پاورپوینت کامل روش های جلوگیری از افزایش غم و غصّه ۴۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل روش های جلوگیری از افزایش غم و غصّه ۴۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل روش های جلوگیری از افزایش غم و غصّه ۴۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل روش های جلوگیری از افزایش غم و غصّه ۴۹ اسلاید در PowerPoint :

>

مقدّمه

در آموزه های دینی، به مهارت ها و پاورپوینت کامل روش های جلوگیری از افزایش غم و غصّه ۴۹ اسلاید در PowerPoint، توجّه عمیق و دقیقی شده است.

سؤال اصلی مقاله این است که پاورپوینت کامل روش های جلوگیری از افزایش غم و غصّه ۴۹ اسلاید در PowerPoint از نگاه قرآن و روایات چیست؟ همچنین به دنبال آن هستیم تا دریابیم معنای اصلی صبر در برابر بلایای زندگی چیست؟

در این تحقیق به شناخت روش ها و مهارت های جلوگیری از افزایش غم و غصّه های زندگی می پردازیم.

پاورپوینت کامل روش های جلوگیری از افزایش غم و غصّه ۴۹ اسلاید در PowerPoint

تحمّل برخی واقعیّت های غم آور زندگی، بسیار سخت و تلخ است تا جایی که ره آورد غم، پیری زودرس معرفی شده است. چنان که امام علی(ع) می فرماید: «الهمّ نصف الهَرَمَ[۱]؛ اندوه خوردن نیمی از پیری است.» و این نیز واقعیّتی است که گاهی شرایط نامطلوب، انسان کارهای غیرعادی می کند. جزع و فزع کردن، روی آوردن به داروهای تسکین دهنده، توسّل به تشریفات شادی در غم ـ که حتّی در شادی هم ناصحیح است ـ و برخی رفتارهای بی نتیجه ی دیگر از فعّالیّت هایی است که در قرآن و روایات نهی شده است.

در این جا روش هایی برای جلوگیری از ازدیاد غم و غصه ارائه گردیده است که عبارتند از:

الف) پذیرش موقعیّت؛ به حکم خرد، عاقل خود را به کار بیهوده، مانند ستیز بی فایده با سختی ها و غم ها مشغول نمی کند. بلکه به جای قرار گرفتن در مقابل غم ها در کنار غم ها می ایستد تا بتواند به جای بی تابی و سایر روش های غلط که او را ناتوان می سازد، امکان مدیریّت و مهار نمودن غم ها را ایجاد کرده، کنترل آن را به دست گیرد. حضرت علی(ع) به «اشعث بن قیس» که برادرش را از دست داده بود، فرمود: «انّک ان صبرت جری علیک القضاء و انت محمودٌ و ان جزعت جری علیک القضاء و أنت مذموم[۲]؛ اگر شکیبا باشی تقدیر الهی بر تو جاری می شود و تو پاداش داده خواهی شد و اگر بی تابی کنی نیز تقدیر الهی بر توجاری می شود و تو گناه کاری.» برطرف شدن غم ها نیز مانند آمدن آن ها به اختیار ما نیست. بدین ترتیب کنارآمدن با غم و پذیرش موقعیّت، همان نکته ی مهمی است که ما را در جلوگیری از افزایش غم و غصّه یاری می دهد. «ارض تسترح.[۳]؛ یعنی راضی باش تا راحت زندگی کنی.» از این کلام دریافت می شود که بی تابی و درگیری با غم و غصّه نتیجه ای جز زیان نخواهد داشت. در احادیث، روی اصل «برگشت ناپذیری» برخی سختی ها تأکید شده است. امام علی(ع) می فرماید: «اذا اتتک المحن فاقعد لها فانّ قیامک فیها زیادٌ لها[۴]؛ هرگاه محنتی به تو رسید، در کنار آن بنشین که ایستادن در برابر آن، موجب افزایش (رنج) آن می گردد.»

در پذیرش موقعیّت ـ که قبول فعال و پویای آن است ـ فرد امکان طراحی بهترین مقابله برای موقعیّت پیش آمده را می یابد. یک مقابله ی فعال و پویا عبارت است از چاره اندیشی و چاره اندیشی؛ یعنی یافتن راه خروج از مشکلات یا بردباری و صبوری، همان طور که امام علی(ع) می فرماید: «واعلم انّ المخرج فی أمرین، ما کانت فیه حیلَه فا لاحتیال وما لم تکن فیه حیله فا لاصطبار[۵]؛ و بدان که راه خروج از تنیدگی در دو چیز است: آن چه چاره دارد، چاره کردن و آن چه چاره ندارد، صبرکردن.»

لذا بهترین واکنش در حوادثِ چاره پذیر مثل بلایای عمومی اقدام مناسب است و در مقابل حوادث چاره ناپذیر (مثل فقدان عزیزان) بردباری و تحمل است تا دوره ی بحران سپری شود.

ب) گریه درمانی (تسکین با اشک)؛ گریه یک واکنش طبیعی و نتیجه ی عواطف انسانی است. گریستن یکی از راه های جلوگیری از افزایش غم است که به هنگام مصیبت سبب تسکین بوده، مورد نهی اسلام هم نیست. فروخوردن غم و غصّه و پرهیز از گریستن، باعث فرسایش روحی می گردد. آموزه های دینی به این امر مهم التفات دارند و توصیه ی مؤکّد امامان ما در این میان خودداری از کلام نابه جا و بیهوده کاری است. امیرالمؤمنین علی(ع) دراین باره فرمود: «رخّص رسول الله فی البکاء عند المصیبه و قال: “النفس مصابه و العین دامعه و العهد قریب فقولوا ما أرضی الله و لا تقولوا الهجر”؛[۶] پیامبرخدا اجازه داد که در مصیبت ها بگرییم و فرمود: “نفس، مصیبت دیده است و چشم، گریان و عهد و یاد، نزدیک. پس چیزی بگویید که خدا را خشنود کند و هذیان نگویید.”» واژه ی «رخّص» بیان می دارد گریه جایز دانسته شده است.

دو روایت از امام صادق(ع) مؤید این مطلب است:

۱- «هر کس از مصیبتی که به او رسیده، بر جان خویش بیم ناک است، اشک بریزد که او را تسکین می دهد.»[۷]

۲- « فأفض من دموعک، فانّها تسکّن[۸]؛ اشک بریز، که آن را تسکین بخش است.»

ج) درد دل کردن با برادران دینی؛ یکی از راه های جلوگیری از افزایش غم، درمیان گذاشتن غم و غصّه با مشاوران مؤمنی است که اهل درد و دل سوزند. امام صادق(ع) در این زمینه می فرماید: « اذا ضاق احدکم فلیعلم أخاه و لایعین علی نفسه [۹]؛ هرگاه یکی از شما دچار گرفتاری غم و اندوهی شد، باید برادر خود را آگاه سازد و به توانایی خود اکتفا نکند.»

د) تلقین تحمّل؛ یکی از شیوه های برخورد با امور غمناک، افزایش میزان شکیبایی با تلقین تحمّل است. ره نمون کردن فرد غمگین به این معرفت والا و تکرار و تلقین آن، در بالا بردن روحیّه ی او و در نتیجه جلوگیری از افزایش اندوه، مؤثر خواهد بود و این پیام «سلوت» الهی است که بر غم زدگان نوید می دهد. امام علی(ع) در این باره می فرماید: «اذا تباعدت المصیبته قربت السلوه[۱۰]؛ چون مصیبت دور می شود، فراموشی نزدیک می گردد.» در روایتی از امام صادق(ع) آمده: «خداوند بر بندگان خود منّت گذارده و سه چیز را در نظام خلقت برقرار نموده است:. .. فراموشی را بر مصیبت زدگان القا نموده است که اگر این نمی بود و مصیبت همچنان با شدت اولیه ی خود باقی می ماند، نسل منقطع می شد. ..»[۱۱] سلوت به معنای دورشدن تدریجی غم زدگان از فکر کردن دائمی به امور غم انگیز و غمگین و به عبارت دیگر تلقین فراموشی نسبی درد و غم و سختی و مصیبت اولیه ی اشتغال به امور طبیعی زندگی است.

نکته ی مهّم دیگر ناامیدی و احساس ناتوانی ناشی از ناآگاهی از توان بردباری است. از بررسی روایات برمی آید هنگام بلا و بلکه قبل از آن، توان تحمّل و مقاومت، افزایش می یابد. امام صادق(ع) در این باره فرمود:

«انّ الصّبر و البلاء یستبقان الی المؤمن فیأتیه البلاء و هو صبور ٌ[۱۲]؛ همانا صبر و بلا به سوی مؤمن، سبقت می گیرند پس بلا به او می رسد، در حالی که صبور است.» از این رو پیش از گرفتارشدن به بلا توان صبر افزایش می یابد و تلقین چنین باوری، نقش مهمّی در ازدیاد تحمّل دارد.

نکته ی جالب تر این که بین صبر و بلا موازنه برقرار است؛ یعنی هر اندازه بلا بیشتر باشد، صبر بیشتری نیز عطا می شود. پیامبر خدا(ص) درباره ی این موازنه می فرماید: «انّ الصّبر یأتی من الله علی قدر البلاء[۱۳]؛ همانا صبر به اندازه ی بلا از جانب خداوند می آید.» پس گرفتاری به هر اندازه که باشد، به همان اندازه هم توان تحمّل آن داده می شود. در این حالت ـ که فرد از توان مقاومت خود آگاه شود ـ احساس قدرت، بیشتر می شود و هیچ غمی غیرقابل تحمّل نخواهد بود.

لذا با به کارگیری و تمرین جملات مثبت و تلقینات صبرآفرین، می توان علاوه بر جلوگیری از افزایش غم به موفّقیّت های شگفت آور نیز دست یافت.[۱۴] چنان که امیرالمؤمنین علی(ع) می فرماید:

۱-« اذا صبرت للمحنه فللت حدّها[۱۵]؛ هرگاه در برابر محنت صبر کردی، تیزی آن را از بین برده ای.»

۲- «من ادّرع جنّه الصّبر، هانت علیه النّوائب[۱۶]؛ کسی که زره صبر بپوشد، حوادث روزگار بر او آسان می شود.»

۳- امام(ع) در وصیّت خود به «محمد بن حنیفه» می فرماید: « الق عنک واردات الهموم معزائم الصّبر، عوّد نفسک الصّبر فنعم الخلق الصّبر و احملها علی ما أصابک من أحوال الدّنیا و همومها[۱۷]؛ اندوه های وارده را به وسیله ی عزم بر صبر کردن، از خود دور ساز. نفس خودت را به صبر کردن عادت بده که صبر کردن، خلق و خوی خوبی است و آن را بر آن چه از احوال دنیا و اندوه های آن به تو می رسد، متحمّل ساز.»

نکته ی جالب روایت اخیر سفارش امام به «عادت دادن خود به صبر» است و معلوم است که عادت،