پاورپوینت کامل حامی، نگاهی فرامرزی به زنان و کودکان;گفتگو با خانم فاطمه اشرفی، مدیر انجمن حمآیت از زنان و کودکان پناهنده ۴۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حامی، نگاهی فرامرزی به زنان و کودکان;گفتگو با خانم فاطمه اشرفی، مدیر انجمن حمآیت از زنان و کودکان پناهنده ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حامی، نگاهی فرامرزی به زنان و کودکان;گفتگو با خانم فاطمه اشرفی، مدیر انجمن حمآیت از زنان و کودکان پناهنده ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حامی، نگاهی فرامرزی به زنان و کودکان;گفتگو با خانم فاطمه اشرفی، مدیر انجمن حمآیت از زنان و کودکان پناهنده ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

>

۱۸

جنگ، بحران­های سیاسی و بلایای طبیعی همیشه اولین تیر خود را به سمت محروم­ترین گروه­های انسانی «زنان و کودکان» نشانه می­رود، به طوری که در بیشتر موارد زنان و کودکان آواره و پناهنده در معرض انواع وضعیت­های مشکل قرار می­گیرند و مجبور می­شوند شهر و دیار خود را ترک کنند. در این راستا جامعه انسانی خود را موظف می­داند شرایط قومی، نژادی و ملی را کنار گذاشته و تنها فقط با در نظر گرفتن اشتراک در وجوه انسانی و تعلقات بشری به اینگونه افراد کمک کند. انجمن حمآیت از زنان و کودکان پناهنده(حامی)، تلاش برای بهبود بخشیدن به وضعیت زنان و کودکان آواره و پناهنده در محدوده کشورهای اسلامی دارد. بدین منظور گفتگویی را با «خانم اشرفی» کارشناس ارشد علوم سیاسی و رئیس هیأت مدیره انجمن حمآیت از زنان و کودکان پناهنده(حامی)، اختصاص دادیم تا با اهداف ایشان در مورد تأسیس این انجمن و فعالیت­های صورت گرفته، آشنا شویم.

– خانم اشرفی ابتدا بگویید به چه صورتی این انجمن شکل گرفت و راه اندازی شد و سپس در مورد اهداف و فعالیت­های دیگر انجمن توضیحاتی بدهید.

– همزمان با جنگ بوسنی و هرزگوین با هدف حمآیت و یاری رساندن به گروههای بیشماری از زنان و کودکان مظلومی که قربانی تعصبات نژادپرستانه شده بودند، باید حرکتی انجام می­شد، لذا با هماهنگی نهاد دانشگاه­های دیگر فارغ التحصیلان رشته­های مامایی، پرستاری، علوم اجتماعی، پزشکی سازمان­دهی شدند و در قالب یک تیم دانشجویی به بوسنی سفر کردند. این سفر در نوع خودش بی­سابقه بود زیرا برای اولین بار یک فعالیت سیاسی و اجتماعی با دغدغه آن به صورت غیر دولتی و دانشجویی اتفاق افتاد و بعد از آن شاهد فعالیت­ها و تحرک­های دانشجویی بودیم. ما توانستیم در این اقدام احساس تعلقات خودمان را به عنوان مسلمان و مجموعه­ای از جامعه بشری که شاهد ناملایمات و به نوعی فشارهای سخت اجتماعی بود برای زنان بخصوص زنان مسلمانی که در آن مقطع بی­حرمت شده بودند و نگرانی­های خودمان را در قالب این برنامه مطرح کنیم و بتوانیم یک حرکت غیر متعارف آن روز را انجام بدهیم که به توانمندی­های حوزه دانشجویی ملاحظه­ای شود.

– کاملاً درست است جنگ­های بوسنی باعث ایجاد فشارهای جسمی و روحی زیادی روی زنان شد و آنان با توجه به آسیب­پذیری بیشترشان مورد تعرض قرار گرفتند.

– بله، نگاه به زنان به عنوان گروه هدف که در بسیاری از جنگ­ها مورد جدی ترین آسیب­ها واقع می­شوند و ناملایمات سخت­تر از آن را تحمل می­کنند، به لحاظ نوع فیزیولوژی زنان، آن­ها بیشتر قربانی جنگ­ها و خشونت­های داخلی و خارجی هستند. ما با توجه به نگرانی­های موجود بلافاصله بعد از برگشتن از آن سفر با یک دید بزرگ­تر و وسیع­تر این موضوع را دنبال کردیم. این مسئله تنها در مورد زنان مسلمان بوسنی نبود بلکه هم­اکنون در همسایگی خودمان؛ کشور عراق و افغانستان که درگیر جنگ­ها و خشونت­های خارجی و بحران­های سیاسی و داخلی هستند، نیز به همین مشکل دچار هستند.

در این فضا نیز زنان بودند که بیشترین بار فشار را تحمل می­کردند و آنجا بود که بحث راه­اندازی سازمان غیر دولتی حامی به وجود آمد. از این رو با همکاری و همفکری دوستان دیگر انجمن را به صورت غیر رسمی راه اندازی کردیم. بعد از آن برنامه­های دیگری مثل سفر به لبنان و به نوعی سرکشی به اردوگاه­های فلسطین داخل لبنان و سوریه و فلسطینی­هایی که در نواحی مرکزی ساکن بودند انجام شد. به مرور زمان که پیش رفتیم بحث حضور تعداد قابل توجهی از پناهندگان خارجی عراقی و افغانی در داخل کشور خودمان مطرح شد با توجه به حجم بزرگ مشکلات تلاش کردیم که یک زمان و هزینه انسانی مناسبتری را برای بهبود وضعیت آنان بگذاریم. بنابراین با توجه به نیازها در سال ۱۳۷۷ رسماً انجمن حامی افتتاح شد و شروع به برنامه­ریزی و فعالیت برای پاسخ دادن به بخشی از زنان و کودکان پناهنده در کشور خودمان شدیم. نوع کمک به آنان اقداماتی نظیر بهداشتی و آموزشی بود، همچنین زنانی را که سرپرست خود را از دست داده بودند و یا زنان سرپرست خانوار شناسایی شده و تلاش کردیم تا با استفاده از امکانات و دستگاه­های اجرایی مربوطه بتوانیم تا حدودی بار سختی و مشکلات را برایشان برداریم. این قضایا تا سال ۱۳۸۲ بیشتر معطوف به حوزه داخلی بود. بعد از آن با فروپاشی حکومت طالبان، کم کم حوزه فعالیت را به داخل افغانستان پیش بردیم و به نوعی با مسائل و مشکلات زنان در داخل افغانستان و نیازهایی که برای برقراری ارتباط با جوامع مسلمان داشتند روبه­رو شدیم.

برقراری ارتباط و تبادل اطلاعات با سازمان­های ملی و بین­المللی، ارسال کمک­های بشردوستانه و برگزاری همایش و دوره­های آموزشی برای بررسی موضوعی و جلب عواطف ملی و بین­المللی به زنان و کودکان پناهنده و بررسی وضعیت آنان و راه­اندازی دوره­های آموزشی برای توانمند سازی و بهبود وضعیت زنان در کشورهای آسیب­دیده از جنگ از جمله اهداف ما در تأسیس این انجمن بود.

– با توجه به نشست­های بسیاری که در مورد حقوق زنان در کشور افغانستان و عراق داشتید، چه اهدافی را دنبال می­کنید؟

– فعالیت­های داخل افغانستان بر چند بخش استوار است اول آنکه گروه هدف، خود زنان بودند که در عرصه­های سیاسی و اجتماعی رکن قابل توجهی داشتند و نوعاً در مقطع تصمیم­گیری و اجتماعی بودند و ظرفیت­سازی برای زنان و دخترانی که آنجا کار می­کردند. برنامه های متعدد و زیادی را با سیستم قضایی افغانستان داشتیم که در مرحله تدوین قانون و اصلاح نگرش­های قضایی مربوط به زنان و ارتقاء ظرفیت­های آنان بود. همچنین بین دستگاه قضایی افغانستان و ایران برای ارتقاء شاخص­های حقوق مدنی زنان در هر دو کشور ارتباطاتی را ایجاد کردیم. این فعالیت­ها را در عراق نیز توسعه دادیم و با تجربه­های موفقی روبه­رو شدیم. دوستان ما در عراق از این طرح­ها استقبال کردند که خود می­تواند باعث تغییر و بهبود وضعیت زنان گردد؛ ولی متأسفانه این برنامه­ها ثبات خوبی ندارد و زنان در عراق از امنیت لازم برخوردار نیستند.

فضای سخت و سیاه موجود در عراق مانع از این شده که بتوان قدم­های موثری را برای بهتر کردن مسائل زنان برداشت و تا شرایط عمومی عراق بهتر نشود ما نباید انتظار داشته باشیم که وضعیت زنان بهبود یابد.

– در داخل کشور چه کارهایی را برای زنان انجام داده اید و بیشترین دغدغه شما در این زمینه چیست؟

– در داخل کشور فعالیت متناسب با نیازهایی است که در هر مقطع زمانی و مکانی با آن روبه­رو هستیم و با توجه به آن نیاز اقدام به اجرای برنامه داریم. بحث توانمند­سازی زنان پناهنده، ارتقاء سطح اطلاعات عمومی و اختصاصی آنان برای ارتباط با پیرامون خودشان، افزایش سطح جامعه­پذیری آنان و نوع نگاه و رویکردشان را نسبت به میزان تأثیرشان در کشور توسعه دهیم. تسهیل دسترسی به آموزش برای کودکان پناهنده داخل ایران که