پاورپوینت کامل مهمانی و ضیافت ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مهمانی و ضیافت ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مهمانی و ضیافت ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مهمانی و ضیافت ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

>

۶۰

رجسته ترین خصلتهای نیکمردان و
آزادگان، کرم و سخاوت است. و همین آزادگی
از تعلّقات و خوی بذل و بخشش است که

دیگران را اسیر محبّت و احسان می کند.

«ضیافت» و داشتن دستی باز و سفره ای
گشوده و عطایی پیوسته و مهمان داری و
مهمان نوازی، از نشانه ها و جلوه های این
روحیّه فتوّت و جوانمردی است.

معاشرتها، دید و بازدیدها و رفت و آمدها،
گاهی به صورت «مهمانی» است. از این رو
آشنایی با آداب ضیافت و رسوم دینی مهمانی،
در محدوده «اخلاق» معاشرت می گنجد. این
موضوع، دو جنبه و دو طرف دارد: یکی کسی
که مهمان می کند، دیگری آن که مهمان
می شود. و هر کدام را آداب و روش و حدّ و
حدودی است، قابل بحث.

مهمان، برکتِ خانه

بعضی، از مهمان گریزانند. برخی هم
مهمان دوستند. هر کدام هم نشان دهنده
خصلتِ درونی افراد است. حضرت علی(ع) را
اندوهگین دیدند. پرسیدند: یا علی! سبب اندوه
شما چیست؟ فرمود: «یک هفته است که
مهمانی برایم نیامده است!…»(۱)

این کجا؟ و آن که آمدن مهمان را نزول
بلا می شمارد و کوه غم بر دلش می افتد و عزا
می گیرد، کجا؟ برکتِ خانه، در آمد و شد مهمان
است. مهمان رحمت الهی است و پذیرایی از
مهمان، توفیقی ارجمند است که نصیب هر
کس نمی شود. مهمان حبیب خداست. در
ضرب المثلهای ایرانی است که: «مهمان، روزیِ
خود را می آورد.»(۲) البته این ضرب المثل، از
احادیث اسلامی گرفته شده و ریشه ای دینی
دارد. از حضرت رسول(ص) روایت است که:
«الضّیفُ یَنْزِلُ بِرِزْقِهِ …»(۳) مهمان، روزی خود
را نازل می کند. البته اضافه بر این، گناهان
صاحبخانه و میزبان را هم می زداید و این
برکتی شگفت است. باز هم در این زمینه
حدیثی از امام صادق(ع) بشنویم که به یکی از
یارانش به نام «حسین بن نعیم» فرمود:

ـ آیا برادران دینی ات را دوست داری؟

ـ آری.

ـ آیا به تهیدستانِ آنان سود می رسانی؟

ـ آری.

ـ سزاوار است که دوستداران خدا را دوست
بداری. به خدا سوگند، نفع تو به هیچ یک از
آنان نمی رسد، مگر آنکه دوستشان بداری.
راستی، آیا آنان را به خانه خودت دعوت
می کنی؟

ـ آری. هرگز غذا نمی خورم مگر آنکه پیش
من دو سه نفر یا کمتر و بیشتر از برادران
هستند.

حضرت فرمود:

ـ آگاه باش که فضیلت آنان بر تو، بیش از
برتری تو بر آنان است!

(راوی که با شنیدن این سخن به تعجب
آمده بود، پرسید:)

ـ فدایت شوم! من به آنان طعام می دهم،
مرکب خویش را در اختیارشان می گذارم، با این
حال آنان برتر از منند؟

ـ آری! چون وقتی آنان به خانه تو وارد
می شوند، همراه خود، آمرزش تو و خانواده ات را
همراه می آورند و چون می روند، گناهان تو و
خانواده ات را با خویش می برند.(۴)

کسی که خانه ای وسیع، امکاناتی فراوان و
دستی سخاوتمند دارد، شکرانه نعمتهای الهی
را گاهی باید با انفاق و صدقه، گاهی با اطعام و
مهمانی، هدیه، دستگیری از بینوایان، کمک به
محرومان و … ادا کند، و گرنه شهرت و ثروت و
مال، وبال او خواهد شد.

«ولیمه»، یک سنّت دینی

در باره اینکه کیْ باید سور و اطعام داد، و
به چه کسانی و چگونه، در دستورهای دینی،
آداب و نکات فراوانی آمده است که به بعضی
اشاره می شود.

موارد مهمانی

از توصیه های حضرت رسول به
امیرالمؤمنین(ع) یکی هم این بود:

«یا علیّ! لا وَلیمهَ اِلاّ فی خَمسٍ: فی عِرسٍ
اَو خِرسٍ او عِذارٍ او وِکارٍ اَوْ رِکازٍ.»(۵)

یا علی! جز در این پنج مورد، ولیمه ای
(اطعام و مهمانی دادن) نیست: ازدواج و
عروسی، تولّدِ نوزاد، ختنه کردن کودک، ساختن
یا خریدن خانه، بازگشت از سفر حجّ.

در این موارد، سزاوار است که انسان به
این بهانه و مناسبت، سفره ای بگسترد، ذبحی
کند و مؤمنان را به مهمانی دعوت کند.

در حدیث دیگری از رسول خدا(ص) نقل
شده که فرمود: هر کس مسجدی ساخت،
گوسفند چاقی را ذبح کند و از گوشت آن به
محرومان بینوا اطعام کند و از خداوند بخواهد
که شرّ سرکشانِ جنّ و انس و شیطانها را از او
دور کند.(۶)

مهمانی برای هر یک از موارد یاد شده،
سنّتی اسلامی است که دلها را به هم مهربانتر
و صفا و صمیمیّت میان جامعه را بیشتر می کند
و اقوام و دوستان، یکدیگر را می بینند و آشناتر
می شوند، روحها شاداب تر و زندگیها بانشاط تر
می شود.

در زندگی اولیاء دین و پیشوایان معصوم
نیز، نمونه های فراوانی از این گونه ضیافتها
دیده می شود. از جمله به این نمونه دقت کنید:
امام هفتم، حضرت کاظم(ع) برای تولّد یکی از
فرزندانش ولیمه و اطعام داد و به مدت سه روز
در مسجدها و کوچه ها، در ظرفهایی به مردم
«فالوده» داده شد. برخی پشت سر، این کار را
بر حضرت عیب گرفتند. وقتی امام کاظم شنید،
در پاسخ آن عیبجویی، به سنّت انبیا و روش
پیامبر اکرم(ص) استناد نمود.(۷)

مهمان نوازی

گرچه بادیه نشینان عرب به مهمان نوازی
معروفند، همچنین عشایر خودمان در ایران،
ولی در بسیاری از شهرها و مناطق، با
جلوه های زیبای مهمان دوستی مواجه
می شوید. شاید شما هم نام برخی از شهرها و
مناطق را به عنوان مهمان نواز و مهمان دوست
شنیده اید که در این خصلت، مشهورند و زبانزدِ
خاصّ و عام. این نیز ریشه در فرهنگ دینی و
باورهای مذهبی دارد و تعلیمی است که از
قرآن و دین فرا گرفته اند. اساسا دین ما، یکی از
مؤثرترین عوامل شکل دهنده به «فرهنگ
عمومی» در جامعه ایرانی و اسلامی است.

در روایات اسلامی، حتی فصلی به عنوانِ
«باب اِقراء الضّیف و اکرامه»(۸) وجود دارد که
به تکریم و گرامی داشتن و احترام و پذیرایی از
مهمان