پاورپوینت کامل محبت ورزی ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل محبت ورزی ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل محبت ورزی ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل محبت ورزی ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

>

۶۸

ر قسمت پیش، به موضوع «تکریم
شخصیت» به عنوان یکی از راههای
دیگرسازی پرداختیم و اینک به یکی دیگر از
مهمترین آنها تحت عنوان «محبت ورزی»

می پردازیم.

بی شک، یکی از مهمترین و شریفترین
خدماتی که انسانهای تربیت یافته به جامعه
بشریت کرده و می کنند، تربیت و تهذیب
آنهاست. و بزرگترین رسالت انبیاء الهی نیز
همین بوده است. و چه خدمتی از این بالاتر که
انسانها در سایه هدایت مردان و زنان بزرگ،
گوهر وجود خویش را یافته و در رشد و کمال
آن بکوشند؟

و بدیهی است انگیزه این کار بزرگ،
«محبت» است، که شخص مربی را به
سرنوشت محبوب خود علاقه مند کرده و
زحمت تربیت را بر او آسان می نماید.

در جوامع غربی، تربیت عمدتا بر اساس
انگیزه ها و علاقه های شخصی صورت
می پذیرد و ممکن است در مواردی نیز محبت
و خدمت به نوع نیز دخالت داشته باشد ولی
اساس تربیت در اسلام «محبت الهی» است.
توضیح اینکه: محبت صفتی در نفس انسان
است و به چیزی تعلق می گیرد که به اعتقاد او
دارای خیر و خوبی باشد. در حالی که همه
خوبیها و جهات نیک در وجود است و عدم،
چیزی نیست تا خیری در آن فرض شود و بر
این اساس آنچه محبوب شخص واقع می شود
وجود و مظاهر آن است.

بسیاری از مردم از اصل وجود غافلند و
تنها به مظاهر آن توجه می کنند، یعنی تنها به
موجودات و عالم کثرت می نگرند ولی از منشأ
آنها و هستی صرف، که مبدأ پدیده هاست
بی خبرند و چون در آنها صورتهایی از کمال و
زیبایی می بینند، آنها را به طور مستقل و جدای
از اصل وجود، محبوب و معشوق خویش قرار
می دهند. ولی مؤمنان و عارفان مقام حق،
هستی حقیقی را از خدا دانسته و موجودات
دیگر را، وابسته به او و در مقامی بالاتر و
ظریفتر، عین وابستگی به او می دانند و بر پایه
همین اعتقاد نیز همه خیرات و فیضها را از او
به حساب می آورند و جهات نیکی هم که در
پدیده های هستی مشاهده می کنند، از عنایت او
دانسته و جلوه ای از او می شمرند و بدین علت
همه عشق و محبت خود را تنها متوجه ذات
مقدس او می کنند و چون سایر موجودات را از
آثار و وابسته به او می شناسند، از این جهت به
آنها نیز محبت می ورزند. و به این عشق،
«عشق حقیقی» می گویند زیرا به همان
موضوعی تعلق یافته است که باید تعلق گیرد؛
در حالی که به نوع اول آن، «عشق مجازی»
گفته می شود. چون در جایی قرار گرفته است
که جایگاه اصلی آن نبوده و در حقیقت مناسب
آن نیست.

مؤمن، افراد بشر را مخلوق الهی و بندگان
او دانسته و گوهر انسانی را جلوه ای از عنایات
حق شناخته و خدمتگزاری به آنان و بویژه
تعلیم و تربیت آنها را، به عنوان یک وظیفه
مهم و کاری مقدس می شمارد. گذشته از این
فرزند را بخصوص، نعمت خداوند بر خود
می داند(۱)، و تهذیب و آموزش او را قدردانی و
شکر نعمت به حساب می آورد. و لذا این نوع
تعلیم و تربیت دارای ویژگیهای زیر است:

۱ـ با این نگرش، مربی کار خود را برای
خشنودی خدا می کند و پاداش خود را از خداوند
می طلبد و هیچ چشمداشتی از دیگران ندارد. و
این از عوامل مهم توفیق در امر تربیت است.

این نکته معلوم است که یکی از مهمترین
موانع تأثیرگذاری داده های تربیتی آن است که
شخص و یا افراد مورد تربیت احساس کنند،
مربی از کار خود بهره شخصی برده و به واسطه
آن در جستجوی کسب شهرت، مقام، موقعیت
اجتماعی و یا نفع مادی دیگری است. و لذا به
فرموده قرآن مجید، شعار تمامی پیامبران
الهی، که وظیفه عمده آنها تربیت نوع بشر
است، این بوده است که ما در قبال این خدمت
خود، هیچ نوع بهره مادی از هیچ کس

نمی خواهیم و به جز پاداش الهی، امید و
آرزویی نداریم.(۲)

۲ـ مربی چون این عمل را کاری الهی
تلقی می کند، در مواجهه با مشکلات آن،
احساس خستگی نکرده و در مبارزه با موانع
آن، از تلاش نمی ایستد و با صبر و متانت و
حوصله، که برخورداری از آن، از شرایط لازم
توفیق در این امر است، بدین کار بزرگ اقدام
می کند. استقامت و تلاش بی وقفه و
خستگی ناپذیر رسول گرامی(ص) و امامان
معصوم علیهم السلام، در راستای تربیت امت
نمونه هایی واضح، در این خصوص است.

۳ـ نتیجه تربیت در این نظام، بازیابی
حقیقت انسانی است و فرد مورد تربیت، به
جوهره وجودی خود، که عبودیت و وابستگی به
حق است، به خوبی واقف می شود و در سایه
همین احساس است که انسان، تربیتی جامع
می بیند و تمامی فضایل و مکرمتهای بشری،
در عالیترین و کاملترین سطح ممکن خود، در
وجود او شکل گرفته و کمال می یابد. و به علت
همین خصیصه، تربیت دینی پایدارترین و
راسخترین تربیتهاست، و خصلتهای کسب
شده از آن، حتی در دشوارترین اوضاع و
سخت ترین موقعیتها نیز، به کمک شخص
آمده و در هر فراز و نشیبی به او مدد می رساند.

تأثیر محبت ورزی در تربیت

همچنان که در هر نظام تربیتی، محبت،
فلسفه و اساس آن محسوب می شود، اظهار آن
نیز از روشهای بسیار مؤثر و کارآمد، در جهت
تحقق دادن و پایدار کردن محصولات و
داده های تربیتی، در اعماق روح و جان آدمی به
شمار می آید.

انسان اسیر محبت و محکوم آن است، تا
جایی که گفته اند: «الانسان عبید الاحسان»
احسان و اظهار دوستی، می تواند بشر را تا سر
حد بندگی به پیش ببرد و البته این نتیجه
طبیعی محبت ورزی نسبت به انسانی است که
فطرت بشری خویش را از دست نداده باشد.

محبت دوستیها را تحکیم و کدورتها را
برطرف می کند. پیوندهای اجتماعی را تعمیق
کرده و به اعتمادهای مردمی تقویت می بخشد.
مربی می تواند با روش احسان به فرد مورد
تربیت، ابتدا دل و روح او را تسخیر کرده و به
اختیار خود در آورد، آنگاه بی هیچ مشکلی به
این امر مبادرت ورزد.

برخی گمان می کنند باید دیواری از ترس و
وحشت بین والدین و فرزند باشد تا تربیت،
جامه عمل بپوشد. ولی غافل از اینکه اگر ترس
فرضا بتواند به طور جزئی مؤثر باشد، تا وقتی
این اثر هست، که عامل ترس نیز موجود باشد
و به محض برطرف شدن آن، صفات ناهنجار و
زشتی که در پس حجاب ترس پوشیده بود، با
قدرتی بیشتر که حاصل سرکوبی و انباشته
شدن آن است، خود را نشان خواهد داد، در
حالی که تحقیقات جدید و نیز تجربه های
فراوان گویای این حقیقت است که صمیمیت و
محبت و احساس اطمینان و آرامش و اعتماد
حاصل از آن، در امر تربیت، بسیار موفق تر از
عامل ترس بوده است و صاحبان این روش،
خود را در این زمینه بسیار موفق و ظفرمند
می دانند.

محدوده محبت نسبت به فرزند

عده ای بر این پندارند که اظهار محبت به
فرد مورد تربیت، بخصوص فرزند، او را لوس و
از خودراضی بار می آورد؛ و لذا نباید با فرزند با

زبان دوستی حرف زد و با او خودمانی شد. ولی
اشتباه آنان در این است که خیال می کنند،
لوسی فرزندان از اظهار علاقه و دوستی نسبت
به آنان است، در صورتی که این حالت، ناشی از
بکارگیری بی مورد محبت است نه از ابراز آن.
محبت اگر در جای خودش صورت پذیرد، نه
تنها کودک و نوجوان را از خودراضی بار
نمی آورد بلکه برعکس، هر چه اظهار آن
شدیدتر و زیادتر باشد آثار مثبت خود را نیز
بیشتر و نمایان تر خواهد ساخت.

به نظر می رسد بکارگیری محبت در دو
مورد می تواند دارای اثر منفی در امر تربیت
باشد:

۱ـ عملی کردن خواسته ها و خواهشهای
فرد مورد تربیت، حتی در مواردی که به صلاح
او نباشد. زیرا غالبا کودک و نوجوان بر اثر
ضعف بنیه عقلی، اسیر عواطف و احساسات و
خواسته های نفسانی خویش است و ممکن
است چیزی را بخواهد که یا فراتر از بنیه
اقتصادی خانواده است و یا سودی به حال او
ندارد و یا چیزی را بطلبد که عملی کردن