پاورپوینت کامل نقش تنبیه در تربیت ۵۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نقش تنبیه در تربیت ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نقش تنبیه در تربیت ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نقش تنبیه در تربیت ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

>

۷۲

در شماره های پیش به برخی از روشهای
مشترک در باب خودسازی و دیگرسازی
پرداختیم و اینک یکی دیگر از آن روشها را از

نظر می گذرانیم.

تربیت و تهذیب در انسان از دو راه با
دشواری روبه رو است، نخست اینکه طبیعت
بشری از جهت اینکه بعد مادی و حیوانی دارد،
میل به ارضای بی قید و شرط تمایلات نفسانی
خود دارد و اقناع این دست از نیازهای خویش
را بی توجه به مزاحمت آن با حقوق دیگران،
دنبال می کند و در این راستا همه چیز را برای
خود می خواهد. موضوعات اخلاقی، مسایلی اند
که آزادی او را در این جهت محدود می کنند و
بسیاری از خواسته های نامشروع و مفسده انگیز
او را به سود مصالح انسانی و آرمانی او قربانی
می سازند و کثیری از زیاده خواهیهای او را به
نفع حقوق اجتماعی و سلامت جامعه کنترل
می نمایند و سختی این کار بر کسی پوشیده
نیست.

دیگر اینکه اگر کسی مدتی از عمر خویش
را با صفات ناشایسته و قبیح به سر برده باشد و
خویهای زشت، برای او طبیعت ثانوی شده و
در جانش ریشه بگذارند، تغییر این صفات،
گرچه برای او ناممکن نیست ولی مبارزه با آن
و نهادینه کردن فضیلتهای اخلاقی به جای آن،
در نهایت دشواری و صعوبت است.

انسان برای به حرکت در آوردن خود به
سوی چنین هدف متعالی، گذشته از همت والا
به محرکهایی نیازمند است، تا نفس مایل به
تنبلی و رکود را، به حرکت و تلاش وادارد.

تشویق، تحسین، محبت و بزرگداشت، هر
کدام در جای خود از عوامل مهم در این راستا،
بخصوص در مورد انسانهای عادی و متوسط و
یا پایین تر از آن است، و شاید نقش آن به
مراتب از «تنبیه» در این باره بیشتر باشد ولی
در جای خود از تأثیر تنبیه هم نمی توان چشم
پوشید.

نکته لازم به توضیح، این است که
تحسین و نیکوداشت، همواره در مورد
دیگرسازی مناسب و مؤثر است ولی در
خصوص خودسازی، گرچه بشارت بخشی و
مژده دادن نفس به حاصل پرسود کارهای
پسندیده و خوب در دنیا و آخرت، سازنده و
حرکت آفرین است، ولی تحسین و تمجید آن
به خاطر کار شایسته ای که از او سر زده، چه بسا
او را مغرور کرده و از خود غافل سازد، ولی
مجازات و تنبیه آن، به علت عمل زشتی که
کرده است، برایش مفید و مؤثر است. و بدین
جهت در کلمات معصومان علیهم السلام،
مؤمنان از توجه و چشم دوختن به عملهای
صالحی که از آنان صادر می شود ـ هر چند زیاد
هم باشد ـ برحذر داشته شده اند.(۱)

امام سجاد(ع) در فرازی از دعای شریف
«مکارم الاخلاق» به خداوند عرض می کند:

«الّلهمّ صلّ علی محمّد و آل محمّد و حلّنی
بحلیه الصالحین و البسنی زینه المتقین فی
بسط العدل … و استقلال الخیر و إن کثر من
قولی و فعلی و إستکثار الشّرّ و إن قلّ من قولی
و فعلی … . پرودگارا! بر محمد و آل او درود
فرست، و مرا در گسترش عدالت به زیور
صالحان زینت بخش و با لباس اهل تقوا بیارا
… و در اندک شمردن کار و سخن خوبم گرچه
بسیار هم باشد و انبوه دانستن بدیهای زبان و
عملم، با وجود کم بودن آن …»(۲)

یکی از بزرگان معرفت و سلوک در
رساله ای که منسوب به ایشان است ضمن بیان
شرایط سیر و سلوک به سوی خداوند، یکی از
آنها را «مؤاخذه» دانسته و می نویسد:

«آن عبارت است از اینکه بعد از ظهور
خیانت، در مقام تأدیب و تنبیه و سیاست
برآید، به عتاب و خطاب، بلکه به زجر و ضرب و
عذاب، چنان که از یکی از اکابر مأثور است که
در مصلای خود تازیانه داشتی و بعد از
محاسبه نفس و ظهور خیانت، خود را با آن
تأدیب کردی. و دیگری می گذشت، در راه
عمارتی تازه دید، پرسید چه وقت ساخته اند؟
پس به ملاحظه این سؤال لغو، سالی آب
نیاشامید و شخصی در زمان حضرت
عیسی(ع) در عذرخواهی از اینکه روزی
شکایت از گرما کرد، چهل سال عبادت کرد. و
چنانچه خیانتی که صادر شده، امری باشد که
مکافاتی برای آن در شرع رسیده به مکافات
آن شتابد.»(۳)

نقل شده است آیت اللّه بروجردی نذر کرده
بود هرگاه برای غیر خدا خشمگین شود یک
سال روزه بگیرند. روزی یکی از شاگردان
هنگام درس، ایشان را آزرده کرده و به خشم
می آورد. آن بزرگوار نیز پس از آن در مقام عمل
به نذر خود، یک سال تمام در آن هوای گرم قم
روزه گرفتند.

تنبیه و دیگرسازی

امروزه گرچه بین روانشناسان و دانشمندان
تعلیم و تربیت، عنصر اصلی در این باره،
محبت و تشویق است ولی تأثیر و نقش تنبیه
بجا نیز مورد توجه است، و در حقیقت بیشترین
حساسیتی که در نظر آنها نسبت به این مسأله
وجود دارد، در استفاده بی رویه و نابجا از آن در
تربیت است که نتیجه منفی آن بر کسی
پوشیده نیست.

اسلام نیز اساس را در این خصوص، بر
محبت و تکریم قرار داده است ـ که از آن در
شماره های گذشته مقاله، سخن رانده ایم(۴) ـ
گرچه در نظام تربیتی آن، تنبیه نیز ـ با رعایت
شرایط آن ـ امری مقبول و پذیرفته است.

به این نکته نیز باید توجه داشت که در
منطق اسلام، مالک حقیقی همه اشیاء و
موجودات از جمله انسان، تنها خداوند است و
هیچ کس حق تصرف بر دیگری و حتی بر خود
را جز با اذن و رضایت الهی ندارد و به همین
دلیل نیز خودکشی و ضرر زدن به خود، باطل و
حرام است و بر این اساس حق تنبیه هم از آنِ
خداوند است و اصل در این زمینه جایز نبودن
آن در مورد خود و دیگران است مگر در جایی
که حکم جواز آن از سوی خداوند صادر شده
باشد.

رسول گرامی اسلام(ص) فرمودند:
«ابغض النّاس إلی اللّه رجل جرّد ظهر مؤمن
بغیر حقّ». مبغوض ترین مردم پیش خداوند،
شخصی است که پشت مؤمنی را ـ برای تازیانه
ـ بدون حقّ، برهنه کند.(۵)

در اسلام، به جهت جلوگیری از رواج ستم
و فساد، برای برخی از گناهان حد معمولی،
مقرر گشته و برای سایر آنها در صورتی که
علنی انجام گیرد تعزیر و تأدیب در نظر گرفته
شده است که در صورت اثبات آن، به وسیله
دستگاه قضایی اعمال می گردد.

از نبی اکرم(ص) روایت شده است که
فرمودند: «یوم واحد من سلطان عادل خیر من
مطر اربعین یوما و حدّ یقام فی الأرض أزکی
من عباده ستیّن سنه. یک روز در دولت سلطان
عادل به سر بردن، بهتر از باران چهل روز است
و یک حدّ از حدود الهی که در زمین برپا شود، از
عبادت شصت سال مفیدتر است.»(۶)

همچنان که اشاره شد اجرای حدّ و تعزیر،
در مورد افراد مؤمنان نسبت به یکدیگر که
اختیار و ولایتی یکی بر دیگری ندارد، تنها بر
عهده حاکم اسلامی است و اما در موارد وجود
ولایت، همچون پدر و فرزند، ولیّ یتیم و یا
جایی که اختیار تربیت شخصی به دست
دیگری باشد مانند معلم، اجرای تنبیه و تأدیب
به دست ولیّ و مربّی در صورت لزوم، مجاز
شمرده شده است، که در ادامه آینده به برخی از
آن اشاره خواهیم کرد.

شرایط تنبیه

در مورد تنبیه و به منظور تأثیرگذاری
مثبت و نیز مشروعیت آن، شرایطی در روایات
ذکر گردیده است که باید مربی لزوما بدان توجه
داشته و به کار بندد:

۱ـ ابتدا باید مربی، میزان آمادگی و اندازه
فراگیری شخص مورد تربیت خود را بشناسد،
که آیا مثلاً فلان موضوعی که می خواهد در او
پیاده کرده و از او بخواهد، چیزی بیشتر و بالاتر
از حد استعداد و ظرفیت او نیست؟ کودکی که
تحت تربیت پدر یا معلم خویش است گاهی
بسیاری از موضوعات اخلاقی و آداب اجتماعی
و یا احکام دینی را درست متوجه نمی شود و
بسیاری از بدیها و خوبیها را نمی فهمد. در این
صورت تنبیه کردن او به خاطر ترک و رعایت
نکردن آن، کاری عاقلانه و مشروع نیست. او
نمی فهمد چرا تنبیه می شود و چنین کاری جز
ایجاد تنفر و لجبازی و سرکشی در کودک
ثمره ای ندارد. بنابراین، توان فهم یک وظیفه
اجتماعی و یا تکلیف شرعی و نیز آگاه بودن و
دانستن آن، شرط اصلی و حتمی تأثیر

تنبیه به خاطر عدم رعایت آن است.

عبداللّه بن فضاله می گوید: «از امام باقر(ع)
یا صادق شنیدم که می فرمود: پسربچه تا
هفت سالگی آزاد است. وقتی به این سن
رسید به او گفته می شود صورت و دو کَفش را
بشوید و نماز بگذارد و پس از آن رها می شود تا
نه سال تمام شود. آنگاه به او تعلیم وضو و امر
به نماز می شود و در باره آن زدن نیز جایز
است. وقتی نماز و وضو را فرا گرفت،
ان شاءاللّه خداوند پدر و مادر او را
می آمرزد.»(۷)

یکی از روانشناسان می گوید: «… گاهی
اوقات پیش از اینکه کودک معنای گناه را بفهمد
او را تنبیه می کنند، با این ترتیب از اول تخم
بدی را در دلش می کارند و بعد از اینکه موجود
شریری از آب در آم