پاورپوینت کامل دویست ماه، دویست شماره ۳۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دویست ماه، دویست شماره ۳۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دویست ماه، دویست شماره ۳۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دویست ماه، دویست شماره ۳۰ اسلاید در PowerPoint :

>

۴

۱ آن روزها که در «پاییز» سال ۱۳۷۰، پیش شماره پیام زن
آماده می شد تا در آغاز «زمستان»، «بهار» این مجله رقم بخورد و فصلی تازه و
دشوار اما در سایه برکت سالروز ولادت صدیقه کبرا فاطمه زهرا ـ که سلام و صلوات
خداوند بر او باد ـ و نیز سالروز ولادت حضرت امام خمینی(قده) محک زده شود،
پیش بینی اینکه روزی دویستمین شماره آن را پیش رو خواهیم داشت کار آسانی نبود،
اما اینک به لطف الهی، این فصل نیز گشوده شده است؛ فصل دویستم.

گفتن آن، آسان است، به راحتی گفتن «شماره یکم» اما کسانی که
خود به شکل مستقیم به کار آماده سازی نشریه پرداخته اند به ویژه ماهنامه ای که
تلاش دارد هر ماه، بی وقفه و بی تأخیر و در حجمی ثابت و با حفظ تنوع شکلی و
محتوایی منتشر شود چه دغدغه ها و دلشوری ها و دشواری هایی را همراه دارد؛ گاه
به زحمت روزه داری و کارگری در هوای داغ فصل «تابستان». و اینک دیگر هر چهار
فصل پاییز. زمستان و بهار و تابستان پیام زن رقم خورده است، اما دو فصل آن
همچنان ثابت مانده است؛ دو فصل همزمان؛ طراوت و سرزندگی بهار همزمان با تلاش و
پختگی تابستان.

۲ دشواری و دغدغه آفرینی تهیه و نشر پیام زن فقط در فراهم
ساختن ابزار کار و امور اجرایی و تولید محتوای صرف نبوده است. سختی و خطیری کار
از آغاز در نوع رویکرد و نگرش به مسائل و مباحث زنان بوده است. به موازات اهمیت
و جایگاه زن در خانه و جامعه از یکسو، و نگاههای آمیخته میان حق و باطلی که در
این مسئله مهم بشری وجود داشته و دارد از سوی دیگر، حرکت بر مدار اندیشه و راه
درست، کاری آسان نیست.

ابعاد گوناگون فقهی، حقوقی، اخلاقی، تربیتی، فرهنگی،
اجتماعی، تاریخی و حتی کلامی مسئله زنان و ضرورت واقع بینی، و واقع نمایی و
حقیقت جویی و حقیقت گویی و تعامل با دیدگاهها و ذهنیت های متعدد و مختلف و
داعیه های موجود، آدمی را به یاد آن صراطی می اندازد که گفته اند از «مو»
باریک تر و از «شمشیر» تیزتر است. پرسش اصلی نیز این است که به راستی «زنان» در
کجای تاریخ، جامعه، نظام آفرینش و دستگاه شریعت ایستاده اند؟ از واقعیت موجود
با حقیقت مطلوب چه فاصله ای است؟ تلاش هایی چون نشر ماهنامه ای مانند پیام زن
آیا به کاهش این فاصله می انجامد یا بر آن می افزاید؟ داوری در این باره آسان
نیست.

۳ پیداست حس و دغدغه ای که «تماشاگران» عرصه های دشوار و
طاقت فرسای فکری و جسمی دارند، با «حاضران» در صحنه عمل یکی نیست. آسان ترین
راه نیز ایستادن و تماشای «وضع موجود» است. تماشاگری نیز لزوما به معنای کار
نکردن نیست. خنثی عمل کردن هم نوعی تماشاگری است. و پیام زن در مقایسه با آن
همه تلاش علمی و عملی که در عرصه مسائل و مباحث زنان به ویژه در سال های پس از
پیروزی انقلاب اسلامی و به برکت اندیشه های تابناک حضرت امام خمینی(ره) صورت
گرفته نقطه ای بیش نیست اما مهم آن است که بدانیم این «نقطه» در کجا فرود آمده
و بر چه مداری شکل گرفته بود؟ دست کم خاستگاه ترسیم این نقطه که یکی از اقدامات
ماندگار دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم بوده، چیزی جز پر کردن یک خلأ و
برآوردن یک نیاز و تأثیرگذاری بر وضع موجود نبوده است و تنها بر این پایه است
که می توان آن را «عمل صالح» شمرد وگرنه از اهلیت اندیشه شیعی و خانواده بزرگ
انقلاب اسلامی بیرون بوده است و به قول قرآن «انه لیس من اهلک، انه عمل غیر
صالح» حتی اگر از خانه «نوح» برخاسته باشد.

۴ به باور ما ـ و دست کم به باور این «کمترین» که نشریه را
پایه ریزی و آغاز کرد و بیش از پانزده سال عهده دار «کار» آن بود یعنی تا شماره
۱۸۵ ـ پیام زن به رغم فراز و فرودها و کاستی ها و سستی ها و به رغم محدوده ها و
محدودیت هایی که به هر دلیل داشته است، دست کم در فضای نشریاتی که از جایگاه
حوزه و مراکز وابسته به آن منتشر شده توانسته در عمل حافظ فلسفه وجودی خود باشد
و همین مقدار ثمربخشی و تأثیرگذاری برای ماندن و تن دادن به دشواری ها و
هزینه های کار، دلیل آشکاری بر لزوم ماندن آن است. و با این ملاک است که شماره
دویست با شماره یک، تفاوتی نخواهد داشت و مهم آن است که کارهایی چون نشر پیام
زن برای صدمین یا دویستمین یا حتی هزارمین شماره آن، راز ماندگاری آن را در نظر
داشته باشیم و آن چیزی نباید باشد جز همان فلسفه وجودی آن. این است که اگر در
مقطعی چون صدمین و یا دویستمین شماره، این پرسش را پیش رو می گذاریم که فلسفه
وجودی پیام زن چه بوده است، همان گونه که این پرسش اختصاص به این نشریه ندارد و
از جمله شامل دیگر نشریات در دفتر تبل