پاورپوینت کامل روزشمار انتفاضه شعبانیه در نجف اشرف و بررسی علل شکست قیام ۵۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل روزشمار انتفاضه شعبانیه در نجف اشرف و بررسی علل شکست قیام ۵۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل روزشمار انتفاضه شعبانیه در نجف اشرف و بررسی علل شکست قیام ۵۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل روزشمار انتفاضه شعبانیه در نجف اشرف و بررسی علل شکست قیام ۵۸ اسلاید در PowerPoint :

۱۱۷

ولید حلّی [۱]

مترجم: محمد حسین خوشنویس

نجف اشرف همواره در نبرد با ستم طاغوت پیشرو بوده و زیر ستم حاکمانی که اسلام را پوششی برای دشمنی با مسلمانان یا جذب منافع شخصی و خانوادگی به خدمت گرفته اند، نرفته است.

نجف اشرف به سبب وجود مرقد نورانی امیر مؤمنان علی (علیه السلام) تبدیل به نقطه عطفی برای شیعیان عراق و بلکه جهان اسلام شده و به عنوان مرکزی دینی و سیاسی، آیینه تمام نمای مبارزه در راه حق و خسته نشدن و ایستادگی در برابر گمراهی و انحطاط بوده و برای همه مجاهدان در راه خدا الهام بخش است. این شهر مقدّس به برکت حضور مراجع عظیم الشأن شیعه، استقلال سیاسی خود را حفظ کرده و حوزه علمیه ای دارد که صدها مجتهد و هزاران طلبه فاضل را در خود پرورش داده و به اقصی نقاط جهان فرستاده است.

رهبری ثوره العشرین بر ضد اشغالگری انگلیس در ۱۹۲۰ م و انتفاضه ۱۳۹۷ و ۱۳۹۹ ق در پی دستگیری و به شهادت رسیدن آیت الله سید محمدباقر صدر توسط حزب بعث، از جمله فعالیت های سیاسی نجف اشرف است.

تلاش های آیت الله سید محمد صادق صدر در برپایی نماز جمعه نجف اشرف فراموش ناشدنی است. این تلاش ها در جهت هر چه بیشتر پررنگ کردن جنبه مقاومت جهادی در این شهر بود. این امر به قدری بغرنج شده بود که سید با دو فرزندش پس از اقامه نماز جمعه به تاریخ سوم ذی قعده ۱۴۱۹ به دست بعثی ها به شهادت رسیدند.

پس از شروع انقلاب مردمی کربلا در ماه شعبان (معروف به انتفاضه شعبانیه) نجف نیز به پا خاست؛ به ویژه پس از جنگ صدام با کویت، امید به ثمربخشی قیام بیشتر شد. هرچند شروع انتفاضه از نجف نبود، امّا قطعاً رهبری ادامه انقلاب بر دوش نجف قرار گرفت. این مقاله در حدّ بضاعت خود، به گزارشی مختصر وقایع قیام می پردازد و در پایان، به دلایل ناکامی انتفاضه نگاهی خواهد داشت.

جمعه، ۱۴ شعبان

حرکت مردمی به ناصریه رسید و بازگشت همزمان سربازان جنگ با کویت به شهر بصره، بر شور و هیجان مردم افزوده است. جوانان به خیابان ها آمده و دیوار ترس از دولت و بعثی ها را فرو ریختند. در پی انتشار این خبر، فضای امنیتی نجف نیز شکسته شد. در این میان مراسم احیا و جشن شب نیمه شعبان در کنار مرقد مطهر امیر مؤمنان (علیه السلام) مبدّل به همایشی ضد دولتی و تظاهراتی پُرشور شد. در این همایش از عموم مردم برای شرکت در در تظاهرات اصلی در فردای آن روز دعوت به عمل آمد. [۲]

شنبه، ۱۵ شعبان

جمع زیادی از مردم در صحن مطهر علوی گرد هم آمدند؛ امّا در محاصره دستگاه های امنیتی قرار گرفته و برخی از ایشان دستگیر شدند. برای پیش گیری از گسترش حرکت سازمان یافته مردم و برای ایجاد ترس و زهر چشم گرفتن، از آن شب تحرّکات اطلاعاتی شدیدی از سوی دولت بعثی در نجف آغاز شد. دولت عراق که می دانست مرجعیت شیعه در نجف ممکن است مرکزیتی در این قیام پیدا کند، نیروی خود را در این شهر متمرکز کرد.

جوانان، مردم را به مشارکت فعال تر در این تحوّل سیاسی تشویق نموده و آنان را برای تظاهرات در روزهای آینده بسیج می کردند. اخبار پیروزی ها و پیشروی مردم در ناصریه و بصره، به سرعت منتشر می شود. ستاد مرکزی مردمی بعدازظهر روز یکشنبه ۱۶ شعبان را زمان موعود تجمع در حرم مطهر اعلان می نماید.

یکشنبه، ۱۶ شعبان

ساعت ۴۵: ۱۳ بعدازظهر تظاهرات آغاز شد. شعارها علاوه بر تکبیر، سمت و سوی ضد دولتی و ضد بعثی دارد. لحظه به لحظه بر جمعیت حاضر در خیابان افزوده می شود. نیروهای اطلاعاتی، مردمی که قصد بیرون آمدن از حرم مطهر امیر مؤمنان (علیه السلام) داشتند را محاصره می کنند، امّا این بار مردم ساکت نمی مانند و با هر چه به دستشان می رسد، به مبارزه برمی خیزند. نتیجه این درگیری تعدادی کشته و زخمی از هر دو طرف بود؛ امّا نظامیان و مردم همچنان بر مواضع خویش پافشاری می کنند و شعارهای مردم تند و تیزتر شده و خواهان سقوط نظام بعثی اند.

جمعیت به طرف شارع صادق به حرکت خویش ادامه می دهد تا به میدان امام علی (علیه السلام) که از قبل نیروهای انتظامی در آن مستقر شده بودند می رسند، امّا جمعیت مردم آن قدر زیاد است که نیروهای مسلّح عقب نشینی می کنند؛ امّا همزمان به روی مردم آتش گشوده و تعداد دیگری زخمی و مجروح شدند؛ امّا تیراندازی نظامی ها نیز مانع پیشروی انقلابیون نشد. با اصرار مردم به ادامه حرکت، درگیری شدیدی میان آنها و نیروهای امنیتی به وجود آمد. در این معرکه، معترضین از جان گذشتگی و شجاعت عجیبی از خود نشان دادند تا جایی که توانستند بعثی ها را عقب برانند.

بدین ترتیب مردم به سمت پایگاه های نظامی از پیش تعیین شده به راه افتادند. یکی از مراکزی که به تصرّف مردم درآمد، اداره پلیس در غرب نجف بود که در آن سلاح های فراوانی به دست مردم افتاد. همچنین عدّه ای دیگر، پس از پنج ساعت و بر جای گذاشتن تلفاتی چند توانستند مرکز اصلی پلیس نجف را به چنگ آورند.

انقلابیون چند مدرسه را به عنوان پایگاه و سنگر تصرّف کردند و به سربازانی که در جامع طوسی مستقر شده بودند، حمله ور شده و همه را بیرون راندند و سپس ساختمانی نزدیک دانشکده فقه را نیز از چنگ بعثی ها درآوردند. نیروهای ضدشورش در محلّه ای نزدیک بیمارستان «حی السّعد» در میدان «ثوره العشرین» مستقر شدند. انتخاب این منطقه به دلیل نزدیک بودن به شهرک «اسکان» جنبه تاکتیکی داشت و این طور وانمود می شد که شهرک نشینان به گروگان گرفته شده اند و مردم دور تا دور آن را به محاصره خویش درآوردند.

دوشنبه، ۱۷ شعبان

صبح گاهان مردم به دولتی های تجمع کرده در ساختمان «غرفه التجاره والبنایه» هجوم برده و بعد از یک درگیری نابرابر، بر ساختمان مورد نظر و ساختمان های اطرافش سیطره پیدا کردند.

در این روز ساختمان مرکزی حزب بعث که متّصل به دادگاه اصلی نجف بود نیز به تصرف مردم درآمد. حاصل این درگیری کشته و زخمی شدن ده ها تن از مردم و به اسارت در آمدن چندین بعثی بود. مرکز اطّلاعات نجف نیز پس از دقایقی سقوط کرد و همه بازداشت شدگان آزاد شدند. آثار شکنجه و گرسنگی و تشنگی بر جسم آنان هویدا بود. اسناد و مدارک مهمّی نیز به دست آمد. ساختمان استانداری نجف نیز سقوط کرد و سرانجام در ساعت سه بعدازظهر، تمام نجف و حومه آن آزاد شد.

پرچم سبز رنگی به نشانه آزادی، بر بالای بام خانه ها به اهتزاز درآمد و اعلامیه ها به طور مداوم برای هماهنگی در اداره شهر، از بلندگوهای حرم علوی و مساجد پخش می شد. در پی آزادی نجف، کوفه و به دنبال آن کفل (شهری در جنوب شرقی عراق) و خان النص (منطقه ای میان کربلا و نجف) آزاد شدند.

سه شنبه، ۱۸ شعبان

مردم به دنبال زندان های مخفی و محبوس شدگان زیرزمینی می گردند. در نتیجه، زندانی مخفی در زیر حرم کمیل بن زیاد در منطقه «حنّانه» پیدا شد؛ امّا نتوانستند درب ورودی اش را بیابند؛ به همین علّت دست به دامن مهندسی آشنا به نقشه ساختمان شدند. مهندس گفت: درب ورودی و اصلی چند صد متر با درب اول فاصله دارد. پس از یافتن درب ورودی و ورود به زندان، افرادی رنگ پریده با موهای پریشان و ریش بلند را یافتند که شب را از روز نمی شناختند و از وقایع عراق و جهان بی خبر بودند. یکی از آنان درباره احمد حسن البکر[۳] پرسید! به او گفته شد که صدام ده سال پیش او را مسموم کرد و کشت. زندان های مخفی دیگری نیز در بیشتر از ده نقطه نجف کشف شد.

جمعه، ۲۱ شعبان

آیت الله العظمی خوئی به درخواست انقلابیون کمیته ای متشکل از ده نفر را برای سامان دادن به امور انقلاب تأسیس کرد. این هیئت فعالیت خود را با برقراری ارتباط اطّلاعاتی با رهبران قیام در کربلا و حلّه و دیوانیه و تقویت هر چه بیشتر مواضع خویش آغاز کرد.

دومین اقدام مهّم کمیته، طرح نقشه برای تصرف پایگاه نظامی شهر «محاویل» در جنوب بغداد بود. در این پایگاه سلاح های پیشرفته ای مانند موشک زمین به زمین وجود داشت.

برنامه سوم، حرکت به سوی بغداد بود که منوط به موفقیت در تصرف پایگاه محاویل شد. برنامه چهارم پخش غذای گرم میان مردم و رساندن برنج و روغن و گندم به افراد محتاج و تقسیم مقادیری پول بود. مغازه داران نیز قیمت اجناس را پایین آوردند و بدین ترتیب همکاری و اتحادی چشم گیر میان مردم برای کمک به یکدیگر صورت گرفت.

به دستور صدام، «حسین کامل» (داماد صدام) برای مهار انقلاب مردم، با تمام امکانات دست به حمله زد؛ از جمله حمله بالگردها به شهرها، پرتاب موشک و توپخانه سنگین و ایجاد وحشت و ترس در مردم با پخش اعلامیه. ارتش با همه قدرت به جنگ با مردم آمد. نجف اشرف و حرم مطهر امیر مؤمنان (علیه السلام) مورد اصابت گلوله و موشک قرار گرفت؛ به مساجد و مدارس و حتی قبور مؤمنین خسارت و جسارت فراوان روا داشته شد و برخی از مردم که توان مقابله نداشتند، مثل کودکان و زنان و پیران در خانه ها پناه گرفتند.

محلّ اصابت موشک ها نشان می داد که بعثی ها هدف از پیش تعیین شده ای نداشتند و تمایزی میان نظامی و غیرنظامی نمی نهادند. ارتش تا دندان مسلح، با حمایت و پشتیبانی بالگردها به جان مردم افتادند. بعثی ها بر روی دیوار نوشته بودند: «پس از امروز، شیعه ای نخواهد بود».