پاورپوینت کامل نویسنده و نویسندگی(از نظر مفهوم شناسی) (۱) ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نویسنده و نویسندگی(از نظر مفهوم شناسی) (۱) ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نویسنده و نویسندگی(از نظر مفهوم شناسی) (۱) ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل نویسنده و نویسندگی(از نظر مفهوم شناسی) (۱) ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

>

۱۸

چکیده: ارکان پیام رسانی عبارت است از: پیام، پیامرسان، پیامگیر، ابزار پیامرسانی و روش پیامرسانی. هر پیامی نیز دو رکن دارد: محتوا و قالب. رکن اول به «چه چیز گفتن» و رکن دوم به «چگونه گفتن» مربوط میشود. نویسندگی نیز نوعی پیامرسانی است که در بعد محتوای نوشته باید دیدگاه یا نگاهی نو را مطرح کرد و در بعد قالب نوشته، باید نگارشی نو را به قلم آورد. از این رو، نویسنده کسی است که دیدگاهی نو یا نگاهی نو را با نگارشی نو به خواننده انتقال میدهد. نویسندگی نیز بر سه پآیه استوار است:

هنر خوب حس کردن (به ویژه خوب دیدن و خوب شنیدن)

هنر خوب اندیشیدن

هنر خوب نوشتن و در نهآیت نویسندگی یعنی هنر نگارش پیامی نو با بیانی نو. بدین سبب، در نویسندگی با سه عنوان روبهرو هستیم: ۱.نویسا ۲. رونویسنده ۳. نویسنده

کلید واژه: ارکان پیامرسانی، ارکان پیام، تعریف نویسنده (مصنف)، تعریف نگارنده (مؤلف)، تفاوت نویسنده و نگارنده، تعریف نویسا، تعریف رونویسنده، تعریف نویسندگی.

قدر مجموعهی گل، مرغ سحر داند و بس

که نه هر کاو ورقی خواند، معانی دانست۱

در هر نوع پیامرسانی پنج رکن وجود دارد:

پیام

پیامرسان (فرستنده)

پیامگیر (گیرنده)

ابزار پیامرسانی (رسانه)

روش پیامرسانی

نخست آنکه نویسندگی نیز نوعی پیامرسانی است که پیام آن، نوشته و پیامرسان آن، نویسنده و پیامگیر آن، خواننده و ابزار آن، قلم است و با روشهای ویژه نویسندگی و تأثیرگذاری نوشتاری، در پایان به صورت کتاب و مقاله و مانند آن در میاید و جلوهگری میکند.

دوم آنکه خود هر پیامی نیز دو رکن دارد که یکی به «چه چیز گفتن» مربوط میشود و دیگری به «چگونه گفتن» و آن دو رکن عبارتند از:

محتوا

قالب

بنابراین، فقط خوب بودن و حلاوت پیام مهم نیست، بلکه خوب رساندن و ملاحت پیام نیز مهم است. سوم آنکه در هر نوشتهای نیز باید با دو مسئله روبهرو شد و آن دو را مشاهده کرد. در غیر این صورت، شایسته است – اگر نگوییم بایسته است – دست به قلم نبریم و چیزی بر کاغذ ننشانیم و عطای اینگونه نوشتن را به لقای آن ببخشیم. مسئله اول به محتوای نوشته و مسئله دوم به قالب نوشته مربوط میشود که عبارتند از:

یک. دیدگاه یا نگاه نو

دو. نگارش نو

با این سه نکته و مقدمه کوتاه باید گفت: «نویسنده کسی است که دیدگاهی نو یا نگاهی نو را با نگارشی نو به خواننده انتقال میدهد» و سروده مولوی را همواره به یاد دارد و به کار میگیرد:

هین سخن تازه بگو تا دو جهان تازه شود

وا رهد از حدّ جهان، بی حد و اندازه شود۲

بدین سبب، هر نویسنده به هر اندازه که پیام و نوشتهی خود را با بیان و کیفیت بهتر و گستره و کمیت بیشتر به مخاطب منتقل میسازد، به همان اندازه نیز نویسندهتر است. ناگفته روشن است که آنچه در نویسندگی مهمتر مینماید، نخست نگارش نو و آنگاه دیدگاه یا نگاه نو است، زیرا آنکه دیدگاهی تازه را مطرح میکند، اما آن را با نگارشی معمولی و کلیشهای به قلم میآورد، نویسنده نیست و نهآیتاً پژوهندهای نواندیش است. همچنین آنکه نگارشی تازه را نشان میدهد، اما باز آن را با نگاهی تکراری و عادی قلمی میکند، او هم نویسنده نیست و نهآیتاً تصویرگری نومنظر است.

از همین رو، این سرودهی صائب تبریزی را نیز ارج مینهیم و آن را سرلوحهی نگارشها و قلمزنیهای خویش قرار میدهیم که (دامن هر گل مگیر و گرد هر شمعی مگرد/ طالب حسن غریب و معنی بیگانه باش) و از آنچه گفته شد به این باور دست مییابیم که برای نویسنده شدن، افزون بر نواندیش بودن یا نومنظر بودن، باید نونویس و نونگار نیز بود.

یکی از نویسندگان و استادان زبان و ادب فارسی، در این باره نیکو گفته است:

اگر نویسندگی را به معنی عمل کسی که مینویسد بگیریم، هر کس را که بنویسد، اگر چه نوشتهی او سیاههی خرج خانه یا دفتر حساب دکانش باشد، نویسنده باید خواند. در این حال، نویسندگی کار دشواری نیست: الفبا را باید شناخت و مختصر خطی باید داشت که خواندنی باشد. اما در اصطلاح اینگونه کسان نویسنده خوانده نمیشوند.

نویسنده کسی را میگویند که کارش این است؛ یعنی معانی و مطالبی در ذهن دارد که از آن، سودی یا لذتی عام برای خوانندگان حاصل میشود و آن معانی را به طریقی مینویسد که همه به خواندن نوشتهی او رغبت میکنند و از آن لذت یا سود میبرند.

معنی نویسنده درعرف باز هم از این خاصتر است. کسی که کتابی در نجوم بنویسد، اگر چه اصول این علم را درست بیان کرده و نکتههای تازهای در آن به میان آورده باشد نویسنده نیست، منجم است. مؤلف کتابهای تاریخ و جغرافیا و فیزیک و شیمی را هم نویسنده نمیخوانند. عنوان این نویسندگان، مورخ و فیزیکدان و شیمیدان است، اما اگر کسی در یکی از این رشتهها کتابی بنویسد که هنرش در انشای عبارت و بیان مطلب، دلنشین و ستودنی باشد، او را گذشته از عنوانی که دارد نویسنده هم میخوانند پس نویسندگی، هنر خوب و زیبا نوشتن است.۳

با توجه به آنچه گفته آمد، نویسنده کسی است که آنچه را دیگران حس نمیکنند، او حس میکند، یا آنچه را دیگران حس میکنند، او به گونهای دیگر حس میکند. آنگاه درباره این احساسهای خود، خوب میاندیشد و سپس احساسها و اندیشههای خویش را خوب نشان میدهد و به قلم میآورد، به گونهای که دیگران نمیتوانند آن احساسها و اندیشهها را به خوبی وی نشان دهند و به زیبایی و شیوایی او به قلم آورند. از همین روست که گفتهاند:

دستور نویسندگی را به سالها میآموزند اما زبده آن دو حرف است: چشم باز و بیان ساده. باید نگاه کرد و دید و شنید و فهمید. آنگاه دیده و فهمیده را آسان گفت و نوشت. یکی دنیا را میگردد و توشه نمیگیرد. دیگری از گردش کوی و برزن، یک دنیا گفتنی میآورد چه آن یکی ندیده و نفهمیده، گذشته و این برای دیدن و فهمیدن، نگاه کرده و شنیده است.۴

پس به درستی و نیکی میتوان گفت که نویسندگی بر این سه پآیه استوار است:

هنر خوب حس کردن (به ویژه خوب دیدن و خوب شنیدن)

هنر خوب اندیشیدن

هنر خوب نوشتن

اگر بخواهیم هنرهای سهگانه فرازین را فشردهتر و در یک جمله بیان کنیم و با آنها نویسندگی را نیز تعریف نماییم باید بگوییم:

نویسندگی یعنی هنر نگارش پیامی نو با بیانی نو

از این تعریف به نکتهای دقیق و عمیق دست مییابیم که میان نویسنده (مصنّف) و نگارنده (مؤلف)، تفاوت از زمین تا آسمان است و چه بسا کسانی که بسیار قلم هم به دست میگیرند و بسیار چیز هم مینویسند، اما نویسنده نیستند بلکه نگارنده و مؤلف و الفت دهنده، کلمات و جملات با یکدیگرند و هنری بیش از یک مونتاژکار فنی و صنعتی ندارند و فقط شباهت کاری با نویسنده دارند و به گفتهی زیبای سعدی:

بوریاباف اگر چه بافنده است

نبرندش به کارگاه حریر۵

به همین روی است که دیگر، ملاک و میزان اصیل و صحیح تشخیص نویسنده از غیر نویسنده را پرکاری و پرنویسی نمیتوان و نباید دانست، بلکه باید پرباری و دُرنویسی را میزان نویسندگی و نویسنده بودن این یا آن قرار داد. آنگاه با همین ملاک و میزان میتوان به این نتیجه نیز دست یافت که چه بسا کسی فقط یک کتاب یا مقاله نوشته باشد و همان نشان دهد که او نویسنده است. از سوی دیگر نیز کسی دهها کتاب و مقاله نوشته باشد، ولی هیچ شمیم نویسندگی از نوشتههایش به مشام نرسد و نگارنده و مؤلفی بیش نباشد و سرودهی ملکالشعرای بهار را دربارهی او و نویسندگی او به خاطرمان آورد، هرچند که آن سروده در باره شعر و شاعری باشد:

شعر دانی چیست؟ مرواریدی از دریای عقل

شاعر آن افسونگری کاین طرفه مروارید سُفت

صنعت و سجع و قوافی، هست نظم و نیست شعر

ای بسا ناظم که نظمش نیست الا حرف مفت

شعر آن باشد که خیزد از دل و جوشد ز لب

باز در دلها نشیند هر کجا گوشی شنُفت

ای بسا شاعر که او در عمر خود نظمی نساخت

وی بسا ناظم که او در عمر خود شعری نگفت۶

میخواهیم کلیگویی نکنیم و کلیاتی ابوالبقاء گونه را به قلم نیاوریم. بدین منظور، تفاوت مؤلف و نویسنده را _ هم از نظر بینش و هم از نظر نگارش _ به صورت کاربردی و مصداقی با دو نوشته زیر نشان میدهیم و گفته مولوی را در مثنوی نیز فرایاد میآوریم:

یک کف گندم ز انباری ببین

فهم کن کآن جمله باشد همچنین۷

جالب آن است که هر دو نوشته در موضوعی واحد و آن هم «تعریف نویسندگی» است، ولی نوشته اول از یک مؤلف و نکوهیدنی و نوشته دوم از یک نویسنده و ستودنی است:

نویسندگی یعنی اینکه نویسنده مطالبی از خودش را به قلم آورد و یا مطالبی را از این و آن جمعآوری کند و کنار هم به گونهای تألیف نماید و به خواننده منتقل سازد که خواننده سرانجام بفهمد به مطلبی جدید دست یافته و وقتش تلف نشده است.

در نویسندگی، مهارت در پروراندن مطلب بسیار مهم است. شاید بتوان گفت که نویسندگی همان هنر پروراندن مطلب است همین هنر است که فرق پدید میآورد میان آنکه میداند و مینویسد و آنکه میداند و نمیتواند بنویسد. اینکه نویسنده به روشنی بداند که چه میخوا