پاورپوینت کامل خاطر نازک گل (قسمت دوم) ۸۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خاطر نازک گل (قسمت دوم) ۸۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خاطر نازک گل (قسمت دوم) ۸۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل خاطر نازک گل (قسمت دوم) ۸۵ اسلاید در PowerPoint :

>

نگاهی نو به زندگی و شخصیت فاطمه¬ی زهرا(س)

ب. سیمای حقیقی

سفید ارجمندی

الف. نزد خداوند (سیمای فاطمه در قرآن)

۱. آیه قربی

ذَلِک الَّذِی یبَشِّرُ اللّهُ عِبَادَهُ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحَاتِ قُلْ لا أسْألُکمْ عَلَیهِ أجْراً إلّا المَوَدَّهَ فِی الْقُرْبَی وَ مَنْ یقْتَرِفْ حَسَنَهً نَّزِدْ لَهُ فِیهَا حُسْناً إنَّ اللّهَ غَفُورٌ شَکورٌ × أمْ یقُولُونَ افْتَرَی عَلَی اللّهِ کذِباً فَإنْ یشَأِ اللّهُ یخْتِمْ عَلَی قَلْبِک وَ یمْحُ اللّهُ الْبَاطِلَ وَ یحِقُّ الْحَقَّ بِکلِماتِهِ إنَّهُ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ؛ این همان چیزی است که خداوند بندگانش را که ایمان آورده و اعمال صالح انجام داده اند، به آن نوید می دهد. بگو: من هیچ پاداشی از شما بر رسالتم درخواست نمی کنم جز دوست داشتن نیکانم [= اهل بیتم]؛ و هر کس کار نیکی انجام دهد، بر نیکی اش می افزاییم؛ چرا که خداوند آمرزنده و سپاسگزار است.

آیا می گویند: او بر خدا دروغ بسته است؟! در حالی که اگر خدا بخواهد بر قلب تو مُهر می نهد (و اگر خلاف بگویی قدرت اظهار این آیات را از تو می گیرد) و باطل را محو می کند و حق را به فرمانش پا بر جا می سازد؛ چرا که او از آن چه درون سینه هاست آگاه است.۱

پاداش رسالت

در این آیه¬ی شریفه، خدا به پیامبر برگزیده اش فرمان داده است تا به امّت بگوید: برای انجام رسالت خویش، پاداشی از شما نمی خواهم، مگر آن که شما باید با نزدیکان من بر اساس محبت و مهربانی رفتار نمایید.

علاوه بر سخنان امامان و معصومان، انبوه روایات در کتاب های تشیع و تسنن بیان گر این است که منظور از واژه «قربی»، نزدیکان پیامبر است. آن ها نام های نزدیکان حضرت (ص) را ذکر کرده اند. سخنان «زمخشری» در کشّاف و «واحدی» در أسباب النزول تأیید این ادعاست.

شأن نزول

ابن عباس درباره شأن نزول آیات فوق که به «آیات مودّت» شهرت یافته، می گوید:

پس از آن که اسلام پس از هجرت پیامبر به مدینه، استحکام یافت، انصار گفتند: نزد پیامبر برویم و بگوییم در گرفتاری های که پیش می آید، اموال ما در اختیار توست و می توانی در جهت پیشبرد دین از آنان استفاده کنی. آیه شریفه نازل شد و پیامبر آن را در پاسخ آنان تلاوت فرمود.

منافقان مانند همیشه که در صدد تضعیف رسول اللّه (ص) بودند، اظهار داشتند: او در همان مجلس این سخن را ساخت تا ما را پس از خود نزد خویشانش ذلیل و خوار گرداند. آن گاه آیه دوم نازل شد: «آیا بر خداوند دروغ و افترا می زنید؟»

دقت کافی در روایات متواتری که از طریق شیعه و سنی از پیامبر(ص) نقل شده و مردم را در فهم قرآن و معارف دین و اصول و فروع و حقایق آن به اهل بیت (ع) ارجاع می دهد، مانند حدیث «ثقلین» و حدیث «سفینه»، نشانگر آن است که واجب نمودن دوستی اهل بیت پیامبر و آن را پاداش رسالت قرار دادن، تنها وسیله ای است برای آن که مردم به عنوان رهبران دینی به آنان ارجاع مراجعه کنند.

بنابراین، محبت و دوستی آنان حتی اگر به عنوان پاداش رسالت مطرح باشد، امری فراتر از دعوت به دین با هدف بقا و استمرار آن نیست. پس آیه شریفه با آیات دیگری که پاداش خواستن برای رسالت را از سوی پیامبر نفی می کند، منافاتی ندارد.

واژه¬ی «قربی» در سخنان امامان و انبوه روایات

معصومان (ع) در مواردی بدین آیه استشهاد نموده اند و خود را از مصادیق آن معرفی کرده اند.

۱. حضرت امام علی( ع) فرمود: در سوره¬ی مبارکه¬ی شوری، در مورد ما خاندان رسالت آیه ای موجود است که به دلالت آن، هر انسان باایمانی محبت و مودت ما را راه و رسم خویش قرار می دهد. آن گاه حضرت به تلاوت این آیه پرداخت.

۲. حضرت امام حسن مجتبی (ع) فرمود: من از همان خاندان وحی و رسالتی هستم که خداوند مهر ورزیدن به آنان و فرمانبرداری شان را بر همه ایمان آورندگان واجب ساخته است.

۳. حضرت امام زین العابدین (ع) را پس از حادثه عاشورا اسیر کردند و به شام بردند. آن حضرت کنار درِ مسجد اموی بود که مردی شامی از کنار آن حضرت گذر کرد و به ایشان گفت: سپاس خدای را که شما را نابود ساخت. آن حضرت فرمود: هان ای بنده خدا! آیا این آیه را نخوانده ای: «قُلْ لا أسْأَلُکمْ عَلَیهِ أجْراً إلّا الْمَوَدَّهَ فِی الْقُرْبَی»؟ آن گاه فرمود: ما خاندانی هستیم که این آیه در مورد ما نازل گریده است.

۴. جابر بن عبداللّه انصاری می گوید: مردی صحرانشین به محضر پیامبر شرفیاب شد و عرض کرد: محمد! اسلام را برای من بیان نما.

پیامبر(ص) فرمود: گواهی بده که جز خدای یکتا خدایی نیست و محمد بنده و فرستاده اوست.

آن مرد گفت: آیا در برابر این ایمان و اسلام، پاداشی از من خواهی خواست؟

پیامبر(ص) فرمود: نه، تنها محبت ورزیدن به خویشاوندانم را می خواهم.

پرسید: کدام خویشاوندان؟ خویشاوندان تو یا من؟

پیامبر فرمود: خویشاوندان من.

آن مرد گفت: بیا تا با تو دست بیعت دهم. از این پس بر آن کس که بر تو و خویشاوندانت مهر و محبت نورزد، نفرین خدا باد!

پیامبر گرامی (ص) فرمود: آمین.

علّامه¬ی امینی نام چهل و پنج نفر از حدیثگران و دانشمندان اهل سنت را در «الغدیر» آورده که همگی این آیه¬ی شریفه را در مورد امیرمؤمنان( ع)، فاطمه¬ی زهرا(ع) و حسن و حسین علیهما السلام دانسته اند.

۲. آیه¬ی مباهله

تَعالَوْا نَدْعُ أبْناءَنا وَ أبْناءَکمْ وَ نِساءَنا وَ نِساءَکمْ وَ أنْفُسَنا وَ أنْفُسَکمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَهَ اللّهِ عَلَی الْکاذِبِین۲؛ بیایید ما فرزندان خود را دعوت کنیم، شما هم فرزندان خود را؛ ما زنان خویش را دعوت نماییم، شما هم زنان خود را؛ ما از نفوس خود دعوت کنیم، شما هم از نفوس خود؛ آن گاه مباهله کنیم؛ و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم.

آیه¬ی مباهله، درباره¬ی مسیحیان نجران نازل شده است؛ آنان که عیسی را فرزند خدا می دانستند و تولد فرزندی بدون پدر را باور نمی کردند و به سخنان پیامبر اسلام( ص) درباره¬ی تولد حضرت عیسی (ع) اعتراض می کردند.

پیامبر(ص) به مسیحیان نجران فرمود: «طرفین، دست به سوی آسمان بلند کنیم و از خداوند بخواهیم که جبهه حق را پیروز گرداند و جبهه¬ی باطل و دروغگو را ریشه کن نماید.»

چنین دعوتی از سوی پیامبر(ص) دلالت بر اطمینان آن حضرت به حقانیت خویش و پیروزی در این هماورد دارد. پس از قرار مباهله، اسقف نجران به نمایندگان خود گفت: «اگر مشاهده کردید که محمد با فرزندان و اهل بیتش آمده، از مباهله با او خودداری کنید.»

مسیحیان در روز موعود در محل مورد نظر و در بیابان حاضر شدند و دست علی( ع) را در دست پیامبر(ص)، و حسن (ع) و حسین( ع) را در حالی که مقابل آن حضرت حرکت می کردند و فاطمه (ع) را که پشت سرشان حرکت می کرد، مشاهده کردند. پیامبر(ص) عرض کرد: «اللّهم هؤلاء أهلی»؛ پروردگارا، اینان اهل بیت من هستند.

پس رو به آنان کرد و فرمود: «هنگامی که من دعا کردم شما آمین بگویید.»

زمانی که همراهان پیامبر(ص) به رئیس گروه علمای نجران معرفی شدند، ترس سراسر وجودش را فراگرفت و چون آن حضرت را به شیوه¬ی پیامبران در مجلس مباهله یافت، به همراهان خود گفت:

ای جماعت نصرانیان! صورت هایی را می بینم که اگر از خدا بخواهد کوهی را از زمین بر کنَد، به دعای آنان بر می کنَد. با اینان مباهله نکنید که هلاک خواهید شد و تا روز قیامت دیگر نصرانی بر روی زمین باقی نخواهد ماند.

فخر رازی ضمن نقل این ماجرا می گوید: «مفسران در صحت این حدیث اتفاق نظر دارند.»

پس از امتناع اهل نجران از مباهله، مصالحه ای مبنی بر پرداخت خراج از سوی آنان به پیامبر اسلام( ص) انجام گرفت.

در پایان بحث، نکاتی را یادآور می شویم:

۱. پیامبر اکرم( ص) با آوردن حضرت زهرا(ع) در این واقعه¬ی مهم اجتماعی، به خصوص با توجه به وضعیت اسفبار زنان در میان اعراب، نقش حضور زنان در صحنه های مهم اجتماعی را یادآور می شود.

۲. نفرین پیامبر(ص) و نزول عذاب الهی پس از طی مراحلی از تبلیغ دین، موعظه و اقامه¬ی دلیل و برهان انجام می گیرد.

۳. استدلال پیامبر(ص) با مخالفان، پس از تعلیم از جانب خداوند صورت می گیرد و پیامبر(ص) بدون تعلیم الهی چیزی از خود ندارد.

۴. این آیه یکی از دلایلی است که اثبات می کند امام حسن و امام حسین علیهما السلام هر چند از ناحیه دختر به پیامبر(ص) منتسب اند، اما فرزندان آن حضرت محسوب می شوند، چنان که از آیه¬ی صد و سیزدهم سوره¬ی نساء و هشتاد و چهار و هشتاد و پنج سوره¬ی انعام استفاده می شود که حضرت عیسی (ع) که از ناحیه¬ی مادر به حضرت ابراهیم( ع) منتسب است، باز از تبار حضرت ابراهیم( ع) است. از این رو، اشکالی که برخی از مخالفان اهل بیت پیامبر(ص) مطرح کرده اند که چرا حسن (ع) و حسین( ع) را فرزند پیامبر(ص) می خوانید، پاسخ داده می شود.

۵. حضور بانو در مباهله، نشانگر جایگاه والا و مستجاب الدعوه بودن ایشان است.

افزون بر منابع شیعی، اشاره به شأن نزول این آیه در حق فاطمه( ع)، دست کم در صد و سی و هفت منبع اهل سنت آمده است.۳

۳. آیه برّ

إنَّ الأبْرارَ یشْرَبُونَ مِنْ کأسٍ کانَ مِزاجُها کافُوراً × عَیناً یشْرَبُ بِها عِبادُ اللّهِ یفَجِّرُونَها تَفْجیراً × یوفُونَ بِالنَّذْرِ وَ یخافُونَ یوماً کانَ شَرُّهُ مُسْتَطیراً × وَ یطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلی حُبِّهِ مِسْکیناً وَ یتیماً وَ أسیراً۴؛ به یقین ابرار (و نیکان) از جامی می نوشند که با عطر خوش آمیخته است، از چشمه ای که بندگان خاص خدا از آن می نوشند، و از هر جا بخواهند آن را جاری می سازند. آنان به نذر خود وفا می کنند، و از روزی که شر و عذابش گسترده است می ترسند، و غذای (خود) را با این که به آن علاقه (و نیاز) دارند، به «مسکین» و «یتیم» و «اسیر» می دهند.

سوره¬ی «دهر» – یا لااقل هجده آیه اوّل آن – در مدینه¬ی منوره بر پیامبر اکرم( ص) نازل شده است و شأن نزول آن، که بسیاری از مفسران شیعه و سنی بر آن اتفاق نظر دارند، گواه بر این مطلب است.

بیماری فرزندان حضرت زهرا(ع)

ابن عباس می گوید:

دو فرزند گرانمایه¬ی حضرت زهرا(ع) بیمار شدند. پیامبر اکرم( ص) همراه گروهی از یاران به دیدار آنان آمد و ضمن گفت¬وگو فرمود: «ای اباالحسن! زیبنده است برای شفای فرزندانت نذر کنی.»

حضرت علی( ع) همراه حضرت زهرا(ع) (و بنا به نقلی امام حسن و امام حسین علیهما السلام) و به پیروی از آنان، فضّه (زن شایسته و شاگرد صدیقه¬ی طاهره)، نذر کردند که در صورت بهبود و شفای آن دو، سه روز روزه بگیرند. پس از مدتی کوتاه، آن دو بزرگوار شفا یافتند و به نذر خویش وفا کردند. در شرایط سخت اجتماعی و اقتصادی آن روز جامعه، چون در منزل آذوقه ای نداشتند، علی( ع) سه من نان جو قرض گرفت. فاطمه( ع) ثلث آن را آسیاب کرد و به تعداد اعضای خانواده پنج قرص نان پخت و آن را در سفره¬ی افطار نهاد.

قبل از افطار، گدایی به در خانه آمد و صدا کرد: «سلام بر شما! ای اهل بیت محمد! مسکینی از مساکین مسلمانم؛ اطعامم کنید که خدای¬تان از مائده های بهشتی اطعام کند.»

آنان او را بر خود مقدم داشتند و غذای خود را به او دادند و با آب افطار کردند. فردا نیز روزه گرفتند. بار دیگر هنگام افطار، یتیمی بر درِ خانه آمد، آنان باز هم ایثار کردند و هر کدام قرص نان خود را به او دادند و با آب افطار کردند. روز سوم نیز اسیری نزد آنان آمد و آنان باز هم به همین رسم عمل کردند. روز بعد، هنگام صبح علی( ع) در حالی که دست فرزندانش حسن و حسین را به دست داشت، نزد رسول اللّه (ص) رفت. چشم پیامبر که بر آنان افتاد دید که از شدت گرسنگی بر خود می لرزند، فرمود: «چقدر ناراحت می شوم که شما را این چنین می بینم.»

آن حضرت برخاست و به همراه آنان به خانه¬ی دخترش آمد، فاطمه( ع) را در حالی که شکمش از شدت گرسنگی به پشت چسبیده و چشمانش گود رفته بود، در محراب عبادت دید. در این حال جبرئیل نازل شد و عرضه داشت:

ای محمد! خداوند به تو درباره¬ی خاندانت تبریک می گوید.

سپس آن حضرت را به خواندن این سوره واداشت.

خداوند در این سوره، اقسام نعمت های بهشتی را که «ابرار» از آن بهره مند خواهند شد، یادآوری می کند.

این ماجرا، از نظر شیعه مسلّم است و بسیاری از مفسران اهل سنت نیز آن را نقل کرده اند. مرحوم علّامه¬ی امینی (ره) نام سی و چهار تن از آنان را که در شأن نزول این سوره، این ماجرا را با تفاوت های اندکی نقل کرده اند، در «الغدیر» آورده است.۵

۴. آیه¬ی تطهیر

إنَّما یریدُ اللّهُ لِیذْهِبَ عَنْکمُ الرِّجْسَ أهْلَ الْبَیتَ وَ یطَهِّرَکمْ تَطْهیراً۶؛ خداوند اراده کرده پلیدی و گناه را از شما اهل بیت دور کند و کاملاً شما را پاک سازد.

آیه¬ی تطهیر به صریح ترین وجه و با تأکیدهای فراوان، به طهارت اهل بیت( ع) گواهی می دهد. روایات بسیاری بر طهارت و عصمت اهل بیت (ع) شهادت می دهد.

در میان آیاتی که شخصیت والا و الهی اهل بیت( ع) را به امّت اسلامی معرفی می کند، آیه¬ی تطهیر جایگاه ویژه و بسیار قابل توجهی دارد. طهارت روحی به معنای خاص آن که چیزی جز مقام عصمت نیست، محور اساسی در این آیه است، و این مسئله ای بسیار اساسی در معرفی اهل بیت( ع) به¬ویژه حضرت فاطمه( ع) و ملاک مهمی در مرزبندی ه