پاورپوینت کامل آینه محبت(نامههای خانوادگی حضرت امام خمینی(۳۴) ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آینه محبت(نامههای خانوادگی حضرت امام خمینی(۳۴) ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آینه محبت(نامههای خانوادگی حضرت امام خمینی(۳۴) ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آینه محبت(نامههای خانوادگی حضرت امام خمینی(۳۴) ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

>

زمان: ۲۶ تیر ۱۳۶۳ / ۱۷ شوال ۱۴۰۴

مخاطب: حجت الاسلام و المسلمین سیداحمد خمینی^(۱)

… پسرم! مجاهده کن که دل را به خدا بسپاری و مؤثری را جز او ندانی، مگر
نه عامّه مسلمانان متعبّد، شبانه روزی چندین مرتبه نماز می خوانند و نماز
سرشار از توحید و معارف الهی است، و شبانه روزی چندین مرتبه إیّاکَ نَعْبُدُ و
إیّاکَ نَسْتَعینُ^(۲) می گویند و عبادت و اعانت را خاص خدا در بیان می کنند، ولی جز
مؤمنان به حق و خاصّان خدا، دیگران برای هر دانشمند و قدرتمند و ثروتمند
کُرنش می کنند و گاهی بالاتر از آنچه برای معبود می کنند، و از هر کس استمداد
می نمایند و استعانت می جویند و به هر حشیش^(۳) برای رسیدن به آمال شیطانی
تشبث می نمایند و غفلت از قدرت حق دارند.

بنابراین احتمال که مورد خطاب کسانی باشند که ایمان به قلب آنها رسیده
باشد، امر به تقوا به اینان با احتمال اول فرق ها دارد. این تقوا، تقوای از اعمال
ناشایسته نیست، تقوای از توجه به غیر است، تقوای از استمداد و عبودیت غیر
حق است، تقوای از راه دادنِ غیر او ـ جلّ و علا ـ به قلب است، تقوای از اتکال و
اعتماد به غیر خداست. آنچه می بینی همه ما و مثل ما بدان مبتلا است و آنچه
باعث خوف من و تو از شایعه ها و دروغ پراکنی ها است و خوف از مرگ و رهایی از
طبیعت و افکندن خرقه نیز از این قبیل است که باید از آن اتّقا نمود. و در این
صورت مراد از وَلْتَنْظُرْ نَفْسٌ ما قَدَّمَتْ لِغَدٍ افعال قلبی است که در ملکوت، صورتی
و در فوق آن نیز صورتی دارد و خداوند خبیر است به خطرات^(۴) قلب همه.

و این نیز به آن معنی نیست که دست از فعالیت بردار و خود را مهمل بار آور و
از همه کس و همه چیز کناره گیری کن و عزلت اتخاذ نما که آن بر خلاف سنّت
الهی و سیره عملی حضرات انبیای عظام و اولیای کرام است. آنان ـ علیهم
صلوات اللّه و سلامه ـ برای مقاصد الهی و انسانی همه کوشش های لازم را
می فرمودند، اما نه مثل ما کوردلان که با استقلال، نظر به اسباب داریم بلکه هر
چیز را در این مقام که از مقامات معمولی آنان است از او ـ جلّ و علا ـ می دانستند
و استعانت به هر چیز را استعانت به مبدأ خلقت می دیدند و یک فرقِ بین آنان و
دیگران همین است. من و تو و امثال ما با نظر به خلق و استعانت از آنها، از
حق تعالی غافل هستیم و آنان استعانت را از او می دانستند به حسب واقع، گرچه
در صورت، استعانت به ابزار و اسباب است، و پیشامدها را از او می دانستند گرچه
در ظاهر نزد ماها غیر از آن است. و از این جهت پیشامدها، هر چند ناگوار به نظر
ما باشد، در ذائقه جان آنان گوارا است.

پسرم! برای ماها که از قافله ابرار عقب هستیم، یک نکته دلپذیر است و آن
چیزی است که به نظر من شاید در ساختن انسان که در صدد خود ساختن است
دخیل است. باید توجه کنیم که منشأ خوش آمد ما از مدح و ثناها و بدآمدن مان از
انتقادها و شایعه افکنی ها حبّ نفس است که بزرگ ترین دام ابلیس لعین است.
ماها میل داریم که دیگران ثناگوی ما باشند گرچه برای ما افعال شایسته و
خوبی های خیالی را صدچندان جلوه دهند، و درهای انتقاد ـ گرچه به حق ـ برای
ما بسته باشد یا به صورت ثناگویی در آید. از عیبجویی ها، نه برای آنکه به ناحق
است، افسرده می شویم و از مدحت و ثناها، نه برای آنکه به حق است، فرحناک
می گردیم، بلکه برای آنکه عیب من است و مدح من نیست، [من] است که در
اینجا و آنجا و همه جا بر ما حاکم است. اگر بخواهی صحت این امر را دریابی، اگر
امری که از تو صادر می شود عین آن یا بهتر و والاتر از آن از دیگری، خصوصا آنها
که همپالکی تو هستند صادر شود و مداحان به مدح او برخیزند برای تو ناگوار
است، و بالاتر آنکه اگر عیوب او را به صورت مداحی در آورند، در این صورت یقین
بدان که دست شیطان و نفس بدتر از او در کار است.

پسرم! چه خوب است به خود تلقین کنی و به باور خود بیاوری یک واقعیت را
که مدح مداحان و ثنای ثناجویان چه بسا که انسان را به هلاکت برساند و از
تهذیب دور و دورتر سازد. تأثیر سوء ثنای جمیل در نفس آلوده ما، مایه
بدبختی ها و دورافتادگی ها از پیشگاه مقدس حق ـ جلّ و علا ـ برای ما
ضعفاءالنفوس خواهد بود. و شاید عیبجویی ها و شایعه پراکنی ها برای علاج
معایب نفسانی ما سودمند باشد که هست، همچون عمل جراحی دردناکی که
موجب سلامت مریض می شود. آنان که با ثناهای خود ما را از جوار حق دور
می کنند دوستانی هستند که با دوستی خود به ما دشمنی می کنند و آنان که
پندارند با عیبگویی و فحاشی و شایعه سازی به ما دشمنی می کنند، دشمنانی
هستند که با عمل خود ما را اگر لایق باشیم اصلاح می کنند و در صورت دشمنی
به ما دوستی می نمایند.

من و تو اگر این حقیقت را باور کنیم و حیله های شیطانی و نفسانی بگذارند
واقعیات را آن طور که هستند ببینیم، آنگاه از مدح مداحان و ثنای ثناجویان آن
طور پریشان می شویم که امروز از عیبجویی دشمنان و شایعه سازی بدخواهان. و
عیبجویی را آن گونه استقبال می کنیم که امروز از مداحی ها و یاوه گویی های
ثناخوانان. اگر از آنچه ذکر شد به قلبت برسد، از ناملایمات و دروغ پردازی ها
ناراحت نمی شوی و آرامش قلب پیدا می کنی، که ناراحتی ها اکثرا از خودخواهی
است. خداوند همه ما را از آن نجات مرحمت فرماید.

۳ـ احتمال دیگر آن است که خطاب به اصحاب ایمان از خواص اهل معرفت و
شیفتگان مقام ربوبیت و عاشقان جمال جمیل باشد که با چشم قلب و معرفت
باطن همه موجودات را جلوه حق می بینند و نور اللّه را در همه مرائی مشاهده
می کنند و کریمه اللّه ُ نُورُ السَّمواتِ وَ الارْضِ^(۵) را به مشاهده معنوی و سیر قلبی
دریافته اند ـ رَزَقَنا اللّه ُ و إیّاکُم.

به این احتمال، امر به تقوا به این طایفه از عشّاق و خواص، فرق ها با دیگران
دارد و ممکن است تقوا از رؤیت کثرت باشد و شهود مرائی و رائی، تقوا از توجه به
غیر باشد هر چند به صورت توجه به حق از خلق، تقوا از ما رَأَیْتُ شَیْئا إلاّ وَ رَأَیْتُ
اللّه َ قَبْلَهُ وَ مَعَهُ و بَعْدَهُ.^(۶) باشد که خود مقام عادی خُلَّص اولیا است که پای
«شی ء» در کار است، تقوا از مشاهده اللّه نور السَّموات و الارض باشد، تقوا از
مشاهده هُوَ مَعَکُم^(۷) و ـ وَجَّهْتُ وَجْهِیَ لِلَّذی فَطَرَ السَّمواتِ وَ الارْض،^(۸) تقوا از
جلوه جمال حق در شجره باشد و از این قبیل آنچه مربوط به رؤیت حق در خلق
است. و به این منوال، امر به نظر آنچه تقدیم برای فردا کردیم، همان حالات
مشاهده حق در خلق و وحدت در کثرت که صورت مناسب به خود را در عوالم
دیگر دارد.

۴ـ احتمال آنکه خطاب به آنان از خُلّص اولیا باشد که از مرحله رؤیت حق در
خلق و جمال حضرت وحدت در کثرتِ فعلی گذشته اند و از غبار خلق در آینه
مشاهدات شان اثری نیست و از شرک خفیّ در این مرحله تخلّص یافته اند، لکن
دل به تجلیات اسماء حق داده و عشّاق دلباخته حضرت اسماء هستند و تجلیات
اسمائی آنان را از غیر فانی، و جز جلوات اسماء چیزی مشاهده نمی نمایند. در این
احتمال امر به تقوا، اتّقا از رؤیت کثرات اسمائی و جلوات رحمانی و رحیمی و دیگر
اسماء اللّه است، گویی بانگ به آنان می زند که از ازل تا ابد یک جلوه بیش نیست، و
سایر فقرات به مناسبت همین امر تعبیر می شوند، و از اینکه گذشتند، شاهد و
مشاهده و شهودی در کار نیست و فنا در «هو» مطلق است و لا هُوَ إلاّ هُو^(۹) است.

۵ـ جامع ترین احتمالات آن است که هر لفظی چون «آمَنوُا» و «اتَّقُوا» و
«انْظُروُا» و «ما قَدَّمَتْ» و هکذا، به معنی