پاورپوینت کامل من یک دختر هستم ۵۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل من یک دختر هستم ۵۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل من یک دختر هستم ۵۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل من یک دختر هستم ۵۹ اسلاید در PowerPoint :

>

گزارشی از روز دختر در جمع دختران

چند روز پیش داشتم فرم ثبت نامی را پرمی کردم که به سؤال تعیین جنسیت رسیدم. گزینه ی مؤنث را علامت زدم. شاید تا به حال، بارها و بارها این گزینه را انتخاب کرده باشم؛ ولی این بار بدجوری مرا به فکر فرو برد! آیا واقعاً از این که یک دختر ایرانی هستم احساس غرور می کنم و خوش حالم؟ آیا تا به حال پیش نیامده که آرزو کنم کاش پسر بودم؟ آیا اگر دوباره متولد می شدم و این بار، حق انتخاب داشتم، باز هم ترجیح می دادم دختر باشم؟ و آیا موقعیت اجتماعی من، امکاناتی که برایم در نظر گرفته شده، احترام و حس متقابلی که در ارتباطات خانوادگی و اجتماعی دریافت می کنم، آن قدر ایده آل و رضایت بخش هست که مرا به آینده امیدوار کند و باعث شود که حس کنم به عنوان شهروند درجه یک این کشور به خواسته ها و نیازهای من اهمیت داده می شود؟

شاید این سؤال ها گاهی در ذهن همه ی ما دختران خطور می کند و همه سعی می کنیم پاسخ های امیدوارکننده و خوش بینانه ای برای آن ها بیابیم؛ زیرا این امید و تلاش خستگی ناپذیر ما دختران و زنان در طول تاریخ بوده است که وضعیت و شرایط مان را اندکی بهبود بخشیده تا سنت ها و رسوم متحجرانه، قوانین ناعادلانه و رفتارهای خشونت آمیز را از سر بگذراند؛ رفتارهای ظالمانه ای مثل ازدواج اجباری در سنین کودکی، عدم برخورداری دختران از شخصیت حقوقی و محرومیت از ارث، نداشتن حق رأی، محرومیت از حق تحصیل و انجام هرگونه فعالیت اجتماعی و علمی، اعمال خشونت های خانوادگی علیه دختران از طرف پدر یا برادر و…. دختران ایرانی در طی سال های اخیر، شرایط بهتری پیدا کردند و شاید بستر مناسبی برای بانوان ایرانی مهیا شد تا حضور، استعداد، قدرت و دانش خود را به اثبات برسانند و مقتدرانه در عرصه های سیاسی، اجتماعی، هنری، ورزشی، علمی و… عرض اندام کنند.

اکنون در آستانه ی روز دختر و تقارنی مبارک با ولادت باسعادت حضرت معصومه(س)، زمانی که سال ها از اولین تلاش ها و گاه جدال های دختران ایرانی برای دست یابی به زندگی بهتر و اثبات توانایی ها و استعدادهای غیرقابل انکارشان می گذرد، خالی از لطف نیست که با چند دختر خانم از اقصی نقاط کشور گپ دوستانه ای داشته باشیم و از احساس ها، نظرها، آرزوها و مشکل های آنان آگاه شویم و از احوال این روزهای آن ها بپرسیم.

از دختر بودن خودم راضی ام

اولین نفر «فرشته ذاکری» ۲۴ساله، معلم و تهرانی است. «روز دختر، روز تولد حضرت معصومه(س) است و این تقارن برای ما دختران باعث افتخار است؛ اما در کل همه ی روزهای خدا خوب است و این نام گذاری ها بیش تر برای یادآوری مطالبی است که شاید در روزمرگی ها فراموش شود؛ مثلاً این که خود من در این روز به دیدن مادربزرگم می روم که نام شان «معصومه» است و از دختران قدیم هستند. از دختر بودن خودم راضی ام؛ ولی اگر دوباره متولد شوم و حق انتخاب جنسیت داشته باشم، دوست دارم پسر بودن را هم تجربه کنم. در دوران بچگی ام وقتی می خواستم با برادرم بازی کنم، می گفت این بازی پسرانه است و به درد تو نمی خورد. خوش حالم چون باور دارم دخترها از پسرها عاقل تر هستند! امکانات تفریحی و فرهنگی در کل برای تمام جوانان کم است و برای دختران کم تر؛ حتی ما هنوز در بسیاری از جاها مدرسه ی خوب یا معلم برای بچه ها نداریم چه برسد به امکانات مختص دختران.

بزرگ ترین خواسته ام از مسئولان و متصدیان امور جوانان، آگاهی بخشی هرچه بیش تر به مردم برای رعایت حقوق یک دیگر و افزایش حس احترام به هم نوع، به خصوص به مقام دختران است که این افزایش سطح اگاهی و ادب راه گشای بسیاری از مشکلات خواهد بود. وقتی دختران و پسران ما یاد بگیرند که برای یک دیگر حریمی متصور باشند و تجاوز به آن حریم را جایز ندانند و از کودکی با این باور بزرگ شده باشند، بسیاری از ناامنی ها، مشکلات و روابط زیان بار به وجود نمی آید. از والدین انتظار دارم دختران امروزی را بیش تر باور کنند و با حمایت های خود برای افزایش اعتماد به نفس دختران شان گام بردارند.»

افتخار می کنم که دختر هستم

«کیمیا آزاد» ۱۷ساله از قم می گوید: «پدر و مادر و دوستانم همیشه روز دختر را به من تبریک می گویند و گاهی هدیه هم به این مناسبت دریافت می کنم؛ اما روز جوان بیش تر شناخته شده و در رسانه ها مطرح است. من به خودم که دخترم افتخار و احساس غرور می کنم؛ زیرا از خصوصیات منحصربه فردی که خداوند به ما دختران اعطا کرده آگاهم و به آن ها می بالم؛ ولی احساس می کنم طرز تفکر جامعه یا امکانات سخت افزاری که برای ما وجود دارد شایسته ی مان نیست؛ مثلاً فقط یک پارک مخصوص دختران در شهرمان داریم که در آن هم هنوز باید حجاب داشته باشیم و غیر از امکان دوچرخه سواری چیز خاص دیگری وجود ندارد؛ اما شاید در مقایسه با شهرهای کوچک تر قابل قبول باشد.

دو اتفاق بزرگ می تواند، هدیه ی روز دختر باشد و من و خیلی از دوستانم را خوش حال کند: اول این که از مسئولان می خواهم برای آشناکردن بیش تر مردم با خصوصیات و نیازهای دختران و بهبود وضعیت آن ها در نظر جامعه تلاش کنند؛ چون هنوز مثلاً در شهر ما، هستند خانواده هایی که بین فرزند دختر و پسر تبعیض قائل می شوند یا این که در مورد دختران، بسیار سطحی و ظاهربینانه قضاوت می کنند و اگر اندکی از حدودی که برای دختران در قم در نظر گرفته شده خارج شوند، به دید بدی به آن ها نگاه می کنند و دومین اتفاق که یکی از فانتزی های من است، این است که حداقل برای بازی های مهم و ملی به ما دختران اجازه ورود به ورزشگاه ها را بدهند تا ما هم فرصت ابراز هیجانات مثبت خود را به عنوان بخشی از جامعه داشته باشیم.»

دختران مهربان هستند

حالا صحبت های یک دختر مهربان تبریزی را بخوانیم که صادقانه نظرش را بیان می کند. «لیلا علی دوست» ۲۰ساله و دانشجو می گوید: «من در روز دختر خوش حال هستم و خانواده ام به من تبریک می گویند و برایم هدیه می خرند. از دختر بودن خودم راضی هستم. ویژگی های روحی ما دختران، عزت نفس و قلب پاک و مهربان مان است که خداوند به ما بخشیده و باید قدر آن را بدانیم. در تبریز، تقریباً جو خوبی برای دختران وجود دارد و در اماکن عمومی بیش تر از پسران یا مردان مورد توجه، حمایت و احترام هستیم و این جای امیدواری دارد؛ اما از نظر امکانات، به خصوص در تابستان که اوقات فراغت زیادی داریم و هوا گرم است، نیاز به فرهنگ سراها، پارک های مخصوص خانم ها یا باشگاه ها بیش تر بروز می کند و کمبودش احساس می شود؛ مثلاً این که بسیاری از دختران به دلیل دور بودن امکانات ورزشی یا این که پارک ها مخصوص بانوان نیست و باید حجاب داشته باشند از ورزش منصرف می شوند.

بزرگ ترین خواسته ام از مسئولان این است که حداقل در کنکور سهمیه ی خاصی برای پسرها در نظر نگیرند؛ چون پسرها همین طور که می دانیم سهمیه ی مذکربودن دارند و این اوج بی عدالتی است که سرنوشت شما تحت تأثیر جنسیت تان باشد؛ آن هم در رقابت بزرگی مثل کنکور. از سال ۹۱ بسیاری از دانشگاه ها در حدود ۷۰ رشته ی کارشناسی از پذیرفتن دختران سرباززدند و کسی هم پاسخ گو نیست یا خیلی از مشاغل و رشته های تحصیلی برای بانوان ممنوع است. اگر این تبعیض ها و بعضی تبعیض های جنسیتی که در قانون ما وجود دارد برداشته شود، کمک زیادی به دختران می کند تا حس بهتری در مورد خود و آینده داشته باشیم. امیدوارم روزی برسد که تعداد زیادی از قانون گذاران یا مسئولان خانم ها باشند تا هم از قدرت بیش تری در تصمیم گیری های مملکتی برخوردار باشند و هم مسائل دختران را بهتر درک کنند! از مردم و پدر و مادرها هم می خواهم که کمی با دید بازتری با دختران رفتار کنند و آن ها را از کارهای خوبی که دوست دارند انجام دهند، فقط به صرف مؤنث بودن شان منع نکنند. به امید روزی که طبق گفته ی قرآن گرامی ترین ما فقط باتقواترین ما باشد؛ نه آن که قدرت بیش تری دارد!»

به افتخار دختران گردهمایی میلیونی برپا شود

نظرها و آرزوهای دوست عزیز کرمانی مان هم خواندنی است. «سحر رسولی» ۲۲ساله و دانشجو می گوید: «روز دختر در کرمان در خانواده ی ما و در میان اطرافیانم اتفاق مهمی است. من حتماً باید برای این روز کادو بگیرم! خانواده ام این را به خوبی می دانند. این حس که می توانم مادر بودن را تجربه کنم، بسیار خوش آیند است و برای من باعث افتخار! جدای از خانواده، در اجتماع کمی مشکل داریم و به خانم ها کلاً کم لطفی می شود؛ مثلاً این که در کرمان ورزش دختران در حاشیه است و کم تر به آن پرداخته می شود و پارکی که مختص دختران است، تقریباً بیرون از شهر است و اماکن هنری، علمی و ورزشی کم هستند و به طور همگن در سطح شهر پراکنده نشده اند و برای استفاده از آن ها، علاوه بر زحمت و هزینه ی رفت و آمد، باید هزینه ی زیادی هم برای بلیت بپردازیم. ما اکثراً ترجیح می دهیم در حیاط خانه ی مان دور هم جمع شویم؛ چون فضای خیلی مناسبی در پارک ها وجود ندارد. بزرگ ترین خواسته ای که از مسئولان دارم، این است که امکان دوچرخه سواری را برای همه ی مردم با در نظر گرفتن فضای ایمن و مناسب فراهم کنند؛ زیرا ورزش مفرح و مفیدی است. دوم این که به جای ر