پاورپوینت کامل مراسم ازدواج در دوان ۴۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مراسم ازدواج در دوان ۴۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مراسم ازدواج در دوان ۴۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مراسم ازدواج در دوان ۴۷ اسلاید در PowerPoint :

>

۷۳

در گذشته ازدواج در روستای دوان (واقع
در استان فارس در ۱۲ کیلومتری شمال
شرقی کازرون) درون فامیلی یا درون
طایفه ای بوده است و کمتر اتفاق می افتاده
که دختر را به غریبه شوهر دهند. اغلب
دخترعموها برای پسرعموها، دخترخاله ها
برای پسرخاله ها یا پسردایی ها،
دخترعمه ها برای پسردایی ها و برعکس، در
بدو تولد ناف بُر می شده اند.

ناف بُر شدن دختر برای پسر که هنوز
هم کم و بیش در میان مردم وجود دارد،
آدابی دارد که به این قرار است: وقتی
دختری به دنیا می آید، مادری که صاحب
پسری در حدود دو سه ساله است پیشنهاد
می کند که ناف دختر را با نام پسرش ببرند.
با جواب مثبت، مادر پسر در همان روزهای
بعد از تولد نوزاد، یک جفت گوشواره یا
النگو و … را به عنوان نشانه همراه با
مقداری پول برای ماما به خانه مادر دختر
می برد و بدین ترتیب همسر آینده پسرش را
انتخاب می کند.

اما چون پسر به سن ازدواج رسد و
دختری را برایش ناف بر نکرده باشند پدر و
مادر به فکر یافتن دختری از فامیل
برمی آیند و ابتدا با پسر به مشورت
می نشینند و از آنجایی که خجالت مانع
انتخاب و اظهار نظر از سوی پسر می شود،
انجام آن را به عهده پدر و مادر می گذارد، پدر
و مادر از آن پس وکیل می شوند که اقدامات
لازم را به عمل آورند و از این روی موضوع را
با یکی از معتمدان خود در میان گذاشته و از
او می خواهند به خانه پدر دختر (مورد نظر)
برود و دخترشان را خواستگاری کند. این
اعتقاد وجود دارد که اگر بر سر راه قاصد
سگ قرار گیرد آن را به فال نیک گیرد و به
مأموریتش ادامه دهد، اما در صورتی که
گربه بخصوص گربه سیاه قرار گیرد برگردد
و رفتنش به خانه مورد نظر را به وقت
دیگری موکول نماید.

این قضیه چون باید نزد افراد تا هنگام
رضایت دادن پدر دختر پوشیده بماند، با
هیچ کس دیگری مطرح نمی شود. بنابراین
وقتی فرد فرستاده شده به خانه پدر دختر
می رود سه حالت پیش می آید: یا پدر دختر
همان موقع رضایت می دهد و می گوید
خوشحال می شویم که چنین وصلتی
صورت گیرد یا می گوید جواب را یکی دو روز
دیگر عرض می کنیم تا با دیگران هم صحبت
شود و یا در همان موقع جواب منفی
می دهد، آن هم به طور غیر مستقیم که مثلاً
حالا وقت شوهر کردن دخترش نیست و از
این قبیل حرفها و دلیلها.

در صورتی که جواب مثبت باشد زمانی
را برای خواستگاری رسمی تعیین می کنند
که معمولاً به هنگام شب انجام می شود.
شب هنگام چند نفر از بزرگان فامیل پسر به
خانه دختر می روند و بعد از سلام و تعارفات،
بزرگ خانواده پسر ابتدا شروع به سخن
گفتن می کند و با استناد به قول خدا و
پیغمبر(ص) و ائمه اطهار(ع) بتدریج وارد
موضوع خواستگاری می شود. پدر عروس
نیز سخنانی در همین باب مطرح می کند و
بعد از توافق طرفین، مادر دختر شیرینی از
قبل آماده شده را پیش روی حاضران
می گیرد و همه دهانشان را شیرین می کنند.

مهریه و شیربها و زمان عقد و ازدواج نیز
در مجلسی دیگر و با حضور نزدیکان عروس
و داماد تعیین می شود. در همین مجلس
است که خانواده داماد مجمعه ای از
شیرینی و کله قند و تنقلات و قواره ای پارچه
و احتمالاً قطعه ای طلا برای عروس
آینده شان تدارک می بینند و به ارمغان
می برند و جشنی کوچک برپا می کنند.

اگر فاصله مرحله نامزدی تا عقد و
عروسی زیاد باشد به مناسبتهایی خانواده
داماد تحفه هایی برای عروسشان تهیه
می بینند و برایش می برند. همچنین
خانواده عروس نیز به مناسبتهای مختلف
هدایایی برای دامادشان می برند. هدایایی
که خانواده داماد برای عروس می برد به
مناسبتهایی چون عید نوروز، روزه داری بجز
ایام رمضان و … است. هدایای خانواده
عروس نیز به مناسبت فصل درو به داماد
داده می شود.

مراسم عقدکنان در میان هلهله و
شادی جوانها بخصوص دختران و زنان و
سلام و صلوات بزرگترها برگزار می گردد. در
خانه عروس، عروس را که لباس سبزرنگ
پوشیده، آرایش داده و صورتش به وسیله
روبنده کاملاً پوشیده است؛ در اتاقی
می نشانند و در کنارش قطعه ای نمک سنگ
به عنوان اینکه چشم زخم به او نرسد و
سنگ یک منی به عنوان اینکه عروسی
سنگین و رنگین باشد قرار می دهند.
همچنین در پیش روی او مجمعه ای
می گذارند که در آن یک عدد کلام اللّه مجید،
یک کله قند، یک آینه، چندین بشقاب
محتوی حنا، گردو و بادام، شیرینی و

کلوچه و مقداری زنجبیل، دارچین و ادویه
عطاری است. همچنین یک مشربه آب که
در آن برگهای مورد و گلبرگهای گل
محمدی است و نیز بشقابی که در آن ۴ تا ۶
تخم مرغ رنگ شده قرار دارد در پیش روی او
قرار می دهند.

دختران و زنان با لباسهای رنگارنگ و
زیبا دور عروس حلقه می زنند و مرتب
شعرهای مخصوص عروسی می خوانند و با
دست افشانی و هلهله به شادی و سرور
می پردازند. در میان آنان یک نفر تکخوان
شعرهای محلی را می خواند و بقیه به او
جواب می دهند. حاضران به محض ورود
عاقد ساکت می شوند و عاقد بعد از گرفتن
قرارداد فی مابین آن را در دفتر ثبت و بعد
خطبه عقد را جاری می کند. و یک تا سه بار
و گاهی پنج بار مشخصات عروس و کلیه
املاک و اجناسی را که به عنوان مهریه
تعیین شده است بر زبان می آورد. در صورتی
که عروس در سومین بار کلمه «بله» را بر زبان
نیاورد، قطعه ای طلا از طرف مادر عروس به
عنوان زیرزبانی به او داده می شود. در این
صورت عروس باید در بار پنجم به نیت پنج
تن آل عبا «بله» دهد. در این وقت با هلهله
پیاپی زنان و دختران بله گفتن عروس اعلام
می گردد. بعد از بله گفتن عروس، مادر
عروس یا داماد و اطرافیان بشقابهای
شیرینی را بین مردم می گردانند.

در گذشته عروسیهای دوان حدودا سه
روز به صورت سنتی و بسیار مفصل و طی
مراحل مختلفی انجام می گرفت که به طور
خلاصه بدین صورت است: یک روز قبل از
انجام مراسم رسمی، میدانی را که نزدیک
خانه داماد بود، از سنگ و خار و خاشاک
تمیز کرده و بر نقطه ای بلند که مشرف بر
میدان است سیاه چادر بر پا می کردند. قبلاً
گروه نوازندگان را که در کازرون مسکن
داشتند، خبر کرده و آنها را به عروسی
دعوت می کردند. که با رسیدن آنها به ده،
مراسم عروسی رسما شروع می شد. آنها از
بدو ورود به روستا تا رسیدن به خانه داماد
در کوچه ها به نواختن می پرداختند. مردم
نیز به دیدن آنان از خانه ها خارج شده و آنها
را همراهی می کردند و با کرنا و دهل زدن

و بازی چوب و ترکه بازی مجلس شادی
ادامه می داشت. صبح روز دوم جشن، مردم
ده بعد از طلوع آفتاب، از روستا به دامنه کوه
رفته و منتظر جوانانی که شب برای آوردن
هیزم به کوه رفته بودند می شدند و تا آمدن
آنان از کوه به شادی می پرداختند. این رسم
بدین گونه انجام می شد که جوانها باید به
کوه بروند و هر یک بار هیزمی را گرد آورند و
بار چارپای خود کنند و قبل از دیگران به ده
برگردند که این کار به شکل مسابقه انجام
می شد. در آن روز جوانانی که هیزم آورده
بودند در خانه داماد به ناهار دعوت
می شدند. این رسم علاوه بر شور و شعفی
که در شرکت کنندگان پدید می آورد یک
همیاری عمومی برای تأمین سوخت مورد
نیاز روزهای جشن بود.

رسم مجمعه گردان هم یکی دیگر از
رسمهایی است که در روز دوم عروسی اجرا
می شد. هر یک از نزدیکان عروس و داماد
مجمعه ای تهیه می دیدند که در موعد مقرر
به خانه داماد ببرند. عده ای به دلخواه دو
مجمعه می گرفتند. یکی برای عروس و
دیگری برای داماد. بعد از گذشتن از
کوچه های ده و پی