پاورپوینت کامل پرسمان عاشورایی ۶۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پرسمان عاشورایی ۶۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پرسمان عاشورایی ۶۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پرسمان عاشورایی ۶۶ اسلاید در PowerPoint :

>

چرا اباعبدالله الحسین( ع) همانند پدر یا برادر بزرگوار خویش در مقابل طاغوت زمان سکوت نکرد؟

۱. طاغوت زمان او، انسانی متجاهر به فسق، آلوده، شراب خوار و زناکار بود، در حالی که در زمان حضرت علی (ع) و یا امام حسن مجتبی( ع)، چنین وضعی وجود نداشت. کردارهای ناپسند یزید به عنوان زمام دار حکومت اسلامی پی آمد ناگواری برای جامعه ی اسلامی داشت. در این صورت، چنین رفتاری کم کم مشروعیت می یافت و همه ی ارزش های اسلامی زیر سؤال می رفت و مسلمانان نیز آلوده می شدند.

۲. حکومت اسلامی در زمان دو امام اول، نو بنیاد بود و هر گونه کشمکشی بر سر قدرت، به تشویش اذهان عمومی می انجامید و با مخالفت مردم روبه رو می شد. بنابراین، مردم از باور خود به ائمه ی اطهار(ع) روی گردان می شدند.

۳. همچنین کشمکش های درونی مسلمانان بر سر زمام داری، بهانه ی خوبی برای دشمنان خارجی مانند یهودیان بود تا آشکارا به تضعیف مسلمانان بپردازند و اساس اسلام را با خطری جدی روبه رو سازند.

باری، اوضاع زمان امام حسین( ع) با زمان خلفا و معاویه تفاوت داشت؛ زیرا حکومت اسلامی استقرار یافته بود، ولی انسانی فاسق بر جامعه حکم می راند. بنابراین امام واجب می دانست که با این بدعت خطرناک رویارو شود. ایشان در پاسخ به پیشنهاد بیعت با یزید می فرماید:

عَلَی الإسلامِ السَّلامُ إذَا بُلِیتِ الأُمَّهُ بِرَاعٍ مِثل یزید؛ حال که فرمان روایی مسلمانان به یزید فاسق واگذار شده است، باید فاتحه ی اسلام را بخوانیم.۱

دعوت مردم کوفه تا چه اندازه در انگیزه ی قیام امام حسین( ع) اثر داشت؟

امر به معروف و نهی از منکر از عوامل اصلی شکل گیری قیام امام حسین( ع) بود. امام از آغاز، نهضت خود را از هر گونه انگیزه ی غیرخدایی و اتهام هایی که درباره ی خروج ایشان از مدینه بر سر زبان ها بود، پاک ساخت. ایشان با ندایی رسا فرمود هدفش از این حرکت، احیای سنت های فراموش شده ی نبوی و پاس داشت امر به معروف و نهی از منکر در جامعه است. بنابراین، حتی اگر کوفیان برای حضرت نامه نمی نوشتند، ایشان دست به این قیام می زد. البته در این صورت، ممکن بود مکان درگیری با نیروهای مخالف تغییر کند، ولی در مسیر و هدف مبارزه تغییری ایجاد نمی شد. در این میان، مردم کوفه در روند آزمون الهی قرار گرفتند ولی سربلند بیرون نیامدند. جنبه های گوناگون این قیام بسیار فراتر از جغرافیای زمانی و مکانی کوفه بود. دعوت مردم کوفه در این جریان، نقشی فرعی داشت. امام حسین( ع) بدون اطمینان و تکیه به این دعوت، قیام خود را آغاز کرد و از آن تنها به عنوان مسئله ای عمومی برای مخالفت با حکومت سراسر فسق و فجور وقت، بهره گرفت.

چرا حضرت امام حسین (ع) قیام خود را در زمان معاویه آغاز نکرد؟

الف) امام حسین( ع) در پی فرصتی بود تا افکار عمومی، با ایشان همراه شود. صلح امام حسن (ع) خود، زمینه ساز این مسئله بود. ایشان نیز از این آرامش بهره برد تا جامعه را برای انقلاب آماده سازد. ایشان با اعتراض به حکومت وقت(معاویه) و نوشتن نامه هایی به بزرگان و سران شهرهای دیگر و تجمع در منا، برای گوشزد کردن وضع نابه سامان دستگاه حکومتی، بستر را برای آغاز انقلاب خود فراهم می کرد.

ب) سیاست معاویه با یزید بسیار تفاوت داشت و دلیل آن نیز فسق و فجور یزید بود. همین مسئله سبب شده بود امام حسین( ع) در زمان یزید، نسبت به کیان اسلام، خطر جدی تری احساس کند. افزون بر آن، معاویه فرد بانفوذی بود و از نظر اجتماعی و سیاسی به دلیل قدرت، جوسازی و عوام فریبی در میان عوام و خواص، جایگاه ویژه ای داشت. این مسئله، باورهای عمومی را برای دفاع از معاویه در برابر هر گونه حرکتی قوام بخشیده بود.

چه کسانی با قیام امام حسین (ع) مخالفت کردند و پیشنهاد انصراف از قیام یا بیعت با یزید به ایشان دادند؟

در آغاز حرکت امام حسین( ع)، بسیاری از افراد با ایشان مخالفت کردند و به گفته ی خود، آن حضرت را نصیحت می کردند که خون خویش را در این راه هدر ندهد. این پیشنهادها از همه سو صورت می گرفت؛ از نزدیکان حضرت، مانند «عبداللّه بن جعفر»، «ام سلمه»، «محمد بن حنیفه» و «عبدالله بن عباس» گرفته تا مردم کوی و برزن. البته آنان با آگاهی از نیت امام حسین( ع)، ایشان را از روی دل سوزی، علاقه مندی به اسلام یا ترس، از این کار باز می داشتند. آنان از عمق واقعیت نهضت امام حسین( ع) آگاه نبودند. و اگر امام حسین (ع) به پیشنهاد آنان جامه ی عمل می پوشاند، کار به سود دشمنان واقعی اسلام پایان می یافت. برخی از دوست داران امام حسین( ع) مانند: «فرزدق»، «طرماح بن عدی» و اشخاصی مانند: «عبدالله بن عمر» و «عبداللّه بن زبیر» که با حکومت یزید مخالف بودند، ایشان را از بر پا داشتن قیام بر ضد یزید بر حذر می داشتند. با این حال، امام حسین( ع) با تکیه بر جایگاه امامت خویش به سخن هیچ یک از آنان توجه نکرد.

چرا امام حسین (ع) در آغاز حرکت، مکه را به عنوان مقصد اصلی خود برگزید؟ با این حال، به چه دلیل تغییر مسیر داد؟

الف) مکه، پایتخت مسلمانان بود و امام حسین( ع) با حضور در آن شهر می توانست با جهان اسلام در ارتباط باشد و ندای حقّانیت خود را به گوش همه ی مسلمانان برساند.

ب) به گفته ی شهید مطهری در کتاب حماسه ی حسینی، امام حسین( ع) با حضور در مکه به عنوان پناه گاه، پناهندگی و امنیت نداشتن خود را اعلام کرد؛ زیرا هر کس به مکه پناه می آورد، بی دفاع بودن خود را در حرم امن الهی اعلام می داشت تا از چنگ دشمنان در امان بماند. با این حال امام حسین( ع) در هنگام طواف دریافت که مأموران حکومتی در زیر لباس احرام خویش، شمشیر بسته اند و قصد جان ایشان را دارند. آن حضرت نیز برای حفظ حرمت خانه ی خدا و پیش گیری از خون ریزی، حج خود را به عمره تبدیل کرد و به سوی کوفه به راه افتاد. البته ایشان، به بی راهه نرفت و فراری نگردید تا مبادا دشمنان بر قیام ایشان برچسب ترس بزنند. به همین دلیل، امام حسین (ع) مسیر خود را تغییر داد.

چرا امام حسین (ع) پس از رسیدن به لشکر «عمر سعد»، پیشنهاد بازگشت را مطرح می کند؟ آیا انگیزه ی ایشان از بازگشت، مصالحه و سازش بود؟

امام حسین( ع) در کربلا چند بار، بازگشت به وطن و ترک مخاصمه را پیشنهاد می کند، مانند: زمان رویارویی با لشکر «حرّ»، در گفت وگو با عمر سعد و در روز عاشورا در برابر لشکریان دشمن. هدف ایشان از این پیشنهاد موارد زیر بود:

الف) تمام کردن حجت بر لشکر دشمن و نشان دادن این که وی قصد جنگ و خون ریزی ندارد. هدف ایشان این بود که نشان دهد هیچ گاه آغازگر جنگ نیست.

ب) به کار بستن تاکتیک نظامی برای پیش گیری از تبلیغات مسموم امویان. آنان می خواستند قیام حضرت را مخدوش سازند و به او نسبت شورشی دهند. در واقع، راه کار امام، حرکتی ارشادی و در راستای رسوایی یزیدیان بود. ایشان با این کار به همگان فهماند که او هیچ گونه امنیتی ندارد؛ زیرا پیشنهاد مصالحه ی ایشان را رد کردند و حتی اجازه ی برگشت هم به ایشان ندادند و تنها یک راه باقی گذاشتند و آن کشتن ایشان بود.

آیا کسی از لشکر امام حسین( ع) به دشمن پیوست؟

در هیچ منبع تاریخی چنین مطلبی نیامده است. البته آن هنگام که خبر شهادت مسلم( ع) به حضرت رسید، شماری از یاران حضرت جدا شدند، ولی کسی به لشکر مقابل نپیوست. آنان خود را از مهلکه ی نبرد نحات دادند و گریختند. شهید مطهری می گوید:

کسی از اصحاب و یاران امام حسین( ع) با توجه به گرفتاری که داشتند، به لشکر دشمن ملحق نشدند.۲

کسانی که روز عاشورا در برابر دشمن صف آرایی کردند، همگی شهید شدند. البته شخصی به نام «هرثمه بن سلیم» در روز عاشورا از لشکر امام جدا شد و از منطقه گریخت. او نخستین کسی بود که هنگام بازگشت علی (ع) از جنگ صفین، خبر شهادت امام حسین (ع) و یارانش را در سرزمین کربلا از حضرت علی( ع) شنید. او همچنین آخرین کسی بود که به بهانه ی عائله مندی و… از جمع یاران امام حسین( ع) جدا شد.۳

چرا امام حسین( ع)، با علم به عدم پیروزی نظامی و ضرورت انجام قیام با بهره گیری از اعجاز، حکومت یزید را سرنگون نکرد؟

در پاسخ باید گفت:

الف) پیامبر یا امام در همه ی کارها مانند دیگران عمل می کند و مسائل را از مجرای طبیعی آن می گشاید و تنها برای اثبات نبوت و یا امامت خود از معجزه بهره می گیرد. این در حالی است که در واقعه ی عاشورا، هیچ کس منکر امامت حضرت نشد و همگی به امامت و جایگاه والای ایشان اقرار داشتند. حتی حضرت در روز عاشورا در آخرین لحظه ها برای چندمین بار خود را معرفی و مقام منیع خود را برای همه بازگو می کند. پس به معجزه نیازی نبود.

ب) اگر حضرت می خواست این کار را با معجزه به انجام برساند، حجت بر کسی تمام نمی شد و کار نقص پیدا می کرد؛ زیرا ایشان می خواست با شهادت خود و یاران باوفای شان، از ستم یزیدیان پرده بردارد و درس شهادت و آزادگی و ایستادگی در برابر ستم را به همگان، به ویژه امت های آینده بیاموزد. چنین کاری با معجزه عملی نبود و نهضت عاشورا را با ایستایی روبه رو می ساخت.

آیا مبارزه ی امام حسین (ع) با حکومت یزید تا پای جان واجب بود و این مسئله با شرایط امر به معروف منافات ندارد؟

یکی از شرایط امر به معروف و نهی از منکر، نداشتن زیان مالی یا جانی و خطری برای شخص امر به معروف کننده است و اگر برای او زیانی داشته، یا حتی احتمال ضرری باشد، امر به معروف از عهده ی او ساقط است. این سخن در جایی است که اصل دین در خطر سقوط قرار نگرفته و اجرای آن منکر از محدوده ی فرد و یا یک اجتماع کوچک فراتر نرفته باشد، ولی اگر اصل آن با خطر رو به رو شود، دفاع از آن حتی بر زنان واجب می شود.

چرا امام حسین (ع)، اهل بیت و زنان و فرزندان خود را به کربلا آورد؟

بی شک، امام حسین( ع) از شهادت خود و یارانش و اسارت اهل بیتش آگاه بوده با این حال، آنان را با خود به کربلا برد تا:

الف) نقش اطلاع رسانی را به عهده بگیرند و پیام حقّانیت کربلا را به مردم برسانند. اگر چنین نمی کرد، خبر این فاجعه به گوش کسی نمی رسید. شهر به شهر گرداندن اسیران، به جای آن که به خواری اهل بیت (ع) بیانجامد، پیام عاشورا را به آسانی به مردم رساند. مردم با دیدن وضع اسفناک اسیران و شنیدن خطبه های آت