پاورپوینت کامل خانم! از خانه ی خود راضی هستی؟ ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خانم! از خانه ی خود راضی هستی؟ ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خانم! از خانه ی خود راضی هستی؟ ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خانم! از خانه ی خود راضی هستی؟ ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

>

نگاهی به خانه ی ایرانی از گذشته تا به حال

خانه، نامی است ساده برای موضوع و پدیده ای مهم و پیچیده. خانه، یک چهاردیواری است که نه تنها سرپناه ماست، بلکه شکل کوچک شده ی دنیای آرمانی ماست. جایی که قرار است مأمن آرامش و امنیت و یادآور خاطرات شیرین ما باشد. مکانی که اولین مراحل شکل گیری شخصیت، جهان بینی و معیارهای ارزش گذاری انسان ها در آن انجام می شود. انسان نمادساز، همیشه در پی آن بوده است که ادراکات، احساسات و رؤیاهای زندگی خود را به صورت عینیت های قابل دید و قابل لمس درآورد و یکی از راه های نمودار کردن آن ها در معماری و ساخت خانه ها و شهرها بوده است.

و این گونه، خانه تبدیل به مکانی برای هست شدن و پدیده ای مهم و مقدس شده است. با همه ی تقدس و آرامش بخش بودن ذاتی خانه برای ما، همیشه نارضایتی هایی هم وجود داشته و دارد. شکایاتی که از گذشته تا به حال همراه آدمی است. خیلی اوقات، صفا و صمیمیت خانه های سنتی و حتی زیبایی و تکنولوژی خانه های امروزی تحت تأثیر بعضی نواقص معماری، کاستی ها و کج سلیقگی ها کم رنگ می شوند.

خانه های ایرانی از گذشته تا به حال، دست خوش تحولات بسیار زیادی شده اند که مسایل علمی، پیش رفت صنعت و فناوری، تغییرات فرهنگی و تغییر سبک زندگی ایرانیان، همگی در این فرایند سهیم بوده اند. دیگر از عمارت های بزرگ، حیاط های وسیع، باغچه هایی با درختان سر به فلک کشیده و حوض های پر از آب خبری نیست. از کاشی کاری های فیروزه ای سر در خانه ها که گاه آیات قرآن بر آن نقش می بست، خبری نیست. دیگر از سقف های گنبدی، بادگیرها، اندرونی و بیرونی، هشتی، ایوان هایی که دورتادور حیاط ادامه داشتند، پنجره هایی با شیشه های رنگی و اتاق های تو در تو با درهای چوبی، خبری نیست. به همان اندازه، این خانه ها و رنگ و بوی شان قدیمی و دور است که نحوه و سبک زندگی در آن روزگاران دور و فراموش شده. سادگی، صفا و زندگی بی تکلف چند خانواده در یک عمارت بزرگ، سر و صدای بچه ها که لابه لای درختان بازی می کنند، دور هم جمع شدن های عصرگاهی بعد از جارو زدن حیاط و آب پاشی باغچه ها، نسیم خنکی که از سمت باغچه می آید و لذت نوشیدن چایی تازه دم در یک عصر زیبا، همگی برای بعضی بزرگ ترها خاطره هایی شیرین هستند و برای جوان تر، تصوراتی که فقط آن ها را شنیده اند. با همه ی این ها، در خانه های قدیمی سختی هایی هم وجود داشت که گاهی طاقت فرسا می شد و در کنار آن همه زیبایی، نمی شد از آن ها چشم پوشی کرد. اگر این کاستی ها و مشکلات نبود، مطمئناً مردم به سرعت به تغییراتی که از راه رسیده اند، پاسخ مثبت نمی دادند.

امروزه، در کنار خانه های ویلایی، بیش تر آپارتمان های بلند می بینیم. خانه های امروزی به سبک و سیاق دیگری ساخته می شوند که تأمین کننده ی رفاه و آسایش بیش تری برای انسان هاست و هدف بعدی آن استفاده ی حداکثری از فضاهای محدود است. خانه هایی که از لحاظ امکانات رفاهی و دست رسی آسان به مکان های مختلف در خانه، گرمایش و سرمایش و. .. پیش رفت کرده و مطلوب خانواده هاست؛ اما شاید مشکلاتی را هم به همراه دارد که نمی توان آن ها را نادیده گرفت.

کنار هم گذاشتن تمام این حرف ها آدمی را به سمت سؤال های زیادی هدایت می کند، چرا انسان گذشته ی خود را به دست فراموشی سپرده با آن که خاطرات زیبایی از آن زمان، آن معماری و آن سبک زندگی داشت؟ چرا به این تغییرات پاسخ مثبت داد و حال باز هم در خانه های امروزی احساس دل تنگی می کند و آرامش واقعی را نیافته است؟ بالاخره کدام معماری و سبک زندگی می تواند آرامش و رضایت مندی را به انسان هدیه کند؟ آیا تمام آن چه دنیای نوین به ما ارزانی داشته، ناقص و فریبنده است؟ آیا فرهنگ و معماری سنتی عالی و بدون نقص است؟ آیا نمی شد با حفظ زیبایی های جهان سنتی و اصیل خود به پیشواز سبک و شیوه های جدید رفت؟

به هرحال، خانه و مسکن، معماری و طراحی منازل همگی به همان اندازه که مهم و قابل تأمل هستند، مشکل ساز و پرحاشیه هم هستند. شاید صحبت های چند بانوی ایرانی از نسل های مختلف در مورد معماری های مورد علاقه ی شان یا نارضایتی های آن ها از خانه های شان خالی از لطف نباشد.

«معصومه محمدی» هفتاد ساله، یک مادربزرگ مهربان که سال های کودکی و جوانی خود را در خانه های بزرگ و سنتی گذرانده است و می گوید: «خانه های قدیمی بزرگ و دلباز بود. اکثر مردم، خانواده های پرجمعیتی داشتند و چند خانواده با هم در یک خانه ی بزرگ زندگی می کردند. خانه ی من هم در کودکی و حتی بعد از ازدواج بسیار بزرگ و زیبا بود. سال های اول بعد از ازدواج را هم در خانه ی پدرشوهرم گذراندم با بقیه ی عروس های خانواده.

خانه های قدیمی، حیاط بزرگ، حوض پر از ماهی در وسط حیاط و حتی حوض هایی سرپوشیده در زیرزمین داشتند که از آن ها برای نگه داری آب شیرین استفاده می شد و فقط چند خانه در یک محل از این حوض ها داشتند. آب شیرین در هفته یک شب در جوی های مخصوصی جریان پیدا می کرد و به آن خانه های خاص می رسید و در حوض ها نگه داری می شد. البته مشکلات زیادی هم داشتیم؛ مثلاً نبودن آب گرم یا آب لوله کشی، دوری از سرویس بهداشتی که در زمستان بسیار سخت بود، آشپزخانه هایی که اغلب در زیرزمین قرار داشتند و همان حوض های بزرگ و پرآب که باعث خفگی تعداد زیادی از بچه های کوچک در آن زمان ها شد. پله های زیاد و کار و زحمت زیادی که برای نظافت و سر و سامان دادن به خانه ها باید انجام می دادیم. خانه های امروزی زیبا و راحت هستند؛ ولی صفا و صمیمیت گذشته را ندارند. خود من نمی توانم مدت زیادی در آپارتمان فرزندم بمانم؛ چون برایم مثل زندان است. بچه ها هم در این خانه ها، فضای کافی برای بازی کردن و تفریح ندارند. دلم برای نوه هایم می سوزد که مثل ما خانه های باصفا را تجربه نکرده اند.»

با گذشت زمان و تغییر شیوه ی زندگی مردم، کم کم خانواده ها تصمیم گرفتند که مستقل تر زندگی کنند و در خانه هایی متفاوت با قبل و کوچک تر زندگی کنند. «زهره محمدی» پنجاه ساله و خانه دار در این باره می گوید: «خانه ی کودکی و نوجوانی من، خانه هایی بود که نه کاملاً قدیمی و سنتی بود، و نه مثل آپارتمان های امروزی. خانه ای جنوبی، دوطبقه، حیاط دار و جمع وجور بود. آشپزخانه ی اُپن نداشت و آشپزخانه اش در زیرزمین بود که بسیار آزاردهنده بود. اتاق هایش پنجره هایی داشت که به کوچه باز می شد با پرده های توری و حفاظ های آهنی زیبا. خیلی بزرگ نبود؛ اما هنوز روح سادگی و صمیمیت را می شد درونش حس کرد. الآن خودم به همراه همسر و فرزندانم در یک خانه ی ویلایی زندگی می کنیم. معماری این خانه ی ویلایی هم مدرن و جدید است. در واقع مثل دو واحد آپارتمان است که در اختیار یک خانواده است. امروزه حتی در خانه های بزرگ و ویلایی هم دیگر نمی توان نقشه های بسیار سنتی و قدیمی را پیاده کرد؛ چون شیوه ی زندگی مردم عوض شده است و باید به هرحال با زمانه پیش رفت.»

وی در ادامه می گوید: «بهترین خاطراتم مربوط به خانه ی پدربزرگم است که با همه ی بچه های فامیل، در حیاط بزرگش بازی می کردیم. تمام خانواده، دور تا دور یک سفره ی بلندبالا می نشستیم و غذا می خوردی