پاورپوینت کامل پشت پایی به تجربه های تلخ ۲۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پشت پایی به تجربه های تلخ ۲۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پشت پایی به تجربه های تلخ ۲۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پشت پایی به تجربه های تلخ ۲۵ اسلاید در PowerPoint :

>

۱۰۸

دختران بهار / راه و بیراه

نام: پ.م

جرم: فرار و …

سن: ۲۲ سال

تحصیلات: سوم دبیرستان

از آن زمان که به یاد دارم، همین طور
زندگی می کردم. هیچ محدودیتی در زندگی ام
نبود. نه پدرم نه مادرم و نه هیچ کدام از
اطرافیانم. همه ما یاد گرفته بودیم راحت
زندگی کنیم، بدون هیچ قید و بندی.

بارها دیده بودم دوستانم در لباس
خریدن، گردش رفتن و حتی انتخاب دوست
چقدر محدودند، حتی نمی توانستند طبق
رنگ هایی که مُد می شد لباس بپوشند، اما
هیچ وقت در زندگی من محدودیت نبود.
همیشه هر لباسی که دوست داشتم
می پوشیدم؛ هر وقت که دوست داشتم از خانه
بیرون می رفتم و در خیابان ها می گشتم.

پدرم معتقد بود فرزندانش باید آزاد تربیت
شوند، همیشه به مادرم گوشزد می کرد که
محدود کردن بچه ها یعنی محدودیت پدر و
مادر! پس باید آنها را آزاد گذاشت شاید هم
این اعتقاد مضحک پدر به خاطر این بود که
دوست نداشت کسی به خاطر کارهایی که
می کند اعتراض کند و او را مورد مؤاخذه قرار
دهد. پدرم اکثر اوقات نیمه های شب به خانه
می رسید. از صدای قهقهه ها و فریادهایش
می فهمیدیم کجا بوده و چه می کرده است.

بارها دیده بودم وقتی با دوستان و
آشنایان دور هم جمع می شدیم، پدر برای
خوشگذرانی و شادی هر کاری که می خواست
می کرد. او هم از خانواده اش یاد گرفته بود، از
خانواده بی قید و بند پدربزرگ که آنها هم
نمی خواستند هیچ محدودیتی داشته باشند.
برای خانواده ما هیچ روزی، روز غم و غصه
نبود. همیشه بساط خنده و شادی و رقص و
پایکوبی براه بود، شاید اگر درس نمی خواندم
هیچ اطلاعی از مسائل دینی و اعتقادی
نداشتم، حتی نمی دانستم برای چه وقتی پا به
خیابان می گذاریم، روسری به سر می اندازیم،
نمی دانستم و باید اعتراف کنم که دوست
نداشتم بدانم، شاید می ترسیدم که دست و
پایم بسته شود و نتوانم راحت زندگی کنم. به
نظرم تمسخرآمیز بود از تفریحاتم بگذرم و
همه چیزهایی را که دوست داشتم نادیده
بگیرم.

پدرم همیشه می گفت اینجا جای
پیشرفت نیست، جای خوشگذرانی و شاد
بودن نیست. همیشه به ما توصیه می کرد
بارمان را ببندیم و جایی برویم که آزادی به
معنای مطلق باشد. یک بار هم وقتی دوازده
سال بیشتر نداشتم، به یکی از کشورهای
اروپایی رفتیم. هنوز سن و سال من برای
درک آزادی و چیزی که پدر می گفت کم بود و
فرق زیادی بین ایران و آن کشور نمی دیدم و
حتی دوست نداشتم جایی زندگی کنم که
زبان شان را نمی فهمم و نمی توانم با آنها
ارتباط برقرار کنم. اما کم کم که بزرگ شدم،
هوای رفتن به خارج از کشور به سرم زد.
دوست نداشتم در ایران بمانم، فکر می کردم
ماندن من چه فایده ای دارد. وقتی خواسته ها
و علاقه ها و باورمان با دیگران یکی نیست
برای چه بمانم. به همین دلیل بود که وقتی با
«بابک» آشنا شدم، آنقدر ادامه دادم تا بالاخره
از کشور خارج شوم. بابک لباس فروشی داشت
به همین خاطر به قول خودش یک پایش
اینجا بود و پای دیگرش آن طرف آب.
می رفت و کار می کرد و به گفته خودش برای
خوشگذرانی پول هم خرج نمی کرد.

برای من زیاد پیش می آمد که طرح
دوستی با غریبه ها بریزم، اما بابک چیز
دیگری بود؛ هر چه که می گفتم تأیید می کرد و
علاقه هایم را مهم می دانست. هر وقت
می خواست چند روزی بار سفرش را ببندد و
برود، هزار بار افسوس می خورد که چرا من
همراهش نیستم، می گفت یک روز هم نباید
درنگ کرد. اما من آماده رفتن نبودم. بارها
وسوسه شده بودم که هر طور بود بروم، اما باز
هم صبر کردم، پدرم تازه فهمیده بود که بابک
چقدر روی رفتار و اخلاقم تأثیر گذاشته. یک
روز غروب صدایم کرد و گفت اگر راهم را پیدا
کرده ام و این طور زندگی ام را زیباتر می بینم،
آزادم و می توانم هر کاری دوست دارم انجام
بدهم فقط باید قبل از رفتن ازدواج کنم.
همین! حتی نصیحت هم نکرد، راه و چاه را
هم نشانم نداد، به نظ