پاورپوینت کامل نقش زن در دوره های پس ازپیامبر(ص) ۸۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نقش زن در دوره های پس ازپیامبر(ص) ۸۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نقش زن در دوره های پس ازپیامبر(ص) ۸۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نقش زن در دوره های پس ازپیامبر(ص) ۸۸ اسلاید در PowerPoint :

>

۳۲

احمد زکی یمانی ـ وزیر نفت پیشین
عربستان سعودی که اخیرا کتاب «الاسلام و
المرأه» را منتشر کرده، به عنوان یک
روشنفکر و نویسنده سعودی، پیش از هر چیز
شهرت خود را مدیون ۲۵ سال وزارت نفت
سعودی و چند سال ریاست «اوپک» است
اما هم پیش از وزارت و هم پس از آن نشان
داده که به دنبال تحصیلات و مطالعات
اسلامی خود، دستی نیز در نوشتن دارد. وی
در دو قسمت پیش، پس از مرور اجمالی
وضعیت زن در گذشته و تحولی که اسلام
ایجاد کرد، جایگاه زن در دوره رسالت را مورد
توجه قرار داد و اینک به نقش زن
در دوره های پس از پیامبر(ص) می پردازد.
در بخش های بعد به بررسی حقوقی زن در
خانه و جامعه از منظر فقه و متون دینی
می پردازد.]

نقش زن مسلمان در مشارکت با مرد در
حیات اجتماعی، در سال های پس از رحلت
پیامبر(ص)، همچنین در دوره اموی، بیشتر
آشکار شد و به شکوفایی اش ادامه داد.
سپس جامعه اسلامی، پس از قرن پنجم
هجری مرحله عقب گرد تدریجی را آغاز
کرد، لکن با درجاتی متفاوت و در مناطقی
مختلف. ولی این عقب گرد مانع ظهور
شخصیت های بارز زن نشد؛ شخصیت هایی
که تاریکی جهل و عقب ماندگی را که در
برخی مناطق جهان اسلام سلطه می یافت
روشن کردند.

[نقش زن در جهاد]

در جهاد مثلاً ـ چنان که پیشتر
نمونه هایی از جهاد برخی از زنان صحابی،
پس از رحلت پیامبر(ص) را بازگو کردیم ـ این
امر با حجم بیشتر و تأثیر فزون تری ادامه
یافت. در برخی نبردهای بزرگ مانند
«یرموک» و «قادسیه» تعداد زنان مجاهد به

چند هزار نفر رسید و آنان، بی تردید، در تحقق
پیروزی رساترین تأثیر را داشتند. این
«اسماء» دختر ابی بکر است که به همراه
همسرش زبیر بن عوام در نبرد یرموک به
فرماندهی خالد بن ولید بر اسب خویش
می جنگد و با شمشیرش بی باکی می کند و
جولان می دهد، علاوه بر اینکه در جمع
مردان نیز سخنرانی و آنان را بر جنگیدن
تشویق می کرد.^(۱)

«خوله» دختر ازور در نبرد یرموک و فتح
مصر شرکت جست و با رومیان جنگید در
حالی که نقاب زده و تنها حدقه چشمش پیدا
بود و خالد بن ولید از این اسب سواری که به
چپ و راست حمله می کند و صفوف رومیان
را می شکافد و پیش می رود تا جایی که دیده
نمی شود و سپس بار دیگر به صفوف
مسلمانان برمی گردد، تعجب کرد. وقتی این
اسب سوار نقابش را کنار زد، همه از اینکه او
یک زن است یکّه خوردند و از شجاعت وی
به شگفتی آمدند.^(۲)

و این «ام حکیم» است که در نبرد، خود
به همراه شوهرش عکرمه بن ابی جهل، که
فرماندهی یک لشکر را که دفاع از یک پل و
ممانعت رومیان از عبور آن را بر عهده داشت،
و تیری کشنده به وی اصابت کرد و به
شهادت رسید و رومیان خواستند مسلمانان را
غافلگیر کنند و از پل که بین دو سپاه فاصله
می انداخت با فرصت طلبی به خاطر شهادت
فرمانده عکرمه بگذرند، ام حکیم حرکت کرد و
اسلحه همسر کشته شده اش را گرفت، در
حالی که گروهی از همسران صحابه
همراهش بودند، برای حفظ پل با رومیان
جنگیدند و آنان را به عقب راندند؛ خالد
بن ولید به تجلیل وی پرداخت و نامش را بر
آن پل گذاشت که تا امروز آن نام را در
فلسطین اشغالی داراست.^(۳)

زنان به نقش های دیگری نیز در جنگ ها
می پرداختند. مثلاً در جنگ یرموک، خالد
بن ولید زنان را در پشت سر سپاه مستقر کرد و
به آنان فرمان داد مانع کسانی شوند که
عقب نشینی کرده اند و آنان را به برگشت به
جنگ برانگیزند. از این آنان هر کس را
عقب نشینی می کرد با سنگ ریزه و خاک
می زدند و در میان شان سخن می راندند که
«با به جا گذاشتن مادران و خواهران و پسران
و دختران، به کجا می گریزید ای اهل اسلام!
آیا می خواهید ما را تسلیم ناکسان روم
کنید؟»^(۴) به این طریق به کسانی که سستی
کرده کنار می کشیدند، درس ثبات و عمل را
تلقین می کردند.

این «هند» دختر عتبه است که به صورت
اسب شوهرش ابوسفیان که زیر فشار
سربازان رومی داشت با اسب خود
عقب نشینی می کرد می زند و می گوید: به کجا
ای ابوصخر؟! به جنگ برگرد و خونت را بده
تا آنچه علیه رسول خدا(ص) تحریک و
تشویق کردی پاک کنی.[!!]

زبیر بن عوام گفته است: وقتی سخن هند
به ابوسفیان را شنیدم یاد روز جنگ احد
افتادم، در حالی که ما کنار رسول خدا(ص)
بودیم.^(۵)

[هند همسر ابوسفیان و مادر معاویه،
معروف به هند جگرخوار؛ همان کسی است
که مشرکان را علیه پیامبر(ص) و مسلمانان
تحریک می کرد و در جنگ احد، غلام خودش
«وحشی» را به کشتن حمزه سیدالشهدا
عموی بزرگوار پیامبر(ص) تشویق و تحریک
کرد و پس از شهادت وی، پهلوی آن
بزرگ مرد را شکافت و جگر وی را به دندان
گرفت و داغی بزرگ بر قلب پیامبر(ص)
گذاشت و غمی جانکاه برای مسلمانان فراهم
آورد. به گونه ای که پیامبر(ص) قاتل
حمزه(س) را مهدورالدم اعلام فرمود. هند
همانند همسرش ابوسفیان و فرزندش معاویه
جزء «طلقاء» و آزادشدگان به دست
پیامبر(ص) در روز فتح مکه است. رفتار بعدی
اینان با اسلام و خاندان پاک پیامبر اکرم(ص)
به خوبی نشان داد که آنها نه تنها گذشته سوء
خویش در مقابله با اسلام را پاک نکردند بلکه
پرونده افکار و اعمال نادرست خود و ضدیت
با اسلام ناب و خاندان پیامبر(ص) را بسی
سنگین تر کردند به ویژه فرزندش معاویه که
فرصتی طولانی و قدرتی زیاد برای پی گیری
رفتار گذشته خود و پدرش ـ البته در لباسی
دیگر ـ یافت که سرانجام آن سوار کردن
عنصر نابکار و پلیدی چون یزید بر گرده
مسلمانان و به بار آوردن آن همه فجایع به
دست وی بود. بنابراین اینکه هند جگرخوار
در این جنگ چنین جمله ای را به شوهرش
گفته باشد و دست کم صادقانه گفته باشد،مورد
تردید بلکه اساسا مورد قبول نیست؛ هر چند
نویسنده به خاطر علایق مذهبی خویش آن را
پذیرفته باشد. البته می دانید این نقل می تواند
در نگاه مخاطبان اصلی کتاب که همفکر و
هم عقیده با نویسنده هستند شاهدی در کنار
بقیه شواهد تاریخی باشد. مترجم]

مورخان ذکر می کنند که زنان، به خاطر
شدت برخوردشان با کسانی که در آن جنگ
عقب نشینی و پشت به جنگ کرده بودند، با
چوب های خیمه پنج نفر از آنان را زخمی
کردند و یک نفر را کشتند. و واقدی از زبان
«منهال دوسی» ـ یکی از جهادگران در نبرد
یرموک ـ این گفته را نقل می کند: «خشونت و
تندی زنان بر ما از برخورد رومیان بیشتر
بود!»^(۶)

گمان نمی کنم تاریخ بشری نبرد بزرگی را
ثبت کرده باشد که در آن ارتشی از زنان علیه
ارتشی که همگی از مردان هستند، درگیر شده
باشد مگر در نبرد «رمله» در فلسطین، که در
آن زنان مسلمانان علیه ارتش روم وارد جنگ
شدند و بر آنان پیروز گشتند. فرمانده سپاه
رومیان در مصر متوجه شد که سپاه عمرو
بن عاص تدارکات و بسیاری از تجهیزات
جنگ را در رمله تنها گذاشته و آن که از آنها
پاسداری می کند گروهی از زنانند. لذا سوار بر
ناو شد و در ساحل فرود آمد و شبانه زنان را
محاصره کرد در حالی که اعتقاد داشت نزدیک
است غنیمتی آسان به دست آورد. لکن
ناگهان مواجه با زنانی شد که سراغ اسلحه
خویش می روند و مانند پلنگ صدا می کنند و
میان زنان مسلمانان و سپاه رومیان، به رغم
تفاوت در نیرو و ساز و برگ جنگی، نبردی
سخت در گرفت و با شکست سپاه روم که
شکست خورده عقب نشست و اسیران و

زخمیانی را پشت سر خویش گذاشت پایان
یافت. خوله دختر ازور در آن نبرد زخمی و به
دست رومیان اسیر گشت تا آنکه عمرو
بن عاص او را نجات داد.^(۷)

[نقش زن در سایر عرصه ها]

نقش زن مسلمان محدود به جهاد نبود ـ
البته جهاد، بی شک، مهم ترین فعالیت در
جامعه است که به روشنی ارزش زن را در
کاری که برخی گمان می کنند ویژه مرد به
تنهایی است نشان می دهد ـ زیرا زن مسلمان
در عرصه های دیگری نیز حضور یافت که
نشان دهنده اهمیت و بزرگی ارزش وی
می باشد. و مثال های آن قابل شمارش
نیست، لکن من به عنوان مثال و نه شمارش،
به بازگویی برخی نمونه ها بسنده می کنم:

مصحف شریف هنگامی که در زمان
ابی بکر جمع آوری شد، پیش ام المؤمنین
حفصه گذاشته شد، و تنها نسخه آن در طول
خلافت ابی بکر و خلافت عمر پیش وی باقی
ماند. و قرآن مقدس ترین مقدسات و
مهم ترین چیزی است که وجود اسلام بر آن
مبتنی می باشد و شریعت اسلام از آن
می جوشد.

[نقش زن در عرصه سیاسی]

در عرصه فعالیت سیاسی، زن مسلمان
وارد عرصه های سیاسی با تمام شکل های
فعالیت شد. «عایشه» ام المؤمنین سپاهی را
رهبری کرد تا نظر سیاسی خود در ترور
عثمان بن عفان را نشان دهد.

[به گواهی تاریخ و منابع متعدد و مورد
اعتماد تاریخی، از رسواترین و خنده دارترین
مسائل تاریخی است که کسی به ویژه یک
پژوهشگر، کسانی چون معاویه و طلحه و زبیر
را طرفدار عثمان، خلیفه مقتول و اقدامات
آنان را در راستای خونخواهی وی بداند.
معاویه اساسا دنبال چنین فرصت و بهانه ای
می گشت و لذا از گسیل نیرو به رغم آگاهی از

محاصره عثمان خودداری کرد. طلحه در
روزهای محاصره، امام جماعت مخالفان
عثمان و محاصره کنندگان بود. زبیر
شوهرخواهر عایشه نیز در این معرکه همانند
طلحه در سر هوای ریاست و حکومت داشت.
اینان جزء نخستین بیعت کنندگان با
امیرالمؤمنین علی(ع) بودند و هنگامی که
دیدند به مراد خویش نمی رسند با خروج از
مدینه به بهانه حج در مکه جمع شده و به
جمع آوری نیرو و همراهی کسانی چون مروان
حَکَم و راه اندازی جنگ علیه حکومت حق و
مشروع علی(ع) پرداختند و عایشه را نیز که با
تعبیری موهن فتوای قتل عثمان را در پرونده
سیاسی خود دارد، جلودار حرکت خود ساختند.
عایشه ام المؤمنین نیز بر خلاف دستور قرآن
و تأکید پیامبر(ص) که بایست در خانه می ماند
به خاطر اینکه پس از کشته شدن خلیفه، بر
خلاف انتظار وی مردم امیرالمؤمنین علی(ع)
را به خلافت برگزیدند و در حالی که از مکه
راهی مدینه بود، از میانه راه به مکه برگشت و
بی گناه ترین انسان در قتل عثمان یعنی
علی(ع) را هدف اقدامات تخریبی خود و
برپایی جنگ جمل قرار داد و این اقدام عایشه
همان زمان سخت مورد اعتراض و مخالفت
شخصیت های اسلامی از جمله ام سلمه
همسر دیگر پیامبر(ص) و نیز اکثر مسلمانان
قرار گرفت. سران این غائله همانند طلحه و
زبیر نیز بیشتر به بهانه های دیگر تکیه
می کردند تا موضوع کشته شدن عثمان. البته
نویسنده با توجه به دیدگاهی که عموم برادران
اهل سنت در باره عایشه ام المؤمنین دادند،
تعجب نیست که غائله جمل به رهبری وی را
نیز در ردیف شواهد خود بیاورد اما به روشنی
پیداست که از نظر ما این مصداق، یک استناد
کاملاً اشتباه است و اگر شاهدی برای
مخالفان حقوق و حضور اجتماعی زنان نباشد
مؤید آن نیست. مترجم]

بسیاری از زنان به فعالیت سیاسی در
قالب سخنرانی علیه معاویه بن ابی سفیان و
پشتیبانی از امام علی بن ابی طالب(ع)
می پرداختند و کتاب های تاریخ پر است از
قضایای مجادله آنان با معاویه هنگامی که کار
به نفع او استوار یافت و خلافت به او رسید. از
جمله آنان دختر عماره بن اشتر، و بکاره
هلالیه، و زرقاء همدانی دختر عدی بن غالب
بن قیس و عکرشه دختر اطرش بن رواحه، و
دارمیه حجونیه، و أروی دختر حارث
بن عبدالمطلب است و نیازی به ذکر آنچه
میان تک تک آنان و معاویه گذشت نیست؛
بحث ها و مناقشاتی که فصاحت و بلاغت
آنان را آشکار می سازد و به روشنی از یک سو
نشان دهنده توان شخصیتی و از سوی دیگر
گویای مهارت سیاسی آنان است.^(۸)

هند دختر زید انصاری، خانه اش در عراق
را گشود تا باشگاهی سیاسی برای گردهمایی
مخالفان معاویه باشد، جایی که مردها برای
مشورت با هم به آنجا رفت و آمد می کردند.
هند زنی سخنور با استدلال و بیانی قوی بود
که «ابن جریر» به شرح حال وی پرداخته و
وصف فعالیت و رسایی سخنوری او را آورده
است.^(۹)

پیشاپیش زنان مسلمانی که به فعالیت
سیاسی مؤثر و قوی پرداختند، ام کلثوم دختر
علی بن ابی طالب(ع) قرار دارد.^(۱۰) که در
سال ۶۱ هجری همراه علی بن الحسین
بن علی(ع) به کوفه رفت و خطبه های سیاسی
وی بسی کارساز و پر اثر در جان های
شنوندگانش بود، تا جایی که امام «حذیم
اسدی» او را این گونه تعریف کرده است:

«به خدا سوگند هیچ باحیایی را سخنورتر
از او ندیدم … گویا که سخنان از زبان
امیرالمؤمنین علی(ع) کنده می شد. به مردم
اشاره کرد که ساکت باشید. نفس ها در سینه
حبس شد و زنگ شتران آرام گرفت … و او
سخن گفت، اشک های مردم بر گونه هایشان
جاری شد … .»^(۱۱)

[نقش زن در عرصه دانش و

ادبیات]

در زمینه علم و ادبیات، زن مسلمان
دارای مهارتی گسترده بود. سکینه
بنت الحسین(ع) را داریم که ادیبی ناقد بود و
شعر را به خوبی می شناخت و به آن علاقه
داشت و خانه اش را برای شاعران و ادیبان
می گشود و با بزرگان قریش در مدینه منوره
مجالست داشت (…)^(۱۲)] آنچه نویسنده در
اینجا در باره حضرت سکینه(س) به آن اشاره
کرده بر اساس برخی مطالبی است که در
پاره ای منابع اهل سنت و عمدتا در
«الاغانی» ابی الفرج اصفهانی آمده و مورد نقد
عالمان بزرگی چون مرحوم سیدمحسن امین
در «اعیان الشیعه» قرار گرفته است. مرحوم
امین این نسبت ها را ناروا و از مجعولات
می داند و با تأکید بر عدم تناسب اینها با شأن
شخصیتی چون حضرت سکینه سخت مورد
نقد و انکار قرار می دهد. به نظر می رسد اگر
اصل موضوع نیز صحت داشته باشد چنین
بوده است که مثلاً حضور ایشان از پس پرده و
کاملاً متفاوت با جلسات مشابه بوده است.
مترجم]

زنان شاعر مسلمان زیادی نیز که
ذکرشان در کتاب های ادبی عرب رفته وجود
داشتند، از جمله آنان «ولاده» دختر مستکفی،
و «علیّه» دختر مهدی، و «حمره» دختر زیاده،
و «عائشه» باعونیه، و «خنساء»، و نیز
«عائشه» دختر طلحه بن عبیداللّه است که
ادیبی با زبان فصیح و آگاه به قضایا و اخبار
عرب بود و با مردها روبه رو می شد و نسبت به
آنان پرده نشینی نمی کرد و موقعی که انس
بن مالک به او گفت: گروهی می خواهند بر تو
وارد شوند گفت: پس چرا به من نگفتی تا
بهترین لباسم را بپوشم!^(۱۳)

در علوم دینی و روایت حدیث زنان
زیادی شهرت یافته اند. حافظ «ذهبی» در
کتاب خود «میزان الاعتدال» می گوید که
سراغ ندارد زنی را که در روایت حدیث متهم
باشد و نیز زنی راوی را نمی شناسد که
محدثان حدیث او را ترک کرده باشند.^(۱۴)

از