پاورپوینت کامل اجازه نخواهم داد صدای اسلام در آمریکا خاموش شود ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اجازه نخواهم داد صدای اسلام در آمریکا خاموش شود ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اجازه نخواهم داد صدای اسلام در آمریکا خاموش شود ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اجازه نخواهم داد صدای اسلام در آمریکا خاموش شود ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

>

گفت وگو با نجاح بازی، مدیر سازمان «زمان بین المللی»

در یک روز خوب وقتی به شهر دیترویت، ایالت دیدنی میشیگان در شمال آمریکا وارد شدم، حس خوبی داشتم. کلمه ی بسم الله سر درِ بعضی منازل و اسامی اسلامی سر درِ برخی از مغازه ها دیده می شد. وجود زنان محجبه نیز شهری مسلمان نشین را تداعی می کرد و احساس خرسندی خاصی وجودم را پر کرده بود. با دیدن خانم «نجاح» این احساس دوچندان شد. زنی که وجودش به عنوان یک زن مسلمان شیعه غرورآفرین است. زنی که بسیاری از مردم آمریکا به نیکی او را می شناسند و احترام خاصی برایش قائل هستند. او مؤسس و بنیان گذار سازمان «زمان بین المللی» است. پرستاری حرفه ای و عضو فعال اجتماعی، سخنران، مجری تلویزیون محلی، مدیر و مؤسس شرکت انجمن مسلمانان جوان «وای ام ای» نیز است.

*خانم نجاح! خوش حال هستم در این شهر مملو از مسلمان دیداری با شما دارم. از خودتان برای مان صحبت کنید.

خانواده ی من ۱۱۷ سال است که در آمریکا زندگی می کنند. پدر و مادرم در آمریکا به دنیا آمدند و از اول مسلمان بودند. آن ها در لبنان و سوریه بزرگ شدند و بعد از این که با یک دیگر ازدواج کردند، دوباره به آمریکا بازگشتند. من این جا متولد شدم و خدا را شکر که آن ها ما را طوری بزرگ کردند که با اسلام آشنا شدیم و فرهنگ عربی و آمریکایی را آموختیم. دلم می خواست دکتر شوم، خانواده ام نگران رفتن من به منطقه ای بودند که دانشکده ی پزشکی آن جا بود. به همین دلیل، وارد رشته ی پرستاری شدم و با یک مرد فوق العاده خوب ازدواج کردم. در حال حاضر چهار فرزند دارم.

* شما به عنوان مؤسس سازمان زمان بین المللی چگونه شروع به کار کردید؟

من همیشه مراقب برادرم بودم. او از بیماری اختلال و ضعف عضله رنج می برد و قادر به راه رفتن نبود و هیچ گاه نتوانست در طول عمرش یک قدم راه برود. لذا به فکر بودم چه گونه سازمانی به وجود آورم که از این گونه افراد مراقبت کند. بدین شکل سازمان دهی کردن را آموختم و یاد گرفتم چگونه از افرادی که نمی توانند راه بروند و یا سالمندان مراقبت کنم. آن زمان در بیمارستان پرستار بودم. بسیاری از پناهندگان از بیمارستان به شهرهای دیربورن و میشیگان بازگردانده شده بودند. یک فرصت مناسب یافتم تا عده ای را که از بیمارستان مرخص شده بودند، پناه بدهم. آن ها بر اثر جنگ بی خانمان شده بودند و نیاز به هم دردی داشتند. پروژه ای طراحی کردم که به کمک آن، مردم آواره و کسانی که در جنگ خلیج فارس به آمریکا پناهنده می شدند، سروسامان بدهم. کارم از سال ۱۹۶۶ با یک طرح آزمایشی برای اسکان دادن به پناهندگان آغاز شد و نام آن برنامه را «بیت الزهرا» گذاشتم. تصمیم گرفتم بنا به آن چه که دین اسلام به من آموخته بود به یاری بیوه زنان و یتیمان بروم و مراقب افراد بی خانمان باشم. در سال ۲۰۰۵ کارم توسعه یافت و تا به این جا پیش رفتم که توانستم سازمان «زمان بین المللی» را که یک سازمان عام المنفعه و بشردوستانه است، تأسیس کنم.

هنگامی که شروع به کار کردم هیچ امیدی نداشتم؛ ولی کار را با نگه داری از زنان فقیر و فرزندان شان، یتیمان و افراد سال خورده شروع کردم. به چند نفر تلفن کردم و از آن ها پرسیدم: آیا شما کاناپه و مبل اضافه دارید؟ آیا یخچال، گاز و لباس های اضافی دارید؟ اگر کسی را می شناسید که تشک و رخت خواب اضافه دارد می توانید به من بگویید؛ آن ها را برای نیازمندان لازم دارم. آن ها هم پاسخ مثبت دادند: یک کاناپه ی اضافی دارم؛ یک یخچال اضافی دارم و…. یک وانت کرایه کردم و خانه به خانه رفتم و کلیه ی وسایل مورد نیاز را جمع کردم. من توانستم به چشم خودم فقر را ببینم و درک کنم که هر خانواده ای به چه چیزهایی احتیاج دارند و چه گونه می توان به آن ها کمک کرد.

بدین ترتیب توانستیم به نیازمندان لباس، غذا و. .. بدهیم. بدین شکل تا مدت ده سال به این کارها و برنامه ریزی ها ادامه دادیم، بدون این که از طرف جایی مورد حمایت قرار بگیریم. اگر کسی از دنیا می رفت، بایستی او را به خاک می سپردیم. کم کم این برنامه شروع به رشد و گسترش کرد و فهمیدم برای کمک به مردم فقیر و دفن آن ها یک برنامه ریزی خاصی را باید طراحی کنم. این کار بزرگی بود و برای ادامه ی این برنامه ها احتیاج به کمک داشتم. به همین دلیل، نزد چند وکیل زبردست رفتم و به آن ها گفتم که قصد دارم یک مؤسسه ی خیریه تأسیس کنم.

*آیا آن ها پذیرفتند تا به شما کمک کنند؟

آن وکیل ها غیرمسلمان بودند و به من گفتند هر کاری که تا به حال انجام دادید، برای مان بازگو کنید. بعد از این که برای شان توضیح دادم؛ آن ها گفتند هیچ مشکلی نیست و ما می توانیم به تمام خواسته های تان جامه ی عمل بپوشانیم. می توانیم یک سازمان تأسیس کنیم و شما تمام این کارها را تحت نام آن سازمان هدایت کنید؛ چراکه تمام این برنامه ها بشردوستانه است.

آن ها از من سؤال کردند چه نامی را برای این سازمان انتخاب می کنید؟ گفتم نام «سلام بین المللی» نام زیبایی است. هنگامی که موقع امضای مدارک رسید، نتوانستم آن برگه ها را امضا کنم و ناگهان احساس کردم صدایی از درون به من می گوید: زمان بین المللی، زمان بین المللی. به عنوان یک پرستار می دانستم که همیشه بایستی به ندای درون قلبت گوش کنی. به همین دلیل، گفتم بهتر است نام آن را «زمان بین المللی» بگذارم. در سال ۲۰۰۹ طی برپایی یک مراسم شام رسمی، این سازمان را به جامعه معرفی کردیم. یکی از مهمانان، خانه ای برای دفتر کار افراد فقیر هدیه کرد. همه به کمک یک دیگر جمع شدیم و حالا سازمان بین المللی زمان برای خودش مکان خاصی دارد. قبلاً زیرزمین و گاراژ خانه ام، دفتر کارم بود.

*چرا نام «زمان» را برای سازمان انتخاب کردید؟

زمان بین المللی به معنی وقت است و من عاشق آن هستم. زمان در زبان عربی معنی بسیار زیبا و متعالی دارد؛ به معنی زمان گذشته، حال و آینده است. ما نام سازمان خودمان را زمان بین المللی، امیدی برای بشریت گذاشتم. دلیل اصلی آن همان طور که خودم ایمان دارم، امیدی برای نجات بشریت است. هنگامی که مسلمان شیعه به این نام نگاه می کند، می گوید: «اوه! این سازمان متعلق به امام زمان(عج) است و او امید نجات بشریت است.» هنگامی که مسلمانان سنی و غیرمسلمانان به این نام می نگرند کلمه ی زمان را مشاهده می کنند، احساس امید و آرامش به آن ها دست می دهد. به نظر من امام زمان(عج) یک انرژی الهی روی زمین است. یک رنگ زرد در آرم مشاهده می کنید که نشانه ی خورشید است و در پشت آرم حدیثی است که می گوید امام زمان مانند یک انرژی یا نوری در پشت ابرهاست. بر این باور هستم که برای برقراری تعادل زمین، امام زمان(عج) خواهد آمد. این سازمان، متعلق به اوست و او امید بشریت است و امیدوارم ان شاءالله در خدمت ایشان باشم.

*دقیقاً این سازمان مشغول چه فعالیت هایی است؟

چهار سال پس از رسمیت سازمان «زمان بین المللی»؛ هم اکنون هفت برنامه در سازمان در حال اجراست:

– برنامه ی بیت الزهرا و اسکان زنان بی سرپرست؛

– برنامه ی گفت وگو بین ادیان برای صلح و آشتی؛

– برنامه آموزش صلح به بچه ها و ایجاد ساختمان صلح برای کسب مهارت های آن؛

– برنامه های حمایتی و تبلیغاتی برای نوجوانان؛

– برنامه های تقویتی و آموزشی برای کسب مهارت و توان مندی زنان بی سرپرست؛

– پروژه ی بانک غذایی؛

– برنامه ی تأمین قطعه های دفن جنین های مرده؛

این سازمان همواره به دنبال برنامه هایی است که کسی در آن پیش قدم نشده است. ما با قراردادن باکس های مخصوص این سازمان در اماکن مختلف، مردم را برای همکاری با این سازمان دعوت می کنیم تا لباس ها و پوشاک بلامصرف شان را در این باکس ها بگذارند تا با هم یاری یک دیگر بتوانیم نیازمندان بیش تری را تحت پوشش قرار دهیم. علاقه مندم درِ خانه ی خانواده هایی را که شأن زیادی دارند و هیچ وقت تمایل ندارند دست شان را برای نیاز دراز کنند، به صدا در بیاورم.

* چه طور شد به فکر داشتن قبرستانی برای کودکان مسلمان افتادید؟

یک روز در حال آموزش پرستاری برای مادران مسلمان و بیان چند قانون اصلی در خصوص پرورش و تربیت فرزند و غیره بودم که ناگهان در بیمارستانی با ۲۲۲ نوزاد مرده در شیشه های آزمایشگاهی مواجه شدم. هیچ کس آن ها را به دلیل نبود وقت و هزینه دفن نکرده بود. با خودم فکر کردم در اسلام هرگز چنین چیزی مجاز نیست. پس برنامه ای را به نام قطعه هایی برای نوزادان شر