضاوت در این دو شهر را بر عهده داشت. مأمون به سال ۲۰ هجرى او را به سرپرستى امور حجاج بیت الله الحرام منصوب کرد. عبیدالله ۱۱ فرزند داشت؛ از جمله آنها قاسم بن عبیدالله است که از نزدیکان امام حسن عسکرى (ع) نیز بود. فضل بن حسن، اندیشمندى سخنور و شجاع بود. ابراهیم بن حسن در شمار پارسایان و ادیبان زمان خود بود و او را «جردقه» مى‌نامیدند.[۴] لقب ممکن است ناظر به زینب، دخت على (ع) باشد که همسر عبدالله بن جعفر بود.

حمزه بن حسن در عصر مأمون عباسى مى‌زیست و به شباهت با امیرمؤمنان (ع) شهره بود. حمزه به دلیل ازدواج با زینب، یکى از نوادگان عبدالله جعفر، زینبى نیز خوانده مى‌شد. این در میان نوادگان حسن بن عبیدالله مى‌توان به شخصیت‌هاى ذیل اشاره کرد:

۱. قاسم بن حمزه؛ یکى از دانشمندان و فقیهان عصر خود است. او مردى بسیار زیباروى و ثروتمند بود که در یمن سکونت داشت. قاسم بن حمزه بسیار اهل بخشش به مردم بود.

۲. ابو محمد علی بن حمزه؛ از محدثانى است که روایات بسیارى نقل کرده است.[۵]

۳. فضل بن محمد؛ مردى سخندان و شاعر بود و بازماندگانش در قم و طبرستان پراکنده هستند. فضل اشعار بسیارى در مدح دلاورى جدّ خود حضرت عباس (ع) در کربلا سروده است. همو مصیبت قمر بنى‌هاشم را به نظم درآورد. این بیت یادگار اوست:

احق الناس ان یکبى علیه فتى ابکى الحسین بکربلا [۶]

یعنى: سزاوارترین کسى که باید براى او گریست، جوانى است که امام حسین (ع) را در کربلا گریاند و آن قمر بنى‌هاشم است.

۳. محمد بن على؛ از نوادگان حمزه بن حسن است. او شاعرى بلندآوازه بود که در بصره مى‌زیست و احادیثى را هم از امامان روایت کرده است. محمد شخصیتى محترم و مورد اطمینان بود؛ به گونه‌اى که مادر امام زمان (عج) مدتى در خانه او مهمان بود. وى در سال ۲۸ هجرى درگذشت و مقبره ایشان در شهر حله امروز داراى گنبد و بارگاه باشکوهى است.[۷]

حمزه بن قاسم در چنین خاندانى دیده به جهان گشود و رشد کرد؛ خاندانى که به ادب، شعر و حدیث مشهور بودند و از سرآمدان عصر به شمار مى‌آمدند.

شخصیت علمى ابى‌یعلى

ابى‌یعلى حمزه بن قاسم، در اوایل قرن چهارم هجرى مى‌زیست؛ از آن رو که از سعد بن عبدالله (متوفا ۳۰۱) روایت کرده و تَلعَکبرى (متوفا ۳۸) نیز از او روایت کرده است.[۸] ابى‌یعلى از راویان مورد اعتماد و بلندمرتبه حدیث و از عالمان بزرگ شیعه به شمار مى‌آمد و دانشمندان بسیارى، افتخار شاگردى ایشان را داشتند. دو نکته مهم در زندگى علمى ابى‌یعلى مشهود بود: فراوانى احادیث نقل شده از او و تألیف چندین کتاب. شخصیت او را چنین وصف مى‌کنند:

احمد بن على نجاشى (متوفا ۰ ق) مى‌نویسد:

حمزه بن القاسم بن على بن حمزه بن الحسن بن عبیدالله بن العباس بن على بن أبى‌طالب (ع) أبو یعلى، ثقه، جلیل القدر من أصحابنا، کثیر الحدیث. له کتاب من روى عن جعفر بن محمد (ع) من الرجال و هو کتاب حسن، و کتاب التوحید، و کتاب الزیارات و المناسک، کتاب الردّ على محمد بن الأسدى. أخبرنا الحسین بن عبیدالله قال حدثنا على بن محمد القلانسى، عن حمزه بن القاسم بجمیع کتبه؛[۹]

حمزه بن قاسم. . . ابویعلى، ثقه جلیل القدرى است از اصحاب ما؛ حدیث بسیار روایت مى‌کرده؛ از او کتابى است در ذکر افرادى که از جعفر بن محمد (ع) روایت کرده‌اند. کتاب التوحید، کتاب الزیارات و المناسک کتاب الردّ على محمد بن (جعفر) الاسدى از اوست. حسین بن عبیدالله این‌گونه به ما بیان داشت: على بن محمد القلانسى از حمزه بن قاسم جمیع کتب او را روایت کرد.[۱۰]

ابوجعفر محمد بن حسن طوسى (متوفا ۹ ق) مى‌نویسد:

حمزه بن القاسم العلوى العباسى؛ حمزه بن القاسم بن محمد بن عبدالله بن عبیدالله بن الحسن بن عبیدالله بن العباس بن على بن أبى‌طالب (ع) یروى عن سعد بن عبدالله، روى عنه التلعکبرى إجازه؛ حمزه بن القاسم. . . از سعد بن عبدالله روایت مى‌کند؛ تلعکبرى نیز از او روایت مى‌کند.[۱۱]

علامه حلى (متوفا ۷۲ ق) مى‌نویسد:

حمزه بن القاسم بن على بن حمزه بن الحسن بن عبدالله بن عباس بن على بن أبى‌طالب (ع) أبویعلى ثقه جلیل القدر من أصحابنا کثیر الحدیث له کتاب من روى عن جعفر بن محمد (ع) من الرجال ؛[۱۲] حمزه بن القاسم. . . ثقه جلیل القدرى است از أصحاب ما و احادیث بسیارى نقل کرده است. از او کتابى است در ذکر مردانى که از جعفر بن محمد (ع) روایت کرده‌اند.

ابن‌داود حلى (متولد ۷ ق)،[۱۳] سید مصطفى تفرشى (متوفا ۱۰ ق) در «نقد الرجال»،[۱۴] حائرى مازندرانى (متوفا ۱۲۱۶ ق) در «منتهى المقال» [۱۵]، شیخ عباس قمى[۱۶] و سید ابوالقاسم خویى (متوفا ۱۱۳ ق) نیز به بزرگى از ابى‌یعلى یاد کرده‌اند.[۱۷]

با درنگ در سلسله اسناد احادیث، جایگاه حدیثى حمزه بن قاسم و مشایخ و شاگردان او مشخص مى‌شود. حمزه بن قاسم از سعد بن عبدالله، محمد بن اسماعیل البرمکى، حسن بن متیل، جعفر بن محمد بن مالک الفزارى و على بن جنید الرازى روایت نقل مى‌کند. از سویى تلعکبرى، على بن محمد القلانسى، حسین بن ابراهیم بن احمد بن هشام المؤدب، على بن احمد بن محمد الدقاق از او روایت نقل مى‌کنند.[۱۸]

میرزا محمدعلى اردوبادى که کتابى درباره شخصیت حمزه بن قاسم به نام «المثل الأعلى» در ۱۳۰ قمرى نگاشته است،[۱۹] درباره ابى‌یعلى چنین مى‌نویسد:

ابویعلى از علماى اهل بیت و یگانه‌اى برجسته از خاندان وحى و سروى بلند و افراشته در بوستان بنى‌هاشم است. او از مشایخ روایت بود و علماى بلاد براى بهره‌ورى از علوم اهل بیت (ع) نزد وى مى‌شتافتند.

مدفن حمزه

مزار حمزه بن قاسم در جنوب شهر بزرگ حله، در منطقه «مدحتیه» از توابع «مزیدیه» واقع است. اطراف حرم مسکونى بوده و به نام «حمزه» یا «حمزه الغربى» معروف است. این مزار باشکوه و معروف با گنبد، ضریح، رواق و صحن بزرگ، زائران بسیارى را پذیراست.[۲۰] پیشتر این گمان وجود داشت که این حرم از آنِ حمزه بن موسى الکاظم (ع) است ولیکن توجه به این مزار و اختصاصش به ایشان، با حکایتى ارتباط دارد که برخى از محدثان و اندیشمندان بنام بدان اشاره کرده‌اند؛[۲۱] از جمله میرزا حسن نورى ماجرا را این‌گونه نقل مى‌کند:

آقا سید مهدى قزوینى طاب ثراه از والد خود نقل مى‌کند: خبر داد والد ماجدم که ملازمت داشتم به بیرون رفتن به سوى جزیره که در جنوب حلّه است و بین دجله و فرات مى‌باشد، جهت ارشاد و هدایت عشیره‌هاى