پاورپوینت کامل نگاهی دوباره به تأثیر شخصیت امام خمینی بر بانوان هنر و اندیشه ۷۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاهی دوباره به تأثیر شخصیت امام خمینی بر بانوان هنر و اندیشه ۷۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاهی دوباره به تأثیر شخصیت امام خمینی بر بانوان هنر و اندیشه ۷۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاهی دوباره به تأثیر شخصیت امام خمینی بر بانوان هنر و اندیشه ۷۱ اسلاید در PowerPoint :

>

امام،

به آرزو،

به تصور،

به خواب می ماند

پرداختن به زنان و هنر و اندیشه آنان خود مبحثی طولانی است و در این میان پرداختن به زنانی که تحت تأثیر شخصیت ویژه امام خمینی به خلق اثر پرداخته اند مبحثی دیگر.

با این همه فرصتی دست داد که از جمع خیل زنان اندیشمند و هنرمند بتوانیم به عنوان نمونه با چند نفر گفتگویی کوتاه داشته باشیم، چند نفری که احساس و جوهر هنرشان از ویژگیهای شخصیتی امام نشأت گرفته و انعکاس آن در آثارشان متجلی گشته است. و نیک می دانیم از خیل عظیم بانوان هنرمند و اندیشمندی که حرفهای بسیاری برای گفتن دارند، به جمع محدودی بسنده کرده ایم اما با این امید که همین اندک، نمایانگر نقشی جاودانه باشد که حضرت امام خمینی، در هنر متعالی رقم زد.

خانم دکتر فاطمه راکعی، شاعر

تأثیری که از شخصیت امام گرفتم در همه ابعاد وجودی من بوده است. اگر شعر را انعکاس روح شاعر بدانیم؛ من همیشه سعی کردم در شعرم صمیمیت را بر هر چیز حتی بر مسایل تکنیکی و لغوی مقدم بدارم. اگر بخواهم با خودم صمیمی باشم تأثیر حضور امام در حد توانم در اشعارم منعکس شده است. زیبایی روح حضرت امام و عظمت او در تعادلی بود که میان اندیشه و احساس و نیز بعد سیاسی اجتماعی ایشان با بعد فردیشان وجود داشت و کل اینها؛ بعد خلق شان در رابطه بوده است.

ابعاد مختلف کمال به حدی در ایشان جمع بود که به عنوان یک الگو در تفکر اسلامی مطرح بودند و من خوشحالم که عصر ایشان را درک کردم و به عنوان انسانی که سعی می کند سیر تکاملی داشته باشد، درک حضور ایشان را موهبتی برای خود می دانم. حضور ایشان در شعرهایم با نوعی حیرت و شگفتی انعکاس یافته است. بعد از اولین دیداری که با ایشان داشتم شعری گفتم تحت عنوان: ((شرح آن سفر به جماران)). در این شعر سعی کردم آن عظمت و والایی که یک انسان غیز قابل تصور بود بیان کنم؛ می توانم بگویم تأثیر این دیدار به حدی بوده که نه تنها ماهها گریه کردم بلکه هنوز هم بعد از سالها هر وقت یادم میآید گریه ام می گیرد. البته این احساس خالص من بود از دیدار با یک موجود متعال.

در چهره اش فروغ الهی

در دو لبش سرود رهایی

والاتر از هر آنچه که دانی

مصداق تام روح خدا بود

واقعا، من در ایشان روح خدا را دیدم:

می گویمت که روح خدا بود

من دیدمش بدیده حیرت

گفتم که با تو فاش بگویم

آیینه خدای نما بود

همچنین این شعر:

به آرزو به تصور به خواب می ماند

به پرسشی که ندارد جواب می ماند

حقیقتی است ولیکن بزعم همچو منی

به آرزو و به تصور به خواب می ماند

وقتی امام را با انسانهای بزرگ دیگر مقایسه می کنم می بینم که معمولا آنها هر کدام در یک بعد و یا در ابعادی محدود رشد کردند. مثلا فیلسوف بزرگی بودند یا شاعر یا دانشمند بزرگ؛ ولی به نظر من امام در زمانه ما مثل پیامبران بود و مثل اولیای الهی که همه جنبه های ارزشی وجود را آن گونه که اسلام ترسیم کرده بود در وجود ایشان تجلی یافته بود.

من هم، عاشقانه سعی می کنم اینها را دنبال کنم و در شعرهایم هم به این نکته اشاره کرده ام:

غمی به قدمت تاریخ درد انسان داشت

دلی به وسعت جغرافیای انسانی

در این شعر سعی داشتم وسعت روح و عمق اندیشه و احساس حضرت امام را در قالب کلمات بیان کنم:

کسی که وسعت او در جهان نمی گنجد

به خانه دل من آمده ست مهمانی

همان گونه که در مورد شخصیت امام علی(ع) وجود داشته که از یک سو در میدان جنگ می جنگیده و از سوی دیگر غمخوار بیوه زنان و یتیمان بوده است.

امام، حتی از نگاههایی که به جمعیت می کرد و یا دستی که تکان می داد من با همه وجودم ارتباط روحی او را حس می کردم. به قول آقای امین پور که گفته: ((لبخند تو خلاصه خوبیها است)). من فکر می کنم امام، ضمن اینکه با حرفهایش تمام دنیا را به حرکت درآورد و تحت تأثیر روحی خود قرار داد، کوچکترین و ظریف ترین مسایل احساسی را درک می کرد. محبت را و زیباییها را.

خانم زهرا رهبرنیا، گرافیست

اولین تأثیر شخصیت امام بر خود من بوده تا بر کارهای هنریام. در سالهای ۵۸ ۵۷ که سالهای پیروزی انقلاب بود، من در سال آخر دبیرستان تحصیل می کردم و در اوج شکل گیری شخصیت خودم بودم. در این رابطه شاید حرفهایم تکراری باشد؛ با توجه به انرژیای که امام در جامعه ایجاد کردند طبعا روی من هم تأثیر گذاشتند. منتها در طول تحصیلم شخصیت ایشان و فعالیتهای ناشی از اعتقادات ایشان، تأثیر دیگری بر من گذاشت و به همین دلیل من این تأثیرگذاری را جور دیگری تحلیل کردم. با توجه به اینکه پایان نامه کارشناسی من ((تأثیر تبلیغات فرهنگی روی نوجوان و جوان)) بود، همین موضوع دریچه ای بود و شروعی بود که به صورت عمیق تأثیرگذاری فرهنگی را مورد مطالعه قرار دهم. در همین پایان نامه که بیشتر روی قالبهای هنری که بر روی این قشر تأثیرگذار است کار کردم. قضاوتهای آماری و علمی را مورد نظر قرار دادم. همچنین تز کارشناسی ارشدم هم که ضرورت بررسی علم ارتباطات بود با توجه به علمی بودن و وارداتی بودن علم ارتباطات؛ من در امام نوعی خاص از شیوه ارتباطی را دیدم که واقعا برایم تازگی داشت.

منیژه آرمین، نویسنده

حدودا ده سال داشتم. به همراه مادرم و خواهر و برادرها از دیدار سینه زنیهای عاشورا به خانه آمده بودیم. یکی از دوستان پدرم که از اهل تسنن بود، سعی کرد به سوگواریهای حسینی رنگ و بوی خرافات بدهد و مادرم را منع کرد که چرا ما را به دیدن این چیزها برده. جمله ای را که مادرم به او گفت با وضوح کامل به یاد دارم. مادرم گفت: ((من هر عاشورا بچه هایم را به سوگواری می برم تا امام حسین را بشناسند و به شما هم می گویم که هر کس امام حسین را به امامت نشناسد به شجاعت باید بشناسد)). مهمان گفت: من مجاب شدم و دیگر حرفی ندارم.

خلاصه، ما از کودکی با قیامهایی مثل قیام امام حسین(ع) آشنا بودیم اما در سنین نوجوانی به دلیل آشنایی با ادبیات انقلاب یعنی کتابهایی که بیشتر حول و حوش انقلاب کبیر فرانسه و انقلاب اکتبر روسیه می گذشت، قیامهای اسلامی در چشمم کمرنگ می شد؛ به طوری که گاهی به نظرم می رسید امام علی و امام حسین(علیهماالسلام) هم سوسیالیست بودند!! انقلابهایی هم که در زمان خود می دیدیم غالبا چپ گرا و ماده گرا بودند و من ته دلم فکر می کردم، با شرایط موجود فقط یک انقلاب مارکسیستی موثر می شود. در حالی که نه خودم و نه بسیاری از دوستانم که این عقیده را داشتند، از مذهب منفک نشده بودیم.

وجود امام و شخصیت امام که از پانزده خرداد مطرح شد، با همه تضییقاتی که از نظر تبلیغاتی می شد، به عنوان یک استثناء در ذهنم جا باز می کرد. ایشان به عنوان یک روحانی مبارز در واقع حامل طرز فکر و حرف تازه ای بود. از فعالیتهای سیاسی مسلمانان جسته و گریخته اطلاع داشتم ولی چندان امیدی به این آتشهای زیر خاکستر نداشتم.

بی رودرواسی بگویم، مثل بقیه روشنفکران زمانه چشمم به غیر مذهبیها بود. تا اینکه اولین تظاهرات باشکوه اسلامی را دیدم. در همان پنجشنبه عید فطر، تشکل نیروهای اسلامی بود که از مسجد قبا به طرف خیابان شریعتی در حرکت بود و بعد هم آنچه پیش آمد، ساختار فکری مرا تغییر داد و مسیر مطالعات من تغییر پیدا کرد و من در هر آیه و در هر کلام و در هر اندیشه اسلامی، مبارزه حق علیه باطل را دیدم.

امام در چشم من، امتداد سرخ خط تشیع بود که هیچ وقت در تاریخ منقطع نشد. امام در چشم من پرچمدار عاشوراییان حسینی بود و کسی بود که ارزشهای انقلابی را در محتوا دگرگون ساخت. من، اگرچه قبل از انقلاب، چه در زمینه ادبیات و چه در زمینه هنر فعالیت داشتم ولی بعد از انقلاب آن آرزوهای نهفته در مورد حقیقت و تعالی و رستگاری انسان، راه خودش را پیدا کرد و من حضور امام را در لحظه لحظه های این بیست سال اخیر با پیوندی به تاریخ تشیع و عرفان حس کرده ام.

خانم نرگس گنجی، شاعر

حرفی از آن هزاران امام خمینی تجلی خورشیدگون نوعی زندگی و تفکر بود (و هست) که شعاعهایش تا زمانی دور و دراز بر تاریخ و فرهنگ جهان پرتوافکن خواهد بود. اما، یکی دو نسل، از سایر مردم به این تابش گرم و مهربان نزدیکترند. بویژه نسلی که خود در سوگواره ای که برای امام سروده ام آنها را ((نوزاد خرداد)) نامیده ام. نسلی که پر از شهیدان رفته یا زنده است! نسلی که مثل خود امام دیگر تکرار نخواهد شد.

بررسی تأثیر امام بر زندگی و افکار و آثار چنین نسلی مثل بررسی تأثیر خورشید بر زندگی مردم، هم بسیار آسان است و هم بسیار مشکل! اگر مثلا تأثیر امام را در یک نقاش با جستجوی سیمای امام در تابلوهایش یا در یک شاعر با سروده هایی که در اظهار ارادت به او گفته بررسی کنیم، بسیار ساده انگاری کرده ایم. اگر امام تجلی نوعی زندگی و تفکر است بنابراین هر هنرمندی که ماهیتا با امام و انقلابی که به امام منسوب است، پیوند خورده باشد، پنهان یا پیدا، آگاهانه یا ناآگاهانه از مدار جزبات روحانی او بیرون نیست. به گونه ای که نه تنها به لحاظ موضوعی، بلکه از نظر شکل و محتوا نیز حال و هوایی ویژه در آثار او جریان دارد.

زمانی بود که حرف زدن در باره امام خمینی و حتی بردن نام او موجب گرفتاریهای بسیار بود. نام او از میان پچ پچها به گوشه های تاریک ذهن کودکی که من بودم – راه یافته بود. تا اینکه در یک تابستان که برای گذران تعطیلات به روستای زادگاهم رفته بودم (و شاید دوازده سالی داشتم) از میان وسایلی که مصلحت یا ضرورت مانع بردن آنها در مهاجرت خانواده به شهر شده بود، لابه لای برگهای کتاب یا دفتری (درست یادم نیست) کارتی یافتم با تصویر سیاه و سفیدی از چهره دو مرد روحانی، هر چهره در بیضی تیره رنگی و در کادر سفید شاید ۶*۱۰ و بالای کارت با نستعلیق ریز نوشته بودند: ((درود بر خمینی، سلام بر صدوقی)) (هنر تلفیقی یک عکاس). .. اطراف چهره امام کلماتی به شکل شعاعهای دایره نوشته شده بود: سیادت، دیانت، شجاعت، حریت، عدالت و. ..

این سیما و آن صفات ناگهان مثل پنجره ای به رویم باز شد و آبشاری از نور بر سرم ریخت: ((پس، خمینی این چهره است و این صفات.)) در پشت کارت، کسی ((نوروز)) را به پدرم تبریک گفته بود. شاید نوروز همان سالی که من در زمستانش به دنیا آمدم و قیام امام در خردادش علنی شده بود.

تا اینکه سال ۵۷ رسید و تصویرها و کتابهای تبعیدی از غبار کتمان بیرون آمدند و کلمات شمرده و لهجه محلی پیرمردی که صدایش از آن سوی مرزها میآمد، شنیده شد. پیرمردی که جز خدا ((هیچ)) نداشت و آنها که جز خدا ((همه چیز)) داشتند، آنهمه از او می ترسیدند! پیرمردی که ((ز خلاف آمد عادت)) میلیونها جوان عاشق و شیفته او شده بودند و با دیدنش اشک می ریختند. در همه جای دنیا تا پیش از این انقلاب قهرمانها و اسوه های جوانان خود جوان بودند، اما اکنون پیری، قهرمان و آرمان جوانان بود. شعاعی از سیمای او بر چشمها می تابید که عنان اشک را می گسیخت.

یک بار در سخت ترین خرداد انقلاب (خرداد ۶۰) فردای روز شهادت ((چمران))، در میان ازدحامی از دختران هم نسل خودم در جماران چهره او را نگریستم: ه