پاورپوینت کامل بانوان و نهضت احیاگری امام خمینی ۴۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بانوان و نهضت احیاگری امام خمینی ۴۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بانوان و نهضت احیاگری امام خمینی ۴۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بانوان و نهضت احیاگری امام خمینی ۴۹ اسلاید در PowerPoint :

>

۴

۱. اینک چهارده سال از رحلت احیاگر قرن و بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران، حضرت امام خمینی می گذرد.
نقشی که امام خمینی در دنیای معاصر بویژه جهان اسلام ایفا کرد و دستاوردهایی که بر جای گذاشت بسی فراتر از آن
است که حتی بتوان فهرستی از آن را در یک نوشته کوتاه ارائه کرد. در آن میان و پیش از هر دستاوردی، نقش آفرینی
ایشان در احیای اندیشه جامع و ناب اسلامی و تحولی که در بینش مسلمانان بویژه جامعه اسلامی ایران به وجود آورد،
جلب توجه می کند. تردیدی نیست خاستگاه حرکت امام و جنبش انقلابی مردم ایران، اسلام بود و چارچوب شکل گیری
نظام برخاسته از آن نیز فقط و فقط اسلام بود و تداوم این حرکت و ادامه حیات این نظام نیز بر اساس اسلام و
ارزش های بنیادین آن می باشد. این جامعه پیش از حرکت امام نیز جامعه ای اسلامی بود و این مردم نیز مسلمان بودند.
اگر در فتح ایران توسط مسلمانان در صدر اسلام، مردم ایران دعوت به پذیرش دین توحید و رهایی از شرک شدند و
اسلام بر آنان عرضه شد، اما امام خمینی نه کشوری گشوده بود و نه دین جدیدی آورده بود و نه جامعه ایرانی، تازه
اسلام را پذیرفته بود. پس امام چه کرد و نقش آفرینی وی را بر اساس چه نمودار و محکی باید نشان داد؟ آیا ایشان
تفسیر تازه ای از اسلام ارائه کرد؟ آیا بخش های ناگفته ای از اسلام و اصول و ارزش ها و احکام آن پنهان و ناگفته مانده
بود و ایشان آن را بازگو و آشکار کرد؟ آیا سطح پای بندی جامعه به اسلام و التزام به مسئولیت ها و تعهداتی که اصل
پذیرش اسلام برای آنان ایجاد می کند را بالا برد و از این طریق توانست حرکت خویش را آغاز کند و یک جامعه متعهد
و متدین را به عرصه مبارزه و جهاد بفرستد؟ براستی امام چه کرد که توانست اینهمه نقش آفرینی کند و نقش نخست در
حرکت ایشان و تحولی که به وجود آورد را چه عاملی بر عهده داشت؟

۲. در یک جمله باید گفت پیش از هر چیز، امام احیاگر بود. احیای فهم صحیح و تبیین درست از اسلام و احیای
حیات دینی و هویت اسلامی جامعه ای که پیش از آن نیز مسلمان بود. امام سلاحی جز بیان و قلم، و ابزاری جز فهم
درست و جامع از اسلام و ایمان کامل و قاطع به آن، نداشت. برای یک مصلح و یک احیاگر، نخستین و مهم ترین شرط
همین است و امام این شرط را به کمال و تمام دارا بود. و این چنین بود که توانست نهضتی فراگیر و عام را آغاز و
رهبری کند؛ نهضتی که مخاطب آن، یک گروه و یک صنف نبود. او پیش از هر چیز، تلاش کرد کژی ها و کاستی هایی
که در شناخت اسلام در قشرهای مختلف وجود داشت را اصلاح کند و صورتی از اسلام و شریعت را که همانند انسانی
ناقص الخلقه و ناموزون ترسیم شده بود، در اذهان جامعه و تصورات آنان بازسازی نماید، و از سوی دیگر چشم آنان را
بیشتر به روی واقعیات جامعه و جهان کنونی باز کند. فهم و شناخت درست از اسلام و احساس مسئولیت در مقابل این
شناخت، او را در جایگاه احیاگری قرار داد که می خواهد صورت زنده و درستی از اسلام و قرآن ارائه دهد و در سایه
همین روشنگری و تفسیر و برداشت درست، هویت اسلامی مسلمانان را بازسازی کند و آنان را با همه
مسئولیت هایشان آشنا سازد و پیشاپیش آنان، در قول و عمل خویش، از آنان بخواهد که به مسئولیت های خود عمل
کنند تا به جایگاه واقعی و «حیات طیبه» خویش بازگردند.

بی تردید، یکی از عمده ترین بلکه عمده ترین مانع پیشرفت مسلمانان و برخورداری آنان از حیات طیبه و مدینه
فاضله اسلامی، شناخت ناقص، برداشت ناصواب و فهم نادرست از اسلام و دینداری است. و این بلایی است که

دست های غرض و جهل، دشمنان دانا و دوستان نادان، طی قرن ها و حتی از نخستین سال های نضج اسلام و گسترش
شریعت بر سر اسلام و مسلمانان آوردند و چهره دین را عوض کردند و به خواست خویش و در جهت منافع خود و بر
اساس کج فهمی و کج اندیشی خود تفسیر نموده و صورت سازی کردند. که نمونه روشن و مصداق واضح آن را می توان
در ارائه دیدگاه دین از زن و ترسیم چهره وی و نقش فردی، خانوادگی و اجتماعی او شاهد بود.

۳. حضرت امام خمینی، در بینش جامع خویش از اسلام و جامعه و حاکمیت دین توانستند به خوبی جایگاه و نقش
و شخصیت انسانی اسلامی زنان را در تفکر دینی و مکتب اسلام و نظامی که اسلام برای مدیریت جامعه بشری ارائه
می کند بشناسند و بر اساس آن، بخشی از تلاش احیاگری خود را معطوف به اصلاح برداشت های ناصواب از دین در
باره زنان و زدودن تفکرات غلط و تفسیر نادرست از موقعیت زن در شرع و جامعه و مصروف مبارزه همزمان با فرهنگ
زن ستیزی و زن ابزاری و زن مداری کنند.

این تلاش ها طبعا از دو سو با دشواری و سنگ اندازی و مخالفت مواجه بوده است؛ یکی از سوی محافل متحجّر و
اشخاص واپس گرا که با کج فهمی خود همواره تیشه به ریشه دین و دینداری زده اند و سدّ راه مصلحان و احیاگران
بوده اند و هر آنچه را که با یافته ها و بافته های خود مخالف ببینند به چوب کفر و فسق و بدعت و بی دینی می رانند، و
دیگری از سوی کسانی که با دین گریزی خویش، به خطا راه نجات خود و جامعه را و یا راه دستیابی به منافع شخصی و
مطامع شیطانی خویش را در پشت پا زدن به ارزش های متعالی دینی انسانی می جویند و طبعا حضور ضابطه مند و
نقش آفرینی زن در جامعه از منظر دین و ارزش های آن را برنمی تابند. این هر دو سو، در یک نقطه، مشترک اند و آن
عبارت است از بیرون بردن زن از جایگاه اصلی و نقش حیاتی و انسانی و اسلامی وی در خانه و جامعه و تبدیل آن به
ابزاری در دست مرد. امام خمینی در جایگاه یک مصلح بزرگ و یک احیاگر ناب که از موضع دین و از منظر اسلام،
انسان و جامعه را تفسیر و تبیین می کند و در نگاه وی زن و مرد جز در برخی احکام خاص، تفاوتی ندارند، قهرا در این
نقطه مشترک و محوری با هر دو جریان می بایست مقابله می کرد. و چنین کرد. هم زن را در دوره جاهلیت نخست،
مظلوم شمرد که چیزی به حساب نمی آمد و هم در جاهلیت مدرن کنونی که ابزاری در دست مرد در آمده بود. هم به
مسئولیت های اساسی و بی بدیل وی در خانه و خانواده، در نقش همسر و مادر تأکید داشت و هم حضور سازنده در
جامعه و نقش آفرینی وی در نهضت و مبارزه و ماندگاری وی در صحنه را می طلبید و بر آن پای می فشرد. هم لزوم
عفاف و متانت و پاکدامنی و حفظ شئون شرعی و اسلامی را گوشزد می کرد و هم آنان را همانند مردان مسئول دخالت
در سرنوشت خویش و حضور فعال در صحنه های مختلف سیاسی اجتماعی می دانست. هم مسئولیت های دینی و
فردی آنان را یادآوری می کرد و هم بر رشد تحصیلی و پیشرفت فرهنگی و دستیابی به مراتب بالای علم و عمل آنان
تأکید می ورزید.

۴. آنچه نقطه محوری نگاه امام در تحول آفرینی در بینش عمومی جامعه و محافل دینی و علمی نسبت به زن و
حضور اجتماعی وی بود، یکی همان شناخت درست موقعیت و نقش زن در اسلام و شریعت بود و دیگری، تفاوت
بنیادینی که ایشان میان حضور زن در جامعه اسلامی با مدیریت دینی و حاکمیت اسلامی، و همین حضور در یک
جامعه که چه بسا به اسم، مسلمان باشد اما برخوردار از حکومتی دینی و حاکمیت ارزش های اسلامی نباشد، قائل بود. از
این رو اساسا یکی از دهها و صدها مسئله ای را که نیازمند نگاه دوباره و بازشناسی می دانست به تعبیر خود ایشان
«نقش سازنده زن در جامعه اسلامی و نقش تخریبی آن در جوامع فاسد و غیر اسلامی» بود. (ن.ک: صحیفه امام، ج۲۱، ص۱۷۷)

۵. این نقش را تا آنجا که ایشان توانست و فرصت و زمینه فراهم بود بازگو کرد و خطاها و کج فهی ها را برملا
ساخت و تلاش کرد فرهنگ و بینش موجود را نیز به فراخور آن اصلاح کند؛ ولی پر واضح است این باب، همانند

بسیاری مسائل دیگر را که ایشان به روی جام